Το φιλί

Τι είναι αλήθεια το φιλί
αυτό που όλοι λαχταρούν
όλοι μεγάλοι και μικροί
μες στη ζωή να το γευθούν;

Ενώνει πάντα τα δυο χείλη
κι όμως ποτέ δεν φαίνεται.

Αν έχει πάθος το φιλί
ένα αποτύπωμα μικρό
μπορεί να 'φήσει στη στιγμή
πάνω στον άσπρο σου λαιμό

Ένα φιλί σε ξεκουράζει
ένα φιλί σ' αναστατώνει
ένα φιλί φωτιά ανάβει
ένα φιλί σε ξανανοιώνει.

Ένα φιλί σε μια γιορτή
χρόνια πολλά σου εύχεται
ένα φιλί σε μια στιγμή
έρωτα σου υπόσχεται.

Ένα φιλί από κακία
μπορεί να σε προδώσει
ένα φιλί με ειρωνεία.

Όταν τα χείλη που φιλούν
αγάπη μαρτυράνε
τότε καμπάνες αντηχούν
και οι καρδιές κτυπάνε.

Όσο υπάρχουν ερωτευμένοι
φιλιά θα δίνουνε στο στόμα
κι όσο υπάρχουν ευτυχισμένοι
φιλιά θα δίνουνε αιώνια.

Το τηλέφωνο

Μέσα στην τόση παγωνιά
του τηλεφώνου ο κτύπος
γλυκά αντήχησε για σε
σαν μελωδίας ήχος.

Φυσάει μου 'πες δυνατά
βροντά, αστράφτει, βρέχει
η θάλασσα φουρτούνιασε
αντάρα μαύρη έχει.

Ένοιωσα ρίγος στο κορμί
μα η φωνή σου χάδι
ήρθε με μιας με τύλιξε
σαν φως μεσ' στο σκοτάδι.

Ένα διάλειμμα μικρό
στης μέρας τη ρουτίνα
του ήλιου που 'σβησε νωρίς
ήσουνα ροζ αχτίνα.

Η μοναξιά

Όταν οι σκέψεις στο μυαλό
κρυφτούν, κι εσύ τις κρύψεις
πρέπει με πείσμα να ζητάς
σε κάποιον να μιλήσεις.

Μπορεί να θέλεις μόνος σου
να κουβαλάς στους ώμους
όλα σου τα προβλήματα
χωρίς ρητά και νόμους.

Μα το κομμάτι της ψυχής
που το κρατάς κλεισμένο
πίκρα θα νοιώθει συνεχώς
και θα 'ναι φοβισμένο.

Είναι βαριά η μοναξιά
γιατί το πόνο κλείνει
και τα σημάδια έντονα
επάνω σου τ' αφήνει.

Για να χαθεί αναζητά
το τρυφερό το χάδι
όμορφα λόγια, αληθινά
το φως κι όχι σκοτάδι.

Αν διάλεξες της μοναξιάς
το δρόμο να βαδίσεις
πρόσεξε σ' αδιέξοδο
σε βγάλει και κτυπήσεις.

Σκέψεις

Γίναν οι σκέψεις μου πουλιά
πετάνε στον αέρα
γίναν τα λόγια θρόισμα
των φύλλων απ' τα δένδρα
και οι φαντασιώσεις μου
στα σύννεφα εικόνες
που βάφονται με χρώματα
στου δειλινού τις ώρες.

Όποια φωνή, όποια κραυγή
που απ' τα στήθη βγαίνει
γίνεται αντίλαλος βαρύς
που στα βουνά ανεβαίνει.

Με πλημμυρίζουν σαν βροχή
τα συναισθήματά μου
όμως σημάδια αφήνουνε
όπως τα βήματά μου
όταν στη λάσπη περπατώ
τις νύχτες που σ' αναζητώ.

Ο έρωτας

Ποιος μας κρατάει στη ζωή
ποιος τη χαρά μας δίνει;
Ποιος δάκρυ, λύπη και καημό
σε μια λεξούλα κλείνει;

Ποιος κρύβει τόση απονιά
ποιος τόση ευτυχία;
Ποιος τόσο φόβο μη χαθεί
ποιος τόση αγωνία;

Για ποιόν πονάει η καρδιά
για ποιόν τα μάτια κλαίνε;
Για ποιόν τα χείλη μας γελούν
και τα φιλιά μας καίνε;

Για ποιόν βιβλία γράφτηκαν;
Για ποιόν τόσα τραγούδια;
Για ποιόν αφιερώματα;
Καρτούλες και λουλούδια;

Για τον τρελλό τον έρωτα
που σκλάβο σε κρατάει
όταν πιαστείς στα δίχτυα του
αφού τυφλά κτυπάει.

Ο φτερωτός ο έρωτας
ο γιος της Αφροδίτης
θα βασιλεύει πάντοτε
και θα το παίζει θ ύ τ η ς!!