Η Ορλεάνη κινδυνεύει
Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για την περίφημη πολιορκία της Ορλεάνης. Η αλήθεια είναι ότι η πολιορκία βρισκόταν τότε στο πιο επικίνδυνο σημείο. Μήνες τώρα οι Άγγλοι ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση. Ο δούκας της Ορλεάνης ήταν αιχμάλωτος στην Αγγλία. Την υπεράσπιση της πόλης ανέλαβε ο στρατηγός Ντυνουά, πιστός στον διάδοχο της Γαλλίας. Ο ίδιος ο Ντυνουά διηγήθηκε αργότερα ότι επί 6 μήνες ο πληθυσμός της Ορλεάνης βοήθησε όσο μπόρεσε τον γαλλικό στρατό, ότι κατέστρεψε τα σπίτια σε όσες συνοικίες βρίσκονταν κοντά στα τείχη για να διευκολύνει την κατάσταση, ότι η πείνα άρχισε να γίνεται αβάσταχτη, ότι ο εχθρός έκοψε όλες σχεδόν τις γραμμές επικοινωνίας της πόλης με τον έξω κόσμο, ότι η Ορλεάνη δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο.
Τότε λοιπόν ο γενναίος Ντυνουά, 27 χρονών, σαν υπερασπιστής της Ορλεάνης δέχτηκε πρόθυμα την βοήθεια του στρατού της Ιωάννας. Πίστεψε στην θεία της δύναμη και μπόρεσε να εμψυχώσει τους στρατιώτες του. Οι Άγγλοι όμως δεν πίστεψαν καθόλου. Όταν πρωτοείδαν επάνω από τα οχυρά τους την Ιωάννα, της φώναζαν:
- Φύγε από τη μέση, βρωμοχωριάτισσα! Θα σε ρίξουμε στη φωτιά, θα σε τσιγαρίσουμε! Γύρνα στο χωριό σου να φυλάξεις τις αγελάδες σου! Εκεί είναι η θέση σου.
Η Ιωάννα κάθισε τότε και υπαγόρευσε ένα γράμμα για τον αρχηγό των αγγλικών δυνάμεων που πολιορκούσαν την Ορλεάνη. Το θάρρος της ήταν πρωτοφανές. Έγραψε: «Βασιλιά της Αγγλίας και εσύ δούκα του Μπέντφορτ, που σε ονομάζουν αντιβασιλέα του βασιλέως της Γαλλίας, εσύ κόμη του Σάφολκ, Τζων Τάλμποτ, και εσύ Τόμας, λόρδε του Σκέιλς, που σε ονομάζουν υπασπιστή του ανωτέρω δούκα του Μπέντφορτ, συνταχτείτε με τον βασιλιά των Ουρανών! Παραδώστε στην παρθένα που βρίσκεται εδώ απεσταλμένη από τον Θεό τα κλειδιά όλων των πόλεων της Γαλλίας, που κουρσέψατε και ρημάξατε... Και γυρίστε πίσω στη χώρα σας... Αν δεν φύγετε, περιμένετε νέα από την παρθένα, που θα δείτε γρήγορα πόσο άσχημα θα είναι για όλους σας. Αν δεν γυρίσετε στη χώρα σας, θα δοκιμάσετε τέτοια σφαγή, που χίλια χρόνια τώρα δεν ξανάγινε στη Γαλλία... Γιατί εμένα με έστειλε ο Θεός, ο βασιλιάς των Ουρανών, να σας διώξω από την πατρίδα μου. Όταν το δείτε, τότε θα καταλάβετε ποιος είχε δίκιο...».
Ο ίδιος ο Ντυνουά έγραψε αργότερα τα εξής: «Αυτό το γράμμα το έστειλε στον άρχοντα Τάλμποτ και σας βεβαιώνω ότι ενώ τις προηγούμενες μέρες 200 Άγγλοι μπορούσαν να κατατροπώσουν 800 ή 1000 μαχητές του βασιλικού στρατού, τώρα 400 ή 500 στρατιώτες μας μπορούσαν να πολεμήσουν ολόκληρη την αγγλική αυτοκρατορία και καμιά φορά ανάγκαζαν τους πολιορκητές να μην τολμούν να ξετρυπώσουν από τα καταφύγια και τα χαρακώματα, που είχαν σκάψει γύρω από την πόλη».
Η απελευθέρωση της Ορλεάνης
Ο Ντυνουά πολέμησε μέχρι τέλους κοντά στην Ιωάννα. Ήταν βέβαιος ότι η απελευθέρωση της πόλεως ήταν θέλημα του Θεού. Αργότερα έγραψε: «...Και για ένα ακόμα λόγο πιστεύω ότι τα γεγονότα αυτά προέρχονταν από τον Θεό, διότι την 7η Μαΐου, πρωί-πρωί, ενώ άρχισε η επίθεση εναντίον των Άγγλων που βρίσκονταν πέρα από την λεωφόρο Ντυπόν, η Ιωάννα τραυματίστηκε με ένα βέλος που διέσχισε την σάρκα της στον λαιμό και στους ώμους σε μάκρος 20 εκατοστών. Η Ιωάννα όμως δεν αποσύρθηκε από την μάχη και δεν πήρε φάρμακο για την πληγή της. Η επίθεση κράτησε από το πρωί μέχρι το βράδυ, έτσι που δεν υπήρχαν πια ελπίδες να νικήσουμε εκείνη τη μέρα. Γι’ αυτό ετοιμάστηκα να ξεκουραστώ και ήθελα να αποσυρθεί ο στρατός. Τότε η Ιωάννα ήρθε σε μένα και με παρακάλεσε να μείνω για λίγο ακόμα. Η ίδια, εκείνη την στιγμή, ανέβηκε στο άλογό της και αποσύρθηκε μόνη σε ένα αμπελώνα, αρκετά μακριά από τον κόσμο. Εκεί στον αμπελώνα προσευχήθηκε λιγότερο από μισό τέταρτο της ώρας. Ύστερα ξαναγύρισε πίσω, άρπαξε αμέσως το λάβαρό της, ανέβηκε στο φρύδι του χαρακώματος και την στιγμή που παρουσιάστηκε εκεί, οι Άγγλοι την είδαν και τρόμαξαν. Οι στρατιώτες του βασιλιά ξαναπήραν θάρρος και άρχισαν να ανεβαίνουν κάνοντας έφοδο προς τη μεριά της λεωφόρου, χωρίς να βρουν την παραμικρή αντίσταση. Έτσι η λεωφόρος κατακτήθηκε και οι Άγγλοι που βρίσκονταν εκεί το έβαλαν στα πόδια και όλοι σκοτώθηκαν...
Στρατιώτες της εποχής εκείνης από διάφορες κατηγορίες στρατών.
Έτσι πήραμε το οχύρωμα. Ξαναγύρισα μαζί με την παρθένα και τους άλλους Γάλλους στην πόλη της Ορλεάνης, όπου μας υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ευλάβεια. Η Ιωάννα οδηγήθηκε στο σπίτι όπου θα έμενε και εκεί περιποιήθηκαν το τραύμα της».
Την άλλη μέρα οι Άγγλοι έφυγαν «χωρίς να τους κυνηγήσει κανείς» και από την ώρα εκείνη η Ορλεάνη ήταν ελεύθερη από τους εχθρούς της.
Η Γαλλία σώζεται
Δύο μέρες αργότερα η Ιωάννα πήγε στην πόλη Τούρ ν’ ανταμώσει εκεί τον διάδοχο, που γιόρταζε κι εκείνος τη νίκη. Μόλις τον είδε, καθώς έτρεχε καβάλα στο άλογό της, κρατώντας την σημαία της, στάθηκε ξαφνικά, του έκανε μια βαθιά υπόκλιση και χαμήλωσε το κεφάλι. Η σκέψη της ήταν μία: να οδηγήσει τον διάδοχο στη Ρεμς για να τον στέψει βασιλιά. Χρειάστηκαν όμως και άλλες μάχες. Έπρεπε να κυνηγήσουν τους Άγγλους και να ξεκαθαρίσουν τον τόπο. Όταν κατάφεραν να τους απομακρύνουν και να πιάσουν αρκετούς αιχμαλώτους, και όταν η πεδιάδα του Λίγηρα έγινε πάλι γαλλική, η Ιωάννα φώναξε:
- Και τώρα στη Ρεμς!
Ο διάδοχος δίσταζε. Στο δρόμο για τη Ρεμς βρίσκονταν ακόμα πολλά φρούρια και πύργοι σε χέρια αγγλικά. Ωστόσο στις 29 Ιουνίου ο βασιλιάς με 12.000 στρατό και την Ιωάννα ξεκίνησε. Στις 17 Ιουλίου, στη Μητρόπολη της Ρεμς ο Κάρολος ο έβδομος στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας. Η Ιωάννα γονατιστή έκλαιγε από τη χαρά της.
Αυτή η πράξη είχε αποφασιστική σημασία για την σωτηρία της Γαλλίας. Ο Μπέντφορντ για να αντιδράσει έκανε μια απομίμηση της τελετής υπέρ του νέου βασιλιά της Αγγλίας, του Ερρίκου του έκτου, στην Παναγία των Παρισίων, αλλά κανείς δεν πήγε σ’ αυτή τη στέψη του ψευτοβασιλιά, ούτε οι Γάλλοι συνεργάτες των Άγγλων. Η αληθινή στέψη έπρεπε να γίνει στη Ρεμς.
Η απελευθέρωση της Ορλεάνης δεν σήμανε βέβαια το τέλος του πολέμου αλλά κανείς πια δεν αμφέβαλλε ότι η νίκη ήταν κοντά. Ο πανικός έπιασε τους εχθρούς και ο ενθουσιασμός τους Γάλλους. Οι ποιητές άρχισαν να γράφουν πατριωτικά ποιήματα.
Οι εχθροί της Ιωάννας δεν άργησαν να αντιδράσουν. Οι Άγγλοι την επικήρυξαν. Έταξαν δηλαδή πολλές χιλιάδες χρυσά φράγκα σε όποιον θα την έπιανε και θα την έφερνε ζωντανή μπροστά τους. Κάποιος τοξότης την αιχμαλώτισε και ο δούκας του Λουξεμβούργου την παρέδωσε στους εχθρούς της. Εκείνοι έκαναν γρήγορα-γρήγορα μια ψεύτικη δίκη και με την δικαιολογία πως ήταν αιρετική και πως πίστευε στον σατανά και όχι στον αληθινό Θεό την καταδίκασαν και την έκαψαν ζωντανή. Η Γαλλία όμως σώθηκε. Η Ιωάννα κάηκε αφού πέτυχε στο έργο της να σώσει την πατρίδα της.
Β
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
1. Lane, F.C., Venetian Ships and Shipbuilders of the Renaissance. Βαλτιμόρη, 1934.
2. Nef, J.U., Industry and Government in France and England, 1540-1640. Φιλαδέλφια, 1940.
3. Supple, B., Commercial Crisis and Change in England, 1600-1642. Κέιμπριτζ, 1959.
