«Λύτρωση»

Πάνω από τις στάχτες του Νταχάου
σύννεφα μαρτύρων υψώνονται.
Οι ψυχές τους πετάνε ελεύθερες πια
λυτρωμένες από την επίγεια κόλαση.
Ο πόνος σταμάτησε.
«Ειρήνη», φωνάζουν
καθώς απομακρύνονται.
«Ειρήνη και ευτυχία σε όλους»
ακόμη και στους βασανιστές τους...

Και ο ουρανός έγινε μια απέραντη ανοιχτωσιά,
μιαν υπέροχη θάλασσα.

Τρίκαλα, 17-11-2007

«Η ημέρα της γιορτής μου»

Η ημέρα της γιορτής μου:
μια ανούσια φανφάρα
δίχως νόημα στις λέξεις
με κουραμπιέδες και τσιγάρα.

Η ημέρα της γιορτής μου
πάντα ψεύτικη φαντάζει
γιατί ποτέ η ψυχή μου
μια συγκεκριμένη μέρα δε γιορτάζει.

«Δελφοί»

Πάνω από τις κορυφές του Παρνασσού
κοντά σε σύννεφα από βαμβάκι
αφουγκράζομαι το αθάνατο πνεύμα των προγόνων μου.
Αρχαίοι ναοί, βωμοί, ιερά,
πέτρες σκόρπιες, φθαρμένες,
άσπρα κόκαλα στον ήλιο λάμπουν.
Αθάνατο προβάλλει το πνεύμα των Δελφών
πέρα από τους ασημοπράσινους ελαιώνες
χαρίζει το άρωμά του σε όλη τη γη
ως ευωδία λυτρωτική στη δίνη των καιρών.

Πάνω από τις κορυφές του Παρνασσού
οι Μούσες χορεύουν πρόσχαρα και προσεχτικά
η τάξη του ουρανού, η πειθαρχία η ιερή,
σφραγίζει κάθε θεία κίνησή τους.
Το πνεύμα των Δελφών είναι εδώ,
αιωρείται πάνω απ’ τα ανύποπτα κεφάλια μας
σα χρυσή βροχή από ηλιαχτίδες
φωτίζει τα μονοπάτια της ιστορίας μας.

Η Πυθία μασά τα φύλλα της
καπνός δάφνης πικρής ανεβαίνει ψηλά.
Ο χρησμός δε δόθηκε,
πλανάται στον αέρα αιθέριος και ελεύθερος.
Ζει στις ψυχές μας
στις ψυχές που κοινώνησαν τα μυστήρια των γιορτών
που μυήθηκαν στα νερά της κρυφής πηγής
με δροσιά αλησμόνητη στο χρόνο.

«Ελπίδα έρωτος τελείου»

Αρρωστημένο το μυαλό και κουρασμένο.
Ταξίδια κάνει η σκέψη του
και ξαναγυρνά.
Κουράζεται, θέλει αραξοβόλι.
Τα βλέφαρα κόπωση προδίδουν,
καθώς κλείνουν αργά-νωχελικά.
Σε περίμενα κι απόψε εις μάτην.
Κάποτε όμως θα έρθεις.
Και τότε...
Τότε η σκέψη θα νεκρώσει.
Όνειρα άλλα θα’ χω, δεν θα΄ χω.
Γλυκός θάνατος θα με περιμένει
Στην ζεστή κλειδαριά του κορμιού σου.
Δεν θα θέλω στιγμή να μείνω:
ζωντανή ερημιά και πόνος.

«Orange leisure»

The unspoken words
The unspoken promises
The unbelievable lies
The wrong places
The secret faces
The worthless traces
All the acoustic senses
My natural defenses
Are there since my first days
Are there since for ever
and live in fear and pleasure,
until my day to treasure
to bring the “orange leisure”.

«Endless tear»

The falling rain is like my tears.
My falling angels are there for years.
I scream to hear but no one’s here
Because your love sense has disappear
and days are drifting without you near.

You’ll never understand my endless tear.
You’ve born to kill my gentle gear.
But now I’m going to live
and that is clear.