«Άνοιξη»

Τα χιόνια λιώνουν στα βουνά
τα δέντρα "ντύθηκαν" ξανά
με φύλλα νέα και λεπτά.
Ο ήλιος μας χαμογελά
και τα λουλούδια τα μικρά
απλώθηκαν μες τους αγρούς
και σε λοφίσκους φουντωτούς.

Το φως κερδίζει τη νυχτιά
και η πλάση όλη ξυπνά
με θόρυβο ψιθυριστό
σαν το ζουζούνι το τρελλό.
Οι παπαρούνες χορεύουνε
και τα ζουμπούλια θεριεύουνε
κάτω απ' την αμυγδαλιά
με τα άνθη τα πολλά.

Η άνοιξη έχει μυρωδιά
που σε αγγίζει στα κρυφά
και πια δεν ξέρεις γιατί μπορείς
σαν να πετάς, να περπατείς
και όλο να χαμογελάς
όταν αγνώστους συναντάς.

«Το πινέλο»

Ζωγραφίζω τοπία
συννεφάκια αστεία
και σπιτάκια πολλά.

Ζωγραφίζω ζωάκια
και μικρά ανθρωπάκια
με μεγάλα ματάκια
που κοιτάζουν ψηλά.

Το πινέλο βουτάω
στο νερό το κρατώ
και μετά το κολλάω
σ' όποιο χρώμα αγαπώ.

Το πινέλο μου τρέχει
στο χαρτί το λευκό
και ξανά ζωγραφίζω
δίχως σταματημό.

Έχουν ώρες περάσει
Έχω πια κουραστεί
Το πινέλο κοιτάζω
Και έχει πια μαδηθεί.

«Το δάσος»

Δεν έχω ξαναδεί
δένδρα τόσο ψηλά
που ο κορμός τους είναι
όσο μια αγκαλιά.

Δεν έχω περπατήσει
Στα φύλλα τα παχιά
Που τάπητα θυμίζουν
Σε όποιον τα πατά.

Δεν έχω ξανακούσει
Τόσα πολλά πουλιά
Μαζί να κελαηδούνε
Επάνω στα κλαδιά.

Δεν έχω αντικρίσει
σκίουρο ζωηρό
που το παιχνίδι αρχίζει
μ' έναν μικρό λαγό.

Ούτε νεράιδες ξέρω
Με τα μακριά μαλλιά
Που λούζονται σε λίμνες
Με άλλα ξωτικά.

Μόνο το δάσος έχει
Ετούτες τις χαρές
Και θέλω να γνωρίσω
Ακόμη πιο πολλές.

«Ο πολυλογάς»

Έχει στόμα σα σπηλιά,
γλώσσα που όλο "κελαηδά".
Αραδιάζει στη στιγμή
λέξεις δίχως αφορμή
και βουίζουν τα αυτιά
όποιου δεν τον σταματά.

Θέλει πάντα να μιλά
γιατί νιώθει πιο καλά
σαν τα λόγια του ακούει.
Η φωνή του η "γλυκιά"
τον χαϊδεύει απαλά
και στη δόξα τον πηγαίνει
της ρητορικής η μέθη
που του πήρε τα μυαλά.

Όμως δεν επικοινωνεί
ούτε θέλει, ούτε μπορεί,
να ανοίξει τα αυτιά του
για λόγια που δεν είναι τα δικά του.
Κι όλο θέλει να μιλά
δεξιά και αριστερά
μα με βουλωμένα αυτιά.

Ίσως έρθει μια στιγμή
που θα επικοινωνεί
και θα σκέφτεται πολύ
μια γνώμη για να πει.

«Το σχολείο»

Κάθε μέρα στο σχολείο
τις ημέρες μου περνώ
στα μαθήματα προσέχω
και δεν χάνω τον καιρό.

Μου αρέσει να μαθαίνω
ποιήματα και ιστορίες
και σε χώρες που δεν είδα
να πηγαίνω με σελίδες.

Αγαπώ τον δάσκαλο μου
και τον έχω οδηγό
μες της γνώσης το ποτάμι
για να μην, ποτέ, χαθώ.

Τα βιβλία μου διαβάζω
και ποτέ δεν αμελώ
να κοιτώ το πρόγραμμα μου
και να είμαι τακτικό.

Είναι ο δρόμος μου μεγάλος
δύσκολος, κουραστικός,
μα το κέρδος για το πνεύμα
ένας Θείος θησαυρός.

Γιατί όποιος μελετάει
ξέρει πάντα πιο πολλά
και μες τη ζωή βαδίζει
σίγουρα και σταθερά.

«Φθινόπωρο»

Φύλλα κίτρινα, ξερά
και βροχή λούζει τα κλαδιά
Νύχτα πέφτει ξαφνικά
το φθινόπωρο αρχινά.

Τα σχολεία γεμίζουνε
Με παιδιά που ανταμώνουνε
Και έχουν πολλά να πούνε
Να αλληλοδιηγηθούνε.

Είναι η φύση ρομαντική
και παράξενη, μελαγχολική.
Όλα μοιάζουνε μαβιά
το Φθινόπωρο αρχινά.

Τα σχολεία γεμίζουνε
και οι σάκες φορτώνονται
τα βιβλία πιο πολλά
για τη νέα τη χρονιά.

«Η χήνα»

Μια χήνα κολυμπά
στην ακροποταμιά,
κουνάει την ουρά
και σχίζει τα νερά.
Στην ακροποταμιά
με κάτασπρα φτερά
μια χήνα κολυμπάει.

Έχει πολλά παιδιά,
μικρούλικα χηνιά
που από πίσω της
ακολουθούν αργά.
Χηνάκια όμορφα,
που σχίζουν τα νερά
μαζί της κολυμπάνε.

«Η μέλισσα»

Πόσο θα ήθελα να ήμουν μέλισσα
να βομβίζω και να πετώ ψηλά.
Στα λουλουδάκια να χαμογελώ,
να τα αγαπώ, νέκταρ να ρουφώ.
Πάνω απ' τις πόλεις και απ' τα χωριά
να πετώ ανάλαφρα.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν μέλισσα
να ζουζουνίζω και να πετώ ψηλά.
Στα μεγάλα δέντρα να χαθώ
να παίρνω το χυμό, από κάθε φυτό.
Πάνω απ' τους κάμπους και απ' τα βουνά
να πετώ ανάλαφρα.