Το «Με το γρασίδι για προσκέφαλο» είναι το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας με γενικό τίτλο «Μύθοι των Οτόρι» της συγγραφέως Λίαν Χέρν. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας φέρει τον τίτλο «Η παγίδα των αηδονιών» ενώ το τρίτο και τελευταίο φέρει τον τίτλο «Το λαμπρό φεγγάρι».
Ας επιστρέψουμε όμως στο δεύτερο βιβλίο στο οποίο είναι αφιερωμένες οι γραμμές που διαβάζετε αυτήν τη στιγμή. Το «Με το γρασίδι προσκέφαλο» κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τον εκδοτικό οίκο Πατάκη, τον Οκτώβριο του 2004, σε μετάφραση του Γιώργου Φωτιάδη. Ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου είναι «Grass for his Pillow» και κυκλοφόρησε στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία το 2003.
Η ταλαντούχα συγγραφέας πιάνει την αφήγηση στο δεύτερο βιβλίο από εκεί που την είχε αφήσει στο τέλος του πρώτου. Όπως γνωρίζουμε, όσοι έχουμε διαβάσει το «Η παγίδα των αηδονιών», ο Ιίντα Σαντάμου, αρχηγός της φατριάς Τοχάν έχει δολοφονηθεί από την αρχόντισσα Καεντέ (παρόλο που όλοι νομίζουν ότι τον σκότωσε ο Τακέο Οτόρι). Οι Τοχάν μετά τον θάνατο του αρχηγού τους αποδιοργανώθηκαν και έτσι ο Αράι Ντάιτσι, της φατριάς των Σεϊού κατάφερε να τους νικήσει και να γίνει ο πιο ισχυρός άντρας στις τρεις Χώρες. Ο Αράι έχει ήδη από το πρώτο βιβλίο φτάσει νικητής πλέον στο ναό της Τεραγιάμα –όπου είναι και ο τάφος του Οτόρι Σιγκέρου- και έχει ζητήσει από τον Τακέο να παντρευτεί, όπως οφείλει, την Καεντέ Σιρακάβα και να διεκδικήσει την περιουσία του θετού του πατέρα. Ο Τακέο έχοντας δώσει τον λόγο του στους άντρες της Φυλής ότι θα τους ακολουθήσει δεν μπορεί να κάνει ότι του ζητά ο Αράι και φεύγει από τον ναό υπνωτίζοντας την Καεντέ.
Εδώ ξεκινά το «Με το γρασίδι για προσκέφαλο»…
Η Καετνέ ξυπνάει από τον ύπνο που την οδήγησε ο Τακέο ενώ εκείνος έχει ήδη φύγει με τους δύο άντρες της Φυλής που ήρθαν να τον πάρουν από τον ναό στην Τεραγιάμα. Από το σημείο αυτό δύο παράλληλες ιστορίες αρχίζουν να ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου:
Η ιστορία της Καεντέ, που ελεύθερη επιτέλους ξεκινά για να επισκεφθεί το πατρικό της σπίτι, αφού από επτά χρονών κοριτσάκι έχει να δει την μητέρα της και τα αδέρφια της. Όταν φτάνει στο σπίτι της, όμως, αυτά που αντικρίζει είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά που περίμενε και έλπιζε να βρει. Υπεύθυνη πια για τις περιοχές Σιρακάβα και Μαρουγιάμα καθώς και για όσους ζουν σε αυτές προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με την βοήθεια ενός νέου φίλου, του άρχοντα Φουτζιβάρα, ο οποίος όμως δεν είναι απολύτως ανιδιοτελής.
Η άλλη ιστορία είναι φυσικά του Τακέο που έχει ξεκινήσει την εκπαίδευση του από μέλη της Φυλής. Αλλάζει ξανά το όνομα του και το κάνει Μινόρου, αφού ζει κυνηγημένος από τον Αράι. Τον Αράι που δεν του συγχώρησε ότι έφυγε χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν και χωρίς να αναλάβει τις ευθύνες του ως θετός γιος και μοναδικός κληρονόμος του Οτόρι Σιγκέρου. Καθώς η εκπαίδευση του έχει προχωρήσει αρκετά, η Φυλή του ζητάει να φέρει εις πέρας μια επικίνδυνη αποστολή. Μια αποστολή που αντιβαίνει όμως σε όρκους που είχε δώσει στο παρελθόν. Αν δεν την εκτελέσει, η Φυλή, όπως γνωρίζει καλά, θα προσπαθήσει να τον σκοτώσει. Την λύση στο δίλημμα του, δίνει ένα πρόσωπο από το παρελθόν. Ξεκινά τότε μια πορεία στην οποία θα συναντήσει μια προφητεία αλλά και ένα ανέλπιστο και πολύτιμο σύμμαχο. Το τι θα απογίνουν η Καεντέ και ο Τακέο, θα το μάθετε διαβάζοντας το «Με το γρασίδι για προσκέφαλο».
Για άλλη μια φορά η Λίαν Χερν με γοήτευσε και με καθήλωσε με το ταλέντο της. Δεν είναι μόνο η θαυμάσια πλοκή που έχουν τα βιβλία της. Είναι ο τρόπος που γράφει και που σε απομακρύνει από την πραγματικότητα κάνοντας σε να ζεις κι εσύ μαζί με τους ήρωες της τον μύθο.
Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτήν εκφράζω άλλωστε σε κάθε κείμενο που γράφω, το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας «Μύθοι των Οτόρι» είναι κάτι τις καλύτερο από το πρώτο. Λέτε και το τρίτο να είναι καλύτερο από το δεύτερο; Θα δείξει… Λέω να πάω να ξεκινήσω την ανάγνωση του «Το λαμπρό φεγγάρι» ώστε να σας γράψω για αυτό. Μην σας φάει και η αγωνία. Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να διαβάζετε όσο μπορείτε. Κάνει καλό!!!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:

Στο δεύτερο βιβλίο των Μύθων των Οτόρι επιστρέφουμε στις χώρες της άγριας ομορφιάς και των παραπλανητικών όψεων, όπου οι δύο ήρωες βιώνουν τα ταραγμένα χρόνια του πολέμου, της πείνας και των αναξιόπιστων συμμαχιών. Ο Τακέο υποχρεώνεται να ακολουθήσει τους δεσμούς αίματος που τον ενώνουν με τη Φυλή και ταυτόχρονα να απαρνηθεί τους όρκους της ειρηνικής ζωής και την αγάπη του για την Καεντέ. Η Καεντέ, από τη μεριά της, γίνεται πιόνι στο παιχνίδι αδίστακτων πολέμαρχων και υποχρεώνεται να αξιοποιήσει την ευφυΐα, την ομορφιά και την πονηριά της, ώστε να επιβληθεί σ’ έναν κόσμο πανίσχυρων αντρών.