«Τ’ αρχαία αγάλματα»

Αυτά τ’ αρχαία αγάλματα, τα θεϊκά,
με του κορμιού τους την υπέροχη αρμονία,
το μάρμαρο, το άψυχο υλικό τους, εμψυχώνουν.
Κι είν’ η στιγμή υπέρτατη, ωραία
καθώς του κάλλους τους η γαλήνη μ’ εξαγνίζει.
Ω, πόσο η λατρεία του Ωραίου
αλήθειες άξιες αποκαλύπτει...
Τ’ αρχαία αγάλματα τα θεϊκά
γητεύουν τους αιώνες που διαβαίνουν...
Οι αιώνες συνεχίζουν την πορεία τους,
κι ενώ κάποια, γύρω, αργοπεθαίνουν έργα τέχνης,
αυτά τ’ αγάλματα τ’ αμίμητα
είναι τα μόνα που το χρόνο τον δαμάζουν.
Κι αν κάτι μέσα μας και γύρω μας
Θυμίζει αρχαίο άγαλμα, ωραίο πολύ
είναι γιατί, αυτά,
που στέκουν σε μουσεία κι ερείπια,
μας ξανανιώνουν...

«Μια σκάλα η ζωή μου»

Μια σκάλα η ζωή μου.
Πότε η ανάβαση είναι αργή
και πότε γρήγορη.
Μια σκάλα γιγάντια
σαν τη φασολιά του παραμυθιού,
που έφτανε στον ουρανό.
Πότε έφτασα στου δρόμου τα μισά;
Πότε πλήθυναν πίσω μου τα σκαλοπάτια;
Όταν ζούσα τη ζωή μου
παρέα με την ανεμελιά,
παρέα με την έγνοια.
Τριάντα χρόνια ανεβαίνω.
Περνώ τις εποχές,
χειμώνες καλοκαίρια
για να φτάσω στον προορισμό μου.
Τον άδηλο.

«Γιατί να γράφω ποιήματα»

Γιατί να γράφω ποιήματα
αντί να κάνω πράξη τη ζωή μου.
Γιατί να πιάνομαι απ’ τη θλίψη
αντί να την πετάξω
σαν ρούχο βρώμικο από πάνω μου;
Γιατί να κάθομαι εδώ
ν’ αναπολώ τα περασμένα
όταν μπορώ να ζω μες στο παρόν...
Γιατί η ευαισθησία μου
τη λογική και τη σκληράδα
να νικά τις περισσότερες φορές;
Γιατί είμαι πλασμένη
από μαλακή ύλη,
από ύλη φυσική κι αυτούσια, χωρίς προσμίξεις
ή τεχνητά ενισχυτικά.
Γιατί είμαι αυθεντική
σαν ποίημα...

«Too late»

It’s too late to wrap my soul
stripping it off all lies
lies like coveries
protecting her from storms.
It’s too cheap to reveal my deep
it’s a deep, endless without bottom,
lost in darkness,
in thick fog that only I could explore.
It’s too worthless to shoot
Shoot aloud to the crowds
crowds unconscious, without sense
without feelings, impersonal…

It’s only useful to show great confidence,
great pleasure, great excitement
great smiles… great confidence
to the people of the world.

«The sense of life»

So, that’s the sense…
We are obliged to make sense
to make our lives sense, worthwhile.
Without sense, life seems tasteless,
sense makes it vivid, worth to live…
Taste the life in all her colors
different and contradict with each other
make a synthesis, an extraordinary whole!
So, that’s the harmony of life,
harmony of thought, harmony of dreams…
dreams of my life…
So alike to it and at the same time
so different to it…
Dreams lead me to the promised land,
the land of love, joy, health…
it’s a land in “pastel” colors,
in pink, blue, grey…
How would I deny it?