«Διαδρομή»

Στη θολή ατμόσφαιρα
του προβολέα το φως
χαράζει δρόμο.
Κυλούν τα βαγόνια στις ράγες πάνω
κουρασμένα, ρυθμικά.
Περίεργα βλέμματα
μέσα απ' τα παράθυρα προβάλλουν.
Η μηχανή σταματά,
ξεφυσά βαριεστημένα,
μέσα στον κάμπο βουβά ξαναρχίζει
το μονότονο τραγούδι της.
Τώρα τα βαγόνια άδεια στέκουν,
κρύα και φτωχά μέσα στο σκοτάδι,
μάρτυρες εγκατάλειψης και μοναξιάς.

30-11-98

«Φυτά αναρριχώμενα»

Πότισα τα λουλούδια μου,
τα κλάδεψα λιγάκι
φροντίζοντας τα φυτά αυτά
νιώθω γλυκειά ηρεμία.
Τα τρυφερά φυλλώματα
με τις λεπτές γραμμούλες
και τα σγουρά τα πέταλα
μου δίνουνε ελπίδα.
Το χώμα τους είναι υγρό
και θα ευδοκιμήσουν,
μαζί με τα όνειρα μου
νέα κλαδιά θα θρέψουν.
Κρύβουνε μέσα τους χαρά
συνάμα χλωροφύλλη,
ζωμός φρέσκος και δυνατός
κυλάει στο κορμί τους.

Μέσα στο γκρι δωμάτιο,
στη μοναξιά του νου μου,
αυτά τα ζωντανά φυτά
θεριεύουν και ανθίζουν,
τα πράσινα πλοκάμια τους
τη θλίψη μου την πνίγουν.

«Ληθαίος»

Ομίχλη σκέπασε τον υγρό όγκο σου.
Τα φύλλα κείτονται νεκρά τις όχθες σου.
Καφέ και βρώμικη η όψη σου
κρύβει μυστικά θαμμένα κάτω απ' τη λάσπη σου.
Το ρολόγι συντροφεύει τη στοιχειωμένη σου ροή
και ο χτύπος του χάνεται στο χρόνο.
Σε λένε Ληθαίο είσαι η ίδια η πόλη μου.

29-11-98

«Άγρια προσπάθεια»

Χθές ο θάνατος μου χτύπησε την πόρτα
Κι έμοιαζε με έναν παλιό μου γνώριμο.
Κίτρινη πίκρα ανέδυε το χνώτο του
Και κόκκινη μαυρίλα τα σωθικά του.
Είχαμε ξανασυναντηθεί.
Μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.
Με άδεια καρδιά εντός μου
Και νεκρή την ελπίδα στα μάτια μου.

Τώρα τον διώχνω μακριά.
Με πείσμα άγριο θα πολεμήσω
Για ό,τι μου αξίζει.
Πρέπει να φανώ δυνατή.
Στο ψυχρό κάλεσμά του
Θα "ξεράσω" λάβα καυτή.
Μια ζωή δυνατή και ατσάλινη.
Μια ζωή ατόφια και νέα

25-6-2004

«Στο αύριο»

Μπλε λουλούδια.
Μωβ αισθήματα.
Ζώντας μόνο για το αύριο,
προσπαθώντας για το όνειρο,
την φωτεινή πραγμάτωση,
παλεύοντας με το παρόν
νικώντας το παρελθόν.
Ας ξεκινήσω...
Κάπου θα συναντηθούμε.

12-10-1996

«Τα όνειρα θολώσανε»

Τα όνειρα θολώσανε
σαν τα υγρά ποτάμια των ματιών μου
άρχισαν να φουσκώνουν...
Οι ελπίδες στερεψανε
όταν μια ανελέητη ρουτίνα
προμήνυε ένα ανιαρό τέλος της ζωής.
Οι αράχνες του μυαλού
ιστούς έπλεξαν
πολλούς και μπερδεμένους
τόσους που μόνο η θέληση και η επιμονή
μπορούσαν να διαλύσουν.

Έπρεπε να αναζητήσω καινούργια τροφή για τα όνειρα μου,
όσο δύσκολο, όσο μάταιο κι αν φάνταζε.
Έπρεπε να ορθοποδήσω,
να καταπνίξω
την οργή, τον πόνο, το παράπονο, τις θύμησες
και να προχωρήσω.
Έτσι,
μόνο και μόνο,
για να μην μου πει η ζωή ότι την κατάργησα,
ότι την φοβήθηκα
ότι με νίκησε.
Έτσι, για να υπάρξω στα λίγα τετραγωνικά μου,
ταπεινή και παντελώς μόνη,
αλλά με αξιοπρέπεια και γαλήνη.

Τρίκαλα, 22-10-2004