«Αγωνία στο Άουσβιτς»

Μετρούν στιγμές χαμένες στο χρόνο
Δάκρυα κυλούν απ’ τα μεγάλα τους μάτια παγωμένα,
ανθρώπων που «ξέρουν»... τι θα πει «τίποτα»
γιατί τα έχασαν όλα.
Λίγα λόγια από κλεισμένα στόματα
Υποσχέσεις κούφιες, φρούδες
πάνω στα πτώματα των πεινασμένων.
Κλεμμένες ελπίδες σε παιδιά που θέλουν το μέλλον τους πίσω.
Μετρούν τα πεσμένα κορμιά που δεν άντεξαν.
Το αίμα τους πότισε το χώμα.
Σκέφτονται το αύριο...
Θα υπάρξει, άραγε, γι’ αυτούς;...
Κανείς δεν ξέρει ν’ απαντήσει.
Κανείς δεν μπορεί να νιώσει άνθρωπος.
Μεγάλα μάτια με άδειο βλέμμα γεμάτα παράκληση... βοήθεια...
Κόκκινες παπαρούνες σα σταγόνες αίμα.
Ο λάκκος που ανοίχτηκε μεγαλώνει...
Παιδιά θα θαφτούν εκεί μέσα.
Θα ρίξετε χώμα από πάνω για να κρύψετε το έγκλημα.
Σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Ίσως να φυτέψετε και μερικά κρινάκια...
Χαμένη αθωότητα πνιγμένη στη λάσπη...

«Προτροπή στον Εβραίο αδελφό μου»

Φύγε...
Πέρνα απέναντι,
απ’ το βρεγμένο πεζοδρόμιο
ακούς τον ήχο του λεωφορείου.
Τις φωνές των περίεργων
σε φωνάζουν...
Μην πας.
Σε φωνάζουν...
Φύγε.
Μακριά από εδώ.
Μακριά από τα λάθη των ανθρώπων.
Δεν είσαι δειλός
Όχι...
Δειλός θα ήσουν αν έμενες,
όμως εσύ θα φύγεις
για τη χώρα του ήλιου.
Θα φοράς κάθε πρωί
τις αχτίδες του ήλιου στα μαλλιά σου
και θα γελάς ξέγνοιαστα,
παίζοντας με το φως.
Φύγε...
Φύγε...

Τρίκαλα, 19-11-2007

«Τα συρματοπλέγματα»

Τα συρματοπλέγματα πληγώνουν τα σύννεφα
εδώ, στο Νταχάου και στο Άουσβιτς.
Οι αιχμές τους στάζουν σάρκες και αίμα
Και ψυχές, που σαν φθινοπωριάτικα φύλλα,
εύθραυστες κι ελεύθερες, καρφώθηκαν...

Δεν φυλακίζεται όμως η αλήθεια.
Η αλήθεια είναι αθάνατο πουλί
που δεν το πνίγει η αιχμαλωσία.
Υψώσανε συρματοπλέγματα
Για να φιμώσουν την ελευθερία.
Η ελευθερία, όμως, είναι ψυχή,
που δεν πεθαίνει με το θάνατο του σώματος.
Μάταια υψώθηκαν συρματοπλέγματα.
Θυμίζουν, όμως, πόσο ανίσχυρα είναι
το ψέμα, η βία, η καταπίεση.

«Στους Εβραίους των Τρικάλων»

Τα παιδιά σου κλαίνε, Σιών,
τα χλωμά, σκελετωμένα σώματα,
τα μικρά κοκκαλιάρικα πουλάκια
που κούρνιαζαν, ίδιες ψυχές ασώματες,
στα ανθρωποβόρα συρματοπλέγματα
εκεί μακριά, στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου...

Τα παιδιά μας κλαίμε, άνθρωποι της Τρίκκης,
εδώ στις όχθες του Ληθαίου.
Καθίσαμε ανάμεσα στα δροσερά χόρτα της άνοιξης
Και τώρα, που είναι πια φθινόπωρο,
τα δάκρυα στέγνωσαν σαν τις σταγόνες της βροχής
στο διψασμένο χώμα...

Κάποτε, ανάμεσα στους μπερδεμένους δρόμους των Τρικάλων,
σαν σε σκηνές ασπρόμαυρης ταινίας,
οραματίζομαι την πικρή αγωνία για την άδικη μοίρα τους.

Και περπατώντας εκεί, έξω απ’ την έρημη Συναγωγή
τα μάτια μου βλέπουν έναν άλλο κόσμο
που η ζωή του είναι αλλού...
Η μαρτυρική θυσία της ας γίνει
της δικιάς μας ζωής η ουσία.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Τρίκαλα, 17-11-2007