Η ευτυχία

Είναι ένα "τίποτα"
μα σαν χαθεί, τότε καταλαβαίνεις
πως, όσα βήματα πίσω γυρίσεις
ποτέ σου δεν τη προλαβαίνεις.

Έρχεται, φεύγει σιωπηλά
γιατί φωνή δεν έχει
ούτε ψυχή, ούτε μορφή
μοιάζει σκιά που φεύγει.

Δεν έχει ώρα στο καιρό
δεν κρύβει δάκρυ, πόνο
μονάχα γέλιο και χαρά
σε, σε χαρίζει μόνο!

Ο χρόνος

Κυλά ο χρόνος στη ζωή
γοργά περνούν οι μήνες
μα μένουν ανεξίτηλες
μεσ' στο μυαλό οι μνήμες.

Γέλιο και κλάμα μας κερνά
σαν μπρος μας ξεπροβάλλει
σαν φιλμ που ξετυλίγεται
όλη η ζωή μας πάλι.

Κάποιες στιγμές αναζητάς
και πάλι να τις ζήσεις
μα έρχονται και άσχημες
που θέλεις να τις σβύσεις.

Μένουν εκείνες οι στιγμές
που μια ζωή χαράζουν
γιατί με χρώμα έβαψαν
εικόνες που ταράζουν.

Μπορείς

Ανθρώπινο δικαίωμα
τα πάντα να κερδίσεις
αρκεί μ' αγάπη να ζητάς
ό,τι ποθείς να ζήσεις.

Ξανά μελέτα απ' την αρχή
το τι ζωή σημαίνει
και διώξε πίκρα και καημό
που τη καρδιά μαραίνει.

Υγεία, νειάτα κι ομορφιά
μικρού παιδιού καρδούλα
χαρίζουνε την άνοιξη
σ' ανθρώπινα λουλούδια.

Ο κόσμος

Αλλάζει ο κόσμος συνεχώς
κι ακολουθεί πορείες
που σβήνονται στο διάβα τους
ανθρώπινες αξίες.

Σκοτάδι πέφτει στις καρδιές
χάνεται η αγάπη
που χρόνια ήτανε σαν το φως
σαν του μωρού το χάδι.

Χάνεται το χαμόγελο
που άνθιζε στα χείλη
και η ματιά στο βλέμμα μας
έγινε γκρίζο δείλι.

Θρησκεία, γάμος, έρωτας
ξεπερασμένα μοιάζουν
αφού τα νειάτα μας σ' αυτά
διστάζουν και τρομάζουν.

Έννοιες πια λησμονημένες
ανθρωπιά μα και φιλία
συναισθήματα που ζούνε
μοναχά μεσ' στα βιβλία.

Κυνηγούν μόνο το χρήμα
στη ζωή μας οι λαοί
και ξεχνάνε τις αξίες
που αξίζουν τη ζωή.

Το ξεγέλασμα
(Για τη Μελίνα Μερκούρη όταν αρρώστησε: 26/8/91)

Μελίνα μας το μέλι σου
τον κόλλησε στο τοίχο
κι εσύ μονάχα αντίκρισες
τον μαύρο σου το ίσκιο
και ψίθυρο άκουσες αχνά
απ' του θανάτου ήχο.

Τον χάρο τον ξεγέλασαν
τα "τέσσερα παιδιά" σου
που σαν Αγγελοι γονάτισαν
Μελίνα στη ποδιά σου
και με αγάπη δώσανε
ευθύς τη γιατρειά σου.

Το φως σου τον εκτύφλωσε
και της ψυχής το κάλλος
για να υπάρχεις, για να ζεις
Μελίνα μας με θάρρος
κι όλους εμάς να οδηγείς
πάντα μπροστά σαν φάρος
πάντα μπροστά με σαν "Φάρος".

Θάνατος Μελίνας
14/03/1994

Απόψε δεν θ' ανάψουν τα φώτα
να φωτίσουν τον βράχο
Απόψε η λάμψη της θα φτάσει
και η Ακρόπολη μόνη θα λάψει.

Στο αντιφέγγισμα του ουρανού το λάγνο
το κορμί της ασάλευτο
θα μένει βουβό να μοιάζει με το μάρμαρο
το μάρμαρο το ελληνικό
που τόσο είχε λατρέψει εκείνη.

Και θάναι δοκιμασία για τον ουρανό
τέτοιο επισκέπτη επαναστάτη, πως θα δεχθεί
αφού το πνεύμα της,, ατίθασο, τρελλό
απόλυτο, καταλυτικό, τη μέρα της γυναίκας, θα διάλεγε να φύγει!!!

Στο Στράτο Διονυσίου

Ντύθηκε ο Χάρος ταξιτζής
σε πήρε για πελάτη
για μακρινή διαδρομή
στης γης τα μαύρα πλάτη.

Φαίνεται ζήλεψε πολύ
την όμορφη φωνή σου
και θέλησε για πάρτι του
να τραγουδά μαζί σου.

Αχάριστος κι εγωιστής
για σένανε ο χάρος
σε κτύπησε πισώπλατα
δίχως καθόλου θάρρος.

Ξέχασε όμως πως, μπορείς
να τραγουδάς για χρόνια
αφού στους δίσκους ζωντανός
θα ζεις για μας αιώνια.

Σαν θ' ακούει τη φωνή σου
απ' τ' αθάνατο τραγούδι
θάνε άρωμα που μένει
απ' της νύχτας το λουλούδι.

Χρυσή ακτίνα που το φως
στη μουσική θα δίνεις
στο μουσικό στερέωμα
αστέρι που δεν σβύνεις!!