Η ημέρα της Λαμπρής

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόραις
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόραις
με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,
ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι.

Δάφναις εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας ταις ζωγραφι-
σμέναις εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

Η ψυχούλα

Ωσάν γλυκόπνοο,
δροσάτο αεράκι
μέσα σε ανθότοπο,
κειο το παιδάκι
την ύστερη έβγαλε
αναπνοή.

Και η ψυχούλα του,
εις τον αέρα
γλήγορα ανέβαινε
προς τον αιθέρα,
σαν λιανοτρέμουλη
σπίθα μικρή.

Όλα την έκραξαν,
όλα τ' αστέρια,
κι εκείνη εξάπλωνε
δειλή τα χέρια,
γιατί δεν ήξευρε
σε ποίο να μπει.

Αλλά, να, του 'δωσε
ένα αγγελάκι
το φιλί αθάνατο
στο μαγουλάκι
που έξαφνα
έλαμψε σαν την αυγή.

Πρωτομαγιά

Του Μαϊού ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά.
Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι
παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι
ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,
όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,
άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά.

Μίμηση του τραγουδιού της Δεσδεμόνας
(Σαίξπηρ, Οθέλος, πράξη 4, 3)

Η αθλία ψυχή καθήμενη
σε χόρτο, σε λουλούδι,
με μία φωνή νεκρώσιμη
αρχίναε το τραγούδι:
"Ελάτε, τραγουδήσετε
την πράσινη ετιά".

Ακίνητο το χέρι της
εις την καρδιά βαστάει,
την κεφαλή στα γόνατα
τ' αδύνατα ακουμπάει,
κι ο ρύαξ εκεί στα πόδια της
εφλοίσβιζε τερπνά.
"Όλοι, όλοι, τραγουδήσετε
ετιά, ετιά, ετιά".

Πικρά αντάμα εβγαίνανε
τα δάκρυα με τα λόγια,
κι έτσι έλεγε ακατάπαυτα
βαριά τα μοιρολόγια,
όπου την ελυπιόντανε
λαγκάδια και βουνά.
"Ετιά να τραγουδήσετε,
ετιά και πάντα ετιά".

"Δε φταίει· -ψεύτη τον Έρωτα
κανείς ας μην τον κράζη·
έως που μιλεί τ' αχείλι μου,
δε φταίει, θε να φωνάζη·
γιατί μου το φανέρωσε
πως πλέον δε μ' αγαπά,
κι αμέσως εγώ αρχίνησα
να τραγουδάω ετιά.

"Μια μέρα εγώ του κλαύθηκα
πως πέφτει σ' άλλα στήθη
κι εμένα μ' απαράτησε,
κι εκείνος μ' αποκρίθη:
Μιμήσου με κι αγάπησε
άλλη κι εσύ αγκαλιά.
Τι ν' αγαπήσω η δύστυχη
πάρεξ θανάτου ετιά!

"Δε θέλω να μου βάλουνε
εις το στερνό κλινάρι
μυρτιές, ούτε τριαντάφυλλα,
πάρεξ ετιάς κλωνάρι,
κι απάνου απ' το μνήμα μου
άλλη δε θέλω ισκιά·
όλοι, όλοι τραγουδήσετε
την πράσινην ετιά".

Η Ξανθούλα

Την είδα την Ξανθούλα,
την είδα ψες αργά,
που μπήκε στη βαρκούλα,
να πάει στην ξενητιά.

Εφούσκωνε τ' αέρι
λευκότατα πανιά,
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη, με χαρά,
και αυτή με το μαντήλι
τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ιδώ,
ώσπου η πολλή μακρότης
μου το 'κρυψε κι αυτό.

Σ' ολίγο σ' ολιγάκι
δεν ήξερα να πω,
αν έβλεπα πανάκι,
ή του πελάγου αφρό.

Και αφού πανί, μαντήλι,
εχάθη στο νερό,
εδάκρυσαν οι φίλοι,
εδάκρυσα κι εγώ.

Δε μ' αγαπάς

Όσα λούλουδα είν' το Μάη
μαδημένα ερωτηθήκαν
κι όλα αυτά μ' αποκριθήκαν
πως εσύ δε μ' αγαπάς.

Γαλήνη

Δεν ακούεται ούτ' ένα κύμα
εις την έρμη ακρογιαλιά,
Λες και η θάλασσα κοιμάται
μες της γης την αγκαλιά.

Το Κοιμητήρι

-Μάνα μου, σκιάζομαι πολύ
μη πεθαμένοι βγούνε.
-Σώπα, παιδάκι μου οι νεκροί
την πλάκα τους βαστούνε.