Όταν συνέβη ένα τρομερό ατύχημα στον Έντγκαρ Φρίμαντλ, εκείνος ήταν πολύ πλούσιος -πετυχημένος επιχειρηματίας στο χώρο των οικοδομικών επιχειρήσεων-, ευτυχισμένος οικογενειάρχης -παντρεμένος με την Παμ με την οποία είχε δύο κόρες, την Ίλσε και την Μελίντα- και διένυε την πέμπτη δεκαετία της ζωής του.
Το μοιραίο αυτό συμβάν δεν του στέρησε μόνο το δεξί του χέρι αλλά έγινε και η αιτία να αλλάξει ριζικά η ζωή του. Η αρχή έγινε με την περίοδο αποκατάστασης των σωματικών λειτουργιών που είχαν πληγεί από το ατύχημα. Μια εξαιρετικά επώδυνη τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένεια του περίοδο. Έξι απίστευτοι μήνες στους οποίος ο Έντγκαρ είχε μεταμορφωθεί σε ένα ιδιαίτερα οξύθυμο, βίαιο και δύστροπο άτομο. Έξι μήνες που μετά το πέρας τους, η Παμ -μην αντέχοντας πλέον τον νέο του χαρακτήρα- του ζήτησε να χωρίσουν.
Τότε ήταν που ο δόκτορ Κέιμεν -ο ψυχίατρος που τον βοηθούσε στην προσπάθεια του να σταθεί ψυχολογικά πάλι στα πόδια του- του πρότεινε να αλλάξει περιβάλλον προκειμένου να ξεπεράσει, μεταξύ άλλων, και τις αυτοκτονικές τάσεις που είχαν κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση τους. Αλλάζοντας περιβάλλον ίσως και να έκανε μια νέα αρχή στην ζωή του. Σε αυτό -πάντα σύμφωνα με τις προτροπές του δόκτορα Κέιμεν- θα συνέβαλε και το να βρει ο Έντγκαρ ένα χόμπι... κάτι που να τον ευχαριστεί... κάτι όπως τα σκίτσα που του άρεσε να σκαρώνει όταν ήταν σε μικρή ηλικία...
...
«Κι από τότε;»
Σκέφτηκα να πω ψέματα -δεν ήθελα να φανεί ότι είχα γίνει σκλάβος της δουλειάς- αλλ' αποφάσισα να μείνω πιστός στην αλήθεια. Οι μονόχειρες πρέπει να λένε την αλήθεια όποτε είναι δυνατόν. Δεν το λέει ο Γουάιρμαν αυτό, εγώ το λέω.
«Τίποτα».
«Ξανάρχισέ το», με συμβούλευσε ο Κέιμεν. «Χρειάζεσαι φράγματα».
«Φράγματα», είπα, σαστισμένος.
«Ναι, Έντγκαρ». Έδειχνε έκπληκτος και λίγο απογοητευμένος, σαν να μην είχα μπορέσει να καταλάβω κάτι πολύ απλό. «Φράγματα ενάντια στο σκοτάδι».
...
Και έτσι ο Έντγκαρ από την Μινεσότα βρέθηκε στο Ντούμα Κη. Ένα από τα κοραλλιογενή νησάκια της δυτικής ακτής της Φλόριντα, σε ένα σπίτι που νοίκιασε για ένα χρόνο και με φρεσκοαγορασμένα σύνεργα ζωγραφικής στις λιγοστές αποσκευές του.
Από αυτό το νησί – το Duma Key- πήρε και τον τίτλο του ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα τρόμου του μαιτρ Στίβεν Κινγκ. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2009 από τις εκδόσεις Bell, και την πολύ καλή μετάφραση του οποίου υπογράφει ο Νεκτάριος Καλαϊτζής.
Ας γυρίσουμε όμως στον κόσμο που έπλασε ο ταλαντούχος συγγραφέας και πιο συγκεκριμένα στο μυστηριώδες Ντούμα Κη. Μυστηριώδες γιατί παρόλο που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της Φλόριντα, έχοντας τις προδιαγραφές ενός αξιόλογου τουριστικού θέρετρου, για κάποιο λόγο παραμένει σχεδόν ακατοίκητο... πάνω στα δεκατέσσερα τετραγωνικά χιλιόμετρα που είναι η έκταση του, κατοικεί εκτός από τον Έντγκαρ, ένα μυστηριώδες ζευγάρι... μια ηλικιωμένη γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι, η Ελίζαμπεθ Ίστλεϊκ, και ο οικιακός βοηθός της, ο Τζερόμ Γουάιρμαν.
Κι αν αυτό φαντάζει παράξενο και ενδιαφέρον, τι να πει κανείς για τις ζωγραφιές που άρχισε να σχεδιάζει στο νησί ο Έντγκαρ; Ο άνθρωπος που από επιχειρηματίας έγινε σε αφύσικα σύντομο χρονικό διάστημα ένας από τους πλέον πολλά υποσχόμενους σύγχρονους Αμερικανούς Πριμιτίφ; Αλλά και τι είναι αυτό που συνδέει τα όσα βιώνει σήμερα ο Έντγκαρ με τα όσα έζησε πριν ογδόντα σχεδόν έτη η Ελίζαμπεθ;
...
Για να κάνει να σταματήσει τι;
Το φαγούρισμα, ασφαλώς.
Εκείνο το καταραμένο φαγούρισμα.
Πήγα να ξύσω το δεξί μου μπράτσο, τα δάχτυλά μου πέρασαν από μέσα του και για δεκάκις χιλιοστή φορά βρήκαν μόνο τα πλευρά μου. Άνοιξα το μπλοκ μου στο πρώτο φύλλο.
Αρχίστε με μια κενή επιφάνεια.
Το ένιωσα να με καλεί, όπως ήμουν σίγουρος ότι παρόμοιες λευκές επιφάνειες είχαν καλέσει κάποτε κι αυτήν.
Γέμισε με. Γιατί το λευκό είναι η απουσία μνήμης, το χρώμα αυτών που δεν μπορούμε να θυμηθούμε. Φτιάξε. Δείξε. Σχεδίασε. Κι όταν το κάνεις, το φαγούρισμα θα φύγει. Για λίγο η σύγχυση θα καταλαγιάσει.
Σε παρακαλώ μείνε στο Κη, είχε πει. Ό,τι κι αν συμβεί. Σε χρειαζόμαστε.
Σκέφτηκα ότι αυτό μπορεί να ήταν αλήθεια.
Σχεδίαζα γρήγορα. Μόνο μερικές μολυβιές. Κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα κάρο. Ή πιθανώς ένα δίτροχο αμαξάκι, που στεκόταν ακίνητο και περίμενε το αλογάκι που θα το σύρει.
...
Στο Ντούμα Κη τολμώ να πω ότι ξαναβρήκα τον αγαπημένο μου Στίβεν Κινγκ που είχα γνωρίσει πριν αρκετά χρόνια και είχα χάσει -εν μέρη- στα τελευταία του βιβλία. Το μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό! Δείγμα αυτού ότι παρ' όλες τις 700+ πυκνογραμμένες -με μικρούς χαρακτήρες- σελίδες του, δεν το βαριέσαι ούτε στιγμή.
Η πλοκή; Θαυμάσια! Η γλώσσα; Απλή, κάνοντας έτσι την ανάγνωση να κυλά αβίαστα. Οι χαρακτήρες των ηρώων; Απίστευτοι! Ποιον να πρωτοξεχωρήσεις... Τον Έντγκαρ, που έδωσε μια γιγαντιαία μάχη τόσο για να ξεπεράσει τα γραφόμενα της ειμαρμένης όσο και για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του; Τον Γουάιρμαν που η λαϊκή σοφία αναβλύζει από κάθε πόρο της ύπαρξης του; Ή την Ελίζαμπεθ που είναι σαν να έχει ξεπηδήσει από τον προηγούμενο αιώνα μεταφέροντας μας το άρωμα και την ευγένεια της εποχής;
Το Ντούμα Κη παρόλο που πολλές φορές θυμίζει τρυφερό μυθιστόρημα, δεν παύει να είναι μια ιστορία τρόμου γραμμένη από έναν δεξιοτέχνη του είδους. Και όποιος το ξεχάσει αυτό προς στιγμής, θα του το θυμίσει ο Στίβεν Κινγκ στο τελευταίο τέταρτο του βιβλίο με τον εκπληκτικό τρόπο που εκείνος γνωρίζει καλά...
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ένα τρομερό ατύχημα στερεί από τον Έντγκαρ Φρίμαντλ το δεξί του χέρι και του διαταράσσει τη σκέψη και τη μνήμη, αφήνοντας μέσα του μόνο μια μεγάλη οργή καθώς βιώνει τη δοκιμασία της αργής αποκατάστασης. Ο γάμος του καταρρέει κι ο Έντγκαρ αρχίζει να εύχεται να μην είχε επιζήσει. Ο ψυχολόγος του, ο δρ Κέιμεν, συστήνει μια «αλλαγή περιβάλλοντος», μια καινούρια ζωή, μακριά από τη Μινεσότα. Συγχρόνως, του προτείνει ν’ ασχοληθεί ξανά με μια παλιά του αγάπη, τη ζωγραφική, γιατί, όπως λέει, χρειάζεται «φράγματα ενάντια στο σκοτάδι».
Ο Έντγκαρ νοικιάζει ένα σπίτι στο Ντούμα Κη, ένα πανέμορφο και ανεξήγητα ανεκμετάλλευτο νησάκι σε απόσταση αναπνοής από την ακτή της Φλόριντα. Ο ήλιος που δύει μέσα στον Κόλπο του Μεξικού και ο ψίθυρος των κοχυλιών πάνω στην άμμο την ώρα της παλίρροιας, μιλάνε στην τραυματισμένη του ψυχή και ο Έντγκαρ αρχίζει να ζωγραφίζει -όλο και πιο πολύ, πυρετωδώς κάποιες φορές.
Όταν όμως γνωρίζει τη γηραιά, ανάπηρη Ελίζαμπεθ Ίστλεϊκ, που ζει εκεί από χρόνια, και τον Τζερόμ Γουάιρμαν, τον άνθρωπο που τη φροντίζει, διαισθάνεται ότι κάτι παράξενο συμβαίνει στο νησί. Ταυτόχρονα, ανακαλύπτει με δέος ότι το απρόσμενο ταλέντο του στη ζωγραφική έχει μια σκοτεινή πλευρά: κάποια από τα έργα του διαθέτουν μια δική τους, ανεξέλεγκτη δύναμη. Κι όταν αρχίζει να ξετυλίγεται το παρελθόν της Ελίζαμπεθ και τα φαντάσματα της παιδικής της ηλικίας βγαίνουν στο φως, ο Έντγκαρ συνειδητοποιεί ότι στο Ντούμα Κη φωλιάζει ένα ασύλληπτο κακό -και ίσως ακατανίκητο...
Μια ιστορία για το πείσμα της αγάπης, τους κινδύνους της δημιουργικότητας, τα μυστήρια της μνήμης και τη φύση του υπερφυσικού. Ένα μυθιστόρημα συναρπαστικό, συγκινητικό και βαθιά τρομακτικό, από τον αξεπέραστο Stephen King.
