Με κριτήρια καλλιστείων γίνεται πλέον η επιλογή των κυβερνώντων. Τόσο στήθος, τόσο μέση, περιφέρεια λιγάκι παραπάνω (μεσογειακός λαός βλέπετε). Γύρω κολασμένοι μουτζαχεντίν θα ξεσαλώνουν με σημαίες και με ταμπούρλα. Δύσκολοι καιροί και γκρίζοι.
Και παρεμπιπτόντως… Ζητούνται πολίτες με καθαρά χέρια, σου λέει. Να επανδρώσουν το γκουβέρνο. Το ψάρι βέβαια βρωμάει απ' το κεφάλι. Αλλά, μεταξύ μας, και η ουρά έχει ψιλοβρωμίσει.
Κάποιοι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, σαν μας μιλούν για το μέλλον εννοούν το δικό τους. Γιατί δε ζητούν να τους το πει κατευθείαν η Λίτσα Πατέρα και να μας αφήσουν ήσυχους;
Υποψήφιοι περιφέρονται σε ατραπούς, καφενέδες και ραχούλες χαμογελούν συγκαταβατικά, συνοφρυώνονται μπροστά στα προβλήματα, μοιράζουν χειραψίες, φιλιά, αγκαλιές ιδρωμένες. Οι παρατρεχάμενοι σκορπίζουν το ενδιαφέρον τους απλόχερα. Το ίδιο απλόχερα τους υποδέχονται οι πολίτες. Έτσι, με τα χέρια ανοιχτά. Σε μούντζα. Δυστυχώς ο Αρμόδιος στην Ελλάδα ήταν ένας κι αυτός υπήρξε τυραννοκτόνος. Δεν τους ξαναπιστεύω, τώρα να τους δω να σέρνονται στα πόδια μου σαν την Κατερίνα Χέλμη στα «Κόκκινα φανάρια».
Κι οι γραφικοί που λέγανε καμμιά ...μπιπ... κι είχαν πρόχειρο το μαλλιοτράβηγμα στα τηλεπαράθυρα, χάλασαν κι αυτοί. Σαν την Πετρούλα Κωστίδου σε συμπόσιο ποίησης.
Την Ματούλα μονάχα δεν είδα στις λίστες, την κυρία Λουκά, την Μπεζαντάκου και τον Εθνικό σταρ.
Όσο για τους προαλειβόμενους, τους ζηλωτές της χρηστής διαχείρισης που ενέσκηψαν εσχάτως ως Παστρικοθοδώρες της πολιτικής (και ντύνουν, στολίζουν, νοικοκυρεύουν), άδικα κορδακίζονται. Χθεσινές πουτάνες, σημερινές καντηλανάφτρες, συγγνώμη κιόλας. Άδικα κλαιν, οδύρονται, μπήγουν καρφίτσες στο ταλέντο τους προκειμένου να μας πείσουν. Ο γάτος κι αν αλευρωθεί, ο ποντικός τον ξέρει.
Θα ήταν υπερβολή και ίσως απρέπεια να αμφισβητήσει κανείς την καλή πρόθεση των αρχηγών, ούτε των κομματικών σχηματισμών και των επιτελείων. Είναι στήριγμα & συστατικό της Δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως την επομένη των εκλογών, αυτοί είναι που υποχρεούνται να επανδρώσουν το κράτος προκειμένου να λειτουργήσει. Μόνο που το κάνουν συχνά με υλικά εκ κατεδαφίσεως και σχεδόν πάντα με δευτεράτζες της πολιτικής που περιμένουν στη γωνία κρυμμένες και ανασκουμπωμένες. «Οι ακαμάτρες κι οι ζαβές έχουν τις τύχες τις καλές».
Οι αξιοπρεπείς που δεν κολακεύουν και δεν παρακαλούν, σπανίως επιλέγονται. Βλέπεις δεν σκούζουν την αξία τους σε κομματικούς διαδρόμους, ακριβώς επειδή είναι αξιοπρεπείς. Γι αυτό και το κράτος λειτουργεί στο ρελαντί. Χρόοοονια τώρα. Ναι, γιατί κάποιοι πρέπει να υπογράφουν. Συμβάσεις, αναθέσεις, δοσοληψίες, όλα με το αζημίωτο. Και από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος. Γιατί στις οδηγίες και παραινέσεις του εκάστοτε πρωθυπουργού, αυτοί ακούν άλλα σουξέ, άκρως προσιδιάζοντα με το φλογερό ταμπεραμέντο τους. «Δεν σ’ έχω να δουλεύεις να βασανίζεσαι. Σ’ έχω να τρως να πίνεις και να στολίζεσαι...» Τέτοια.
Γι αυτό δεν περιμένουμε από την εξουσία λύσεις στα προβλήματα. Το πολύ-πολύ να μας δημιουργήσει καινούργια για να ξεχάσουμε τα παλιά.
Κι επειδή ως λαός έχουμε μια ροπή στο ακατάστατο να το πω, στο είπα-ξείπα να το πω, στο τσάτρα-πάτρα να το πω… Ένα είναι το βέβαιον. Δεν θα πλήξουμε.
