Όλες οι ελπίδες του Ρόμμελ συγκεντρώθηκαν στην εικοστή πρώτη θωρακισμένη μεραρχία με διοικητή τον Μπρονικόφσκι. Αν κατόρθωνε να φτάσει έγκαιρα, ίσως μπορούσε να πετάξει τους συμμάχους στη θάλασσα.
Τα άρματα του Μπρονικόφσκι όρμησαν στο μέτωπο. Καθώς, όμως, προχώρησαν, ακούστηκε ένας ξαφνικός βρυχηθμός κανονιών, που άνοιγαν πυρ κάπου μακριά. Φαινόταν να έρχεται ταυτόχρονα από καμιά δωδεκαριά μεριές. Ξαφνικά το πρωτοπόρο άρμα του τινάχτηκε στον αέρα, χωρίς να ρίξει ούτε μια κανονιά. Δύο ακόμα άρματα προχώρησαν, ενώ έριχναν τα κανόνια τους. Δεν φαίνεται όμως να έκαναν εντύπωση στους Βρετανούς πυροβολητές. Τα βρετανικά κανόνια τραβούσαν από μακριά γιατί είχαν μεγάλο βεληνεκές. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά ο Μπρονικόφσκι έχασε έξι άρματα. Έτσι αναγκάστηκε να σταματήσει την επίθεση και έδωσε διαταγή σύμπτυξης. Οι Γερμανοί έχασαν την πολύτιμη πρώτη ημέρα. Κατά το βραδάκι δεκάδες ανεμόπτερα θα κατέβαζαν από τον ουρανό και άλλους άνδρες. Οι σύμμαχοι κατάφεραν να κάνουν προγεφύρωμα και να αποβιβάσουν τα εκατομμύρια των στρατιωτών τους και τους τεράστιους όγκους του υλικού που μάζευαν, μήνες τώρα στις απέναντι ακτές της Αγγλίας. Η Γερμανία χτυπήθηκε θανάσιμα. Μια σειρά από ατυχίες και άστοχους χειρισμούς ήταν η αρχή του τέλους της.
Η Καραντάν είναι μια από τις πρώτες γαλλικές πόλεις που απελευθερώθηκαν.
Β
Οι σύμμαχοι προχωρούν
Η απόβαση των συμμάχων έγινε με βάση ένα λεπτομερές σχέδιο. Οι Αμερικάνοι αποβιβάστηκαν στις έξι και μισή το πρωί σε δύο ακτές, που συνθηματικά τις ονόμασαν Γιούτα και Όμαχα, και οι Άγγλοι στις επτά και μισή σε τρεις ακτές, που τις ονόμασαν Γκόλντ, Τζιούνο και Σουόρντ. Τα αποβατικά σκάφη προχωρούσαν σιγά προς την ακτή, πίσω από μια τεχνητή ομίχλη, όταν ξαφνικά ξεπρόβαλαν τρία βέλη: τρεις γερμανικές τορπιλάκατοι, που ρίχνονταν πάνω στον συμμαχικό στόλο. Μια τρομακτική ομοβροντία τις υποδέχτηκε. Έκαναν μεταβολή και ξαναμπήκαν μέσα στο προπέτασμα καπνού αφού ξαπόλησαν τις τορπίλες τους και βύθισαν ένα συμμαχικό αντιτορπιλικό.
Η επιμονή και η πίστη στη νίκη είναι ζωγραφισμένες στα πρόσωπα αυτών των στρατιωτών που μάχονται την πρώτη μέρα της αποβάσεως. Το σκίτσο αυτό αποδίδει καλύτερα από οποιαδήποτε περιγραφή τον αγώνα τους για την ελευθερία.
Από τους πρώτους Αμερικανούς, που πάτησαν το πόδι τους στο γαλλικό έδαφος στην παραλία Γιούτα, ήταν ο ταξίαρχος Ρούζβελτ. Ο Ρούζβελτ, που είχε μελετήσει καλά το έδαφος στον χάρτη, δεν το αναγνώρισε. Κατάλαβε ότι τους παρέσυρε το ρεύμα και αποβιβάστηκαν νοτιότερα. Εδώ η αντίσταση των Γερμανών ήταν μικρότερη. Η ακτή κυριεύτηκε γρήγορα. Η απόβαση οργανώθηκε αμέσως. Ο Ρούζβελτ περιφέρονταν με ένα μπαστούνι στο ένα χέρι και ένα χάρτη στο άλλο, διώχνοντας από πάνω του τις άμμους που πετούσαν οι οβίδες των όλμων καθώς έσκαγαν γύρω του. Ήταν ο πρώτος στρατηγός των συμμάχων που πατούσε το πόδι του στην Νορμανδία.
Αντίθετα, στην παραλία της Όμαχα η θάλασσα ήταν ταραγμένη. Μόλις έφτασαν τα αποβατικά σκάφη, 32 αμφίβια άρματα έπεσαν στη θάλασσα 5 χιλιόμετρα μακριά από την παραλία, αλλά 30 από αυτά βυθίστηκαν από τη θαλασσοταραχή. Εδώ η αντίσταση των Γερμανών ήταν λυσσαλέα. Μια ολόκληρη επίλεκτη μεραρχία περίμενε τους συμμάχους κρυμμένη σε τεράστια οχυρωματικά έργα. Όσους δεν πρόφτασαν να χτυπήσουν τους υποδέχονταν οι νάρκες και τα εμπόδια που είχε σπείρει ο Ρόμμελ σε όλη την παραλία. Οι θυσίες των συμμάχων εδώ ήταν τεράστιες. Κόντευε να τελειώσει το πρωινό και η κατάσταση ήταν ακόμα ανησυχητική. Η ακτή ήταν γεμάτη από σωρούς κατεστραμμένου υλικού. Η πλημμύρα έπνιγε τους τραυματίες. Οι μόνοι που κατάφεραν να περάσουν μέχρι το μεσημέρι από την κόλαση αυτή ήταν ο συνταγματάρχης Κάνχαμ και ο ταξίαρχος Κότα με λίγους στρατιώτες.
Οι Άγγλοι βρήκαν κι αυτοί δυσκολίες. Μέχρι το μεσημέρι όμως κατάφεραν να στηρίξουν τις θέσεις τους. Το μεσημέρι ο Τσώρτσιλ μίλησε στη Βουλή. Είπε ότι όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το σχέδιο. Όλοι όμως γνωρίζουμε τώρα ότι το σχέδιο δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί κανονικά την πρώτη ημέρα. Τα διάφορα τμήματα δεν κατάφεραν να ενωθούν μεταξύ τους. Τα στρατεύματα αντί να έχουν προχωρήσει μέχρι 5 μίλια προχώρησαν μόλις 1,5. Παρά τις απογοητεύσεις όμως αυτές, η ημέρα αυτή έδωσε μια υπέροχη νίκη. Η Αμερική και η Αγγλία πάλλονταν από περηφάνια. Οι σκλαβωμένοι λαοί της Ευρώπης πανηγύριζαν.
Β
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Α΄. Γενικά έργα για την ιστορία του 20ου αιώνα.
1) B.Moore, Κοινωνικές ρίζες της δικτατορίας και της δημοκρατίας. Αγρότες, γαιοκτήμονες, εργάτες, αστοί και διανοούμενοι στη διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου, Κάλβος, Αθήνα 1984.
2) Eric J. Hobsbawm, Η εποχή των άκρων. Ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914-1991, Θεμέλιο, Αθήνα 1995.
3) F.G.Dreyfus (και άλλοι), Γενική ιστορία της Ευρώπης, τόμος ΣΤ΄ : Η Ευρώπη από το 1848 μέχρι σήμερα, Παπαζήσης, Αθήνα 1985.
4) Serge Berstein-Pierre Milza, Ιστορία της Ευρώπης, τόμος Γ΄: Διάσπαση και ανοικοδόμηση της Ευρώπης (1919 έως σήμερα), Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994.
Β΄. Ειδικά έργα για το φαινόμενο του φασισμού ναζισμού.
1) Jeffrey Herf, Αντιδραστικός μοντερνισμός. Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Γ΄ Ράϊχ, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1996.
2) Α. Γκλυκσμάν, Φασισμοί: Παλιός και νέος, Στοχαστής, Αθήνα χ.χ.
3) Στέφανος Ροζάνης, Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το τέλος του παραδοσιακού ουμανισμού, Παπαζήσης, Αθήνα χ.χ.
4) Κώστας Παπαϊωάννου, Η γένεση του ολοκληρωτισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1991.
5) Λιονέλ Ρισάρ, Ναζισμός και κουλτούρα, Αστέρι, Αθήνα 1980.
6) Σάλινς Μάρσαλ, Χρήσεις και καταχρήσεις της Βιολογίας, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1997.
