Αληθής λόγος Έκτος: Ο γρίφος της Αποκάλυψης
Ο μοναχός Τιμολέων, κατά κόσμον Λέων, γεννήθηκε στο Άστρος. Όταν οι γονείς του τον φέρανε στο ασκηταριό του πατρός Χαρίδημου, στη σπηλιά πάνω από τα χαλάσματα, ήταν 12 ετών και μοναχοπαίδι. Γι’ αυτό, όταν του εξηγούσαν πως θα παρέμενε εκεί ακολουθώντας τον μοναστικό βίο, δοκίμασε διπλή έκπληξη. Οι γονείς του, που πάντα θέλανε πολλά παιδιά – και ποιος δεν τά ‘θελε - αλλά ο Θεός δεν τους αξίωσε, εγκατέλειπαν τώρα το μοναχοπαίδι τους στα χέρια ενός ξένου. Και μάλιστα, τη στιγμή που δεν διακρίνονταν και για την ευσέβειά τους. Ωστόσο, πάντα πειθήνιος και εκ φύσεως ταπεινόφρων, δεν αντέδρασε στην θέληση των γονιών του. Με τον καιρό άρχισε να καταλαβαίνει όλα αυτά που τότε του φαινόταν περίεργα. Πρώτα απ’ όλα κατάλαβε πως οι 88 μοναχοί, που τελικά απαρτίσανε την κοινότητα, είχαν τα ονόματα των 88 βασιλέων της Σπάρτης από την εποχή των Ηρακλειδών μέχρι την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Ο κατάλογος των Βασιλέων, μοναδικός όπως αντιλήφθηκε εκ των υστέρων, ήταν καταχωρημένος σε έναν πάπυρο των χρόνων του Χριστού και συγγραφέας του ήταν κάποιος Χαρίδημος από την Θράκη. Εκείνο που ποτέ δεν κατάλαβε, ήταν το γιατί ο Ηγούμενος είχε προσθέσει αυτό το Τιμο- μπροστά από το όνομά του. Αφού ήταν ολοφάνερο πως το δικό του όνομα αντιστοιχούσε στον Βασιλιά Λέοντα από το γένος των Αιγιάδων. Κανενός άλλου το όνομα δεν είχε αλλάξει, μόνο το δικό του. Ένα άλλο που κατάλαβε, από πολύ πιο νωρίς, ήταν πως το μοναστήρι τους δεν έμοιαζε με τα άλλα. Μπορεί να μην είχε σπουδαίες γνώσεις περί της μοναστικής ζωής, αλλά επ’ ουδενί δεν θύμιζαν τους καλόγερους που κατά καιρούς πέρναγαν από την περιοχή. Κι έπειτα, πώς γινότανε και αντί για προσευχές και μετάνοιες, αναλώνονταν σε ταξινομήσεις και αντιγραφές, παραμελώντας ακόμα και τον εκκλησιασμό; Άλλη ήταν η δουλειά που έπρεπε να κάνουν, όχι να προσεύχονται και να μετανοούν. Οργανώνοντας την κοινότητά τους σύμφωνα με το καθεστώς των ομοίων, υπό την αίρεση πάντα της ακτημοσύνης, λάμβαναν όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν τα τρέχοντα θέματα με ομοφωνία. Συζητήσεις επί συζητήσεων, μέρες ολόκληρες, έως ότου συμφωνήσει και ο τελευταίος καλόγερος για την ανάγκη μείωσης του πλήθους των μελισσών, ή το φύτεμα μιας παραπάνω σηροτροφικής μουριάς. Αυτό βέβαια, κανέναν δεν παραξένευε. Στην Λακωνία πάντα αργούσαν να πάρουν αποφάσεις. Τα μόνα που δεν συναποφάσιζαν ήταν η σύνθεση της κοινότητας και το περιεχόμενο της εργασίας στη βιβλιοθήκη. Το ένα ήταν σταθερό. Το άλλο διαμορφώνονταν σύμφωνα με τις εντολές του Γέροντα, οι οποίες ανανεώνονταν κάθε οκτώ χρόνια. Ακριβώς κάθε οκτώ χρόνια. Ανήμερα του Ευαγγελισμού.
Αυτά θυμόταν, ανασκαλεύοντας την μνήμη των 40 χρόνων, ο μοναχός Τιμολέων, όταν χτύπησε το σήμαντρο της κεντρικής πύλης του μοναστηριού. Έχοντας το διακόνημα του Πορτάρη, σήκωσε τους 52 χρόνους του από το ξύλινο κρεβάτι του κελιού και έσπευσε να ανοίξει. Αν και είχαν κατασκευάσει έναν μηχανισμό που τους επέτρεπε να ανοίγουν την πύλη αυτόματα, έπρεπε ο επισκέπτης να γνωρίζει και να κινήσει έναν μοχλό προσαρμοσμένο στην κουφάλα ενός γέρικου πλατάνου, μερικά μέτρα μακριά, που ενεργοποιούσε τον μηχανισμό. Αλλά για να το γνωρίζει έπρεπε να είναι μοναχός. Διασκέδαζε πραγματικά ο Τιμολέων όταν κάποιος επισκέπτης τύχαινε να δει το απίστευτο φαινόμενο μιας πόρτας που άνοιγε μόνη της για να υποδεχτεί έναν μοναχό που επέστρεφε από το διακόνημά του. Αλλά, πέρα από την αρχική έκπληξη, κανείς δεν δοκίμαζε να ερμηνεύσει αυτό το εκ θεού σημάδι της Αγιοσύνης των 89 εκείνων αγγέλων που φύλαγαν τις βασανισμένες ζωές των κατοίκων της περιοχής. Σήκωσε λοιπόν το μάνταλο του παραθύρου και άνοιξε να δει ποιος είναι. Αυτό που αντίκρισε ήταν πέρα για πέρα απίστευτο.
Μπροστά στην πύλη στεκόταν ένας καλόγερος. Ή τουλάχιστον έμοιαζε να είναι. Πίσω του, σαν χορός ψαλτάδων γύρω από το αναλόγιο, στεκόντουσαν δεκάδες μαυροντυμένες γυναίκες, που έμοιαζαν για μοναχές. Οι άνθρωποι αυτοί, που έφτασαν εκεί χωρίς κανείς να τους αντιληφθεί (και να προηγηθεί το νέο της άφιξής τους), ζητούσαν να τους ανοίξουν και να τους οδηγήσουν στον Ηγούμενο, παρόλο που μόλις είχε τελειώσει το Απόδειπνο και η παραμονή γυναικών στη μονή κατά τη διάρκεια της νύχτας απαγορεύονταν δια ροπάλου! Μόλις κατάφερε να συνέλθει από την έκπληξη ο Πορτάρης, έσυρε το σχοινί που ειδοποιούσε τον Ηγούμενο, κι εκείνος έσπευσε να δει τι συμβαίνει. Αφού άκουσε, εμβρόντητος κι αυτός, τα ίδια που είχε ακούσει κι ο Τιμολέων, ζήτησε να τους αφήσει να περάσουν και να τους οδηγήσει στο Αρχονταρίκι. Εκεί, με τις υποτιθέμενες μοναχές θρονιασμένες στα στασίδια ολόγυρα και τον επικεφαλής τους αντίκρυ στον Ηγούμενο, άρχισε η αποκάλυψη της γριφώδους αυτής κουστωδίας.
«Γέροντα, γιατί δεν ανοίγεις πρώτα την 6η επιστολή;» είπε ο επισκέπτης.
Ήταν 25η Μαρτίου του 753. Ο Χαρίδημος θα έπρεπε κανονικά να είχε ανοίξει από το πρωί την 6η επιστολή. Αλλά λίγο η βεβαιότητα πως θα περιείχε πάλι κάποιες τυπικές οδηγίες για την αντιγραφή, λίγο ο φόρτος της μέρας με την επίσκεψη του τοπικού επισκόπου, είχε αμελήσει. Έβγαλε λοιπόν, ο έκπληκτος Ηγούμενος, από την τσέπη του ράσου την επιστολή και την άνοιξε. Ήταν η πιο λιτή από όλες όσες είχε διαβάσει ως τότε: «ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ φ8».
«Λοιπόν» είπε ο άλλος «να ανοίξω κι εγώ την δική μου;»
Και τότε ο Χαρίδημος κατάλαβε γιατί το πρόσωπο του παράξενου επισκέπτη τού φάνηκε οικείο.
«άνοιξέ την» απάντησε.
Εκείνος την άνοιξε. Έγραφε ακριβώς το ίδιο.
Φώναξε τον Τιμολέοντα, που στεκόταν έξω από την πόρτα. Του ζήτησε να τακτοποιήσει τις αδερφές στο εργαστήριο της βιβλιοδεσίας και το αναγνωστήριο και να επιστρέψει με τον τόμο της Αποκάλυψης και μία καθαρή περγαμηνή. Αυτός, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, αφού έκανε ό,τι του ζητήθηκε, επέστρεψε και βρήκε τους δυο γέροντες να συζητούν ήρεμοι και χαμογελαστοί. Ο Ηγούμενος του θύμισε την ακολουθία βάσει της οποίας έκαναν την αναταξινόμηση των βιβλίων. Του ζήτησε, παραλείποντας τον πρώτο όρο, να την εφαρμόσει στην αποκάλυψη του Ιωάννη. Εκείνος κάθισε κι άρχισε να αντιγράφει. Πρώτος στίχος – πρώτη λέξη. Δεύτερος στίχος – δεύτερη λέξη. Τρίτος, πέμπτος, όγδοος...
«Έγραψες οκτώ λέξεις;» Ρώτησε ο Ηγούμενος. Και με το ναι του καλόγερου, συνέχισε: «διάβασε τώρα φωναχτά».
«ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΑΝΑΓΙΓΝΩΣΚΩΝ Ο ΛΕΓΕΙ ΠΕΡΙΕΖΩΣΜΕΝΟΝ ΠΟΡΝΕΥΕΣΑΙ ΑΥΤΗΝ»
«Τι καταλαβαίνεις από αυτό;»
«Αν θα έπρεπε να βγαίνει κάποιο νόημα, θα ήταν:
Η Αποκάλυψη σου μαρτύρησε, διαβάζοντας αυτό που λέει, εκείνον που φοράει τη ζώνη. Σε εξώγαμο έρωτα συνευρέσου με αυτήν.»
Β
Η νουβέλα «Ο θρύλος του θανάτου των Μοναχών» γράφτηκε από τον ΕΝΙΑΥΤΟΝ και δημοσιεύθηκε στο blog: 28 days in February 2006 (https://february2006.blogspot.com). Στην Ματιά δημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα της, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά.
