Πολλές φορές οι συγγραφείς εμπνέονται από γεγονότα και καταστάσεις που έχουν συμβεί στους ίδιους και τα συμπεριλαμβάνουν στα βιβλία τους «βάζοντας» τους ήρωες τους να «ζουν» όσα έζησαν εκείνοι. Λίγα όμως είναι τα βιβλία (από αυτά που έχω διαβάσει) που καλούμε αυτοβιογραφικά και στα οποία ένας από τους βασικούς ήρωες είναι ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και το «Ε.Π.» της Ζωρζ Σαρή, για το οποίο θέλω να σας μιλήσω σε αυτές τις γραμμές. Καταρχήν να σας πω ότι το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1995 από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο πρόλογος του βιβλίου είναι γραμμένος από μια φίλη της Ζωρζ Σαρή και επίσης πετυχημένη συγγραφέα, την Άλκη Ζεη.
Ξεκινώντας το ταξίδι μας στις σελίδες του βιβλίου συναντάμε την ίδια την συγγραφέα λίγα χρόνια πριν την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, να ετοιμάζεται για τα μαθητικά χρόνια του Γυμνασίου τα οποία θα τα περάσει σε ένα ιδιωτικό σχολείο, την «Σχολή Θηλέων». Το βιβλίο είναι σε τρία μέρη χωρισμένο, ένα για κάθε μια από τις τρεις χρονιές φοίτησης σε αυτό το σχολείο.
Από τις πρώτες μέρες η ηρωίδα – συγγραφέας μας θα γνωριστεί με τα κορίτσια της τάξης της και θα αναπτύξει μια ιδιαιτέρως στενή φιλία με τρεις από αυτές. Την Άννα που ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος, την Αθηνά που ονειρεύεται να γίνει δασκάλα και την Άλκη που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Η Ζωρζ ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός και από όσα ξέρουμε τόσο αυτή όσο και η Άλκη κατάφεραν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, αφού η μεν Ζωρζ Σαρή εκτός από συγγραφέας έγινε και ηθοποιός ενώ η Άλκη έγινε όντως συγγραφέας αφού πρόκειται για την γνωστή και ταλαντούχα Άλκη Ζεη.
Αυτές οι τρεις κοπέλες δημιουργούν μια στενή παρέα με σύνθημα τους το «Ε.Π.». ΕΠ, λοιπόν, με το Ε από το Ενωμένες και το Π από το Πάντα. Ένα σύνθημα που όπως διαπιστώνουμε και οι ίδιοι το τιμούν αφού μετά από τις περιπέτειες τριών χρόνων καταφέρνουν να μείνουν ενωμένες και αγαπημένες, με μικρά διαστήματα τσακωμών και χωρισμών. Διαστήματα που τις κάνουν να ανακαλύψουν πόσο αγαπάει η μία την άλλη και τις δένουν ακόμα πιο πολύ.
Ήρθε η ώρα όμως να σας πω τις εντυπώσεις μου από την ανάγνωση του βιβλίου. Το «Ε.Π.» μου άρεσε πολύ για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα που σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αφού πρόκειται για αφήγηση πραγματικών γεγονότων είναι ταυτόχρονα και ένα ηθογραφικό ανάγνωσμα. Στις σελίδες του γνωρίζεις τον τρόπο ζωής μιας μερίδας της κοινωνίας των Αθηνών πριν τον πόλεμο. Μαθαίνεις για την ΕΟΝ, την Εθνική Οργάνωση Νέων, που με αυτή προσπάθησε το δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά να «ελέγξει» και να «πατρονάρει» την νεολαία της εποχής. Εντύπωση επίσης μου έκανε στο βιβλίο, το χειρόγραφο γράμμα της Άλκης Ζεη προς την Ζωρζ Σαρή, η φωτογραφία με τις συμμαθήτριες της συγγραφέως φορώντας τις στολές της ΕΟΝ, καθώς και η απάντηση του τελετάρχη του βασιλιά Γεώργιου Β΄, σε γράμμα που είχε στείλει στο παλάτι η Ζωρζ, χρησιμοποιώντας ένα ασυνήθιστο ταχυδρόμο.
Πιστεύω ότι θα το απολαύσετε αυτό το βιβλίο από την αρχή έως το τέλος του και γι’ αυτό σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Συγχαρητήρια στην συγγραφέα του και καλή ανάγνωση σε εσάς.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ ένα γυμνάσιο θηλέων. Μια διευθύντρια πολύ αυστηρή, μαθήτριες τολμηρές. Κάνουν αταξίες, ζαβολιές, τσακώνονται, φιλιώνουν, ονειρεύονται ένα αύριο γεμάτο χειροκροτήματα κι ορκίζονται πως θα είναι ενωμένες πάντα. Τα χρόνια περνούν κι αυτές προχωρούν πάντα μαζί, αγαπημένες...
