Μια φορά και έναν καιρό,
μια φορά και έναν καιρό, ήταν ο άνθρωπος, μικρός, όλο αγάπη, νεογέννητος, ήθελε να επικοινωνήσει, να μάθει να μιλά, να αγαπά, να παίζει, να γράφει στους μαυροπίνακες τραγούδια αγάπης, αργότερα, να τα τραγουδά με την/τον αγαπημένη/ο του, και να ζει τα όνειρά του, έτσι διάβαζε ο μικρός Γιωργάκης στα παραμύθια, ότι έτσι ήταν ο άνθρωπος όταν ήταν πιο μικρός,
μετά μεγαλώνοντας, τον έβαλε μέσα σε ένα σπίτι, με 4 τοίχους, με πολλές τηλεοράσεις, με πολλούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και σταμάτησε να επικοινωνεί, σταμάτησε να μιλά, σταμάτησε να αγαπά, σταμάτησε να παίζει, σταμάτησε, σταμάτησε, σταμάτησε,
ο μικρός Γιωργάκης σκέφτηκε, αφού το παραμύθι μου όταν είχε τον άνθρωπο μικρό τον είχε, με παρέα, πιο ευτυχισμένο, πιο όμορφο, γιατί τον κάναμε μετά ποιο μεγάλο και τον βάλαμε στο σπίτι;
Εντάξει όλα τα άλλα, αλλά σταμάτησε και να παίζει, αυτό είναι το χειρότερο, μα να σταματήσει να παίζει;
Γίνεται, να σταματήσει να μαλώνει, να φτύνει, να κάνει ποδήλατο, να λέει ιστορίες, γίνεται;
Δεν νομίζω ότι γίνεται σκέφτηκε ο Γιωργάκης να ζήσει ο άνθρωπος έτσι, ούτε στα βιβλία, ούτε έξω από αυτά, δεν νομίζω να μπορεί να μην αισθάνεται, γιατί αν σταματήσει να παίζει θα σταματήσει και να αισθάνεται, θα κάθεται όλη μέρα σε έναν καναπέ, και θα τρώει, θα βλέπει την τηλεόραση ή τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του, και τότε τι;
Έτσι θα περνά όμορφα;
Γίνεται χωρίς άλλα παιδιά, μόνος να περνά καλά;
Γίνεται να μεγαλώνει καθισμένος σε έναν καναπέ, συνομιλώντας με έναν υπολογιστή μπροστά του, χωρίς να βλέπει το γέλιο του άλλου, χωρίς να νοιώθει την ανάσα του άλλου, χωρίς να σκουντάει ο ένας τον άλλο όποτε χρειάζεται και χωρίς να ξελιγώνεται στα γέλια, με γκριμάτσες, με παντομίμες, με πεσίματα, με φιγούρες, ή με παράφωνα τραγούδια, γίνεται;;;;;;
Γίνεται να μην μεγαλώσω σκέφτηκε ο Γιωργάκης, γίνεται;
Τότε θα κάνω το ανάποδο, όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ θα παίζω, θα επικοινωνώ, θα αισθάνομαι, θα προσπαθώ να νοιώθω συνέχεια, τα ζώα, τα πουλιά, τα ρυάκια, την θάλασσα, το κύμα, τους γλάρους, τον άνεμο, τα αστέρια, το χαμόγελο, την ζεστασιά του διπλανού μου, τόσο πιο πολύ θα κάνω ποδήλατο μέχρι να πάρουν φωτιά τα λάστιχα, μέχρι τα πόδια μου να φουσκώσουν σαν φραντζόλες, μέχρι, μέχρι, μέχρι, θα βρω τρόπο, θα βρω...
Τότε ήρθε η γλυκιά γιαγιάκα του και του είπε, γιαβρί μου γιατί μου συννεφιάζεις;
Δεν θέλω να μεγαλώσω γιαγιά, δεν θέλω να γίνω σαν αυτόν στο βιβλίο, δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς στην τηλεόραση.
Κατάλαβες;
Κατάλαβες;
Τι θέλεις Γιωργάκη μου;
Θέλω να μιλώ, να νοιώθω, να αγαπάω, να καταλαβαίνω τους άλλους, να τους αισθάνομαι, να τους ακούω να μιλούν να γελούν, να... να...
Ε; Και ποιος σου είπε Γιωργάκη ότι αυτά δεν μπορείς να τα κάνεις Γιωργάκη; Από σένα εξαρτάται, αν συνεχίσεις να κάνεις ότι θέλεις να σου κάνουν, και ότι αγαπάς, δεν θα γίνεις έτσι, θα κάνεις αυτά που θέλεις.
Μα έτσι πρέπει γιαγιά να κάνω για να μεγαλώσω, έτσι λέει και η μαμά, να είμαι σοβαρός, να... να...
Γιωργάκη, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, τότε μόνο θα είσαι σοβαρός, αν σέβεσαι εσένα και τους άλλους, όχι κάνοντας αυτά που πρέπει, όπως σου τα λένε οι άλλοι, αν σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους σαν τον εαυτό σου, θα κάνεις πάντα καλά πράγματα, να σου έχεις εμπιστοσύνη, να κάνεις τους άλλους να γελάνε, να γελάς και εσύ με την ψυχή σου, και να παίζεις, να παίζεις, όπως τα γατάκια στην αυλή μας, που παίζουν ότι ηλικία και αν έχουν.
Και έτσι γιαγιά, νομίζω ότι θα μείνω για πάντα παιδί, έτσι νομίζω τελικά τι λες και εσύ;;;
Έτσι Γιωργάκη, αλλά δεν είναι ανάγκη να το λέμε στους άλλους, ας κάνουμε πως μεγαλώνουμε ε;;; σσσσσσσσσσσσσσσσσσ
