Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς

«Αποσπάσματα από το τέλος ενός προσώπου»,
Εκδόσεις Οδός Πανός, 1999.

Έκανε τη συνηθισμένη διαδρομή για το γραφείο του, όταν την είδε να πατά το πόδι της στο οδόστρωμα για να διασχίσει το δρόμο, ενώ τα αυτοκίνητα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Κοίταξε το φανάρι και είδε πως ήταν κόκκινο για τους πεζούς. Αντέδρασε αστραπιαία. Σαν να έπαιζε σε κινηματογραφική ταινία. Την άρπαξε από το μανίκι με δύναμη και την τράβηξε προς το μέρος του. Έπεσαν και οι δύο κάτω, αυτή σχεδόν πάνω του, η τσάντα της γλίστρησε από το χέρι της, κυλίστηκε μερικά μέτρα πιο πέρα, άνοιξε, από μέσα πετάχτηκαν διάφορα αντικείμενα – κέρματα, ένα κραγιόν, ένας αναπτήρας – και σκορπίστηκαν, άλλα στο πεζοδρόμιο κι άλλα στο δρόμο. Τη σήκωσε τσαντισμένος, την κράτησε από τους ώμους και την τράνταξε. «Γιατί δε βλέπεις που πας; Θέλεις να σκοτωθείς; Και τι φταίνε οι οδηγοί των αυτοκινήτων; Τι φταίμε εμείς οι πεζοί για να δούμε ένα δυστύχημα πρωί πρωί;» Αυτή δεν απαντούσε. Τώρα εκείνος εκνευρίστηκε για τα καλά. «Άντε, πήγαινε στη δουλειά σου κι αν θέλεις να σκοτωθείς, φρόντισε να το κάνεις κάπως αλλιώς. Ή, τουλάχιστον, κάπου αλλού, μακριά από μένα.»