ΝΥΧΤΑ
Μια από τις πρώτες θεότητες που γεννήθηκαν από το Χάος.
Η Νύχτα θεωρείται μια από τις πρώτες θεότητες που αναδύθηκαν από το Χάος. Από την ένωσή της με τον αδερφό της, το Έρεβος, γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα, αλλά αργότερα απέκτησε και άλλα παιδιά χωρίς αρσενική συμβολή. Σύμφωνα με κάποιους μύθους, τα παιδιά της ήταν επίσης η Απάτη, το Γήρας, οι Κήρες, ο Μώμος (ψόγος, μομφή) και η Φιλότητα (στοργή, τρυφερότητα), τα περισσότερα από τα οποία κατοικούσαν στον Κάτω κόσμο. Σε ορισμένες αρχαίες ελληνικές πηγές, η Νύχτα προϋπάρχει ακόμα και του Χάους. Οι Ορφικοί ύμνοι περιγράφουν τη Νύχτα ως θεά με εντυπωσιακά μαύρα φτερά που την ημέρα ζούσε στον Κάτω κόσμο και έβγαινε έξω μόνο όταν έπεφτε το σκοτάδι. Έσμιξε με τον Άνεμο και γέννησε ένα αργυρό αυγό μέσα στους κόλπους του Σκότους. Επίσης, η Νύχτα θεωρείται ότι έχει προφητική δύναμη, μια ιδιότητα της Γαίας. Στην Ιλιάδα του Ομήρου, η Νύχτα «που υποτάσσει τα πάντα» είναι η μόνη θεά που φοβάται ο Δίας. Κάποτε ο Ύπνος από παράκληση της Ήρας, κοίμισε το Δία και ενώ κοιμόταν, ξέσπασε φοβερή καταιγίδα που παρέσυρε μακριά από την πορεία του το καράβι του ήρωα Ηρακλή. Μόλις ξύπνησε ο Δίας, απείλησε να τιμωρήσει τον Ύπνο ρίχνοντάς τον στη σκοτεινή άβυσσο του Ερέβους. Όταν όμως ο Ύπνος κατέφυγε στην αγκαλιά της Νύχτας, ο Δίας αναγκάστηκε να πάρει πίσω την απειλή του, επειδή δεν τολμούσε να θυμώσει την ισχυρή θεά.
Β
ΝΕΜΕΣΗ
Η προσωποποίηση της δικαιοσύνης.
Η Νέμεση ήταν η θεότητα που εκπροσωπούσε τη θεία δίκη. Καθήκον της πάνω απ’ όλα ήταν να χτυπά κάθε «υπερβολή». Καταδίωξε, για παράδειγμα τον Αγαμέμνονα, επειδή επέδειξε υπέρμετρη υπερηφάνεια για τη νίκη των Ελλήνων κατά των Τρώων. Η συνηθισμένη ερμηνεία της λέξης «νέμεση» είναι «αποκατάσταση της δικαιοσύνης», αλλά αρχικά η Νέμεση ήταν γνωστή απλώς ως θεότητα που όριζε την τύχη, χωρίς να υπονοείται τιμωρία ή ανταμοιβή. Με τον καιρό, η Νέμεση απέκτησε τη δικαιοδοσία αποκατάστασης της ισορροπίας και της δικαιοσύνης και αντιμετώπιση της δυσαρέσκειας που προκαλούσε η διατάραξη της ισορροπίας. Σύμφωνα με ένα μύθο ο Δίας ποθούσε τη Νέμεση, η οποία είχε κάτι από την ομορφιά της Αφροδίτης, και την κυνηγούσε σε όλο τον κόσμο. Για να τον αποφύγει εκείνη άλλαζε συνεχώς μορφή.
Β
ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ
Στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία, οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου, πέντε από τους οποίους ήταν παιδιά του Κρόνου, κυβέρνησαν τον κόσμο μετά την ήττα των Τιτάνων. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι περισσότεροι από αυτούς κατοικούσαν στον Όλυμπο το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, οι κορυφές του οποίου χάνονταν μέσα στα σύννεφα και ήταν αθέατες. Στον Όλυμπο, κυρίαρχος ήταν ο Δίας και η σύζυγος του Ήρα. Μαζί τους ζούσαν ο αδερφός του Δία Ποσειδώνας και οι αδερφές του Δήμητρα και Εστία. Ο άλλος του αδερφός, ο Άδης, ο βασιλιάς του Κάτω κόσμου, σπάνια επισκεπτόταν τον Όλυμπο, γι’ αυτό δε θεωρούνταν Ολύμπιος θεός. Μαζί με τα έξι παιδιά του Δία οι Ολύμπιοι θεοί ήταν δώδεκα.
ΔΙΑΣ/JUPITER
Ο Δίας ήταν ο βασιλιάς των θεών και των ανθρώπων στην ελληνική μυθολογία.
Ο Δίας, ο υπέρτατος ηγεμόνας των θεών, εξακόντιζε τρομερούς κεραυνούς σε όσους εναντιώνονταν στη θέλησή του. Εξουσίαζε τις καταιγίδες, τις αστραπές, τις βροντές, το χιόνι και το χαλάζι και όλα τα καιρικά φαινόμενα. Η μητέρα του η Ρέα, ήταν εκείνη που τον έσωσε από τη φρικτή μοίρα των υπόλοιπων παιδιών της, που τα είχε καταπιεί όλα ο πατέρας τους, ο Κρόνος. Μόλις τον γέννησε, τον έκρυψε σε μια σπηλιά της Κρήτης όπου ανατράφηκε κρυφά από Νύμφες. Όταν ενηλικιώθηκε, υποχρέωσε τον πατέρα του να ξεράσει όλους τους αδερφούς και τις αδερφές του. Ο Δίας και τα αδέρφια του εξεγέρθηκαν τότε κατά του Κρόνου και των υπόλοιπων Τιτάνων σε μια επική μάχη. Γνωστή ως Τιτανομαχία, που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Τα παιδιά του Κρόνου ονομάστηκαν Ολύμπιοι θεοί επειδή ζούσαν στο βουνό Όλυμπος, ενώ οι Τιτάνες είχαν κατοικία στο βουνό Όθρυς. Στην Τιτανομαχία, ο Δίας ζήτησε τη βοήθεια των Κυκλώπων (στους οποίους όφειλε τους κεραυνούς του) και τριών Γιγάντων με εκατό χέρια, των Εκατόγχειρων, που έφερε από τα Τάρταρα. Μέσα σε έναν ορυμαγδό από κεραυνούς, αστραπές, βράχια και φλόγες, οι Τιτάνες τελικά ηττήθηκαν. Ο Δίας τους έκλεισε αιώνια στα Τάρταρα και έξω από την πύλη άφησε τους Εκατόγχειρες να τους φρουρούν.
ΉΡΑ/JYNO
Αδερφή και σύζυγος του Δία και βασίλισσα των θεών του Ολύμπου. Θεότητα κατά κύριο λόγο μητρική.
Η Ήρα ήταν ένα από τα παιδιά που ο Κρόνος είχε καταπιεί από φόβο μήπως κάποιο από αυτά τον εκθρονίσει. Αργότερα, ο Δίας αποφάσισε να την κάνει γυναίκα του. Η Ήρα απέκτησε τέσσερα παιδιά από το Δία: το θεό του πολέμου τον Άρη, το σιδηρουργό θεό της φωτιάς Ήφαιστο, τη θεά του τοκετού Ειλείθυια και την Ήβη που έφερνε στους Ολύμπιους θεούς το νέκταρ και την αμβροσία. Όταν από το κεφάλι του Δία γεννήθηκε η Αθηνά, η Ήρα θύμωσε τόσο για τη μοιχεία του, που γέννησε αμέσως το τέρας Τυφώνα (σε άλλους μύθους ο Τυφώνας θεωρείται παιδί της Γαίας). Η Ήρα ήταν πολύ ζηλιάρα και κατέτρεχε τα παιδιά που είχε αποκτήσει ο Δίας με άλλες θνητές. Οι συζυγικοί καβγάδες του Δία και της Ήρας ήταν τόσο άγριοι, που έτρεμε ολόκληρος ο Όλυμπος. Κάποτε μάλιστα ο Δίας θύμωσε τόσο πολύ με την Ήρα επειδή καταδίωκε τον ημίθεο γιο του Ηρακλή, που την κρέμασε στους αιθέρες με ένα αμόνι στο κάθε πόδι και τα χέρια δεμένα με χρυσές αλυσίδες.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ/NEPTUNUS
Ο Ποσειδώνας ήταν θεός των νερών και των θαλασσών στην ελληνική μυθολογία.
Ο Κρόνος είχε τρεις γιους το Δία, τον Άδη και τον Ποσειδώνα που τον ανέτρεψαν και μοίρασαν τον κόσμο μεταξύ τους. Ο Ποσειδώνας έγινε κυρίαρχος της θάλασσας και στις υποχρεώσεις του ρόλου του ανταποκρίθηκε με μεγάλο πάθος. Οι τρικυμίες που προκαλούσε ήταν τρομαχτικές ιδιαίτερα όταν ανατάραζε τα νερά με τη μαγική του τρίαινα, δώρο των Κυκλώπων. Ο Ποσειδώνας προκαλούσε επίσης τους σεισμούς. Ζούσε σε ένα λαμπρό ανάκτορο στα βάθη του Αιγαίου πελάγους και περιδιάβαινε τις θαλάσσιες στράτες καβάλα σε ένα άρμα που έσερναν εντυπωσιακά χαλκοπόδαρα άτια με χρυσή χαίτη. Κάποια φορά ο Ποσειδώνας αμφισβήτησε την εξουσία του Δία. Με τη βοήθεια της Ήρας και της Αθηνάς σχεδίαζε να τον ανατρέψει, αλλά τα σχέδιά του ματαίωσε ο Εκατόγχειρας Βριάρεως που κάλεσε ο Δίας να τον προστατέψει όταν πληροφορήθηκε τις προθέσεις του αδερφού του. Τα περισσότερα από τα παιδιά του Ποσειδώνα κληρονόμησαν τον εκρηκτικό χαρακτήρα του πατέρα τους. Γνωρίζουμε από την Οδύσσεια του Ομήρου τον γιο του τον Πολύφημο, τον Κύκλωπα που καταβρόχθισε κάμποσους από τους συντρόφους του Οδυσσέα. Ο τετραπέρατος βασιλιάς της Ιθάκης κατάφερε να γλυτώσει τυφλώνοντας τον Πολύφημο με το πυρακτωμένο άκρο ενός πασσάλου, κάτι για το οποίο ο Ποσειδώνας δεν τον συγχώρησε ποτέ.
ΔΗΜΗΤΡΑ/CERES
Θεά της γης και της γεωργίας, και ιδιαίτερα της βλάστησης και της καρποφορίας στην αρχαία Ελλάδα.
Δήμητρα σημαίνει «μητέρα γη» και η θεά αυτή μερικές φορές ταυτίζονταν με τη Γαία. Οι μύθοι της λατρείας της εξηγούν τον ετήσιο κύκλο των εποχών, την ανάπτυξη και το μαρασμό των φυτών, την αστάθεια της συγκομιδής και τις διαφορές μεταξύ του καλοκαιριού και του χειμώνα. Εξουσίαζε όλα τα φυτά και κυρίως το καλαμπόκι, που αποτελούσε τη βάση διατροφής των Ελλήνων. Η Δήμητρα είχε πολύ στενή σχέση με τον αδερφό της το Δία και από την ένωσή τους γεννήθηκε η Περσεφόνη που η θεά, υπεραγαπούσε. Η Δήμητρα είχε κρύψει την Περσεφόνη για να μην την παντρευτεί κανένας από τους θεούς. Παρόλα αυτά, ο Άδης την είδε την ώρα που μάζευε λουλούδια και την πήρε μαζί του στο σκοτεινό βασίλειό του. Η Δήμητρα στενοχωρήθηκε τόσο πολύ ώστε ολόκληρη η γη έπαψε να καρποφορεί, κι έτσι ο Δίας αποφάσισε ότι η Περσεφόνη έπρεπε να επιστρέψει στη μητέρα της. Ο Άδης όμως την ξεγέλασε και την έβαλε να φάει τέσσερις σπόρους ροδιού. Αυτό σήμαινε ότι τέσσερις μήνες το χρόνο η Περσεφόνη έπρεπε να κατεβαίνει στον Κάτω κόσμο, και τότε η Δήμητρα θρηνούσε και η γη ξεραίνονταν. Έτσι εξηγείται γιατί έρχεται κάθε χρόνο ο χειμώνας.
ΕΣΤΙΑ/VESTA
Θεά της εστίας και του σπιτιού στην ελληνική μυθολογία.
Η Εστία ορκίστηκε αγγίζοντας το κεφάλι του Δία να παραμείνει για πάντα παρθένα απορρίπτοντας προτάσεις γάμου ακόμα από τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα, πράγμα που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σκανδαλιστικές ιστορίες για το πρόσωπό της. Αποκρούοντας κάθε ερωτική πρόταση, η Εστία διατηρούσε τη ειρήνη στην κατοικία των Ολύμπιων θεών. Η Εστία ήταν συνήθως ήρεμη και ευσπλαχνική. Οι άνθρωποι την επικαλούνταν πάντα ως προστάτιδα της οικογενειακής εστίας. Η φωτιά της οικιακής εστίας ήταν ιερή για τη θεά που αποτελούσε το κέντρο της ζωής των αρχαίων Ελλήνων.
