Το «Ποίηση» είναι το πρώτο βιβλίο της ποιήτριας - συγγραφέως Χρυσούλας Δημητρακάκη. Ένα μπουκέτο 122 ποιημάτων σε έμμετρο και ελεύθερο στίχο, που έχει αφιερώσει η ίδια στα παιδιά της Ευαγγελία και Λευτέρη. Μια πλούσια ποιητική συλλογή που βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από το 2005 και έχει εκδοθεί από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση.
Ο ποιητικός αυτός θησαυρός, είναι χωρισμένος σε τρεις θεματικές ενότητες:
- Άνεμοι και θύελλες
- Κρήτη των ονείρων
- Θάλασσα της ψυχής
Στην πρώτη ενότητα -Άνεμοι και θύελλες- περιλαμβάνονται 66 ποιήματα με θέμα τους τον άνθρωπο, την ζωή, την μοναξιά, την αγάπη, τα όνειρα και τον θάνατο. Ποιήματα που μιλούν για τον καθημερινό και συνεχή αγώνα την ύπαρξης μας. Που σκιαγραφούν τους ανέμους και τις θύελλες που θα κληθεί ο καθένας από εμάς να αντιμετωπίσει. Άλλα απαισιόδοξα και άλλα γεμάτα φως, όπως είναι και οι μέρες της αληθινής ζωής μας...
Κι εκεί που λες «τελείωσα! Γέρασα για ν’ αντέχω»
με όνειρα από την αρχή, ζωή βλέπεις ομπρός,
το τέλος γίνεται αρχή, το νήμα σαν τελειώνει,
Ζωή! δίχως τα όνειρα, δεν είναι κανενός!
(από το ποίημα «Τα Χρόνια»)
Η δεύτερη θεματική ενότητα -Κρήτη των ονείρων- απαρτίζεται από 38 ποιήματα αφιερωμένα στον τόπο καταγωγής της Χρυσούλας Δημητρακάκη. Εικόνες από την ύπαιθρο της λεβεντογέννας -βουνά, αμπέλια, χαρουπιές- και αρώματα -μανουσάκια, λεμονανθοί, θυμάρι. Στίχοι γραμμένοι από μια γυναίκα που λατρεύει τον τόπο της και τους ανθρώπους του. Λέξεις που περιγράφουν όχι μόνο την Κρήτη αλλά και όσα το άκουσμα του νησιού δημιουργεί στο μυαλό και την ψυχή της. Ένας αγαπημένος τόπος που αγέρωχα στέκει στους αιώνες…
Όταν φυσάει ο βοριάς να μην
τον αποπαίρνεις,
μα στάσου εκεί που δυνατά,
φυσάνε τα κλαδιά.
(από το ποίημα «Ο βοριάς»)
Όντας νησιώτισσα η ποιήτρια -δεν θα μπορούσε αλλιώς- η θάλασσα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Σε αυτήν είναι αφιερωμένη η τρίτη ενότητα -Θάλασσα της ψυχής. Δέκα οκτώ εξαιρετικά ποιήματα για τις θάλασσες του κόσμου και τις θάλασσες που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα στην ψυχή του. Θάλασσες τόσο διαφορετικές και ταυτόχρονα τόσο όμοιες, όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό…
Κι όπως αργά σουρούπωνε,
η νύχτα μέσα στ’ άστρα,
οι θάλασσες ταξίδευαν,
όνειρα της στεριάς,
(από το ποίημα «Για τα πέλαγα»)
Η ανάγνωση της «Ποίησης» της Χρυσούλας Δημητρακάκη, ήταν για μένα ένα ταξίδι στον εαυτό μου, στην ζωή μου, στις θύμησες, στις αγωνίες και στα όνειρα μου. Ένα τέτοιο ταξίδι πιστεύω θα κάνετε κι εσείς όταν διαβάσετε τους στίχους της. Ποιήματα αληθινά, καθάρια, βγαλμένα από την ψυχή της. Ποιήματα που γράφτηκαν τόσο λόγω της ικανότητας της ποιήτριας να αφουγκράζεται την αναπνοή του κόσμου όσο και του τρόπου που αναλύει και παρουσιάζει όσα συμβαίνουν γύρω της και μέσα της. Γύρω μας και μέσα μας…
Και γυρίζοντας απ’ τα μεγάλα σου ταξίδια
στον μεγάλο απολογισμό,
θα βρίσκεις μόνο έναν θησαυρό που σου έχει απομείνει.
Ν’ αγαπάς!
(από το ποίημα «Ν’ αγαπάς»)
