Μέσα από τα μαύρα σου μαλλιά
αναδύεσαι εσύ και ατέλειωτη πορφύρα,
άγριες μέλισσες μέσα από ανθογυάλι
τοποθετημένο πάνω σε αραχνοϋφαντο
κέντημα.

Και μέσα από τα μάτια σου
η πύρινη δύναμη του μαγνήτη,
και μέσα από το σώμα σου
οι δυνάμεις της γης.

Τώρα με το πέσιμο των φθινοπωρινών φύλλων
και τις μπόρες
άπλωσε το άγγιγμά σου στο πρόσωπό μου,
και φύσηξε την αναπνοή σου στο στόμα μου.

Εγώ είμαι ο πένυς άγγελος των κήπων
που φυλώ τις αόρατες πύλες
όταν εσύ βυθίζεις τα βλέφαρά σου
στις προσωπικές σου ώρες της ανάπαυσης
ανάμεσα σε ρόδινα κιονόκρανα.

Κάποιο βράδυ
σήκωσε το βλέμμα σου
στο λαμπυρίζον από τ' αστέρια στερέωμα.
Ψάξε ένα απ' αυτά του οποίου το φως
είναι λευκό και σταθερό.
Εκεί θα δεις τον συλλογισμό και
την αφοσίωσή μου για σένα.
Είσαι ο μαγνήτης και γω το μέταλλο
που έλκομαι και προσκολλώμαι στον άξονά σου.
Τις παγωμένες ημέρες του χειμώνα,
ή τις βροχερές
όταν όλα λάμπουν μεταλλικά
και συ εισέρχεσαι στην πλακόστρωτη αυλή
του καταφύγιού σου και τα καφέ
δερμάτινα υποδήματά σου
μουσκεύονται από το πλημμυρισμένο νερό
και νιώθεις την υγρασία να διαπερνά
τα οστά των ποδιών σου,
και μετά να ανεβαίνει στην ραχοκοκκαλιά
και να ψύχεται ο εγκέφαλός σου,
τότε θα πονάς για ένα φιλί
που σου ζητούσα με τα εκλιπαρόντα
μάτια μου, στο σκληρό σου προφίλ,
και συ δεν έκανες καμία κίνηση,
μα σπάνια,
θα πονάς μπροστά στα γυμνά κλαριά
της ανεμοδαρμένης κλαίουσας.

Άσπρη γαρδένια
σε μπλε μπουρίνι.

27-11-87
Αγαπώ παράφορα
όλες τις μυρωδιές
του χειμώνα.

Την μυρωδιά του καπνού
που βγαίνει από τα μπουριά
της ξυλόσομπας,
τον βρεγμένο ουρανό,
αυτός είναι
που με κάνει σκλάβα του,

τις καπνισμένες ημέρες,
στις αποχρώσεις
του γκρι και του καφέ,
με λίγο μπλε ανάμεσα,
τα βιολετί, και μενεξεδένια
ηλιοβασιλέματα,
στον απόμακρο χώρο του ηδονιστικού μυαλού,

στης εκρηκτικής έξαρσης
του καλλιτέχνη
για βίαια, ορμητική
δημιουργία.

Τα λατρεύω όλα αυτά.

Χωρίς αυτά,
η αναπνοή μου
είναι μια ευθεία γραμμή.

Ο Βιολιστής παίζει μόνος
στην μέση του κατακίτρινου
θερισμένου χωραφιού.
Κανένα δένδρο.

Ο ορίζοντας ανοιχτός από
όλες τις πλευρές.

Λατρεύω τους μωβ μουσκεμένους ουρανούς.
Έχουν τόσο υγρό βάρος
που δύσκολα στέκονται
εκεί που είναι.

Είναι έτοιμοι να πέσουν στη γη.
Τότε ξεσπάει η μπόρα
Η μελανή μπόρα που εγώ λατρεύω.

Η τελετουργία του ύψιστου ερωτισμού
στην τέχνη
και η ανώτατη αφοσίωση.

Έντονες συγκινήσεις
στην σπονδυλική στήλη.

Η τέχνη μπορεί να βγαίνει
και μέσα από ένα στριφτό
μαχαίρι στην καρδιά.
Μπορεί να βγαίνει μετά από μνήμες
2-3 πέντε χρόνων.
Η τέχνη μπορεί να είναι
και παιδί του πόνου
του ανείπωτου.

Αυτό το ψιλό αεράκι που κινεί
τους ξερούς σπόρους
της απέναντι γυμνής ακακίας
με μεταφέρει μακριά
στην απέναντι όχθη,
σε άλλους τόπους,
σε θερινούς καιρούς,
κατά την διάρκεια της καυτής ημέρας,
ή της νύχτας στην πίσω πλευρά
του τελευταίου μου σπιτιού
στην Αμερική όπου υπήρχε
ένα μικρό ποτάμι και δέντρα μεγάλα,
που μιλούσαν συνέχεια
μέσα στο μπλε της νύχτας.