Τυφώνας η Αντιγόνη μας όρμησε κείνη τη μέρα μέσα στο σπίτι και κοπάνισε πίσω της την πόρτα με πάταγο. Πέταξε τη σχολική τσάντα της στο χωλ, εκσφενδόνισε το 'να παπούτσι της στη σάλα και τ΄ άλλο στην τραπεζαρία, κλείστηκε στο δωμάτιό της, σωριάστηκε μπρούμυτα στο κρεβάτι της και βάλθηκε να τσιρίζει υστερικά. Όλοι στο σπίτι, μητέρα, γιαγιά κι εγώ, (ο πατέρας έλειπε στη βιοπάλη), τσακιστήκαμε να βρεθούμε στο πλάι της και να την αναρωτούμε απανωτά κι οι τρεις μαζί για την αιτία, δίχως όμως να παίρνουμε κι απόκριση καμιά.
Τέλειωνε τη χρονιά εκείνη το δημοτικό η Αντιγόνη -ήτανε άριστη κιόλα μαθήτρια- μα το χούι της χούι!.. Και καταπώς αύξαινε η ηλικία της, πλήθαιναν και τα καμώματά της, αλλά και τα δικά μας βάσανα. Γιατί, είν΄ αλήθεια, η αδερφή μου είχε διαλέξει αυτή την τακτική από την αρχή, αφότου δηλαδή καταδέχτηκε να 'ρθει στον κόσμο μας και, προπαντός, στ' ασήμαντο φτωχικό μας. Την είχαμε καλοδεχτεί τότε τόσο θερμά, θυμάμαι, και με τόσες τιμές, που η νιόφερτη δεν άργησε διόλου να καταλάβει από τις πρώτες της κιόλας ώρες, πως όλοι μας εκεί μέσα ήμαστε καμωμένοι από τη φτηνή πάστα του υποταχτικού, ενώ αυτή όχι, και δεν άργησε -νόμος φυσικός...- να περάσει κατευθείαν στην εκμετάλλευση και την τυραννία. Απόγινε ο μέγας και κραταιός άρχοντας και δεσπότης κι εξουσιαστής των πάντων στο σπίτι, ο «ποιών αυτό τρέμειν». Και πέτυχε να επιβάλει σ΄ όλους τις θελήσεις της, τις επιθυμίες της, τα καπρίτσια της. Κοντολογίς, κατάφερε να κάνει πάντα ό,τι ήθελε, όπως κι όποτε ήθελε. Όπλα της ακαταγώνιστα το κλάμα – τό ’ χε κάθε στιγμή έτοιμο!... - και τα ξαφνικά αρρωστήματά της. Και στις συχνές εκρήξεις της ή που κλεινόταν στο δωμάτιό της κι έκλαιγε ασταμάτητα (ή παρίστανε τουλάχιστον κάτι τέτοιο...) ή που έπεφτε του θανατά στο στρώμα. Στην πρώτη περίπτωση τρέχαμε να παρασταθούμε όλοι στο πλευρό της -πρώτος και καλύτερος ελόγου μου, παρότι δεν έσωνα δυό ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερός της- και πασχίζαμε με χίλιους δυό τρόπους, με δώρα και ζαχαρωτά, με γλυκόλογα και παρηγοριές να της ξαναδώσουμε τη χαμένη χαρά. Στη δεύτερη περίπτωση σήμαινε στο σπίτι γενικός συναγερμός: ξαμολιόμαστε εγώ στο φαρμακείο, ο πατέρας στο ζαχαροπλαστείο κι η γιαγιά, που επέμενε ανυποχώρητα πάντα πως η εγγονούλα της ήταν ματιασμένη, έτρεχε σε μια γειτόνισσα μικρασιάτισσα για τα κάρβουνα. Η μητέρα μου δεν έτρεχε πουθενά, μα ρίζωνε στο πλευρό της. Είτε το θέλαμε είτε όχι ζούσαμε σε παντοτινή ετοιμότητα για χάρη της, σε μόνιμη επιφυλακή. Βαρόμετρο το μουτράκι της: όσο γελαστό και ξάστερο, ο ουρανός του σπιτιού μας αίθριος κι όλα χαρωπά. Έτσι όμως και κάνα συννεφάκι ακροζυγιάζονταν στην άκρη από το βλέφαρό της, όλοι σ' αναστάτωση κι αναβρασμό! Κι εκείνη λοιπόν τη μέρα δεν έγινε διαφορετικά.
- Ομορφιά μου και καμάρι μου, τι σου συμβαίνει; ρώτησε για πολλοστή φορά η γιαγιά, ενώ τα μάτια όλων μας ήταν κρεμασμένα με λαχτάρα στα χείλη της.
Έστερξε από τα πολλά να λύσει τη σιωπή της:
- Με βάλανε σημαιοφόρο στο σχολείοοοοο, ούρλιαξε σαν αγρίμι πιασμένο στο δοκάνι.
Σύξυλοι απομείναμε να τηράμε ο ένας τον άλλο.
- Σε καλό σου, παιδάκι μου! είπε η μάνα με φωνή που έτρεμε από αγωνία. Και γι΄ αυτό κλαις;
- Δεν τα καταφέρνω στο βηματισμόοοο! ξεφώνισε δεύτερη φορά. Μα δεν καταλαβαίνετε; Κι αν ως το Σάββατο δεν πάω καλά, θα μου την πάρουν τη Σημαία. Και ξέρετε που θα τη δώσουουουν; ...
Όχι, κανείς εκεί μέσα δεν ήξερε. Ούτε κι εγώ, μα το υπέθεσα μ΄ εφιαλτική βεβαιότητα:
- Στην Αλεξία τη Λιμπεράκη! ψέλλισα.
- Στην Αλεξία τη Λιμπεράκηηηη! επανάλαβε κι αυτή μ' όλη τη δύναμή της και κοπάνισε τα χέρια της στο στρώμα.
Αχ! αυτή η Αλεξία Λιμπεράκη, η «άσπονδη» φίλη και αντίπαλός της στην τάξη, ο βραχνάς της και βραχνάς μας, ο καημός της και καημός μας! Εκατό φορές τη μέρα μνημονευότανε τ' ονομά της στο σπίτι μας για τα μαθήματα, για τούς βαθμούς, για τις ζαβολιές, για του ψύλλου το πήδημα. Και μολονότι ποτές μου δεν την είχα αντικρίσει, κόντευα να την αντιπαθήσω από τ΄ όνομά της και μόνο.
Η σιωπηλή γιαγιά πήρε φωτιά σαν βόμπα με βραδύκαυστο φυτίλι κι άστραψε και βρόντηξε με την μπάσα φωνή της:
- Η Λιμπεράκη, είπες, μάτια μου; Θα μας πάρουν και τη Σημαία τώρα οι Λιμπεράκηδες, οι Γερακάρηδες, οι εξωμότες, οι πήξε, οι δήξε..., άρχισε η γιαγιά, κι οι τρίχες στο κεφάλι της μου φάνηκε, πως αναδεύτηκαν σαν τα πλοκάμια της Μέδουσας!
Κατάλαβα: Η γιαγιά - ούτε λίγο, ούτε πολύ - είχε συνδέσει αυθαίρετα την καταγωγή του κοριτσιού από τη γενιά εκείνου του Μανιάτη εξωμότη Λιμπεράκη Γερακάρη, που κατά το 17ο αιώνα είχε κάνει πολύ κακό στη σκλαβωμένη πατρίδα!
- Δεν είναι από τη Μάνη η Αλεξία, γιαγιά! είπα, παίρνοντας το ρίσκο της γνώμης μου για την καταγωγή του κοριτσιού, μόνο και μόνο για να την καθησυχάσω.
- Η Αλεξία είναι από την Κρήτη, κλαψούρισε η Αντιγόνη, βάζοντας έτσι τα πράγματα στη θέση τους και δικαιώνοντάς με απόλυτα.
Το μένος της γιαγιάς, ως τόσο, δέ φάνηκε να γίνεται λιγότερο:
- Παναγιώτηηη, έσκουξε μ΄ όλη τη δύναμή της, σαν να μ' έκραζε μέσα από βαθύ πηγάδι κι ας ήμουνα εκεί στο πλάι της...
Έπαιξα σαστισμένος τα βλέφαρά μου. Ήξερα τι όφειλα να πράξω: έπρεπε να ετοιμάσω την απολογία μου στην Αντιγόνη Α΄, τη γιαγιά μου, κάθε φορά που τα πράγματα δεν τραβούσανε καλό δρόμο για την Αντιγόνη Β΄, την αδερφή μου, ν΄ αναλάβω τις ευθύνες μου και σε κάθε περίπτωση να τρέξω σε βοήθειά της, μόνιμος κι αναντικατάστατος -αν κι όχι πάντοτε πρόθυμος- Σίμωνάς της Κυρηναίος! Και παρότι ποτές μου σχεδόν δεν ήμουνα υπαίτιος για τίποτα, πάντοτε ελόγου μου πλήρωνα. Πάνω μου πάντοτε ξεσπούσε οργισμένη η γιαγιά: Έκλαιγε η Αντιγόνη; γιατί τη μάλωσες η γιαγιά. Σκόνταφτε η Αντιγόνη; γιατί την έσπρωξες η γιαγιά. Πνίγονταν από τη λαιμαργία της η Αντιγόνη; γιατί την μπούκωσες η γιαγιά. Μου 'χωνε τα νύχια της στα μάγουλά μου η Αντιγόνη; γιατί την πείραξες η γιαγιά. Δεν έτρωγε το φαγητό της η Αντιγόνη, γιατί τη στενοχώρησες η γιαγιά! Ακόμη και για την αλλεργία της στη γύρη της άνοιξης σ΄ εμένα απόδινε ευθύνες η γιαγιά!
- Δε φταίω εγώ, διαμαρτυρήθηκα από κεκτημένη ταχύτητα και μακροχρόνια συνήθεια.
Η γιαγιά με κοίταξε καλά - καλά στα μάτια βαθιά:
- Ας παραδεχτούμε πως δε φταις! Όμως δε θα γίνει κι αυτό, αν δε βοηθήσεις το κορίτσι μας στο βηματισμό;
- Η διδασκαλία του βηματισμού δεν ήταν ποτέ της ειδικότητάς μου!...
- Α! όχι! όχι! Δε σου επιτρέπω!... Του αδερφού το χρέος είναι να κάνει το παν για τη χαρά, αλλά και την αξιοπρέπεια της αδερφής του! Και στο βηματισμό, φυσικά, πολύ περισσότερα μάλιστα, όταν πρόκειται ν΄ αναλάβει την τιμητική θέση του σημαιοφόρου. Σημαία είν' αυτή, Παναγή μου! Γνωρίζεις καλά πως απώλειά της στον πόλεμο συνεπάγεται την ατίμωση. Στην περίπτωσή μας η φύλαξή της αποτελεί θέμα ύψιστου οικογενειακού καθήκοντος και τιμής! Και, ως ένα σημείο, και θέμα οικογενειακής παράδοσης, που δεν έχουν οι Λιμπεράκηδες! Κατάλαβες; Ο παππούς σου στο ευζωνικό...
- Το ξέρουμε δα..., βρυχήθηκα, το ξέρουμε... Μας το 'χεις πει εφτά χιλιάδες φορές: ήτανε σημαιοφόρος! Σύμφωνοι! Μα εγώ βηματισμό δε θα διδάξω!
- Θα τον διδάξεις...
- Όχι!
- Θα τον διδάξεις...
- Ποτέ!
Ομηρικοί ήτανε οι καυγάδες μας με τη γιαγιά κάθε τόσο, επειδή δεν καταλάβαινε ο ένας τον άλλο, μα προπαντός επειδή δεν μπορούσε η καψερή να νιώσει, πως όφειλε να ΄χει στην καρδιά της μια θεσούλα και για μένα, ένα μικρό, ας πούμε, λιτό κι απέριττο καμαράκι πλάι στα ευρύχωρα και πολυτελή διαμερίσματα της αδερφής μου. Τότε μονάχα η συχωρεμένη μου χαμογελούσε, όταν βοηθούσα την Αντιγόνη. Τότε με φιλοφρονούσε μ' ένα καλό της λόγο, όταν υπηρετούσα πιστά την Αντιγόνη! Ποτέ άλλοτε!
