Το όνειρο

Ας μη τελειώσει τ’ όνειρο ποτέ μη ξημερώσει
γιατί σαν έρθει η αυγή πάλι θα με πληγώσει,
τα ίδια πράγματα ξανά, εδώ και τόσα χρόνια!
χωρίς καμιά παραλλαγή χωρίς καμιά συμπόνια.

Ο ίδιος χτύπος στις επτά, οι ίδιες οι κινήσεις,
λες και έφυγαν και χάθηκαν όλες οι συγκινήσεις,
πως έγινε έτσι η ζωή και πέταξε η χαρά μας;
ξεκουρδιστείτε βρε παιδιά, να βρούμε την υγειά μας!

Στο όνειρο τ’ αποψινό ήμουν ξαλαφρωμένη
μικρό παιδί ναι ένιωσα, πολύ ευτυχισμένη,
ας μη τελειώσει τ’ όνειρο δεν θέλω να ξυπνήσω,
τα ίδια πράγματα ξανά δεν θέλω να αντικρύσω!

Γι' αυτούς που φεύγουν

Τρέχεις! γιατί τάχα προσπαθείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου;
φεύγεις απ’ τα όνειρα που είχες! αυτά που ήταν ο σκοπός σου,
που πας αλήθεια, και τα μάτια σου γιατί κλείνεις στη ζωή;
όσο υπάρχεις, δώσε τη μάχη, κι ο κόσμος ίσως να το δει!

Φεύγω! γιατί κουράστηκα στα ίδια μέρη να γυρίζω,
τρέχω γιατί δεν θέλω να με βλέπουν να δακρύζω,
τα οράματά μου πέθαναν, κι εγώ ακολουθώ
δεν έχω πια την δύναμη κοντά σου να σταθώ!

Μόνο ελπίζω να άξιζε πως πέρασα απ’ τη γη,
μια πινελιά να έβαλα κι εγώ μεσ’ στην αυλή,
κι αν κάποτε, χρόνια μετά! όσοι θα με θυμούνται...
τα κείμενά μου θα κυττούν και θα αναρωτιούνται.

Για τον αδελφό μου

Με τι φωνή, με τι καρδιά να σε μοιρολογήσω,
τι λόγια βάλσαμο να βρω να σου τα ψιθυρίσω!
Έφυγες τόσο ξαφνικά, χωρίς να πεις αντίο,
και απομείναμε βουβοί, ανήμποροι στο κρύο!

Ατέλειωτα, αμέτρητα γιατί, με βασανίζουν τώρα,
μα τώρα είναι πια αργά γιατί σε πήρε η μπόρα,
μα εμείς θα σε προσμένουμε πίσω για να γυρίσεις
εμένα και τη μάνα μας στην αγκαλιά να σφίξεις!

Κοιμήσου αδελφούλη μου, τώρα πια δεν πονάς,
και ότι σε πίκρανε πολύ, εσύ πια το ξεχνάς.
Είναι η ζωή μας δύσκολη πάνω σ' αυτή τη γη
γι' αυτό και συ απέδρασες να μη σε τυραννεί!

Βοήθεια ζητώ απ' το Θεό να αντέξω το χαμό,
και στην καημένη μάνα μας να γιάννω τον καημό,
τα μάτια της στερέψανε, και η φωνή της σβήνει,
το όνομά σου αναφωνεί και στεναγμούς αφήνει!

Για μας δεν έφυγες ποτέ! γιατί σε αγαπάμε
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε όταν τους λησμονάνε,
απλά θα σε προσμένουμε μ' αγάπη κι' αγωνία
να σε ξυπνήσει ο Θεός, σαν έρθει η Βασιλεία!!!!!

Αφιερωμένο στον αδελφό μου που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή
στις 7 Ιανουαρίου 2007.

Το βιβλίο του πολέμου και της ειρήνης

Μια ιστορία να ομολογήσω που έχει γίνει σ’ αυτή τη γη
που εξουσιάζει, διαφεντεύει, νέους και γέρους, κάθε ψυχή,
χιλιάδες χρόνια, πολλές σελίδες, φριχτές εικόνες έχουν γραφτεί!
μα, το βιβλίο φτάνει στο τέλος, σελίδα άλλη δεν θα φτιαχτεί!

Δειλά ανοίγω να το διαβάσω και αφουγκράζομαι πόνους κραυγές
κάθε σελίδα μια ιστορία, κάθε ιστορία και μαχαιριές.
Ω! πόσο αίμα έχει ποτίσει, και αυτό κραυγάζει για λυτρωμό!
το αίμα φωνάζει ω! ναι κραυγάζει στο ανθρώπινο μίσος και ξεπεσμό!

Μεσ’ στο μυαλό μου πώς να χωρέσει, τόση αδικία που έχει γραφεί!
και κάθε μέρα ακούω νέα που μου ταράζουν την ψυχή,
κάθε λεπτό μέσα στην ώρα και όλη τη μέρα συνεχώς
κάπου στη γη μας θα υπάρχει πόλεμος, μίσος, σπαραγμός!

Άλλοι βουλεύονται και άλλοι φτιάχνουν όπλα μεγάλης καταστροφής
κι έχουν το θράσος να υποστηρίζουν πως είναι για καλό της γης
Κι η ειρήνη τρόμαξε κι έχει πετάξει, και περιμένει μ’ αγωνία,
Όλα τα όπλα του πολέμου να τα σωπάσει η Βασιλεία!!

Τότε θα υπάρχει ένα βιβλίο με ιστορίες χαρωπές
κάθε γραμμή και ευτυχία, κάθε σελίδα και χαρές,
Ειρήνη στις καρδιές μας, ειρήνη στις αυλές μας,
η ειρήνη θα σκηνώσει για πάντα στις ζωές μας!