Το όνειρο

Μέσα στη άγνωστη πορεία του ονείρου
σαν παρουσία γλυκειά παραμυθιού
ήρθες τον ύπνο μου απόψε να ταράξεις
σε μιά εικόνα μαγική ενός λεπτού.

Ασημοκάντηλο το φως του φεγγαριού
έριχνε πάνω μας αχτίδα ασημένια
για να φωτίσει με μιά λάμψη θεϊκή
τα δυό κορμιά στον έρωτα πνιγμένα.

Υποσυνείδητα ο νους μου σκηνοθέτης
έστησε τότε τη καλλίτερη σκηνή
σε μιά παράσταση ονείρου μαγεμένη
αφού σαν όνειρο εχάθη την αυγή.

Το παραμύθι

Γεύση μαγική του μήλου
στην αυλή του παραδείσου
ήταν τότε το φιλί σου
κι η λαχτάρα στο κορμί σου.

Απ' τα χείλη σου τα λόγια
νότες απαλές ηχούσαν
όταν τότε μου ζητούσαν
κάθε τι που λαχταρούσαν.

Όλα γκρέμισαν σαν πύργος
όπως λεν στα παραμύθια
αφού ήτανε στ' αλήθεια
μιας βραδιάς γλυκά ντερτίπια.

Εφιάλτης

Εισ' εφιάλτης της καρδιάς
που ζεις στα όνειρά μου
εισ' εφιάλτης που κρατάς
το γέλιο, τη χαρά μου.

Σε περιμένω, καρτερώ
όταν τα μάτια κλείσω
στην αγκαλιά σου να κρυφτώ
ποτέ να μην ξυπνήσω.

Ξενιτειά

Ελλάδα μου, πατρίδα μου
σ' όλης της γης τα μέρη
το όνομά σου αντηχεί
σαν πιο λαμπρό αστέρι.

Κάθε γονιός, κάθε παιδί
που ζει στα ξένα, χρόνια
πάλι κοντά σου, θε ναρθεί
λες και θα ζει αιώνια.

Θέλουν τον ήλιο σου, τον ουρανό σου
θέλουν τους κάμπους με τα λουλούδια
θέλουν την θάλασσα τη γαλανή σου
θέλουν τα όμορφα τραγούδια.

Εκεί στη μαύρη ξενιτειά
εκεί στο ξένο τόπο
όλοι μεγάλοι και μικροί
έχουν τον ίδιο πόνο.

Μια σκέψη μόνο, ένα σκοπό
σε σένα να γυρίσουν
γλυκειά πατρίδα ακριβή
για πάντα πια να ζήσουν.

Τα Επτάνησα

Μέσα στο θόλο τ' ουρανού
σαν ξεπροβάλλει η νύχτα
επτά αστέρια στο βορρά
από τη γη μας είδα.

Πάνω σε φόντο γαλανό
σαν νάν ζωγραφισμένα
επτά νησάκια αντίκρισα
αρμονικά σπαρμένα.

Γεια σου γλυκειά μου Κέρκυρα
στ' αρχοντικά ντυμένη
μοιάζεις κεντίδι απ' τα παλιά
με πούλιες κεντημένη.

Γεια σου Λευκάδα που σκορπάς
κι απλόχερα χαρίζεις
γαλήνη μέσα στη καρδιά
που μόνο εσύ γνωρίζεις.

Γεια σου σε σένα Ζάκυνθο
με την χρυσή την άμμο
τα μαγεμένα βράδια σου
στου Μπόχαλη επάνω.

Γεια σου σε σε Κεφαλλονιά
γεια σας Κεφαλλονίτες
με τα αρχαία σπήλαια
που κρύβουν σταλακτίτες.

Γεια και χαρά Ιθάκη μου
που μοιάζεις μαγεμένο
παραμυθιού τοπία
στα πράσινα ντυμένο.

Γεια σου νησί του έρωτα
που λέει η ιστορία
τα μακρινά τα Κύθηρα
με τα πολλά μνημεία.

Στα βαθυγάλανα νερά
λευκά μαργαριτάρια
φαντάζουν τα Επτάνησα
με τα χρυσά ακρογιάλια.

Φωνές γλυκειές ακούγονται
κιθάρες και τραγούδια
απ' άκρη, σ' άκρη μυρωδιές
απ' τα πολλά λουλούδια.

Άγγελος διάλεξε στη γη
συμβολικά να φέρει
κάθε αστέρι και νησί
κάθε νησί κι αστέρι.

Γαλανομάτα κοπελιά
πατρίδα τιμημένη
μοιάζεις στο χάρτη
ζωγραφιά ασημοστολισμένη.

Παραλία του Ρόχαρι

Κάτω στο Ρόχαρι θα δεις
φτιαγμένα με το χέρι
μικρά σπιτάκια στη σειρά
που παίζουν με τ' αγέρι.

Στην όμορφη την αμμουδιά
σαν νάναι φυτεμένα
άσπρα κρινάκια μοιάζουνε
κατάλευκα ντυμένα.

Σε κυκλαδίτικο ρυθμό
παίζει το μπλε με τ' άσπρο
σαν να χορεύουν στο γιαλό
όλα μαζί το μπάλο.

Όταν φυσάει ο βοριάς
τα δένδρα του λυγίζει
και το τραγούδι π' αρχινά
γλυκά τα νανουρίζει.

Παίζουν τα βότσαλα κρυφτό
σαν κρύβονται στην άμμο
μαζί με τ' άστρα τ' ουρανού
που πέφτουν από πάνω.

Πυγολαμπίδες στο νερό
τη νύχτα φωσφορίζουν
μεγάλα ψάρια και μικρά
που το βυθό αλωνίζουν.

Όταν γαλήνη απλωθεί
στ' ολόξανθο ακρογιάλι
βγαίνει και καθρεφτίζεται
το ασημί φεγγάρι.

Κι όταν απλώνεται σιωπή
κι απόλυτη ηρεμία
ακούς μονάχα τον αφρό
που σκάει στη παραλία.

ΔΝΤ

Είχαν δεν είχαν τελικά
σε ρίξανε μεσ' στο κουβά
σε ρήμαξαν, σ' αφάνισαν
λέρωσαν τόνομα σου
Ελλάδα μου, πατρίδα μου
έσβησαν τη θωριά σου!

Έγινες λεία πεινασμένων
των ισχυρών της γης
που μέλημά τους είχανε
για χρόνια στο μυαλό τους
να σβύσουν την κουλτούρα σου
και το πολιτισμό σου!

Μα τώρα οι υπεύθυνοι
βγάζουνε την ουρά τους
για όλα όσα φάγανε
και έφτασες στο πάτο
να κυνηγάνε το λαό
που δεν του μένει «πιάτο»!

Κι έγιναν, δήθεν εκλογές
μα στου κουφού τη πόρτα
χαίρονται πάλι οι νικητές
που θα κρατούν τα πόστα!

Είμαστε λένε θετικοί
στους όρους και στους νόμους
που λέει το μνημόνιο
άστους "γυμνούς και μόνους"!

Μα τόσο ανεγκέφαλοι
τόσο απαθείς στο πόνο;
να βάζουν εγγόνια και παιδιά
ενέχυρο στο χρόνο;;;;;