Όταν -πριν ενάμισι χρόνο περίπου- ξεκίνησα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο του έπους Twilight της Στέφενι Μέιερ με τίτλο «Λυκόφως», δεν περίμενα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ από ένα βιβλίο με βρικόλακες και λυκανθρώπους... μιας και δεν είμαι αυτό που λέμε παλικάρι πρώτης γραμμής, καθώς αποφεύγω γενικά βιβλία και ταινίες που πρωταγωνιστούν τρομακτικοί ήρωες. Βέβαια το Twilight είναι στην ουσία το έπος της αγάπης δύο νέων -της Μπέλλας και του Έντουαρντ- χωρίς όμως να του λείπουν οι άγριες και γεμάτες αγωνία σκηνές.
Ακολούθησαν τα επόμενα δύο βιβλία -το «Νέα Σελήνη» και το «Έκλειψη»- και ο ενθουσιασμός μου έγινε πάθος... τι ταλαντούχα συγγραφέας αυτή η Μέιερ! Μην φανταστείτε ότι ήθελα να γίνω ο Έντουαρντ -ίσως λίγο όταν οδηγούσε το γρήγορο Audi στα όρια- αλλά περίμενα πως και πως να περάσουν οι μήνες που μεσολαβούσαν της διαδοχικής έκδοσης των βιβλίων.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα -τέλη Σεπτέμβρη του 2009- όπου στα βιβλιοπωλεία βρίσκεται πλέον το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο του έπους με τίτλο «Χαραυγή». Σε θαυμάσια μετάφραση -όπως και τα προηγούμενα- της Βασιλικής Λατσίνου και σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση των εκδόσεων Πλατύπους -κοινό γνώρισμα όλων των βιβλίων του οίκου.
Το πιθανότερο είναι ότι όσοι μάθατε από αυτές τις γραμμές την κυκλοφορία του «Χαραυγή» και γνωρίζεται τι εστί Μέιερ έχετε αφήσει τον υπολογιστή και τρέχετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας... οπότε θα μπορούσα κάλλιστα να κλείσω την παρουσίαση του εδώ -τα βιβλία της συγγραφέως δεν χρειάζονται και πολλές κουβέντες, λάμπουν από μόνα τους. Για όσους παρέμειναν όμως (είναι κανείς εκεί;) ας γράψω λίγα λόγια για την υπόθεση... έτσι για το δρόμο... μέχρι να το πάρετε στα χέρια σας.
Στις πρώτες σελίδες του «Χαραυγή», η Μπέλλα και ο Έντουαρντ -αρραβωνιασμένοι πλέον- ετοιμάζονται σιγά σιγά για την μεγάλη ημέρα που θα ενωθούν ενώπιον Θεού και ανθρώπων (σιγά-σιγά γιατί τις περισσότερες ετοιμασίες τις έχει αναλάβει φυσικά η Άλις, το οργανωτικό πνεύμα της οικογένειας του Έντουαρντ). Στην ουσία το μοναδικό πράγμα που έχουν να κάνουν είναι να μιλήσουν για την απόφαση τους στον πατέρα της Μπέλλας. Δεδομένης όμως της εκρηκτικής ψυχοσύνθεσης του Τσάρλι, δεν είναι και μικρό το καθήκον τους...
Κουτσά στραβά τα καταφέρνουν και τελικά ο γάμος γίνεται... ακολουθεί η δεξίωση... και κατόπιν το ταξίδι του μέλιτος. Μην σκεφτείτε τίποτα πεζό, δεν παντρεύτηκε ο κύριος και η κυρία Κοκοβήκου για να κάνουν τον γύρο της Ακρόπολης. Ένα ιδιωτικό νησί των Κάλεν, στα ανοικτά των Βραζιλιανικών ακτών, περιμένει το νεαρό ζευγάρι. Ε, εκεί καταλαβαίνετε... λίγο τα λόγια του παπά, λίγο η συγκίνηση... το έκαναν το θαύμα τους και η Μπέλλα μένει έγκυος... και έρχεται η συντέλεια του κόσμου τους. Από την μία η εγκυμοσύνη που μόνο φυσιολογική δεν μπορεί κανείς να την πει και από την άλλη κάποιος απαράβατος νόμος της συνομοταξίας των βρικολάκων απειλούν να γίνουν το τέλος μιας αγάπης που πέρασε από σαράντα κύματα, και δύο ανθρώπων -που παρά τις απίστευτες διαφορές τους- αγαπήθηκαν με τρόπο απόλυτο και μοναδικό.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία τμήματα. Στο πρώτο και στο τρίτο αφηγήτρια είναι η Μπέλλα, ενώ στο δεύτερο τον ρόλο του αφηγητή έχει ο στενός της φίλος και λυκάνθρωπος Τζέικομπ. Έτσι παρόλο που η ιστορία κινείται γραμμικά, δημιουργείται μια αλλαγή στην οπτική γωνία των πραγμάτων, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Το πλήθος των σελίδων, που ξεπερνά τις 800, σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν θα μπορέσεις να το διαβάσεις απνευστί, αλλά η γραφή της Μέιερ έρχεται να διαψεύσει αυτή την εντύπωση...
Η ιδιομορφία του, σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία του έπους, είναι ότι είναι απίστευτα σκληρό σε κάποια σημεία του και ταυτόχρονα εξαιρετικά τρυφερό σε κάποια άλλα. Δεν μπορώ να πω αν είναι το καλύτερο από τα τέσσερα, αλλά σίγουρα είναι το "κερασάκι στην τούρτα"! Ένα ακόμα εκπληκτικό ανάγνωσμα από την Στέφενι Μέιερ που θα απολαύσετε κάθε του σελίδα. Καλή ανάγνωση.
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
«Μη φοβάσαι», μουρμούρισα. «Είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί».
Απότομα με συγκλόνισε η αλήθεια των ίδιων μου των λέξεων.
Αυτή η στιγμή ήταν τόσο τέλεια, τόσο σωστή, που δεν υπήρχε κανένας τρόπος να την αμφισβητήσει κανείς.
Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω μου, κρατώντας με σφιχτά... Ένιωθα λες και κάθε νεύρο στο σώμα μου ήταν ένα ζωντανό καλώδιο.
«Για πάντα», συμφώνησε.
