ΕΙΔΑ .:ΤΑΞΙΔΙΑ .:ΣΥΝΤΑΓΕΣ .:ΒΙΒΛΙΑ .:ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ .:ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ .:ΔΙΑΦΟΡΑ .:ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ .:ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ .:ΤΥΧΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ

Ποίηση...

...Μάρκος Ερέτης!

Για να επιστρέψετε στην Ποίηση κάντε κλικ εδώ! Για να επιστρέψετε στο Έγραψαν κάντε κλικ εδώ!

Χειροφίλημα

Σου πετάω το γάντι στο στήθος,
τρύπιο το χέρι μου
απ' τις πολλές χειραψίες
-φθαρμένη κολόνα αρχαίου ναού-.

Πέρασαν βάρβαροι,
κορμιά γεμάτα πόζα
κι εγώ φωτίζω την τρύπα στη μέση.

Η ησυχία, μνήμες ανείπωτες, ισόβια φυλακισμένες για το καλό όλων.

Κράτα το γάντι
Επιστροφές δεν γίνονται δεκτές

Ψηλά εκεί στο αέτωμα, θεριεύει μες στην τρέλα, το χειροφίλημά σου

Πεδικλώθηκα στον Παράδεισο

Εσένα πρώτα να κυττάζω κι ο ήλιος βγαίνει!

Για ν’αγναντεύω σίγουρα χαρές και λύπες.
Χαρές πρωτόφαντες
διθύραμβοι Διονύσου-,
λύπες κι αυτές πρωτόφαντες στο ξέθαμα τού ήλιου.

Σταματώ το μέτρο εδώ, όχι παν,
δια παντός κρατούμενος (παρήχηση τού μέχρι πότε).

Και καθώς ιστορώ ανιστόρητα μονοπάτια, (παρήχηση ζωής εδώ),
γίνομαι σημείο τών καιρών μου ως πάντοτε.

Πριν γράψω, κάτι σαν έρωτας με πιάνει,
κενό και αμηχανία βουτηγμένα στη ζάχαρη κι ένας κόμπος στο στομάχι,
αληθινός γόρδιος δεσμός.

Γι’αυτό κάθε σημείο τού καιρού μου και μια Αλεξάνδρεια
Κάθε βήμα στον αγέρα και μια Ρωξάννη.

Στη θάλασσα έζεψα το νου και την καρδιά,
για νά’χω ψυχή γεμάτη.

Ως ανιστόρητος φέρομαι ξανά, μιας που ό,τι λέγω δεν το ξαίρω μα το έζησα.

Ο Πόλεμος έγινε για την Ελένη

Ζηλεύω το καλσόν που φοράς, γιατί σου φιλάει τα πόδια.
Εγώ δεν μπορώ.
Ζηλεύω το πουλόβερ που σε τυλίγει, γιατί σε ζεσταίνει τα βράδυα.
Εγώ δεν μπορώ.
Αυτό που δεν ζηλεύω, τα αγαπημένα σου παπούτσια, γιατί σε παίρνουν μακριά μου.

Πόλεμος, φως μου γίνεται, με πέτρες, σερπατίνες
στη χαραυγή ζωγράφισα, την Τροία τις Μυκήνες...
...τί παράξενος Αύγουστος.

Την ημέρα που θα μου δώσεις τα «συμφωνημένα», θα ξηλώσω όλα τ’αστέρια απ’το στερέωμα.
Θ’αφήσω ένα για να σου θυμίζει εμάς.

Ο βασιληάς πέθανε.
Ζήτω ο βασιληάς!
Ο θάνατος συμπίπτει με την ζωή.
Γεννήθηκα μέσα στο οξύμωρο.

Η λάβα

Αν και μάζεψα χαρτιά και ξέρω
πως θα μαζέψω κι άλλα,
πίνω κρασί και πολεμώ συνειδητά με νου και λογισμό.
Δίνομαι στου κάκου
ξεδίνομαι στους δρόμους κι ισορροπώ μεσόστρατα.

Από πεζούλι σε πεζούλι
από στεριά σε όχθη και τ’ ανάποδο,
τη μια πως όλα μάταια κουράζω το μυαλό μου,
την άλλη κόσμους φτιάχνω, ολόκληρους καινούργιους.
Σαν παπούτσι, που στην αρχή τόχεις φυλαχτό μην τυχόν και λερωθεί
κι ύστερα θες δεν θες σε βούρκους το πατώνεις.

Αν και μάζεψα χαρτιά και ξέρω
πως θα μαζέψω κι άλλα,
ρώτησα το θείο μου πώς είναι.
Μούπε, θα πεθάνει άγουρος.
Ωρίμασε πολύ, φαίνεται.

Τι να κουβαλήσω άλλο;

Πετάχτηκαν τα κόκκαλα
απ’ τους ώμους και πρήστηκαν τα χέρια.
Το λουλούδι που άνθισε στα χαλάσματα, μαράθηκε...

Αν και μάζεψα χαρτιά και ξέρω
πως θα μαζέψω κι άλλα,
τώρα μπήκα στην σειρά μαζί με τους άλλους –εκείνους με τα μακρά χέρια και τον κήπο μέσα τους, που ξεράθηκε.
Εκείνους που αντικρύζουν τον ήλιο και ψάχνουν τόπο να κρυφτούν,
λες κι αν δεν ποτίσεις την γλάστρα τα άνθη θα πετάξουν περήφανα.
Εκείνους που ακούν για θησαυρούς και ψάχνοντας, βρίσκουν γράμματα λυγρά και ‘στενοχωρούν’ τον εαυτό τους.

Αν και μάζεψα χαρτιά και ξέρω
πως θα μαζέψω κι άλλα,
πόσο θα το χαιρόμουν δημοσία,
να καίγαμε τούτα τα χαρτιά
όλοι αγκαλιασμένοι
χορεύοντας στρόγγυλους χορούς,
γιατί αυτά, μπαρούτι που στοιβάζεται στους Παρθενώνες.

Εξιτήριο

Είμαι πολύ απασχολημένος.
Προετοιμάζω το επόμενό μου λάθος.

Είμαι πολύ δεκτικός.
Προετοιμάζω το επόμενό μας βράδυ.

Στέρεψα από χρόνο.
Τον κατήργησα ή καλλίτερα τον εξευγένισα, για να σου ταιριάζει.

Για την στιγμή την αιφνίδια ζω.

Όσα, με την γόμα που κρατώ από παιδί έσβησα, θά’ναι για να γράψω το νέο που φωνάζει μέσα μου.

Μετρώ τον χρόνο αντίστροφα, για να σε βρω
στους δρόμους που χανόσουν
στις παρέες του χειμώνα
στην παρθένα γη.

Μια ανατολή μας γέννησε και το κλάμα βουερό –αγριεμένος καιρός.
Μια φορά μού’χες πει...
Δυο το χαράσσω στο λαιμό μου...
Μου τελειώσαν οι χρησμοί. Καλημέρα.