Βερολίνο

Ως χθες, οι Βερολινέζοι, από κάθε σημείο της πόλης μπορούσαν να πάνε όπου ήθελαν, μέσα στην πόλη - ν' ανταλλάξουν επισκέψεις, να πάνε σε καφενείο ή απλώς να καθίσουν στο παγκάκι ενός πάρκου. Σήμερα, οι σύντομες συναντήσεις γίνονται ανάμεσα από τα συρματοπλέγματα. Δύο μεσόκοποι Βερολινέζοι κουβεντιάζουν. Ένας ένοπλος μεθοριακός φρουρός τους διατάζει να διακόψουν την κουβέντα τους. Δεν καταλαβαίνουν την καινούργια διαταγή κι εξακολουθούν να κουβεντιάζουν. Αλλά τώρα απαγορεύεται ν' ανταλλάξουν έστω και λίγα λόγια από την μία πλευρά στην άλλη».

«Η άλλοτε πολυσύχναστη Πλατεία Πότσνταμ –η «Πλατεία Συντάγματος» του Βερολίνου– ήταν ένα από τα κέντρα της μεγαλουπόλεως που έσφυζε από ζωή. Τώρα, επικρατεί σιγή νεκροταφείου, ενώ οι κομμουνιστές φρουροί γιορτάζουν τον μελαγχολικό θρίαμβό τους».

«Συρματοπλέγματα και φρουροί δεν αρκούν. Εργάτες πρέπει να χτίσουν τείχη, ενώ στρατιώτες φρουρούν. Ο φόβος είναι διάχυτος γιατί, σε κάθε στιγμή, οι εργάτες ή και αυτοί οι στρατιώτες μπορεί, αλληλοβοηθούμενοι, να δραπετεύσουν στο Δυτικό Βερολίνο».

Οδός Ντρέσντενερ 114 - ένα σπίτι, σαν χιλιάδες άλλα, κατά μήκος της μεθορίου... από τον τρίτο όροφο, ένας άνδρας 58 χρονών φθάνει στο έδαφος, με την βοήθεια ενός σχοινιού, εγκαταλείποντας το σπίτι απ' όπου έφευγε πάντα από την μπροστινή πόρτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η αδερφή του, ηλικίας 62 ετών, κρέμεται στο κενό. Είναι αρκετά δυνατή;... Θα αντέξει το σχοινί;... Θα ακουστούν πυροβολισμοί; Πέφτοντας, η γυναίκα σπάζει τον δεξιό βραχίονά της. Και τα δύο αδέλφια πληγιάζουν από το σχοινί, που τους οδηγεί, όμως, ασφαλώς στην Ελευθερία, ενώ οι συγγενείς τους περιμένουν με αγωνία... Οδός Ντρέσντενερ 114 - ένα σπίτι σαν πολλά άλλα, σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η μπροστινή όμως πόρτα, τα παράθυρα του υπογείου και του πρώτου ορόφου έχουν χτιστεί τελείως από την αποφράδα Κυριακή της 13ης Αυγούστου 1961. Το σπίτι αυτό βρίσκεται στον Ανατολικό Τομέα, αλλ' η οδός ανήκει στο Δυτικό Βερολίνο. Μέσα σε μια μόνο νύχτα, στις αρχές Σεπτεμβρίου, δέκα Βερολινέζοι διέφυγαν στην Ελευθερία, αναρριχώμενοι πάνω σ' ένα απλό σχοινί».

Το Ανατολικό Βερολίνο είναι τώρα ένα ένοπλο στρατόπεδο. Οι στρατιώτες εκτελούν τις διαταγές που τους δίνουν με απροθυμία. Ποια είναι η πραγματική αποστολή τους; Είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσουν βία για να εμποδίσουν τους συμπατριώτες τους να μετακινηθούν από ένα τμήμα της Γερμανίας σ' ένα άλλο. Καταλαβαίνει ο νέος αυτός τι τον διατάζουν να κάνει; Καταλαβαίνει ότι η δοκιμασία του Βερολίνου είναι και δική του δοκιμασία, κι ότι οι αφέντες του είναι υπόδουλοι σε άλλους αφέντες; Καταλαβαίνει ότι, τελικά, η Ελευθερία είναι ισχυρότερο όπλο από τα οπλοπολυβόλα κι ότι κανένα καθεστώς δε μπορεί να στηριχθεί επί μακρόν με βία και ξιφολόγχες;».