Καλοκαίρι του 1617. Λίγο έξω από το Ισφαχάν της Περσίας, στην έρημο, ζει απομονωμένος ο δερβίσης Μοκλές. Ένας γέροντας που τον διακρίνει μεγάλη σοφία. Από αυτόν τον σοφό άντρα έμαθε ο μικρογράφος Ρεζά Αμπασί ένα εκπληκτικό μυστικό.
...«Άνοιξε καλά τα αυτιά σου και άκου», με προέτρεψε. «Γι' αυτόν που έχει αντίληψη, ένα σημάδι είναι αρκετό. Για κείνον που δεν προσέχει πραγματικά, χίλιες εξηγήσεις δε φτάνουν. Θα τα πω μονάχα μία φορά κι έπειτα θα σωπάσω για πάντα...»
Αυτός ήταν ο πρόλογος που ειπώθηκε από εκείνον πριν μου μεταφέρει τη γνώση που κατείχε. Μίλησε αργά και υποβλητικά. Τον άκουσα συνεπαρμένος αλλά και πολύ προσεκτικός. Τα κατανόησα όλα και τα έγραψα μια για πάντα στο μυαλό μου...
Τα έγραψε μεν στο μυαλό του, ο Ρεζά αλλά ήθελε να βρει κάποιο τρόπο για να περάσει το μυστικό στις επόμενες γενιές των συναδέλφων του -επιδιώκοντας την αναγνώριση τους και μέσω αυτής την υστεροφημία του- χωρίς όμως η γνώση αυτή να κινδυνέψει να πέσει στα χέρια των άπιστων.
Ας κάνουμε όμως ένα άλμα στον χρόνο και να πάμε στον Δεκέμβρη του 1806 και στην κοιλάδα Γκιόρεμε της Καππαδοκίας, στην Ανατολία. Εκεί θα συναντήσουμε τον εικοσάχρονο δερβίση Αμπντάλ-Μουσά τον τωρινό θεματοφύλακα του μυστικού.
Του μυστικού της παρασκευής ενός πανίσχυρου ερωτικού φίλτρου που έφτασε σε αυτόν -περνώντας από γενιά σε γενιά- από το μακρινό τόσο σε απόσταση όσο και σε χρόνο Ισφαχάν. Του ερωτικού φίλτρου που χρειάζεται η Βαλιντέ-σουλτάνα στην Κωνσταντινούπολη, και που ως αντάλλαγμά του θα βγάλει από την οικονομική ανέχεια τον τεκέ και τους δερβίσηδες του Γκιόρεμε. Η συνταγή του φίλτρου αυτού είναι κρυμμένη σε επτά μικρογραφίες τις οποίες δημιούργησε ο Ρεζά Αμπασί -και φιλοτέχνησαν άλλοι για λογαριασμό του- που κατόπιν σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και με το πέρασμα των χρόνων έχουν χαθεί τα ίχνη τους.
...Ήταν η στιγμή κατά την οποία τραβήχτηκε η κουρτίνα που σκοτείνιαζε το νου μου φέρνοντας μου την θεία φώτιση. Την ιδέα.
Δε θα το έκρυβα απλώς. Δε θα το καταχώνιαζα μονάχα. Θα έσπαγα το μυστικό σε κομμάτια. Θα διασκόρπιζα τις οδηγίες έτσι ώστε ακόμα κι αν ένα κομμάτι έλειπε, η συνολική εικόνα να παρέμενε ένα μυστήριο και η παρασκευή του σκευάσματος να ήταν αδύνατη...
Επτά μικρογραφίες. Επτά ομορφιές: η Ινδική, η Τουρκική, η Περσική, η Αιγυπτιακή, η Κινεζική, η Καυκασιανή και η... Αυτές έπρεπε να αναζητήσει ο δερβίσης Μουσά για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Και... όταν έφτασε στην αναζήτηση της έβδομης ομορφιάς διασταυρώθηκε ο δρόμος του με εκείνον της Αλκυόνης. Μιας νεαρής Ελληνίδας που στο μηρό της είχε επτά -εκ γενετής- σημάδια. Επτά σημάδια που άραγε τι σημασία έχουν στην αναζήτηση του δερβίση;
Οι περιπέτειες του Ρεζά, του Μουσά και της Αλκυόνης είναι η ραχοκοκαλιά ενός εξαιρετικού μυθιστορήματος που έγραψε ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου, κυκλοφόρησε τον Μάη του 2006 από τις εκδόσεις Ψυχογιός και φέρει τον τίτλο: «Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας».
Ένα βιβλίο γεμάτο με αρώματα, γεύσεις και εικόνες της Ανατολής.
...Οι σακάτηδες ζητιάνοι έπαψαν τις σπαρακτικές οιμωγές τους και ακόμα κι ο τυφλός στράφηκε προς τη Μέκκα και ακούμπησε το μέτωπο του στη γη παρακαλώντας τον Αλλάχ να ακούσει τις πονεμένες προσευχές του. Καμηλιέρηδες γονάτισαν τις καμήλες τους επιτόπου, κρεατέμποροι πέταξαν τα σφαχτά στο χώμα, ψήστες άφηναν τα κοψίδια να γίνουν κάρβουνο πάνω στη θράκα, σχοινοβάτες έπεσαν οικειοθελώς στο έδαφος, θεραπευτές παράτησαν τους αρρώστους με τις αιμοδιψείς βδέλλες στο κορμί, σπλαχνοσκόποι εγκατέλειψαν την ενορατική παρατήρηση των ξεκοιλιασμένων κοτόπουλων. Ήταν ένα θέαμα αντάξιο μιας μουσουλμανικής πόλης που έφερε την προσωνυμία «ιερή»....
Με περιγραφές ολοζώντανες -όπως εκείνη του χορού της Αλκυόνης στον καφενέ του χανιού, στην Κωνσταντινούπολη- που σε τραβούν κοντά τους και νομίζεις ότι τις βιώνεις και όχι απλά τις διαβάζεις. Οι περιγραφές αυτές -τόπων, τρόπων και ανθρώπινων χαρακτήρων- με μάγεψαν. Ένα άλλο που με «τράβηξε» είναι οι διάφορες λέξεις, που έχουν φτάσει ως τις μέρες μας και έχουν ενσωματωθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο μας, για τις οποίες έμαθα την πραγματική τους προφορά και όχι την ομόηχη εκδοχή τους που χρησιμοποιούσα μέχρι τώρα.
Είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει και που σας προτείνω να το γευθείτε όσο πιο σύντομα μπορείτε. Βυθιστείτε στην μαγεία της Ανατολής και της αδιαμφισβήτητα ταλαντούχας πένας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου. Θα τον -συγγραφέα- και το -δημιούργημά του- λατρέψετε! Καλή ανάγνωση!
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
«Το ξέρω…» του είπε η Αλκυόνη. «Είναι πολύ δύσκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας…»
«Κάνεις λάθος», της απάντησε χαμογελώντας ο δερβίσης. «Είναι πολύ εύκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας… Το δύσκολο είναι να καταφέρει να τον διακρίνει…»
«Μα και να τον διακρίνω πώς να τον περπατήσω, αφού σημασία έχει μονάχα τι ορίζει για μένα το γραμμένο; Το κισμέτ…»
«Το κισμέτ είναι απλώς αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο. Κι αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο είναι να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος ό,τι επιθυμεί…» της απάντησε.
Από το περσικό Ισφαχάν μέχρι τη μυστηριακή Καππαδοκία και από την ιερή Σαμαρκάνδη μέχρι την αιώνια Βασιλεύουσα, ο δερβίσης Αμπντάλ-Μουσά, αντάμα με τη νεαρή Αλκυόνη, αποδύεται σε ένα ριψοκίνδυνο κυνήγι· στόχος του, να συλλέξει τις εφτά περσικές μικρογραφίες, ώστε να συνθέσει το ερωτικό ελιξίριο των δερβίσηδων του Ισφαχάν.
Η ιστορία του Μούσα και της Αλκυόνης είναι το ερωτικό σκίρτημα της νιότης και το ανυπέρβλητο θαύμα της θέλησης· μα, πιο πολύ, είναι το ζωογόνο φτερούγισμα της ψυχής στον Έβδομο Ουρανό της Ευτυχίας!
