Η Κριστίνα Γουίλσον είναι μια εικοσιεπτάχρονη πετυχημένη δικηγόρος που ζει στην ανατολική ακτή των Η.Π.Α., στην Νέα Υόρκη. Στην καταγωγή είναι μισή Αμερικανίδα, αφού από την πλευρά της μητέρας της οι ρίζες της απλώνονται στην Καταλωνία της Ισπανίας. Όμορφη, επιτυχημένη και νέα είναι λογικό στην ζωή της να υπάρχει κάποιος άντρας. Εδώ και ένα χρόνο -από την τραγική ημέρα της τρομοκρατικής ενέργειας στους Δίδυμους Πύργους- έχει δεσμό με τον χρηματιστή, και "γόνο πλουσίας οικογενείας", Μάικ Χάρντινγκ.
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που θεωρούν τα γενέθλια τους ως ένα ορόσημο που σηματοδοτεί μια νέα πορεία στην ζωή τους. Μια καλύτερη ζωή που θα έρθει από τις αλλαγές που σκοπεύουν να κάνουν από την επόμενη ημέρα. Δεν ξέρουμε αν η Κριστίνα συμπεριελάμβανε τον εαυτό της σε αυτή την κατηγορία, αλλά τα εικοστά έβδομα γενέθλια της, όπως αποδείχθηκε, ήταν σίγουρα μια μέρα που άλλαξε πάρα, μα πάρα, πολλά!
Η αρχή έγινε με τα δύο δακτυλίδια που της δώρισαν. Το πρώτο, ένα εντυπωσιακό μονόπετρο, ήρθε από τον αγαπημένο της Μάικ, με το οποίο της ζητούσε να γίνει γυναίκα του. Το δεύτερο της το παρέδωσε ένας μυστηριώδης αγγελιαφόρος κατά την διάρκεια του πάρτι των γενεθλίων της...
...
Κάθισα σε έναν καναπέ και ακούμπησα το πακέτο στο κρυστάλλινο τραπεζάκι. Προσπάθησα να τραβήξω την κορδέλα που το έσφιγγε χωρίς να τα καταφέρω. Όλοι είχαν μαζευτεί γύρω μου και με ρωτούσαν τι ήταν και ποιος το είχε στείλει. Κάποιος μου έφερε το μαχαίρι της τούρτας κι εγώ το άνοιξα. Βρέθηκα μπροστά σε ένα μικρό κουτάκι από σκούρο ξύλο που έκλεινε με ένα απλό κούμπωμα. Φαινόταν πολύ παλαιό.
Όταν το άνοιξα βρήκα επάνω σε ένα πράσινο, βελούδινο μαξιλαράκι, ένα χρυσό δακτυλίδι με μια σκούρα κόκκινη κρυστάλλινη πέτρα επάνω του. Έμοιαζε πολύ παλιό.
...
...και αυτό το παλαιό δακτυλίδι είχε σταλεί από την Βαρκελώνη -χωρίς όμως να αναφέρεται πουθενά ο αποστολέας του. Από την όμορφη πόλη της Ισπανίας στην οποία γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα δεκατρία της χρόνια. Μόλις το αντίκρυσε ένιωσε ότι το συγκεκριμένο κόσμημα, κάπου το είχε ξαναδεί στο παρελθόν. Αυτή την υποψία, έκανε βεβαιότητα ο πατέρας της -όταν του έδειξε το δακτυλίδι- θυμίζοντας της ότι το φορούσε πάντα ο Ενρίκ, ο νουνός της, ο οποίος δεν βρισκόταν πλέον εν ζωή. Είχε αυτοκτονήσει λίγο αφότου η οικογένεια είχε εγκαταλείψει την Ισπανία για να εγκατασταθεί στις Η.Π.Α. Πριν 14 ολόκληρα χρόνια...
...
Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Μεγάλο μπέρδεμα! Ήθελα να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς συνέβαινε και να λύσω το μυστήριο του δακτυλιδιού. Για ποιον λόγο ένας άνθρωπος σαν τον νονό μου που λάτρευε τη ζωή, θα ήθελε να αυτοκτονήσει; Ποιος μου είχε στείλει το αγαπημένο του δακτυλίδι και για ποιον λόγο το είχε στείλει σε εμένα και όχι σε κάποιον άλλο; Γιατί ο Ενρίκ, παρά το έθιμο, δεν πήρε μαζί του στον τάφο το αγαπημένο του δακτυλίδι; Για μια στιγμή, μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως και να το είχε πάρει. Η αγωνία έκανε τον λαιμό μου να κοκκινίσει.
Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να με κοιτάζουν.
«Μυστήρια πράγματα», είπα χαμογελώντας με το ζόρι
...
...όντως πολύ μυστήρια! Αλλά οι γρίφοι βρίσκονται στην ζωή για να τους ξεδιαλύνουμε και να την κάνουν πιο συναρπαστική.
Από την άλλη, στα βιβλία, τους τοποθετούν εντέχνως οι συγγραφείς, για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Να! Όπως έκανε και ο Χορχέ Μολίστ στο «Το δακτυλίδι». Ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ενάλιος, το 2007, σε μετάφραση της Ιφιγένειας Σταροπούλου.
Λίγο καιρό μετά την άφιξη του δακτυλιδιού από την Ισπανία, αφίχθει και μια επιστολή...
...
«Αξιότιμη κυρία Κριστίνα Γουίλσον.
Αγαπητή Κυρία,
Με την παρούσα επιστολή έχω την τιμή να σας προσκαλέσω στην ανάγνωση της δεύτερης διαθήκης του δον Ενρίκ Μποναπλάτα καθώς είστε ένας από τους δικαιούχους.
Η ανάγνωση της διαθήκης θα λάβει χώρα στα γραφεία μας ημέρα Σάββατο 1η Ιουνίου του 2002 τη δωδεκάτη μεσημβρινή. Σας παρακαλούμε πολύ να επιβεβαιώσετε την παρουσία σας».
Από κάτω υπήρχε η υπογραφή του συμβολαιογράφου.
...
...δικαιούχος στη διαθήκη του νονού της. Να πάλι η Ισπανία στο προσκήνιο. Και το δακτυλίδι; Τι σχέση έχει με όλα αυτά; Έφτασε η στιγμή για την Κριστίνα να περάσει για μία ακόμη φορά τον Ατλαντικό! Μια απίστευτη περιπέτεια έχει μόλις ξεκινήσει... θα την ακολουθήσετε;
Ο υπότιτλος του βιβλίου είναι «Η κληρονομιά του τελευταίου Ναΐτη», κάτι που παραπέμπει σε ιστορικό μυθιστόρημα. Μάλιστα το «Το δακτυλίδι», του Χορχέ Μολίστ ήτανε φιναλίστ στο Βραβείο Ιστορικού Μυθιστορήματος Αλφόνσος 10ος ο Σοφός 2004. Προσωπικά έχω πολλές επιφυλάξεις σχετικά με το αν το συγκεκριμένο ανάγνωσμα μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία των ιστορικών μυθιστορημάτων, και αυτό γιατί: Οι σελίδες στις οποίες υπάρχει μυθιστορηματική περιγραφή ιστορικών γεγονότων είναι ελάχιστες. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του βιβλίου διαδραματίζεται στο παρόν. Αν μπορούμε να θεωρήσουμε το «Το δακτυλίδι» ιστορικό μυθιστόρημα, τότε θα αρχίσω κι εγώ να δηλώνω φωτομοντέλο εξαιτίας των όμορφων μπιρμπιλωτών ματιών μου!
Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι το βιβλίο δεν είναι καλό. Έχει πολύ καλή πλοκή και μάλιστα ο συγγραφέας του χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα -το έχω συναντήσει και σε άλλα μυθιστορήματα- που με γοητεύει. Σου γνωρίζει τους ήρωες του σταδιακά όσο προχωρά η ανάγνωση μέσα από μικρά flash back. Με αυτό το τρόπο το παζλ συμπληρώνεται σιγά σιγά και έχεις αγωνία -η οποία αυξάνεται συνεχώς- για το τι θα γίνει στην συνέχεια.
Αν κάποιος αγοράσει το «Το δακτυλίδι», του Χορχέ Μολίστ περιμένοντας να διαβάσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα, το πιο πιθανό είναι ότι θα απογοητευθεί. Αν όμως, θέλει να διαβάσει ένα ευχάριστο βιβλίο που έχει μέσα του και μερικές ιστορικές -για τους Ναΐτες κυρίως- πινελιές στο εν λόγω βιβλίο θα βρει μια καλή συντροφιά και μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Στα εικοστά έβδομα γενέθλιά της, η Κριστίνα, φιλόδοξη και επιτυχημένη δικηγόρος στη Νέα Υόρκη, παίρνει ως δώρο δύο δακτυλίδια. Το πρώτο είναι ένα μονόπετρο που της το δίνει ο πλούσιος χρηματιστής φίλος της. Το δεύτερο δακτυλίδι ένα πραγματικά εντυπωσιακό κόσμημα με κόκκινο ρουμπίνι θα την παρασύρει σε μία συναρπαστική περιπέτεια, η οποία θα της μάθει πολλά για τη ζωή, για τον έρωτα και για τον θάνατο... Το δακτυλίδι αυτό θα της δώσει ένα μάθημα που θα αλλάξει οριστικά το πεπρωμένο της, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω της.
Η Κριστίνα ξεκινά από την Βαρκελώνη ένα οδοιπορικό στα παράλια της Μεσογείου ξαναγυρίζοντας πίσω στο παρελθόν της, αλλά και ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, φθάνοντας στην εποχή που διαδραματίζεται η τραγική ιστορία του Ναΐτη ιππότη στον οποίο ανήκε το ρουμπίνι…
