Το πρόβλημα της Τσαμουριάς
Ο ιδεολογικός καθοδηγητής της Αλβανικής επεκτατικής, εθνικιστικής κίνησης, ο διαβόητος Φάτο Μέτο Ράπα, συνεργάτης και πράκτορας της τουρκικής ΜΙΤ ισχυρίζεται ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Πύρρου και του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη).
Συνεχίζοντας τον ιδεολογικό του «καταιγισμό» καταριέται την ώρα που οι απόγονοι των Ελλήνων -τους οποίους θέλει όλους Αλβανούς- ζουν, προς το παρόν, σκορπισμένοι έξω από τα προσωρινά Αλβανικά σύνορα, δηλαδή στην Τσαμουριά, καθώς και στα Αλβανικά εδάφη που κατέχουν οι Σλαβομακεδόνες και οι Σέρβοι. Όμως «βαυκαλίζεται» με την ιδέα ότι «μια μέρα θα ξαναενωθούν και θα δημιουργηθεί έτσι η ανεξάρτητη «Μεγάλη Αλβανία» εντός των ορίων που αναφέρθηκαν, δηλ. Κοσσυφοπέδιο, Κωνσταντινούπολη, Πελοπόννησο».
Ακολούθως καταλήγει: «Η Τσαμουριά είναι μια από τις αρχαίες Αλβανικές περιοχές, όπου διατηρείται η Αλβανική γλώσσα, ο αλβανικός πολιτισμός, η αλβανική παράδοση και σήμερα αποτελεί την πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων (όπως και το Κόσσοβο) από όπου μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να ξεσπάσει ένας πόλεμος, ο οποίος θα επεκταθεί σ' ολόκληρη την Ευρώπη».( Εφημερίς “Bashikimi Kombit, 26/6/1996).
Β
Το δυσάρεστο είναι, όμως, ότι τους αναφερθέντες ισχυρισμούς, που είναι οπωσδήποτε παράλογοι, ανιστόρητοι και υπερφίαλοι, δεν τους υποστηρίζει μόνο ο εν λόγω πράκτορας της ΜΙΤ αλλά και πολλοί άλλοι αλλόφρονες, θερμοκέφαλοι Αλβανοί που πρεσβεύουν τις ίδιες απόψεις, μεταξύ των οποίων και η Αλβανική εφημερίδα Rilindia=Αναγέννηση.
Αυτή, το Μάιο του 1996, διατείνονταν: «Η Τσαμουριά είναι το νότιο μέρος της Αλβανίας, το οποίο έχει καταληφθεί από τους Έλληνες. Από την ημέρα της ίδρυσής του το Ελληνικό κράτος ζητούσε να καταλάβει την Τσαμουριά, η οποία ήταν αρχαίο ιλλυρικό μέρος και ονομαζόταν Θεσπρωτία. Οι Θεσπρωτοί ήταν μια από τις κυριότερες φυλές της Ηπείρου. Η Τσαμουριά όλους τους ιστορικούς κατοικούνταν από Αλβανούς…».
Σ' άλλη, εξ' άλλου, παράγραφο, η ίδια εφημερίδα συμπληρώνει: «Η Βαλκανική Χερσόνησος ανήκει στην Ιταλία και η Τσαμουριά είναι το νότιο μέρος της Κάτω Αλβανίας και σήμερα βρίσκεται υπό την κατοχή της Ελλάδας. Φθάνει προς βορράν ως τα όρη Νεμέρτσκα, Μουρκάνα, Στουγάρες, Τσαμαντά και την Κονισπάλη. Ανατολικά φθάνει στην Κόνιτσα και τις περιοχές των Ιωαννίνων. Νότια, στην Άρτα και την Πρέβεζα. Δυτικά στη θάλασσα του Ιονίου».
Και για να καλύψει τα εγκλήματα των Αλβανοτσάμηδων κατά τη διάρκεια της Ιταλογερμανικής κατοχής σε βάρος του ελληνικού στοιχείου, η ίδια εφημερίδα, τρόπον τινά, ομολογεί και παραδέχεται την ανθελληνική τους δράση, ισχυριζόμενη ότι: «Ο λαός της Τσαμουριάς δε συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Ο στρατηγός Ζέρβας χρησιμοποίησε τα πιο βάρβαρα μέσα για την εξόντωση του λαού της Τσαμουριάς, τον Ιούνιο του 1944. Ο Ζέρβας ζήτησε από τους επικεφαλής των Τσάμηδων να τον βοηθήσουν στον αγώνα εναντίον των αντιπάλων του κι αυτοί αρνήθηκαν να λάβουν μέρος σ' αυτό τον αγώνα. Οι Τσάμηδες έφυγαν για να γλιτώσουν το μακελειό. Πέρασαν από τα Ελληνικά σύνορα γύρω στις 45.000, οι οποίοι στεγάστηκαν στον τόπο μας (δηλαδή την Αλβανία). Τους Τσάμηδες τους διώξανε κατηγορώντας τους αβάσιμα σαν εγκληματίες στην υπηρεσία κατακτητών ναζιστών…»
Γι' αυτό, προτείνει ο αρθρογράφος, πρέπει οι Αλβανοί να ζητήσουν τον επαναπατρισμό αρχικά 40.000 Τσάμηδων από τους 150.000 που βρίσκονται στην Αλβανία.
Β
Ενδεικτική βιβλιογραφία:
Αποστόλου Βακαλόπουλου, «Ο Μακεδονικός αγώνας» (1904-1908) ως κορυφαία φάση των αγώνων των Ελλήνων για τη Μακεδονία, Θεσσαλονίκη 1985.
Γ. Χ.Μόδη, «Σχέδια και ορέξεις Γειτόνων», εν Θεσσαλονίκη 1947.
Κρις Γούντχάουζ, «Το Μήλον της Έριδος», Αθήνα 1976. (σελ. 120-122).
Ευριπίδη Μπακιρτζή, «Μελέτες, λόγοι, σημειώσεις». Επιμέλεια: Ν. Μάργαρη, εκδόσεις «Επικαιρότητα», Αθήνα 1981, σελ. 176-178.
Το Κ.Κ.Ε. Επίσημα Κείμενα, τόμος 2ος , σελ.208-210.
Αλ. Αδ. Κύρου, «Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», Αθήνα 1984, εκδόσεις «Εστία», σελ. 143-146.
Παναγιώτη Κανελλόπουλου, «Το ιστορικό νόημα του Μακεδονικού Αγώνα», Αθήνα 1984.
Παναγιώτη Ν. Μπρέλλα, «Η Μακεδονία άλλοτε και τώρα. Οι Βόρειοι γείτονές μας». Εφημερίδα «Έρευνα», Τρίκαλα 1984, σελ.18.
Γ. Ρούσσου, «Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους: 1925-1974. τόμος 5ος, τόμος 13ος.
Εκδοτική Αθηνών, Μακεδονία, 4.000 χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτισμού. Αθήνα 1982.
Κων. Βακαλοπούλου, Νεότουρκοι και Μακεδονία (1908-1912).
Ν. Ι. Μέρτζου, Εμείς οι Μακεδόνες, β΄έκδοση Σιδέρη.
Σταύρου Λυγερού, Άνεμοι πολέμου στα Βαλκάνια: Σκόπια . Β΄Έκδοση συμπληρωμένη, Αθήνα 1992.
Νεοκλέους Καζάζη, «Το Μακεδονικό πρόβλημα», 2η έκδοση,Θεσσαλονίκη 1992.
Σπύρου Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, τ. 2,3,4. Από το 1863-1968.
Μαρίας Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, καθηγήτριας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, «Το Μακεδονικό Ζήτημα», Θεσσαλονίκη 1993.
Αποστ. Βακαλόπουλου, «Ιστορία της Μακεδονίας 1354-1833, Θεσσαλονίκη 1988.
Νίκολας Χάμμοντ (Hammond), καθηγητού του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, «Κοινός στόχος των Κ.Κ. της Βαλκανικής ήταν η Αυτόνομη Μακεδονία», εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς», 17/11/1985.
Νικ. Μάρτη, «Η πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας».
Ουίνστον Τσώρτσιλ, «Απομνημονεύματα», τ. 6ος , βιβλίο 1ον.
Εφημερίδα «Αυγή», Αθήνα, 15/4/1978.
Κολτσίδα Αντωνίου, «Κουτσόβλαχοι οι Βλαχόφωνοι», εκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1993.
Αριστομένους Κωστοπούλου - Βικτωρίας Κωτουλοπούλου - Κωστοπούλου, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», Ιστορικό Ανθολόγιο, Μαλλιάρης Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1995.
Νίκου Ζαχαριάδη, Συλλογή Έργων. Έκδοση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στο εξωτερικό, 27 Απριλίου 1953, σελ. 424-436.
Δημ. Τζιώτη, «Πολιτικές ευθύνες & Μακεδονία. Δυσοίωνοι χρησμοί. Αθήνα 1994.
Νικ. Κ. Παπαδοπούλου, γυμνασιάρχου, «Η Δρόπολις της Βορείου Ηπείρου κατά την Τουρκοκρατίαν (1430-1913, Αθήναι, 1976.
Αλεξάνδρου Αντωνοπούλου, Αλβανία – Ελληνοαλβανικές σχέσεις (1912 – 1914).
Γ. Βοντίσιου – Γούσια, «Οι αιτίες για τις ήττες και τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. και της Ελληνικής Αριστεράς, τόμος 2ος.
