 Μόλις τέσσερις ημέρες μετά την κυκλοφορία του στα βιβλιοπωλεία (κυκλοφόρησε στις 25 Απριλίου 2007) και λίγες ώρες μετά την ανάγνωση του, έστρωσα τον απαυτό μου για να σας γράψω για το νέο βιβλίο του Κώστα Καρακάση.
Ας αρχίσουμε όμως με τις τυπικές συστάσεις. Ο τίτλος αυτού: «Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός». Πρόκειται για το πέμπτο πνευματικό παιδί του συγγραφέα. Ένα παιδί 309 σελίδων καθαρού κειμένου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογοσοφία. Την εξωτερική όψη αυτού του παιδιού μπορείτε να την δείτε στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο αυτό. Εγώ σε αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σας μιλήσω για το εσωτερικό του. Κάνω ένα τσιγάρο, πίνω λίγο καφέ (είναι πρωί και το μάτι δεν έχει ανοίξει καλά) και επανέρχομαι για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας με τον σύγχρονο Ίκαρο του Κώστα Καρακάση.
Δεν άργησα έτσι; Ας πάρουμε ο καθένας μας από ένα αιωρόπτερο και ας ακολουθήσουμε το συγγραφέα, ως ένα σημείο βέβαια μην χαλάσουμε και την απόλαυση της ανάγνωσης του βιβλίου. Στο «Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός» δύο είναι τα κεντρικά πρόσωπα: μία γυναίκα και ένας άντρας. Η συνάντηση τους γίνεται σε ένα chat room του Internet. Μια διαδικτυακή συνάντηση όπως εκατομμύρια τέτοιες συναντήσεις που λαμβάνουν χώρα στα άπειρα κανάλια του διαδικτύου καθημερινά. Όπως συνηθίζεται οι χρήστες σε αυτά τα «δωμάτια» χρησιμοποιούν ένα παρατσούκλι (nickname) και όχι το πραγματικό τους όνομα. Έτσι λοιπόν στις πρώτες σελίδες του βιβλίου γινόμαστε κοινωνοί της συνάντησης της «Εκάβης» και του «Μιράζ». Η Εκάβη και ο Μιράζ είναι δύο σύγχρονοι Έλληνες που χρησιμοποιούν το Internet, εκτός των άλλων, και για να γνωρίσουν άτομα που έχουν κοινά ενδιαφέροντα με αυτούς. Ξεκινάει έτσι μια Ιντερνετική σχέση. Μια σχέση που εξελίσσεται μέσα από τους διαλόγους (σε messenger και emails) των δύο αυτών ανθρώπων. Διαλόγους που έχουν να κάνουν με τους ίδιους αλλά και με τις απόψεις τους σχετικά με την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα. Αυτές οι απόψεις (κυρίως της Εκάβης) είναι που κάνουν το «Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός» κάτι παραπάνω (για την ακρίβεια ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ) από ένα απλό μυθιστόρημα. Η συνέχεια της ιστορίας βέβαια στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό που μπορώ μόνο να σας πω ακόμα σχετικά με την πλοκή του είναι ότι οι ανατροπές δεν λείπουν και ότι, όπως πάντα, ο Κώστας Καρακάσης έχει φυλάξει ένα «κερασάκι» στις τελευταίες σελίδες του νέου του δημιουργήματος.
Και φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι αυτού του κειμένου. Στο κομμάτι που είναι αφιερωμένο στις προσωπικές μου απόψεις και σκέψεις σχετικά με το βιβλίο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ή καλύτερα από το εξώφυλλο. Εκεί αναγράφεται ότι το «Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός» είναι μυθιστόρημα.
Είναι μυθιστόρημα; Και Ναι και Όχι. Για να είμαι πιο ακριβής είναι ένα καταπληκτικό, δροσερό και σύγχρονο μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό ή καλύτερα δεν είναι κυρίως αυτό.
Είναι ένα ηθογραφικό ανάγνωσμα; Και Ναι και Όχι. Έχει στοιχεία ηθογραφικού έργου αλλά όχι απλά δοσμένα όπως συνηθίζεται σε αυτό το λογοτεχνικό είδος.
Είναι ένα αιρετικό βιβλίο; Σίγουρα! Αλλά δεν είναι αιρετικό απλά για να είναι αιρετικό. Αιρετικό το κάνει η απόλυτη και πεντακάθαρη αλήθεια που παρουσιάζεται μέσα από τις σελίδες του. Μια αλήθεια που έχει να κάνει με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, σκέψης και συμπεριφοράς των Ελλήνων. Ο Κώστας Καρακάσης ίπταται, ως Ίκαρος, πάνω από την νεοελληνική πραγματικότητα και μας την παρουσιάζει έτσι όπως ακριβώς είναι. Για την ασχήμια της δεν φταίει ο συγγραφέας. Φταίνε όσοι την δημιούργησαν και όσοι την συνεχίζουν. Φταίμε όλοι εμείς που πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε κάποια πράγματα και να παραδώσουμε στα παιδιά μας κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε από τους γονείς μας.
Τελικά τι είναι το νέο βιβλίο του Κώστα Καρακάση; Είναι ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα (το ταλέντο του συγγραφέα είναι πλέον γνωστό σε όλους), είναι μια κραυγή του Κώστα Καρακάση για την πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα του 2007 και πάνω από όλα είναι ένας καθρέπτης της κοινωνίας μας.
Το πως θα χρησιμοποιήσει ο καθένας αυτό το βιβλίο είναι δικαίωμα του. Μπορεί απλά να το διαβάσει για να δρέψει κάποιες ώρες απολαυστικής ανάγνωσης. Μπορεί να το διαβάσει για να έχει προσωπική άποψη για ένα βιβλίο που σίγουρα τους επόμενους μήνες θα συζητηθεί ΠΟΛΥ. Μπορεί όμως εκτός από τα παραπάνω να το χρησιμοποιήσει και σαν καθρέπτη όπως αυτόν που έχει στο μπάνιο του. Να δει σε αυτόν τις ατέλειες της νεοελληνικής του σκέψης και συμπεριφοράς και να προσπαθήσει να τις αλλάξει, ώστε το «πρόσωπο» του (και μαζί με αυτό και της Σύγχρονης Ελλάδας) να γίνει πιο ευγενικό, πιο όμορφο και πιο αληθινό.
Ο Κώστας Καρακάσης με το «Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός» έκανε το καθήκον του ως συγγραφέας και ως Έλληνας. Στράτευσε την πένα του σε ένα ευγενή και υψηλό σκοπό, την αφύπνιση όλων των Ελλήνων πριν τα πράγματα γίνουν μη αναστρέψιμα.
Η προσωπική μου ευχή είναι αυτή η στράτευση να φέρει αποτελέσματα και να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα του Κώστα Καρακάση, ο καθένας μέσα από το δικό του μετερίζι.
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Εκείνος κι Εκείνη.
Ένας πιλότος και μια αρχαιολόγος.
Τους ενώνει μονάχα μία οθόνη Η/Υ, το Διαδίκτυο και ένα... Χάος!
Δεν έχουν τίποτα κοινό και όμως εμπλέκονται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι αντιπαλότητας, μια "αερομαχία" χαρακτήρων, μέσα από τα καλώδια και τα μικροτσίπ.
Μια σκληρή μάχη θέσεων και λέξεων, όπου ο καθένας θέλει να κερδίσει για λογαριασμό του. Το δέλεαρ; Ο αντίπαλος!
Ανατρεπτικό, απρόβλεπτο, τρυφερό και συνάμα πικρό, αιχμηρό σαν νυστέρι, συχνά σκληρό, μα αληθινό. Όπως όλοι οι άνθρωποι και η Ζωή.
Τελικά θα κερδίσει ο καλύτερος...;
Αν διαβάσετε όμως αυτό το βιβλίο, τότε ίσως να πείτε πως γράφτηκε με μαύρο χιούμορ, που όμως δεν απέχει και πολύ από τον μαύρο ορίζοντα ή αυτό το μπερδεμένο παζλ που απλώνεται σήμερα μπροστά μας.
Και τότε μπορεί να το ξαναδιαβάσετε! Από περιέργεια ανάμεικτη με απορίες, που δεν πρόκειται να απαντήσω, μια που έχω το "αλάθητο" της φαντασίας!
Και τελικά πρώτος εγώ, διαπιστώνω πως η φαντασία τελικά, δεν αντιγράφει την Ζωή, ούτε η Ζωή την φαντασία. Όλοι παραμένουμε απλές μαριονέτες στην αλχημεία που συνθέτει η ζωή για λογαριασμό της, και μονάχα μετά από χρόνια ή και αιώνες, μπορούμε -ίσως- να αντιληφθούμε το αδυσώπητο χιούμορ της...
Μα όπως και ο ήρωας αυτής της ιστορίας, δεν το μαθαίνουμε ποτέ. |
