25η Μαρτίου

Πατρίδα μου τρισένδοξη, μάνα λεβεντογέννα,
σήμερα που γιορτάζουμε ως κάθε σου μεριά,
θυμίζεις σε όλα τα παιδιά τ' άφθαστο εικοσιένα,
την Άγια Λαύρα, τον ραγιά, τον γέρο του Μωριά.

Σαν σήμερα πατρίδα μας, πήρες το καριοφύλλι
κι η λευτεριά στο χώμα σου θρονιάστηκε ξανά,
οι εχθροί με μιας ετρόμαξαν, σε θαύμασαν οι φίλοι
και με το φως σου έλαμψαν θάλασσες και βουνά!

Οι θάλασσες σου έγιναν καινούρια Σαλαμίνα
και Θερμοπύλες έγινεν η κάθε σου στεριά,
μα απ' την ηρώων τα κορμιά, στα χρόνια σου εκείνα
ξεπρόβαλε πανέμορφη ξανά η Λευτεριά.

Και έμεινες αδούλωτη κι αθάνατη μας χώρα,
πιστή μπρος στην πανάρχαια βαριά κληρονομιά,
και χαίρεσαι τα τέκνα σου και βασιλεύεις τώρα
κι είν' υπερήφανη για σε η νέα σου γενιά!

Θαυμάζω την Ελλάδα μας

Θαυμάζω την Ελλάδα μας
μ’ όλες τις ομορφιές της.
Μα πιο πολύ απ’ όλα της
τις θρυλικές μορφές της.

Θαυμάζω όλους τους ήρωες,
τα παλικάρια όλα,
που διώξανε τον τύραννο
από αυτή τη χώρα.

Θαυμάζω το Νικηταρά
τους Κολοκοτρωναίους
τον Οδυσσέα Ανδρούτσο μας
κι όλους τους Τζαβελλαίους.

Θαυμάζω τις Σουλιώτισσες,
το Ζάλογγο θαυμάζω!
Το Μεσολόγγι σκέπτομαι
κι αλήθεια ανατριχιάζω.

Θαυμάζω τους νησιώτες μας
τα παλικάρια εκείνα
Μιαούλη, Κανάρη Κωνσταντή
κι αυτή τη Μπουμπουλίνα.

Του Διάκου την υπέροχη
την αρετή θαυμάζω
και με συγκίνηση βαθειά
το λέω και το φωνάζω.

Είμαι εγώ Ελληνόπουλο
απ’ ένδοξους προγόνους
φέρω βαριά κληρονομιά
από χιλιάδες χρόνους.

Έχω κι εγώ όπως αυτοί,
αγάπη στην Πατρίδα
λατρεία εις τη Λευτεριά
και πίστη στη θρησκεία.

Στο Διάκο της Αλαμάνας, του Σπύρου Ματσούκα

Δόξα σε σένα, αρματολέ,
και του Χριστού βλαστάρι!
Το ράσο σου που τ' άλλαξες,
με φουστανέλας χάρη.
Ανέμισε στον ουρανό,
κ' έκρυψε ανταριασμένο,
τ' αχνό το μεσοφέγγαρο,
το ματοποτισμένο!

Το θλιβερό μαρτύριο,
του Σταυρωμένου μόνο,
μας φανερώνει ζωντανό,
τον ιδικό σου πόνο.
Μαρμαρωμένη λεβεντιά!
Για μια Πατρίδα Αγία,
πόνα γεφύρι επέρασες,
εις την Αθανασία.

Η μάννα του Βελεστινλή, του Σπύρου Ματσούκα

Η μάννα του Βελεστινλή,
όντας εκοιλοπόνα,
ο Πλάστης της Ελλάδας μας,
στοχάσθη τον αγώνα.

Κι έλαμψ' ο τόπος κι άστραψε,
σ' Ανατολή και Δύση,
μια καραγκούνα Χριστιανή,
το Ρήγα είχε γεννήσει.