Το «Λευκό σκοτάδι», της Τζεραλντίν Μακόρκραν είναι ένα από τα παιδικά - εφηβικά αναγνώσματα της σειράς "Νεανικές Διαδρομές" των εκδόσεων Ελληνικά Γράμματα που κυκλοφόρησε το 2008. Ένα άλλο μέλος της εκδοτικής αυτής σειράς είναι το «Δρακοψιθύρισμα» του Νικόλα Σταύρου που έχουμε ήδη παρουσιάσει μέσα από τις σελίδες της Ματιάς.
Κεντρικό πρόσωπο στο «Λευκό Σκοτάδι» είναι η δεκατετράχρονη Βρετανή, και ορφανή από πατέρα, Σιμόν ή Σιμ όπως την φωνάζουν. Δίπλα της, στηρίζοντας την, βρίσκονται η μητέρα της Λίλιαν και ο θείος Βίκτορ -η "Πηγή της Γνώσης" της οικογένειας. Πολυμαθέστατος και πολυπράγμων είναι ο άνθρωπος που της άναψε την φλόγα για μάθηση που καίει στην καρδιά και το μυαλό της. Εκείνος της έφερε τα βιβλία που μιλούσαν για την Ανταρκτική και από τότε ο Νότιος Πόλος έγινε το προσωπικό "Ταξίδι στα Κύθηρα" της Σιμ.
Τα παραπάνω συνέβαλαν, βέβαια, και στον έρωτα της για τον κάπτεν Λόρενς (Τίτο) Όουτς, ένα από τα μέλη της εξερευνητικής αποστολής του Σκοτ στα 1911. Τώρα θα μου πείτε τι έρωτας είναι αυτός, όταν ο Όουτς είναι νεκρός εδώ και ένα αιώνα περίπου; Έ είναι ένας διαφορετικός έρωτας όπως διαφορετικό - ξεχωριστό κορίτσι είναι και η μικρή μας Σιμόν...
...
Γιατί όλες οι λέξεις που σχετίζονται με το σεξ ηχούν άσχημα; Ενώ οι λέξεις που σχετίζονται με την αγάπη, όχι. Δεν απορώ που ο Τίτο θεωρούσε τις γυναίκες μπελάδες. Δεν απορώ καθόλου που πέθανε χωρίς ποτέ να ανακατευτεί με όλα αυτά...
Τέλος πάντων, απάντησα ότι μπορώ να κάνω και χωρίς αυτό. (Τουλάχιστον αυτό προσπάθησα να πω. Δεν τα καταφέρνω πάντα να εκφράζω τις σκέψεις μου φωναχτά, σαν να φοβάμαι να ακούσω τον εαυτό μου.) Προσπάθησα να πω ότι προς το παρόν ήμουν μια χαρά με τη φαντασία μου. Ίσως αργότερα, αν ποτέ συναντούσα κάποιον που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Τίτο...
Μετά από αυτήν την απάντηση ήμουν η θλιβερή, ψυχρή και τρελή συμμαθήτρια. Και τα τρία μαζί - το καθυστερημένο που είχε ένα φανταστικό φίλο μέσα στο μυαλό της: «Σαν τα μικρά παιδιά που ζουν μέσα στους παραμυθένιους κόσμους που έχουν πλάσει με τη φαντασία τους!»
...
Έτσι ο Τίτο Όουτς γίνεται ένας από τους ήρωες της συγγραφέως -με σημαντικό ρόλο μάλιστα- που θα μας συντροφεύσουν στο «Λευκό σκοτάδι». Το δικό μας ταξίδι ξεκινά μαζί με ένα ταξίδι που αποφασίζουν να κάνουν ο θείος Βίκτορ, η Λίλιαν και η Σιμ στο Παρίσι. Ένα ταξίδι στο οποίο τελικά δεν θα συμμετάσχει η Λίλιαν μιας και το διαβατήριο της χάθηκε την τελευταία στιγμή, μυστηριωδώς!
Η τριήμερη, όμως, επίσκεψη στην Γαλλική πρωτεύουσα θα μετατραπεί -με την καθοριστική παρέμβαση του Βίκτορα- σε ένα ταξίδι ζωής για εκείνον και την αγαπημένη του Σιμ...
...
Ο θείος Βίκτορ είναι ιδιοφυϊα και αυθεντικός! Και ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει την πιο μεγάλη μου επιθυμία.
«Ποιο είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο όλο που θα ήθελες να επισκεφθείς;» με ρώτησε με ένα χαμόγελο τόσο πλατύ, που φάνηκε το ροζ χρώμα της οδοντοστοιχίας του. «Τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα».
Βέβαια, όταν ο Βίκτορ είπε νότια, εννοούσε όσο πιο νότια μπορούσε να πάει κανείς. Εννοούσε να πάρουμε ένα αεροπλάνο για το Μπουένος Άιρες. Και από το Μπουένος Άιρες ένα άλλο αεροπλάνο για να πάμε νοτιότερα, στην Πούντα Αρένας. Και από την Πούντα Αρένας...
...
Ω Τίτο! Τίτο! Θα πάμε στην Ανταρκτική! Σκέψου το. Τίτο! Θα πάμε στην Ανταρκτική!
...
...και μαζί με αυτούς κι εμείς! Οι διαβάζοντες το «Λευκό σκοτάδι», της Τζεραλντίν Μακόρκραν και συνταξιδεύοντες με την Σιμ, τον Βίκτορα και τον Τίτο Όουτς, φυσικά!
Το Μπουένος Άιρες, η Πούντα Αρένας, ο Νότιος Ωκεανός, τα παγόβουνα, η Ακτή Σιπλ, οι πιγκουίνοι, ο κόλπος Τέρα Νόβα, η Τράπεζα Πάγου Ρος, τα Υπερανταρκτικά Όρη είναι μερικά μόνο από τα θαυμαστά που θα μας δείξει η Τζεραλντίν Μακόρκραν στο «Λευκό σκοτάδι»!
Το εφηβικό αυτό ανάγνωσμα, είναι ένα από τα εκατόν σαράντα -ναι καλά διαβάσατε, 140!- βιβλία που έχει γράψει η Βρετανή συγγραφέας. Προτάθηκε δε, το 2005, για το βραβείο Carnegie Medal και το Whitebread Children's Book Award.
Η πολυγραφότατη Τζεραλντίν Μακόρκραν χρησιμοποιεί ως φόντο της ιστορίας της τον Νότιο Πόλο -την Ανταρκτική- και αυτό είναι κάτι που όπως και να το κάνεις γοητεύει! Δεν συναντάς εξάλλου πολλά βιβλία που να σε μεταφέρουν σε αυτόν τον σχεδόν έρημο και διαχρονικά μυστηριώδη τόπο.
Η πλοκή του Λευκού Σκοταδιού είναι ενδιαφέρουσα και μπορώ να πω εθιστική. Έχει ανατροπές που κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη αν και σε κάποια σημεία γινόταν χαλαρή. Η γλώσσα είναι ρέουσα και αυτό συμβάλει στο να κυλά η ανάγνωση με γοργό ρυθμό.
Το δυνατό σημείο πάντως του βιβλίου, θεωρώ ότι είναι οι περιγραφές που οφείλονται στην δεινή αφηγηματική ικανότητα της κυρίας Μακόρκραν. Είναι σαν να βρίσκεσαι δίπλα στους ήρωες της και βλέπεις όσα εκείνοι αντικρίζουν. Μόνο και μόνο για αυτές τις εικόνες αξίζει κάποιος να κάνει ένα ταξίδι στο «Λευκό Σκοτάδι» του απώτερου Νότου της Γης. Καλή ανάγνωση!
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η δεκατετράχρονη Σιμ λατρεύει οτιδήποτε έχει σχέση με την Ανταρκτική. Αυτό όμως που την έχει ενθουσιάσει περισσότερο είναι ο Κάπτεν Όουτς, ένας από τους εξερευνητές της αποστολής του Σκοτ στο Νότιο Πόλο το 1911, που χάθηκε στη λευκή ήπειρο. Ο Τίτο Όουτς έχει γίνει ο έμπιστος σύντροφος που αντικαθιστά την οικογένεια και τους φίλους της. Είναι ο σύμβουλός της, ο καθοδηγητής της, η αδελφή ψυχή της. Εκτός από τον Τίτο, ο μόνος που φαίνεται να νοιάζεται για τη Σιμ είναι ο θείος Βίκτορ, ο οποίος μοιράζεται το ενδιαφέρον της για την Ανταρκτική και οργανώνει ένα ταξίδι σε αυτήν. Η Σιμ θα ζήσει μια περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις και μυστικά που έρχονται στην επιφάνεια. Οφθαλμαπάτες, αυταπάτες, απάτες... Τίποτα δεν είναι όπως δείχνει και η αλήθεια φαντάζει αβέβαιη και αντιφατική, όπως το Λευκό Σκοτάδι της παγωμένης γης.
