Τη Τρίχας το γεφύριν
(Της Τρίχας το γεφύρι)

Ακεί πέραν σό Δρακολίμν’, σή Τρίχας τό γεφύριν,
χίλιοι μαστόρ’ εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Όλεν τήν μέραν έχτιζαν, τή νύχτα εχαλάουντον.
Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν’ η ρόγα,
οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσι κουβαλεί λιθάρια.
Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ’ νύχταν κι ημέραν.
Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’
- Αν δίγω σε τον κύρην μου, άλλον κύρην πα ’κ’ έχω!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
- Αν δίγω σε τη Μάνα μου, μάναν άλλλο πα ’κ’ έχω!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
- Αν δίγω σε τα πουλόπα μ’, ζωήν ατά ’κ’ εγνώρσαν!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
- Θα δίγω σε την κάλη μου. Καλύτερον ευρήκω!
Μενεί και λέει την κάλην ατ’, αγλήγορα να έρται.
’Κόμαν τον Γιάννεν ’κ’ έλουσεν και σο κουνίν ’κ’ εθέκεν,
’κόμαν τα χτήνια ’κ’ έλμεξεν, τα μουσκάρια ’κ’ εδέκεν.
Διπλομενεί την έρημον με τ’ άοικον πουλόπον:
Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν, αδά να ευρισκάται.
Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερακήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν σο Δρακολίμν’ ευρέθεν.
- Καλή μ’, ακεί σο Δρακολίμν’, ερούξεν το σκεπάρι μ’,
ήν ποίος μπαίν’ και παίρ’ ατό, θα εν τ’ εμόν η κάλη.
Πέντε οργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν,
και άλλα πέντε κατηβαίν’ με την μοιρολογίαν.
- Κι άρ ’κι πονώ τα κάλλια μου, κι άρ ’κι πονώ τη νέτε μ’,
πονώ και κλαίγω το πουλί μ’ ντ’ εφέκα κοιμισμένον.
Πώς τρομάζνε τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι σ’.
Κι άμον ντο σείουν τα μαλιά μ’, να σείουν οι διαβάτοι.
Κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ’, να τρέχ’ και το ποτάμιν!
- Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’, μην καταράσαι,
Αδέλφια έεις σην ξενειτιάν, έρχουνταν και διαβαίνε.
- Κι άμον ντο στέκνε τα γόνατα μ’, να στέκει το γεφύρι σ’.
- Κι άμον ντο στέκνε τα μαλιά μ’, να στέκνε οι διαβάτοι.
- Κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυα μ’, να στ’εκει το ποτάμι!
Τρί’ αδελφάδες έμνες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι.
Είνας, έχτσεν την Άδεσσαν κι άλλε το Δεβασίριν
κι εγώ η τρικατάρατος, τη Τρίχας το γεφύριν!

Αητεν'τς επαραπέτανεν
(Αητός πετούσε στα ψηλά)

Αητέν’τς επαραπέτανεν ψηλά σα επουράνια.
Είχεν τ’ αντζίγια τ’ κόκκινα και το τσαρκούλν’ ατ’ μαύρον.
Εκράτνεν και σα κάρτζας ατ’ παλληκαρί βραχιόνας.
- Αητέ μ’, για δός μα ντο κρατείς, για πέει με όθεν κείται.
- Α’ ντο κρατώ ’κι δίγω σε, αρ όθεν κείται λέγω.
Για ποίσον σιδερέν ραβδίν και χάλκενα τσιαρούχια
κι έπαρ’ σο χέρι σ’ την στράταν κι όλεν το μονοπάτι.
Ακεί σο πέραν το ράχίν, σα ’λατ’ επ’ εκεί μέρος,
μαύρα πουλία τρώγν’ ατόν και άσπρα τριγυλίσκουν.
- Φατέστε, πούλια μ’ φατέστε, φατέστε τον καρίπιν.
Σην θάλασσαν κολυμπετής, σ’ ομάλια πεχλιβάνος.
Σον πόλεμον Τραντέλλενας, Ρωμαίικον παλληκάριν.

Τ’ Ηλ’ το κάστρον
(Το κάστρο του Ήλιου)

Όλα τα κάστρα είδα κι όλα γύρισα
κι άμον του Ήλ’ το κάστρον, κάστρον ’κ’ έτονε.
Σεράντα πόρτας είχεν κι όλα σίδερα
κι εξήντα παραθύρια κι όλα χάλκενα.
Και του γιαλού η πόρτα έτον μάλαμαν.
Τούρκος το τριυλίζει, χρόνους δώδεκα,
μήδ’ επορεί να πέρει, μήδ’ αφήνει ατό.
Κι ένας μικρός Τουρκίτσος, Ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτσούπιν βάλ’ σα μέσα του,
αδράχτιν και σποντύλι παίρ’ σα χέρια του,
μαξιλαρίτσαν βάλει κι εμπροζώσκεται
κι εγέντονε γυναίκα, βαριασμένισσα.
Το κάστρον τριυλίζει και μοιρολογά.
- Άνοιξον, πόρτα, άνοιξον, καστρόπορτα,
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώκνε με.
Ν’ αοιλί εμέν την μάρσαν, την χιλιάκλερον
και πού να παιδοποίγω, χειμωγκόν καιρόν.
Άνοιξον, πόρτα, άνοιξον, καστρόπορτα,
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώκνε με.
Το κάστρον ’λοϋρίζει και μοιρολογά
κι η κόρ’ απές ακούει και κρδοπονά.
- Κι απ’ όθ’ εμπαίν’ ο ήλεν, έμπ’ απές κι εσύ
κι απ’ όθ’ εβγαίν’ ο φέγγον, έβγα έξ’ κι εσύ.
Κι άμον ντ’ ενοίγε η πόρτα, χίλιοι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλενοίγεν, μύριοι έτρεξαν.
Κι άλλοι την κόρ’ αρπάζνε κι άλλοι τα φλουριά
και ασό παραθύρ’ η κόρ’ επήδησεν,
σε παλληκάρ’ αγγάλας ψυχομάχησεν.