Απόψε πάλι

Απόψε πάλι σε νοσταλγώ.
Κι είναι η ανάμνηση μια θάλασσα μυριόχρωμη
που πλημμυρίζει την ψυχή.
Κι είναι η σκέψη, αγέρι μυρωμένο
που ταξιδεύει στων ματιών σου το θάμπος.
Κι είναι ο νους, χελιδόνι
που, αποδημώντας,
ξαποσταίνει στων χειλιών σου την άκρη.
Κι ύστερα πάλι, φτεροκοπά
να φέρει το μαντάτο της άνοιξης:
Ένα δικό σου, ολόθερμο φιλί,
γιατρικό στη μοναξιά,
Πού ‘γινε πια της ζωής μου το ταίρι.
Να το,
να το που φτάνει.
Με ξυπνά, γλυκοχαϊδεύοντας με το φτερούλι του
τα διψασμένα μου χείλη.
Για να μ’ αποκοιμίσει ξανά
στο πιο όμορφο,
το πιο λαμπρό,
το πιο μελαγχολικό όνειρο:
Στην Αγκαλιά σου!

Η μπαλάντα της αγαπημένης

Όσο κι αν έψαξα
στις σκονισμένες σελίδες μιας ξεχασμένης ιστορίας,
όσα κι αν έζησα
τα μαγικά τα βράδια μιας περασμένης εφηβείας,
δεν τις αλλάζω
τις ώρες που μέτρησα
χάδια και όνειρα στην αγκαλιά σου
και τα φιλιά σου, που ήπια και μέθυσα.
Κι ας μου πλακώνει το στήθος η σκιά σου,
κι ας ψάχνω ακόμη να εξηγήσω τη ματιά σου,
κι ας μην απόχτησα,
όσο κι αν μόχθησα,
ούτε μια σκέψη, ουτ’ ένα σκίρτημα απ’ την καρδιά σου.

Θα 'ναι

Θα 'ναι τα μάτια σου δυο θάλασσες
κι εγώ καράβι αταξίδευτο,
που ξεκινάει για τ' άγνωστο, το απατηλό, το λάγνο.

Θα 'ναι η φωνή σου το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων,
που θα με παρασέρνει
στης αγκαλιάς σου το φιλόξενο ακρογιάλι.

Θα 'ναι τα χείλη σου τριαντάφυλλα.
Με τ' άρωμά τους θα μεθώ.
Με τ' άγγιγμά τους θα πεθαίνω.

Θα 'ναι τα χέρια σου δυο κρίνα.
Χάδι ανοιξιάτικο στη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Θα 'ναι το στήθος σου λωτός.
Λήθη παντοτινή της μοναξιάς
που μ' έχει αλυσοδέσει…

Κι αν είσαι όνειρο, παιχνίδι του μυαλού,
μη μ' αρνηθείς!
Μη σβήσεις... Μη χαθείς...
Ακόμα λίγο άσε με να σ’ αγαπώ...
Κι ύστερα, σκότωσέ με!

Κάποτε

Σ’ ένα τρικυμισμένο πέλαγος,
μια νύχτα,
ένα βότσαλο βάλθηκε ν’ αρμενίσει τη ζωή.
Τι, κι αν της φύσης η οργή τείχος υψώθηκε στο διάβα του;
Τι, κι αν οι νόμοι της βαρύτητας του όρισαν βέβαιο προορισμό
το ίδιο το ακρογιάλι που αποχαιρετούσε;
Τι, κι αν μυριάδες άλλα βοτσαλάκια
κούρνιαζαν ανήμπορα στης θάλασσας την άκρη,
με μόνη τους χαρά το τρυφερό το χάδι των κυμάτων
και το χλωμό των αστεριών το βλέμμα;
Τι, κι αν η ίδια του η λογική
αρνιόταν να αποδεχτεί της ψυχής του τον πόθο;
Τι, κι αν ο νους δε χώραγε το όνειρο;
Τι, κι αν η μοίρα τσάκιζε κάθε του ελπίδα;
Σ’ ένα τρικυμισμένο πέλαγος,
μια νύχτα,
ένα βότσαλο βάλθηκε ν’ αρμενίσει τη ζωή...
Τι απόγινε;
Κανείς δεν ξέρει.
Ένα μόνο είναι βέβαιο:
Πως σ’ ένα τρικυμισμένο πέλαγος,
μια νύχτα,
ένα βότσαλο βάλθηκε ν’ αρμενίσει τη ζωή!

Κι ύστερα

Κι ύστερα,
πήρε να ροδίζει ο ουρανός
και του ορίζοντα η γραμμή να χάνεται
μέσα σε λάμψεις
και φωτιές
και οράματα.
Κι ύστερα,
πήρε ν’ αχνοφαίνεται ο αποσπερίτης.
Του Έρωτα η Κυρά που ξυπνάει τον πόθο.
Του ονείρου η καμπάνα
που συντροφεύει το μελαγχολικό καμηλιέρη της αναπόλησης
στην έρημο της μοναξιάς.
Κι ύστερα,
πήρε να ξεπροβάλλει
πίσω από τ’ ασημόχτιστα σύννεφα η Σελήνη.
Η χλομή θυγατέρα της νύχτας.
Θολή,
Μυστηριώδης,
Μαγική!
Να πυρπολεί τη φαντασία.
Να συδαυλίζει τα πυρωμένα κάρβουνα
στης αγάπης το τζάκι.
Κι όλο να παίρνει τη μορφή σου.
Κι όλο να λάμπει το βλέμμα σου.
Κι όλο να κελαρύζει η Σειρήνα η φωνή σου
το γλυκολάλητο τραγούδι του απερίγραπτου πάθους.
Κι όλο να ιριδίζει ο άλικος δίσκος της χιλιάδες χρώματα.
Εξαίσια αρώματα να αναβλύζει.
Κι εγώ να χάνομαι
ν’ αποκοιμιέμαι
να παραδίνομαι, σκλάβος αυτόβουλος,
στου Έρωτα το μαχαίρι το ηδονικό!

Νοστάλγησα

Νοστάλγησα τα χρόνια που θα ’ρθούν.
Νοστάλγησα λαχτάρες και όνειρα.
Τις καταρρέουσες αναστολές νοστάλγησα
και της ψυχής το αγέρωχο ταξίδι.
Κι αν άργησα να νοσταλγήσω, δε φταίω εγώ
αλλά εσύ, που άργησες να ’ρθείς,
να μου θυμίσεις πώς ήτανε να ζεις.

Μικρό μου όνειρο, απατηλό,
μικρό μου ξωτικό,
ποια μοίρα σ’ έστειλε;

Περίμενα

Περίμενα
πως θα ‘σαι όμορφη,
σαν τη μελαγχολία του Φλεβάρη
που αναγγέλλει την Άνοιξη.

Μα εσύ, ήσουν η ίδια η Άνοιξη!

Περίμενα
πως θα ‘σαι δροσερή,
σαν αύρα αυγουστιάτικη στην καλοκαιρινή ανία,
από της θάλασσας φερμένη την ανάσα.

Μα εσύ, ήσουν η ίδια η θάλασσα!

Περίμενα
πως θα ‘σαι τρυφερή,
σαν του Φθινοπώρου το χώμα
που τους θλιμμένους καρπούς εφήμερων ερώτων
στης γης το χνώτο ζεσταίνει.

Μα εσύ, ήσουν η ίδια η Γη!

Περίμενα
πως θα ‘σαι στοργική,
σαν του χιονιού το χάδι,
το βλέμμα των αστεριών
κάποιας αφέγγαρης χειμωνιάτικης νύχτας
που της ζωής θωπεύει την ελπίδα.

Μα εσύ, ήσουν η ίδια η ζωή!

Περίμενα
πως θα ‘σαι το πιο τρελό μου όνειρο.
Μα ξύπνησα...
Κι Ήσουν Εκεί!

Σ’ ένα νησί, πάνω στα σύννεφα

Σ’ ένα νησί, πάνω στα σύννεφα
ζούσε ένα παραμύθι....

Παραμύθι, κεντημένο με των παιδιών το χαμόγελο.
Ζωγραφισμένο με των εφήβων τη λαχτάρα.
Προικισμένο με των ποιητών τη μελαγχολία
και των γερόντων την ανάμνηση μιας νιότης επιλήσμονης.
Παραμύθι μαγικό.
Ποτάμι ολάκερο,
που ξεκινούσε απ’ τ’ ουρανού τα τρίσβαθα
και τραβούσε πέρα,
σ’ εκείνη τη θάλασσα την τρανή,
την αγκαλιά που όμοιά της δε βρίσκεται πουθενά στη γη.
Παραμύθι γελαστό,
δροσιά στα χείλη των τρυφερών γιαγιάδων,
ονειροπόλημα στις ψυχές
των, κουρασμένων από τα βάσανα του αύριο, παιδιών.
Νάμα θαυματουργό, στα άρρωστα μέλη των αλαφιασμένων γονιών,
της καριέρας - ή της βιοπάλης.
Ένα παραμύθι απόκοσμο πια...
Αποτραβηγμένο
Σ’ ένα νησί πάνω στα σύννεφα,
που τ’ ονομάζουν Άνοιξη
και καρτερεί ένα βουβό αηδόνι...

Σε μια εθνική επέτειο

Πλήθη συρρέουν
γύρω στης μνήμης το τρόπαιο το λαμπρό.
Προσκυνητές στης Αγιοσύνης του τη χάρη.
Με δέος κομίζουν πολύτιμα κτερίσματα:
Άλλος μιαν ευχή.
Άλλος ένα δάκρυ.
Ένα χτυποκάρδι.
Ένα χαμόγελο.
Σκύβουν,
και αποθέτουν της καρδιάς το στάλαμα.
Κι ύστερα πάλι,
μ’ εκείνη τη λάμψη στα μάτια,
κάνουν δυο βήματα, στρέφονται,
κι αφήνουν το βλέμμα να περιπλανηθεί
στο ωραίο του σώμα,
το στιλπνό, το διάφανο.
Κι έτσι,
αφού έδωσαν ό,τι είχαν,
με γεμάτη πλέον την ψυχή,
επιστρέφουν όπως πάντα:
Συντροφιά με της Μνημοσύνης τη θυγατέρα,
παραστάτη στη μάχη
που μας κήρυξε η λήθη, η πλανεύτρα.

Την ώρα που ο ήλιος έγερνε

Την ώρα που ο ήλιος έγερνε ν’ αποκοιμηθεί...

Στου Καπιτωλίου τα χρυσοποίκιλτα παλάτια
και στου διαδιχτύου τα γκρίζα παράθυρα,
η Αυτού Αγιότης, μοίραζε ακόμα φτηνές συγνώμες
για τ’ ακριβά των τα εγκλήματα,
τα ανά τους αιώνες.
Και στης Καμπούλ την καρδιά
της λευτεριάς το δέντρο ξυλοκοπούνταν και πάλι
- άραγε έπαψε ποτέ; -
απ’ των επιλησμόνων προσφύγων τα άγουρα στρατιωτάκια.
Και στου Χριστού το λίκνο
του Κάιν το μαλαματένιο μαχαίρι
άστραφτε στο φως των αστεριών
και σφύριζε του Δαυίδ η σφεντόνα η εκδικήτρα.
Και στων Μακάρων τη γη
ο Ήφαιστος ασχημονούσε στην ομορφιά της ψυχής μας,
τις ανάσες μας κλέβοντας
μία - μία, αργά - αργά,
ανεπαισθήτως ξεριζώνοντας την καρδιά της οικουμένης...
Σάμπως να ήταν μπορετό να ζήσει σε μιαν έρημη Γη!
Και στου Πανδίονα τις βουνοκορφές, και τους λειμώνες,
και του άστεος τους δρόμους τους φροντισμένα αφρόντιστους,
ο γόνιμος Χειμώνας, που έμοιαζε να ’χε ξεχαστεί,
αφίχθη θριαμβευτής
και τροπαιούχος των υβριστών
που θάρρεσαν πως μπορούν να νομοθετούν
της Φύσης τους νόμους!
Την ώρα που τις ανθρώπινες ψυχές
κατέτρωγε της αλλοτρίωσης το σαράκι,
κι εγώ πάσχιζα να σου γράψω έναν λόγο,
λειτουργό στου Έρωτα το μυστήριο...