Η ελληνική απάντηση στη διακοίνωση αυτή δόθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1914 και η Ελληνική Κυβέρνηση δεσμευόταν, εκτός των άλλων, να μην αντιδράσει και να μην υποστηρίξει ή ενθαρρύνει οποιαδήποτε γηγενή ελληνική αντίσταση στη Βόρειο Ήπειρο.
Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση ζητούσε το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον Ελληνισμό των τριών νησιών και για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου καθώς και τη διακοπή κάθε συνεχιζόμενης προσπάθειας για την καταδίωξη του ελληνικού στοιχείου.
Με αυτές τις εξελίξεις στο προσκήνιο, άλλη επιλογή από την ένοπλη αντίσταση δεν υπήρχε, επομένως, για τον γενναίο λαό της Β. Ηπείρου.
Η επίμονη και ισχυρή αντίσταση που ανέπτυξαν οι Βορειοηπειρώτες και οι σοβαρές επιτυχίες τους απέναντι στα τετελεσμένα διεθνή γεγονότα άρχισαν βαθμιαία να αποδίδουν θετικά αποτελέσματα. Η Κορυτσά που βρισκόταν στα πρόθυρα της απελευθερώσεώς της, η κατάληψη της Ερσέκας και η άλωση της γεωγραφικής ζώνης: Σελένιτσας, Κίναμης, η κυριαρχία του αυτονομιστικού στρατού της Β. Ηπείρου στην περιφέρεια: Μπιθικουκίου-Παναρετίου κλπ., ανησύχησαν τους Αλβανούς ιθύνοντες.
Β
Γι' αυτούς, λοιπόν, τους λόγους, οι Αλβανοί προέβησαν σε ένα διπλωματικό ελιγμό και σε συνεργασία με τα μέλη που συγκροτούσαν τη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου, ζήτησαν από τους Βορειοηπειρώτες Έλληνες ανακωχή, την οποία αυτοί απεδέχθησαν.
Η ξαφνική μεταβολή της Αλβανικής στάσεως ήταν αποτέλεσμα των Ελληνικών επιτυχιών και του φόβου των Αλβανών για ενδεχόμενη ανατροπή της κατάστασης, όπως είχε διαμορφωθεί από τις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις με το επαχθές για την ελληνική πλευρά Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, το οποίο παραχωρούσε ολόκληρη τη Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία. (Βλ. Κων/νου Βακαλόπουλου, «Ιστορία του Βορείου Ελληνισμού, Ήπειρος», σελ. 862)
Μετά την κατάρρευση της Ιταλίας, το 1943, οι Αλβανοί συνεχίζουν τον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων και των Συμμάχων χωρίς διακοπή. Μάλιστα, είχαν σχηματίσει και «Κυβέρνηση των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας» με πρόεδρό τους τον περιβόητο Μ. Ντίνο, επέβαλαν Αλβανική διοίκηση, η οποία καθοδηγούσε τη νεολαία των Τσάμηδων «Μιλιτσία» και τα συγκροτημένα ένοπλα τμήματα εναντίον του Ελληνικού πληθυσμού. Επί πλέον, όπως αναπτύσσει στην εξειδικευμένη μελέτη του ο Αλεξ. Παπαδόπουλος: «Στα Ιωάννινα συγκροτούν ειδικό σώμα με γερμανική στολή» (συνέχεια…στην 55η διαφάνεια).
«Σε αυτό συμμετέχουν και Αλβανοί Τσάμηδες ως αδελφοί Αλβανοί. Από κοινού συνέχισαν τους απηνείς διωγμούς στη Θεσπρωτία και στη Β. Ήπειρο. Το επίσημο όργανο της φιλογερμανικής κυβέρνησης των Τιράνων ομολογεί με περηφάνεια ότι η συνεργασία αυτή Γερμανών-Αλβανών-Αλβανοτσάμηδων προκάλεσε τον εμπρησμό 25.000 σπιτιών και δημιούργησε 100.000 αστέγους κατά τις επιχειρήσεις του Φεβρουαρίου 1944». (Εφημερίς «Bashiimi Kombit 14/3/1944).
«Μετά την απελευθέρωση, οπότε εγκαταστάθηκαν στη Θεσπρωτία οι ελληνικές αρχές (Μάρτιος 1945) κινήθηκε η διαδικασία υποβολής μηνύσεων από ιδιώτες, από υπηρεσίες ασφαλείας κατά πολυαρίθμων μουσουλμάνων Τσάμηδων για όλες τις αδικοπραξίες τους κατά την περίοδο της κατοχής, καθώς και για συνεργασία με τον εχθρό ως δωσίλογων».
«Το ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων, με την υπ. Αριθμ. 344/23/5/1945 απόφασή του κατεδίκασε ερήμην 1930 μουσουλμάνους Τσάμηδες, πολλούς από τους οποίους με την ποινή του θανάτου».
(Βλ. Αλεξ. Παπαδόπουλου, «Ο Αλβανικός Εθνικισμός και ο Οικουμενικός Ελληνισμός», εκδ. «Άπειρος Χώρα», Αθήνα 1994, σελ. 116).
Β
Αλβανικό πρόβλημα, Ήπειρος και Μακεδονία: ετυμολογική και ιστορική ανασκόπηση του όρου «Αλβανία» από τον 11ο αι. μ.Χ. ως το 1847.
Μοναστήρι, Κορυτσά, Μοσχόπολη.
Προτάσεις για τη ρύθμιση των Ελληνοαλβανικών συνόρων.
Μητροπολιτικές επαρχίες Δυρραχίου, Βελεγράδων.
Μεγάλες φυσιογνωμίες της Ελληνικής Ορθοδοξίας, οι Διδάσκαλοι του Γένους, ανακόπτουν τη φοβερή λαίλαπα των εξισλαμισμών.
Η «προσωπογραφία» του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Επαναστατικό κίνημα του 1847.
Οι διαμορφωθέντες φυλετικοί τύποι στην Αλβανία.
Εθνογραφική σύνθεση των Αλβανών.
Ο ελληνισμός της Αλβανίας δοκιμάζεται ανελέητα κατά τα έτη: 1856-1875.
Περιοχές της Άρτας και πολεμικές επιχειρήσεις του 1854.
Το επαναστατικό κίνημα στην Ήπειρο και την Αλβανία στα 1878.
Οι Αλβανοί θεμελιώνουν τη θεωρία τους για τη «Μεγάλη Αλβανία» με πλαστογραφημένες ενδείξεις και «ιστορικές» φαντασιώσεις.
Το Επαναστατικό κίνημα του Γκιουλέκα το 1847.
Ο Ελληνισμός της Ηπείρου και της Αλβανίας στο έσχατο όριο της εξουδετερώσεώς του, στα 1878-1912.
Με πρωτεργάτες την Ιταλία και την Αυστρία χάνεται για την Ελλάδα η περιοχή της Σπαθίας (Μοσχόπολη).
Οι παράλογες διεκδικήσεις των Αλβανών φτάνουν ως τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα. Ο οπλαρχηγός καπετάν Λάκης Νταηλάκης («προσωπογραφία» του).
Η Βόρεια Ήπειρος γίνεται Ελληνικό έδαφος με νόμιμη στρατιωτική κατάληψη, αλλά τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη αφαιρούν από την Ελλάδα τη Βόρεια Ήπειρο.
Η μάστιγα του εξισλαμισμού κάμπτεται στο χώρο της Δροπόλεως του Αργυροκάστρου. Καταστροφή καθεδρικού ναού στην Κορυτσά. Βάναυσος σφαγιασμός των δικαίων του Ηπειρωτικού Ελληνισμού.
Το «δίκαιο» εναρμονίζεται με τις θελήσεις της Ιταλίας και της Αυστρίας: εξέγερση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού (Συνταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος).
Πανελλήνιος ξεσηκωμός στο πλευρό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού (σύμβολο: η μονή της Παναγίας στην Αρχαία Απολλωνία).
Οι δεσμεύσεις της Ελληνικής κυβέρνησης και το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
Χαμένες ευκαιρίες για την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα.
Ιστορικές μνήμες Βυζαντινής Βορείου Ηπείρου: το κάστρο του Βερατίου κτισμένο από το Μιχαήλ Κομνηνό Δούκα το 13ο αιώνα.
Μαρτυρίες Ελληνικές, ξένες και Αλβανικές για την ανθελληνική δραστηριότητα της Αλβανίας κατά το 1940-1941.
Ελληνικά Ορθόδοξα Μοναστήρια στην Αλβανία.
Αλβανικές ωμότητες εις βάρος του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου στο διάστημα 1941-1943.
Χάρτης της Τσαμουριάς που καταχωρείται από τους Ιταλούς στην Αλβανία.
Β
Η Αλβανία γίνεται Ιταλική επαρχία με τη θέλησή της κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο.
Κοσμάς ο Θεσπρωτός και ο χάρτης του της Ηπείρου.
Οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας και το αβυσσαλέο μίσος τους κατά της Ελλάδας.
Ιταλική και Αλβανική συνεργασία για την εξόντωση του Ελληνισμού της Β. Ηπείρου. Χαριστική βολή του ΕΛΑΣ σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Μαρτυρίες και αποδείξεις για την προσπάθεια εξόντωσης του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου εκ μέρους των Αλβανών.
Οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, ενώ στην ουσία ήταν τουρκικής προελεύσεως και έπρεπε κατά τη συνθήκη της Λωζάννης (1923) να περιληφθούν κι αυτοί στη ρήτρα περί ανταλλαγής πληθυσμών, όπως έγινε με δεκάδες χιλιάδες άλλους μουσουλμάνους, με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκαν σε αδιάλλακτους εχθρούς του Ελληνισμού. Οι περισσότεροι από αυτούς πίστευαν ότι ήταν Τούρκοι και ήθελαν να συμπεριληφθούν στην ανταλλαγή των πληθυσμών. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συνέβη.
