Οι Έλληνες κληροδότησαν σε ολόκληρο τον κόσμο τον πλούτο των εννοιών "Μούσες", "Μουσείο", "Παιδεία" και "Μουσειοπαιδαγωγική". Οι εννέα Μούσες, η Κλειώ, η Ευτέρπη, η Θάλεια, η Μελπομένη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνια, η Ουρανία και η Καλλιόπη, ήταν οι προστάτιδες της ωδής, της μουσικής, της ποιήσεως, της ορχήσεως, του δράματος και των καλών τεχνών, οι θεότητες που ενέπνεαν τους καλλιτέχνες του κόσμου, στη δημιουργία της μακράς παράδοσης του λόγου και της τέχνης.
Θεωρούνταν κόρες του Δία και γι' αυτό ονομάστηκαν Ολυμπιάδες Μούσαι. Αμέσως ο νους μας πηγαίνει στο βουνό των θεών, τον Όλυμπο. Μητέρα των Μουσών ήταν η Μνημοσύνη (Ησιόδου Θεογονία 25, 36,104). Ναός και έδρα των Μουσών ήταν το "Μουσείον". Ο Αισχίνης χαρακτήριζε το Μουσείο "σχολείον τέχνης", χώρο όπου διδάσκονταν νέες λέξεις (Μουσεία Λόγων), όπου ετελούντο οι εορτές για τις Μούσες. Μουσείον ακόμη ήταν η "φιλοσοφική σχολή και βιβλιοθήκη" και η Αθήνα η πόλις των Μουσών, όπου και ο Λόφος των Μουσών στο Αστεροσκοπείο (Θησείο). Η λατινική ονομασία του Μουσείου είναι opus musivum, σαν μωσαϊκό ψηφοθέτημα (από τη θέση των ψηφίδων).
Στο έργο του Παυσανία αναφέρεται ότι οι Μούσες ήταν αρχικά τρεις: Μελέτη, Μνήμη, Αοιδή, ονόματα που παραπέμπουν στους τρεις άξονες της αθηναϊκής εκπαίδευσης: τα γράμματα, τη γυμναστική, τη μουσική. Η Μουσική επικάλυπτε τις τέχνες, ήταν η πάσα τέχνη που προστάτευαν οι Μούσες. Ήταν η λυρική ποίηση, το τραγούδι, ίσως το σημερινό δημοτικό τραγούδι με τις εικόνες της μακραίωνης παράδοσης. Ο "Μουσειάτωρ", εργάτης μωσαϊκού ψηφοθετήματος ταυτιζόταν με το "Μουσηγέτη", τον ηγήτορα των Μουσών.
Ο "Μουσιζόμενος" μπορεί να ήταν και ο άχαρος αντιγραφέας και μιμητής του Μουσηγέτη, ή ο ετερόφωτος της των Μουσών εμπνεύσεως, σύμφωνα με τα παλαιά λεξικά.
Σήμερα, τι είναι η Μουσειοπαιδαγωγική;
Είναι η σύγχρονη μέθοδος μιας παιδαγωγικής που καλείται να μας εισαγάγει στους μύθους και τον πολιτισμό; Ή η ανάγκη συνένωσης της κατακερματισμένης μνημοσύνης του ελληνικού πολιτισμού;

Είναι και τα δύο. Γιατί, είναι η έρευνα της παιδαγωγικής επιστήμης και της τέχνης, που θα επισημάνει τους όρους με τους οποίους θα βοηθηθεί η εκπαίδευση να συνθέσει τα ζωντανά κατάλοιπα του πολιτισμού μας. Στο σημείο αυτό να θυμηθούμε το Γ. Σεφέρη που αναζητούσε τους όρους αυτούς στη δυτική σκέψη ενώ η καρδιά του βρισκόταν στην ποίηση της ελληνικής φύσης. Είναι καιρός λοιπόν να διαβάσουμε τους μύθους μας που αποτελούν αστείρευτη πηγή γνώσης της πνευματικής και καλλιτεχνικής παράδοσης του λαού μας. Τους μύθους έτσι όπως τους αντιλαμβάνονταν και όπως τους εξέφρασαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες και δημιούργησαν την Ιστορία της Ευρωπαϊκής Τέχνης.
Αυτή είναι η μυθολογία μας και βρίσκεται σήμερα διάσπαρτη στο ανοικτό μουσείο της Ευρώπης και της Αμερικής. Είναι η έκφραση της ίδιας της Ελλάδας, αυτού του απέραντου Μουσείου που δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί πολιτισμό. Της Ελλάδας που στις μέρες μας έχει κερδίσει δύο βραβεία Νομπέλ λογοτεχνίας για τα έργα του Σεφέρη και του Ελύτη, των δύο "γιγάντων" που ενσάρκωσαν την ιδέα του ανθρώπινου πολιτισμού με τα ιδανικά της ελληνικής φύσης και των οποίων η ποίηση μας οδηγεί σε ακατάλυτες ανθρώπινες αξίες και στη βαθύτερη ουσία της τέχνης που δεν είναι άλλη από την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει και αισθητικά τη στάση ζωής απέναντι στην κυλιόμενη πραγματικότητα.