Ο Ρόμμελ περιμένει τους συμμάχους
Στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο η ατυχία των Γερμανών άρχισε όταν έχασαν μερικές μάχες στην έρημο της Αφρικής. Υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν αυτοί που είχαν μάθει να πηγαίνουν πάντα μπροστά. Ύστερα οι σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στην Ιταλία, τα γερμανικά τανκς στα βάθη της Ρωσίας έμειναν χωρίς βενζίνα και οι στρατιώτες χωρίς εφόδια. Η υποχώρηση των Γερμανών από όλα τα μέτωπα ήταν πια αναπόφευκτη.
Οι οχυρώσεις των Γερμανών ήταν τρομακτικές. Σε λίγο όμως θα αποδεικνύονταν ότι καμιά οχύρωση δεν μπορούσε να αναχαιτίσει τους συμμάχους.
Ο θρυλικός στρατάρχης των Γερμανών, ο Ρόμμελ, που τον αποκαλούσαν όλοι «Αλεπού της Ερήμου» γιατί πολέμησε έξυπνα, σαν αλεπού, στην έρημο της Αφρικής, ήταν εγκατεστημένος στα βόρεια της Γαλλίας με τους παλαίμαχους στρατιώτες του. Εκεί τον έστειλε προσωπικά ο Χίτλερ για να επιθεωρήσει το «Ατλαντικό Τείχος». Αυτό το τείχος, που τόσο πολύ το διαφήμιζαν οι Γερμανοί ήταν μια μεγάλη ζώνη οχυρών και γιγαντιαίων οχυρωματικών έργων που έγιναν στις βόρειες ακτές της Γαλλίας, με σκοπό να αναχαιτίσουν ενδεχόμενη συμμαχική απόβαση. Το σχέδιο του Ρόμμελ για το τείχος μπήκε σε εφαρμογή αμέσως μόλις πάτησε εκεί το πόδι του. Σε κάθε ακτή, όπου θεωρούσε δυνατή μια απόβαση, είχε διατάξει τους στρατιώτες του να στήσουν φράγματα από «εμπόδια» εναντίον της εισβολής. Τα εμπόδια αυτά ήταν οδοντωτά ατσάλινα τρίγωνα, σιδερένιες κατασκευές κοφτερές σαν πριόνια, ξύλινοι πάσσαλοι με μετάλλινες άκρες και κώνοι από μπετόν. Στα «εμπόδια» αυτά ήταν προσαρμοσμένες φονικές νάρκες ή οβίδες με τις μύτες στραμμένες απειλητικά προς τη θάλασσα. Ένα άγγιγμα θα τις έκανε να εκραγούν αμέσως.
Αντιαρματικά εμπόδια που τα σκέπαζε η θάλασσα όταν τα νερά ανέβαιναν με την πλημμυρίδα.
Ένα περίπου μήνα πριν από την απόβαση ο Ρόμμελ επιθεωρεί τα αμυντικά έργα στις ακτές της Νορμανδίας.
Οι πρωτότυπες αυτές επινοήσεις του Ρόμμελ ήταν απλές και φονικές. Σκοπός τους ήταν να καταστρέψουν αποβατικά σκάφη γεμάτα με στρατεύματα ή να τα καθυστερήσουν αρκετά, ώστε οι επάκτιες πυροβολαρχίες να έχουν τον καιρό να βρουν τον στόχο τους. Έτσι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι στρατιώτες του εχθρού θα αποδεκατίζονταν πολύ πριν φτάσουν στις ακτές. Μόνο νάρκες υπολόγιζε να τοποθετήσει περισσότερες από 60 εκατομμύρια κομμάτια.
Δεν έφταναν όμως τα «εμπόδια» αυτά. Πίσω από τη «ζούγκλα» των ναρκών και των εμποδίων, τα στρατεύματα του Ρόμμελ περίμεναν σε οχυρά, μπετονένια υπόγεια οχυρά και χαρακώματα επικοινωνίας, που περιβάλλονταν από παντού από σειρές αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Απ’ αυτές τις θέσεις κάθε πυροβόλο που είχε κατορθώσει να βρει ο στρατάρχης, κοιτούσε από ψηλά προς την άμμο και τη θάλασσα. Μερικά πυροβόλα ήταν τοποθετημένα και στην ίδια την ακρογιαλιά, κρυμμένα σε περιβλήματα από μπετόν, κάτω από αθώα παραθαλάσσια σπίτια, με τις κάννες τους στραμμένες όχι προς τη θάλασσα, αλλά κατ’ ευθείαν προς τις ακτές, έτσι που να πυροβολούν από κοντά το κομμάτι των επιτιθέμενων στρατευμάτων.
Σε μερικά σημεία, στο μήκος του μετώπου, δίκτυα σωλήνων ξεκινούσαν από κρυμμένες δεξαμενές βενζίνας μέσα σε χορταριασμένους δρόμους που οδηγούσαν στις ακτές. Με το πάτημα ενός κουμπιού τα στρατεύματα του εχθρού θα κυκλώνονταν από φλόγες. Ο Ρόμμελ δεν είχε ξεχάσει την απειλή των αλεξιπτωτιστών ή του αερομεταφερομένου πεζικού. Γι’ αυτό πίσω από τις οχυρώσεις, περιοχές που έτυχε να είναι πιο χαμηλές από την επιφάνεια της θάλασσας πλημμυρίστηκαν και σε μία ζώνη επτά ως οκτώ μίλια από την ακτή είχαν μπηχτεί βαριοί πάσσαλοι και είχαν ναρκοθετηθεί. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πασσάλους είχαν στηθεί σύρματα, που μόλις τα πατούσε κανείς προκαλούσαν την έκρηξη ναρκών ή οβίδων.
Ο Ρόμμελ λοιπόν είχε οργανώσει μια αιματηρή υποδοχή για τα συμμαχικά στρατεύματα. Ποτέ στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου δεν είχε προετοιμαστεί πιο ισχυρή ή φονική παράταξη αμυντικών μέσων για τις δυνάμεις εισβολής.
Β
Ο Αϊζενχάουερ ετοιμάζεται
Ο Αϊζενχάουερ στην άλλη μεριά του στενού της Μάγχης ετοιμαζόταν. Είχε αναλάβει τη γενική διοίκηση των συμμαχικών στρατευμάτων με την εντολή να βάλει πόδι στην ευρωπαϊκή χερσόνησο και σε συνεργασία με τα άλλα συμμαχικά έθνη να αναλάβει τις συνδυασμένες επιχειρήσεις που θα οδηγούσαν στην καρδιά της Γερμανίας.
Το πρώτο μέρος αυτής της μεγάλης επιχειρήσεως ονομάστηκε συνθηματικά «Επιχείρησις Κυρίαρχος» (Όβερλορντ). Οι γερμανικές υπηρεσίες κατασκοπείας κατάφεραν να μάθουν ότι η επιχείρηση αυτή σήμαινε την απόβαση στην Ευρώπη αλλά δεν γνώριζαν δύο σπουδαία πράγματα: πού θα γίνονταν η απόβαση και ποια ημέρα επακριβώς.
Η προετοιμασία αυτής της απόβασης κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο. Πολύ πριν μάθει κανείς ότι ο Αϊζενχάουερ θα γινόταν ανώτατος αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων, μια ομάδα από Άγγλους και Αμερικανούς αξιωματικούς άρχισε να προετοιμάζει τη μελέτη των προβλημάτων που θα δημιουργούσε η επίθεση: Που θα έπρεπε να γίνει; Πότε; Πόσες μεραρχίες θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν; Μπορούσαν να βρεθούν και να εκπαιδευτούν; Που θα έβρισκαν αποβατικά σκάφη; Πόσα αεροδρόμια θα χρειάζονταν για να σταθμεύσουν τα απαραίτητα για την επίθεση αεροπλάνα;
Ο στρατηγός Αιζενχάουερ μιλάει στους αλεξιπτωτιστές. Τα τελευταία του λόγια είναι: «Ολοκληρωτική νίκη, και μόνο αυτή».
