«Ατλαντίς» του Ντέιβιντ Γκίμπινς

Οτιδήποτε έχει σχέση με την αρχαιότητα και ιδιαιτέρως οι αρχαίοι μύθοι μου ασκούν μια ακατανίκητη γοητεία. Με αυτό δεδομένο, ήταν φύσις αδύνατον να αντισταθώ στην ανάγνωση ενός βιβλίου με τον τίτλο «Ατλαντίς», μιας και ο μύθος της χαμένης Ατλαντίδας, είναι ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους μύθους του ανθρωπίνου γένους. Σε αυτόν τον μύθο, και πιο συγκεκριμένα σε μία από τις εκδοχές του, βασίστηκε ο Γκίμπινς για να γράψει ένα πολύ καλό μυθιστόρημα.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το 2005 με τον τίτλο «Atlantis». Στην Ελληνική γλώσσα μεταφράστηκε από τον Μιχάλη Δελέγκο και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 2006 από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Γκίμπινς έχει γράψει άλλο ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Crusader Gold», το οποίο όμως δεν μπορούμε, προς το παρόν, να το βρούμε στα Ελληνικά. Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα, το «Ατλαντίς», σημείωσε τέτοια επιτυχία στο εξωτερικό ώστε σε αυτό βασίστηκε μια τηλεοπτική σειρά τριών 90λεπτων επεισοδίων, της οποίας τα γυρίσματα στοίχησαν 25 εκατομμύρια δολάρια. Την παραγωγή αυτής της σειράς υπογράφει η γνωστή μας, από τα «Virus» «Terminator», «Aliens» και «Armaggedon», Gale Anne Hurd.
Ας επανέλθουμε όμως στην έντυπη έκδοση του «Ατλαντίς». Το βιβλίο πριν από μένα διάβασε μία συνάδελφος, της οποίας δεν άρεσαν τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποίησε ο Γκίμπινς. Δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ μαζί της, απλά για μένα η «γλώσσα» πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Αυτό έγινε γιατί μαγεύτηκα από τον τρόπο που έδεσε, ο συγγραφέας, διάφορους αρχαίους μύθους με πολλά, επιστημονικά αποδεδειγμένα, γεγονότα και δημιούργησε τον κορμό του «Ατλαντίς».
Όπως αναφέρεται και στην αρχή του, το βιβλίο είναι ένα απόκοτο μυθοπλασίας και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να το διαβάσουμε και να το κρίνουμε. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επιστημονική μελέτη αν και πολλά από όσα αναφέρει έχουν αποδειχθεί επιστημονικά ή αποτελούν σύγχρονες πρακτικές επιστημονικής έρευνας. Άλλωστε ο συγγραφέας του έχει σπουδάσει αρχαιολογία και μάλιστα έχει ειδικευθεί στον τομέα αυτής της επιστήμης που ερευνά υποθαλάσσιους αρχαιολογικούς τόπους.
Προσπαθώντας να μην σας χαλάσω την μαγεία της ανάγνωσης του βιβλίου θα σας πω ότι αυτό ξεκινά με δύο «υποθετικές» αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Η πρώτη είναι ένας χρυσός δίσκος παρόμοιος με τον «Δίσκο της Φαιστού». Η δεύτερη είναι ένα κομμάτι παπύρου, στο οποίο είχε γράψει ο Σόλωνας όταν επισκέφθηκε ένα ιερό ναό στην Αίγυπτο. Με κλειδιά τον δίσκο και το κείμενο του παπύρου, οι ήρωες του Γκίμπινς ανακαλύπτουν, μετά από πολλές περιπέτειες, την χαμένη Ατλαντίδα σε ένα σημείο της Μαύρης Θάλασσας. Περιπέτειες που δεν θα σταματήσουν παρά στις τελευταίες από τις 517 σελίδες του βιβλίου.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το «Ατλαντίς» είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, που κινείται στον δρόμο που χάραξε ο Νταν Μπράουν με το «Κώδικας Ντα Βίντσι». Αν το αντιμετωπίσεις ως μυθιστόρημα θα περάσεις αρκετές ευχάριστες ώρες. Αν προσπαθήσεις να βρεις την αλήθεια μέσα στις σελίδες του, θαρρώ ότι θα χάσεις όλη την μαγεία του «ταξιδιού» και θα βρεθείς στο σημείο που ήσουν όταν ξεκίνησες την ανάγνωση του. Στο σημείο όπου όλα είναι πιθανά αλλά κανείς δεν ξέρει τι ισχύει πραγματικά και τι όχι.

Από το οπισθόφυλλο μεταφέρουμε:
Μια θαυμαστή αυτοκρατορία κυβερνούσε κάποτε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου... Οι βασιλιάδες της ζούσαν σε μια τεράστια πολιτεία, ψηλά πάνω από τη θάλασσα.
Ήταν ευφυείς τεχνίτες του χρυσού και του ελεφαντόδοντου και ατρόμητοι ταυρομάχοι. Αλλά τότε, επειδή αψήφησαν τον Ποσειδώνα, τον Θεό της Θάλασσας, η πολιτεία χάθηκε κάτω από τα κύματα σε έναν απίστευτο κατακλυσμό, και δεν ξαναείδε τους ανθρώπους της κανείς... ποτέ πια.

Ν.Π.