3. Βασίλης Βασιλικός, «Ο τρομερός μήνας Αύγουστος», εκδ. Νέα Σύνορα - Λιβάνη, Αθήνα 1995.
Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός γράφει στον αναγνώστη στην αρχή του βιβλίου του: «Απαραίτητη εξήγηση στον αναγνώστη»:
«Το κείμενο αυτό, ουσιαστικά το πρώτο από τη σειρά των έργων που είναι αφιερωμένα στη Μιμή (τα διηγήματα «Το τελευταίο αντίο» και το μυθιστόρημα «Η φλόγα της αγάπης» (Foco d’ amor) ακολούθησαν) σκοπό έχει να δείξει τι αισθάνεται ένας άνθρωπος μπροστά στο αναπάντεχο του ξαφνικού θανάτου όχι ενός κοντινού προσώπου του αλλά του πιο κοντινού. Ελπίζω πως εκφράζω συναισθήματα και αντιδράσεις, που όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ τα έχουν δοκιμάσει, αλλά που δεν είναι σε θέση ίσως όλοι να τα εκφράσουν με λόγια.
Δουλειά του συγγραφέα είναι ακριβώς αυτή: η έκφραση του ανέκφραστου. Κι η μόνη ανταμοιβή του, από θεράπων του λόγου να γίνει θεραπευόμενος. Οι ένθετες ιστορίες θα ΄θελα να μοιάζουν με εκείνα τα γλυπτά -καλά ή άσχημα, αυτό είναι άλλο θέμα- όπου η μορφή δεν έχει ξεχωρίσει ακόμα από το υλικό της κατασκευής της και δείχνει έτσι την ταλαιπωρία του δημιουργού να τη λαξέψει, την αγωνία του να δώσει ένα «πρόσωπο» στην ακατέργαστη πρώτη ύλη των αισθημάτων. Θέλησα να 'μαι πιστός στην αλήθεια της στιγμής εκείνης κι όχι στην αλήθεια όπως αργότερα μου φανερώθηκε. Άλλο τίποτα δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω».
Αποσπάσματα:
«Σε βλέπω σαν μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ζητά να με ξαναπεριλάβει. Να χωνευτώ μέσα στη ζέστα σου»
«Είκοσι χρόνια δεν έγραψα για σένα τίποτα. Ήσουν μες στα βιβλία μου με διάφορα ονόματα…»
«Ήταν στο Βερολίνο (1970-1971), που σου άρεσε γιατί είχε πολλούς Έλληνες. Εκεί γνωρίσαμε το δράμα, ανεξάρτητο από τη διδακτορία, της μετανάστευσης. Κοντά σ' αυτούς τους ανθρώπους ζούσες τη μετανάστευση των δικών σου, τα δύσκολα χρόνια του «κραχ», πριν γεννηθείς, ώσπου βγάζοντας το πρώτο «Μαγνητόφωνο» (συνεντεύξεις από μετανάστες, όπου τις ερωτήσεις που δεν υπάρχουν στο βιβλίο τις έκανες εσύ), μου είπες να το στείλω στη μητέρα σου, γιατί θα την άγγιζε το θέμα. Της το έστειλα, μα έφτασε μετά τον ξαφνικό θάνατό της. «Μάνα μου, ο ξένος τόπος είναι φυλακή»… σελ. 29
Σύντομο Βιογραφικό σημείωμα του Βασίλη Βασιλικού:
Γεννήθηκε το 1934 στη Θάσο, είναι όμως δημότης Καβάλας. Το 1993 συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου «Η διήγηση του Ιάσονα». Ακολούθησαν γύρω στα 80 βιβλία. Στη δεκαετία του '50 σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Σκηνοθεσία Τηλεόρασης στην Αμερική. Από το 1967 ζει στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Νέα Υόρκη), με ένα τριετές διάλειμμα (1981-1984), που ανέλαβε καθήκοντα Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή στην τότε ΕΡΤ-1. Είναι παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου.
Β
4. Κώστα Δ. Κυριαζή, Αγνή η Φράγκα, Οι τελευταίοι Κομνηνοί, τ. Α΄, Β΄, βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι. Δ. Κολλάρου & Σίας Α. Ε. Νεοελληνική Λογοτεχνία 241, Αθήνα 1980.
Ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τις σχέσεις της με τους Δυτικοευρωπαίους.
Σημείωμα του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο:
«Η Αγνή η Φράγκα ήταν κόρη του ρήγα της Φράντσιας Λουδοβίκου του Ζ΄. Ήρθε οκτάχρονη παιδούλα στην Κωνσταντίνου Πόλη (1179), όταν αυτοκρατόρευε ο Μανουήλ Α΄ Κομνηνός για να γίνει σύνευνη του γιου του, του δωδεκάχρονου Αλέξιου και αυτοκρατόρισσα με το όνομα Άννα. Γνωρίστηκε με τον Ανδρόνικο Κομνηνό, όταν έπεσε ικέτης στα πόδια του Μανουήλ για να του συγχωρήσει τις προδοσίες του. Στα 1183, όταν στέφθηκε συμβασιλέας ο Ανδρόνικος και δολοφόνησε το σύζυγό της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο, τον ερωτεύτηκε κι έγινε σύνευνή του και δεύτερη φορά αυτοκρατόρισσα, ξεχνώντας τη διαφορά των πενήντα σχεδόν χρόνων που τους χώριζε.
Η ζωή της Αγνής είναι συνυφασμένη με τα τελευταία χρόνια της «χρυσής» βασιλείας του Μανουήλ και τα δυο χρόνια που αυτοκρατόρεψε ο Ανδρόνικος, που ήταν μεγάλος αυτοκράτορας τις ώρες της μεγαλοσύνης του, φρικτός και «στυγνός» τύραννος τις ώρες που ξεχνούσε τον ανθρωπισμό του.
Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες του βιβλίου βγαίνουν ανάγλυφα από την ιστορία και καμιά τους πράξη ή ενέργεια όσο υπερβολική, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται, δεν είναι γέννημα της φαντασίας του συγγραφέα, αλλά πιστή εικόνα απ' την ίδια τη ζωή τους».
Απόσπασμα:
«Βαριά, κατάμαυρα μαζεύονταν τα σύννεφα του αναβρασμού πάνω από τη Βασιλεύουσα. Λαός, αρχόντοι, πρωτοσεβαστός, Μαρία η Καισάρισσα, ζούσαν σε μιαν αναταραχή που όλο και μεγάλωνε. Μουρμούριζε ο λαός σα θάλασσα που αρχίζει να τη χτυπάει ο αγέρας και της σηκώνει ανάλαφρα τα κύματά της, που λες και γλείφουνε τους βράχους, τις πέτρες, τις ακτές, τις μακρινές, χρυσές αμμουδιές, που λες και τις φιλούνε, ενώ μέσα τους δοκιμάζουνε τη δύναμή τους, που θα ξεσπάσει μια στιγμή και το φιλί θα γίνει πάθος και το πάθος αμάχη φοβερή, με νικητή αμφίβολο, μια κι αντιστέκονται οι βράχοι, μια και η θάλασσα αρπάζει λίγο-λίγο κάτι από τη σκληρή τη σάρκα τους…». τ. Β΄, σελ.11
