Θα 'ναι (Θεόφιλος Σαρασίδης)

Θα 'ναι τα μάτια σου δυο θάλασσες
κι εγώ καράβι αταξίδευτο,
που ξεκινάει για τ' άγνωστο, το απατηλό, το λάγνο.

Θα 'ναι η φωνή σου το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων,
που θα με παρασέρνει
στης αγκαλιάς σου το φιλόξενο ακρογιάλι.

Θα 'ναι τα χείλη σου τριαντάφυλλα.
Με τ' άρωμά τους θα μεθώ.
Με τ' άγγιγμά τους θα πεθαίνω.

Θα 'ναι τα χέρια σου δυο κρίνα.
Χάδι ανοιξιάτικο στη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Θα 'ναι το στήθος σου λωτός.
Λήθη παντοτινή της μοναξιάς
που μ' έχει αλυσοδέσει…

Κι αν είσαι όνειρο, παιχνίδι του μυαλού,
μη μ' αρνηθείς!
Μη σβήσεις... Μη χαθείς...
Ακόμα λίγο άσε με να σ’ αγαπώ...
Κι ύστερα, σκότωσέ με!

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (απόσπασμα, Διονύσιος Σολωμός)

Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,
Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κι’ αφήνουν τη δροσιά τους,
Kι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξ’ αναβρύζει κι’ η ζωή, σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.
Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο,
Aκίνητ’ όπου κι’ αν ιδής, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο,

Mε μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
Που ’χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες·
Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
Oυδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,
Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Kι’ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

Κι ύστερα (Θεόφιλος Σαρασίδης)

Κι ύστερα,
πήρε να ροδίζει ο ουρανός
και του ορίζοντα η γραμμή να χάνεται
μέσα σε λάμψεις
και φωτιές
και οράματα.
Κι ύστερα,
πήρε ν’ αχνοφαίνεται ο αποσπερίτης.
Του Έρωτα η Κυρά που ξυπνάει τον πόθο.
Του ονείρου η καμπάνα
που συντροφεύει το μελαγχολικό καμηλιέρη της αναπόλησης
στην έρημο της μοναξιάς.
Κι ύστερα,
πήρε να ξεπροβάλλει
πίσω από τ’ ασημόχτιστα σύννεφα η Σελήνη.
Η χλομή θυγατέρα της νύχτας.
Θολή,
Μυστηριώδης,
Μαγική!
Να πυρπολεί τη φαντασία.
Να συδαυλίζει τα πυρωμένα κάρβουνα
στης αγάπης το τζάκι.
Κι όλο να παίρνει τη μορφή σου.
Κι όλο να λάμπει το βλέμμα σου.
Κι όλο να κελαρύζει η Σειρήνα η φωνή σου
το γλυκολάλητο τραγούδι του απερίγραπτου πάθους.
Κι όλο να ιριδίζει ο άλικος δίσκος της χιλιάδες χρώματα.
Εξαίσια αρώματα να αναβλύζει.
Κι εγώ να χάνομαι
ν’ αποκοιμιέμαι
να παραδίνομαι, σκλάβος αυτόβουλος,
στου Έρωτα το μαχαίρι το ηδονικό!

Μινιατούρες εις χρώμα μωβ (Χριστόφορος Λυκίδης)

Είμαι το δέρμα που ταιριάζει
στο κορμί σου,
ο φλογερός μανδύας της ερήμου,
η φωτιά που καίει στα σύνορα,
ένα μεγάλο μάτι,
μια σχισμή,
ένα σαπφείρινο πρόβλημα
που κοιμάται στην όαση!

Είσαι το δέρμα που ταιριάζει
στο κορμί μου,
η ομίχλη της ερήμου,
το φιλί που καίει στο μάγουλο,
το κόκκινο σύννεφο
που νοσταλγεί.
Είσαι η τρέλα, το χρώμα, η λέξη
που σατιρίζει το πεπρωμένο,
το μάτι που γέννησε
γλαροπούλια και βάρκες
του λιμανιού.

L' insibieuse nuit (Ζαν Μωρεάς, μτφ Μαρία Πολυδούρη)

Απόψε η πλανερή νυχτιά με μέθυσε πολύ ώρα!
Στο παραθύρι σκεφτικός,
Ω, γλυκύτατη αυγή, αγρυπνώ να σε προσμένω τώρα,
μη αργήσης να φανείς, ω φως!

Έλα! Μέσα μου η λάμψη σου που θα χυθή σα γαλήνια
στοιχείο ήσυχο μοιάζει.
Σε δέχεται έτσι το νερό έτσι κ' η σκοτείνια
των φύλλων σ' αποστάζει.

Ακινητήστε ω φως, ω αχτίδες, στα σκοτεινιασμένα
τα μάτια μου καθρεφτιστά.
Τώρα που με τον κάθε χτύπο της η καρδιά μου εμένα
σιμώνει τις σκιές πιστά.

Χάδι (Μαρία Ζάμπα)

Στο χάδι σου έχει, το απαλό, τρόμο η ψυχή μου νιώσει.
Είναι σαν ώριμος καρπός, που αν μόλις τον αγγίσεις,
θα πέσει - τρέμει απ' το ψηλό κλαδί μην τη χωρίσεις
και λαχταρά μ' ένα φιλί στο στόμα σου να λιώσει...

Απόπειρα (Θεόφιλος Σαρασίδης)

Κι όλο προσπαθώ
κάτι να σου πω·
κάτι που στα χείλη μου κολλάει και δε βγαίνει.
Δύσκολη στιγμή·
σ' αγαπώ να πει
ένας άντρα που για σένανε πεθαίνει...

Του Αγίου Βαλεντίνου (Νυχτολούλουδο)

Είναι ωραίο ν' αγαπάς
μα να το λες αξίζει
έστω το χρόνο μια φορά
που τ' έθιμο ορίζει.

Έγινε ο έρωτας γιορτή
και όλοι την γιορτάζουν
με δώρα,όρκους και φιλιά
που με χαρά μοιράζουν.

Κάρτες, καρδούλες κόκκινες
γλυκά μα και λουλούδια
αγάπης λόγια γράφουνε
του έρωτα τραγούδια.

Σ' όσους αγαπούν ή όχι
ή απλά δεν το δηλώνουν
οι σταθμοί και τα κανάλια
εκπομπές αφιερώνουν.

Μόνο μ' έρωτα κι αγάπη
όλοι μας ας ευχηθούμε
του Αγίου Βαλεντίνου
στο πλανήτη μας να ζούμε.

Μόνο σ' αγαπώ να λέμε
όμορφα κι αγνά σαν χθες
όχι πόλεμο "ειρήνη"
όχι άγχος, όχι στρες.

Κάρτες για τους Ερωτευμένους: Εκτυπώστε κάρτες αγάπης, γράψτε τις ευχές σας και στείλτε την αγάπη σας στο πρόσωπο της καρδιάς σας.