Β
Κεφάλαιο 10ο
Το πρόγραμμα και η « κατήχηση» του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ
Το πρόγραμμα του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας», που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Κόμματος της 25ης Φεβρουαρίου 1920, και που ισχύει πάντοτε αναλλοίωτο, είναι το εξής:
Άρθρο 1ο
Βασιζόμενοι στο δικαίωμα των λαών ν’ αυτοδιατίθενται, ζητούμε τη συνένωση όλων των γερμανών σε μια μεγάλη Γερμανία.
Άρθρο 2ο
Ζητούμε για τον γερμανικό λαό την ισότητα των δικαιωμάτων προς τα άλλα έθνη και την κατάργηση των συνθηκών των Βερσαλλιών και του Αγίου Γερμανού.
Άρθρο 3ο
Απαιτούμε το απαραίτητο έδαφος για τη διατροφή του λαού μας και την δια του αποικισμού απασχόληση του πλεονάζοντος μέρους του πληθυσμού.
Άρθρο 4ο
Δεν μπορούν να είναι πολίτες γερμανοί παρά μόνο όσοι αποτελούν μέρος του γερμανικού λαού. Και δεν μπορούν να θεωρούνται, ως αποτελούντες μέρος του γερμανικού λαού, παρά μόνο όσοι έχουν γερμανικό αίμα.
Άρθρο 5ο
Όσοι δεν είναι πολίτες, μπορούν να ζούνε στην Γερμανία μόνο ως ξένοι, και οφείλουν να υπακούουν σε ειδική νομοθεσία όμοια με τη νομοθεσία για τους ξένους υπηκόους.
Άρθρο 6ο
Το δικαίωμα του μετέχειν στην διακυβέρνηση και στη νομοθεσία του κράτους ανήκει μόνο στους πολίτες του κράτους. Γι’ αυτόν το λόγο ζητούμε, κάθε δημόσια λειτουργία, οποιασδήποτε φύσεως και αν είναι, τόσο στο Ράϊχ όσο στα Ομόσπονδα κράτη ή τις κοινότητες να ασκείται μόνο από πολίτες.
Αγωνιζόμαστε εναντίον της διαφθοράς ενός κοινοβουλευτικού συστήματος, που μοιράζει τις θέσεις επί τη βάσει κομματικών υπολογισμών χωρίς να λογαριάζει τους χαρακτήρες και τις ιδιοφυίες.
Άρθρο 7ο
Ζητούμε το Κράτος ν’ αναλάβει να εγγυηθεί στους πολίτες το δικαίωμά τους στο να εργάζονται και να ζούνε. Αν δεν είναι δυνατή η διατροφή ολόκληρου του πληθυσμού του κράτους, πρέπει εκείνοι που πλεονάζουν απ’ όσους ανήκουν σε ξένα έθνη (οι μη πολίτες) να διωχθούν από το Ράϊχ.
Άρθρο 8ο
Κάθε νέα μετανάστευση μη Γερμανών στη χώρα πρέπει ν’ απαγορευτεί. Απαιτούμε, όλοι οι μη γερμανοί που έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία από τις 2 Αυγούστου του 1914 να υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν αμέσως το Ράϊχ.
Άρθρο 9ο
Όλοι οι πολίτες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τα ίδια καθήκοντα.
Άρθρο 10ο
Το πρώτο καθήκον κάθε πολίτη είναι να εργάζεται είτε διανοητικά είτε σωματικά. Η δράση του καθενός δεν πρέπει να συγκρούεται προς τα συμφέροντα του συνόλου, αλλά να ασκείται μέσα στο πλαίσιο του συνόλου και προς όφελος όλων.
Άρθρο 11ο
Ζητούμε την κατάργηση όλων των εισοδημάτων, που δεν προέρχονται από την εργασία.
Κατάργηση της δουλείας των τόκων.
Άρθρο 12ο
Λαμβανομένων υπ’ όψη των τεραστίων θυσιών σε αγαθά και σε αίμα τις οποίες απαιτεί από τον λαό κάθε πόλεμος, ο προσωπικός πλουτισμός από τον πόλεμο πρέπει να στιγματίζεται ως έγκλημα εναντίον του λαού. Γι’ αυτό το λόγο ζητούμε την δίκαια κατάσχεση όλων των πολεμικών κερδών.
Άρθρο 13ο
Ζητούμε την Κρατικοποίηση όλων των επιχειρήσεων, εκμεταλλεύσεων, που ήταν ως τώρα οργανωμένες υπό μορφή τράστ.
Άρθρο 14ο
Ζητούμε τη συμμετοχή στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Άρθρο 15ο
Ζητούμε την επαύξηση των συντάξεων των γερόντων. Όταν οι εργάτες ξέρουν ότι δεν θα δυστυχήσουν στα γηρατειά τους, είναι φυσικό να αναγνωρίσουν τα καθήκοντά τους απέναντι της κοινότητας.
Άρθρο 16ο
Ζητούμε τη δημιουργία μιας υγιούς μεσαίας τάξεως και την διατήρηση της μέσης αυτής τάξεως, αντιθέτως προς τον μαρξισμό, που εμφανίζει ως φυσικό νόμο την εκμηδένιση της μεσαίας τάξεως. Ζητούμε την άμεση κοινοτικοποίηση των μεγάλων καταστημάτων, που θα πρέπει να νοικιαστούν με χαμηλές τιμές στους μικροεπαγγελματίες.
Ζητούμε να λαμβάνονται υπ’ όψη όσο το δυνατόν περισσότερο οι μικροεπαγγελματίες στις προμήθειες του Ράϊχ, των ομοσπόνδων κρατών και κοινοτήτων.
Άρθρο 17ο
Ζητούμε μια αγροτική μεταρρύθμιση σύμφωνη προς τις εθνικές ανάγκες μας, τη θέσπιση νόμου που να προβλέπει την απαλλοτρίωση του εδάφους χωρίς αποζημίωση χάριν του γενικού συμφέροντος, την κατάργηση των εγγύων τόκων, και την απαγόρευση κάθε κερδοσκοπίας επί των ακινήτων.
Άρθρο 18ο
Ζητούμε ανηλεή πάλη εναντίον εκείνων που βλάπτουν το γενικό συμφέρον.
Οι εγκληματίες του κοινού δικαίου, οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι κ.τ.λ. πρέπει να καταδικάζονται σε θάνατο, χωρίς καμιά διάκριση θρησκείας ή εθνικότητας.
Άρθρο 19ο
Ζητούμε την αντικατάσταση του ρωμαϊκού δικαίου που εξυπηρετεί μια υλιστική κατάσταση, από ένα γερμανικό δίκαιο.
Άρθρο 20ο
Για να μπορεί κάθε ικανός και εργατικός γερμανός να παίρνει ανωτέρα εκπαίδευση και να μπορεί να καταλάβει μια εξέχουσα θέση στο έθνος, το Κράτος έχει καθήκον να προβεί σε μια ριζική μεταρρύθμιση ολοκλήρου του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Τα προγράμματα όλων των σχολείων θα περίχουν μαθήματα των γνώσεων εκείνων που χρειάζονται για την πρακτική αντιμετώπιση της ζωής. Στο σχολείο θα πρέπει, από τις μικρότερες τάξεις, να εξηγείται στο παιδί η έννοια του Κράτους.
Ζητούμε τη δωρεάν εκπαίδευση των φτωχών παιδιών που δείχνουν ότι θέλουν να μορφωθούν, σε οποιαδήποτε κοινωνική τάξη και αν ανήκουν, και οποιοδήποτε και αν είναι το επάγγελμα των γονέων τους.
Άρθρο 21ο
Το κράτος πρέπει να επαγρυπνά στην ανύψωση του επιπέδου της δημόσιας υγείας, προστατεύοντας τη μητέρα και το παιδί, απαγορεύοντας την εργασία των παιδιών και καθιστώντας υποχρεωτική την γυμναστική καθώς και τα σπορ.
Άρθρο 22ο
Ζητούμε την κατάργηση του μισθοφορικού στρατού και τη δημιουργία ενός εθνικού στρατού.
Άρθρο 23ο
Ζητούμε νόμο κατά του συνειδητού πολιτικού ψεύδους και κατά της διαδόσεώς του στον τύπο.
Για να δημιουργηθεί γερμανικός τύπος, ζητούμε:
α) όλοι οι αρχισυντάκτες και όλοι οι συντάκτες των εφημερίδων που εκδίδονται σε γερμανική γλώσσα να είναι υποχρεωτικά πολίτες Γερμανοί και
β) οι εφημερίδες των ξένων να μην εκδίδονται παρά κατόπιν άδειας της κυβερνήσεως και όχι σε γερμανική γλώσσα.
Οι αντίθετες προς το κοινό συμφέρον εφημερίδες, πρέπει να καταργηθούν. Ζητούμε νόμο κατά του καλλιτεχνικού και λογοτεχνικού προσανατολισμού, που, ασκεί διαφθείρουσα επίδραση στην εθνική μας ζωή, και την κατάργηση όλων των δημοσιευμάτων και όλων των θεαμάτων που έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές αυτές.
Άρθρο 24ο
Ζητούμε την ελευθερία όλων των θρησκευτικών δογμάτων μέσα στο κράτος, αρκεί να μη θέτουν σε κίνδυνο την υπόστασή του και να μην αντιτίθενται στο αίσθημα της ηθικότητας της γερμανικής φυλής.
Το κόμμα υποστηρίζει την άποψη ενός θετικού χριστιανισμού, χωρίς να συνδέεται προς ορισμένο δόγμα.
Καταπολεμά το ιουδαιο-υλιστικό πνεύμα μέσα σε μας και έξω από μας και είναι πεπεισμένο ότι ο λαός μας δεν θα μπορέσει να εξυγιανθεί παρά μόνο με το δόγμα: «Το γενικό συμφέρον προηγείται του ατομικού συμφέροντος».
Άρθρο 25ο
Για την πραγματοποίηση όλων αυτών, ζητούμε τη δημιουργία μιας ισχυρής κεντρικής εξουσίας του Ράϊχ, την απόλυτη δικαιοδοσία του κεντρικού πολιτικού κοινοβουλίου επάνω σε ολόκληρο το Ράϊχ και επάνω σε όλες, γενικώς, τις οργανώσεις.
Ζητούμε τη δημιουργία Βουλών Επαγγελματικών που να επαγρυπνούν στην εφαρμογή των γενικών νόμων του Ράϊχ.
Μέσα στο πρόγραμμα αυτό βρίσκονται όλες οι επιδιώξεις του Χιτλερικού κόμματος, της Δικτατορίας που κυβέρνησε για 12 συναπτά έτη τη Γερμανία. Ο Αδόλφος Χίτλερ διαμόρφωσε αυτή την ιδεολογία, που εμπεριέχεται στα 25 άρθρα του κόμματός του, βασιζόμενος και εμπνεόμενος απ’ τα σκληρά του βιώματα, αφού από λασποκουβαλητής γιαπιών έγινε παντοδύναμος και αδιαμφισβήτητος κυβερνήτης. Πολλά από τα παραπάνω άρθρα απηχούν την ταπεινή του καταγωγή και χαμηλή κοινωνική του προέλευση και, παράλληλα, την ακάματη προσπάθειά του για ανάδειξη και απόκτηση πολιτικής δύναμης. Οι δυστυχίες που ο ίδιος γνώρισε, ο αγώνας και τα μέσα που μεταχειρίστηκε για να κατορθώσει αυτό υπήρξαν, πολλές φορές, αξιοθαύμαστα κι άλλοτε πάλι εγκληματικά. Αν, όμως, κατόρθωνε να επιβάλλει στην πράξη τις, πραγματικά, υπέροχες αρχές που αναπτύσσει στο πρόγραμμά του, αν είχε τη δύναμη και τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια τόσο τέλεια νέα κοινωνία, οι μέλλουσες γενιές ίσως να τον συγχωρούσαν για τα εγκλήματα που ο ίδιος και οι συνεργάτες του διέπραξαν.
Οι ιδεολογικές καταβολές της «Ενιαίας Ναζιστικής Ευρώπης».
Τα σχέδια του Χίτλερ, του Γκέμπελς και του Μουσολίνι για την «Ευρωπαϊκή, Ναζιστική Ένωση».
Οφείλουμε ευγνωμοσύνη σε συγγραφείς, όπως ο John Laughland και ο Rodney Atkinson, που ερεύνησαν συστηματικά και ανακάλυψαν την «κρυμμένη» Ιστορία της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης. Με έκπληξη κάθε πολίτης κάθε δημοκρατικής χώρας της Ευρώπης ανακαλύπτει ότι η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα», η «Ευρωπαϊκή Ένωση», η «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία», η «Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία», η «τελωνειακή ένωση», η «Ευρώπη των περιοχών», η «οικονομική και νομισματική ένωση», δεν αποτελούν συλλήψεις δημοκρατών πολιτικών μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ιδέα ολόκληρου του ναζιστικού καθεστώτος της χιτλερικής Γερμανίας και των συνεργατών των ναζί. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι προωθούν σήμερα την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ομοσπονδοποίηση, έχουν φασιστικές αντιλήψεις.
Όμως την εποχή της ναζιστικής λαίλαπας οι φιλελεύθεροι και δημοκράτες Ευρωπαίοι υπερασπίζονταν την αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Ενώ οι ναζί προπαγάνδιζαν υπέρ της «ενωμένης» Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Υπενθυμίζουμε ότι η ομοσπονδοποίηση είναι η πιθανότερη εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως μετά το 2005, καθώς την υποστηρίζουν οι ισχυρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί. Πιστεύοντας στην Ευρώπη των δημοκρατικών εθνών, όπου εφαρμόζεται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, παραθέτουμε – αποτυπωμένες σε ντοκουμέντα – απόψεις των ναζιστών και των συμμάχων τους, από τις οποίες μπορούν να γεννηθούν πολλές σκέψεις για τις σύγχρονες εξελίξεις στην Ευρώπη. Τα συμπεράσματα ας είναι του κάθε αναγνώστη.
Δηλώσεις ναζιστών για την «ευρωπαϊκή ενοποίηση»:
«Οι Ευρωπαϊκοί λαοί αντιπροσωπεύουν μια οικογένεια σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πολύ ευφυές να φανταστούμε ότι σε ένα τόσο κατακερματισμένο σπίτι όπως αυτό της Ευρώπης, μια κοινότητα λαών μπορεί να διατηρεί επί μακρόν διαφορετικά νομικά συστήματα και αντιλήψεις δικαίου».
Αδόλφος Χίτλερ, 1936, ομιλία στο Reichstag.
Στις 22/6/1940 o Γκαίρινγκ διέταξε την εκπόνηση ενός σχεδίου για μια «μεγάλης κλίμακος οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης» ή για την «Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Στις 9/7/1940 υπεβλήθη στην Καγκελαρία του Ράιχ. Ανέφερε:
1) Την καθιέρωση της σταθερής ισοτιμίας των συναλλαγματικών ισοτιμιών ανάμεσα στα νομίσματα των διαφόρων κρατών και στο γερμανικό μάρκο του Ράιχ.
2) Την κατάργηση των τελωνειακών φραγμών στην Ευρώπη και την καθιέρωση μιας αδασμολόγητης περιοχής αγοράς.
3) Την ενασχόληση με εμπορικές διαπραγματεύσεις και σχέσεις με άλλες χώρες.
4) Την προστασία της γεωργίας.
Αμέσως μετά συνετάγη από τον Οικονομολόγο Carl Clodius και τον πρεσβευτή Ritter σχέδιο για μια «μελλοντική ηπειρωτική οικονομία», για την οποία προτάθηκαν ως πιθανότητες η τελωνειακή ένωση, η τελωνειακή και νομισματική ένωση, ή η οικονομική ένωση...
«Η καταστροφή του μπολσεβικικού κινδύνου και της πλουτοκρατικής εκμεταλλεύσεως θα δημιουργήσει τη δυνατότητα για μια ειρηνική, αρμονική και χρήσιμη συνεργασία ανάμεσα σε όλους τους λαούς της Ευρωπαϊκής ηπείρου στον πολιτικό τομέα, όπως στον οικονομικό και τον πολιτιστικό».
8/1940, κοινό ανακοινωθέν Χίτλερ και Μουσολίνι.
«Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα σε όλους τους λαούς της... θα βρει ταχέως αυξανόμενη ευημερία όταν τα εθνικά οικονομικά σύνορα παραμερισθούν».
Arthur Seuss-Inquart, Επίτροπος της κατεχόμενης Ολλανδίας, 26-7-1940.
«Είμαι πεπεισμένος ότι σε πενήντα χρόνια ο κόσμος δεν θα σκέπτεται πλέον με όρους χωρών».
Joseph Goebbels, “Das Europa der Zukunft”, 11-9-1940.
«Είστε ήδη μέλη ενός μεγάλου Ράιχ που προετοιμάζεται να επανοργανώσει την Ευρώπη, γκρεμίζοντας τα σύνορα που ακόμη χωρίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς».
Joseph Goebbels, Η Ευρώπη του μέλλοντος.
Ήδη από το 1940 ο ναζί οικονομολόγος Walther Funk μιλούσε για την «Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση», την «Ευρωπαϊκή Οικονομική Περιοχή» και περιέγραφε την οικονομική και νομισματική ένωση.
«Οι εθνικές εντάσεις και μικροπρεπείς ζήλιες θα χάσουν το νόημά τους σε μια Ευρώπη ελευθέρως οργανωμένη σε μια ομοσπονδιακή βάση. Η παγκόσμια πολιτική εξέλιξη συνίσταται αναπόφευκτα στον σχηματισμό μεγαλύτερων πολιτικών και οικονομικών σφαιρών».
Carl Megerle, 27-9-1941, ναζί αξιωματούχος, «Θετικά θέματα για τον τύπο και την προπαγάνδα».
«Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι εκτός χρόνου. Όχι πια διαβατήρια και βίζες. Η ενοποίηση της Ευρώπης αποδεικνύεται ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη σε συνδυασμό με τους σιδερένιους νόμους της Ιστορίας».
Carl Megerle.
«Μια ευρωπαϊκή ένωση δεν θα μπορούσε να υπόκειται στις ποικιλίες της εσωτερικής πολιτικής που χαρακτηρίζουν τα φιλελεύθερα καθεστώτα».
10/1941, Alberto de Stefani, πρώτος Υπουργός Οικονομικών της φασιστικής Ιταλίας.
«Οι εθνικοσοσιαλισμός είναι μια περιοχική ιδέα... Ο ζωτικός χώρος των κοινοτήτων γίνεται όλο και περισσότερο αχανής και έτσι οι ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκουν τους εαυτούς τους υποχρεωμένους να συστήσουν μαζί μια ευρύτερη κοινότητα. Και επομένως το πρώτο βήμα στο εξής είναι η δημιουργία της Ευρώπης».
Colin Ross, ναζιστής ιδεολόγος, διάλεξη «Η έλευση μιας νέας Ευρώπης μέσα στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων», 10/1941.
«Η διαμόρφωση οικονομικών περιοχών ακολουθεί ένα φυσικό νόμο της αναπτύξεως... Τα κοινά συμφέροντα πρέπει να προηγούνται από τα ξεχωριστά. Πρέπει να υπάρχει ετοιμότητα να υποτάσσεις τα δικά σου συμφέροντα σε ορισμένες περιπτώσεις σε αυτά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας».
Βιβλίο του 1942, «Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα» από τον Walther Funk, Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, εγκληματία πολέμου, τον ακαδημαϊκό Heinrich Hunke και τον ναζί αξιωματούχο Gustav Koening.
«Για τους άνδρες του άξονος, το σύμπαν είναι πολύ μεγάλο και το έθνος πολύ μικρό. Ο κόσμος πρέπει να διαιρεθεί σε ζωτικές περιοχές».
Francis Delaisi, Οικονομολόγος της Γαλλίας του Βισύ, 1942, στο βιβλίο του Ευρωπαϊκή Επανάσταση.
«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν χύνει το αίμα της σε εσωτερικές διαμάχες, αλλά που συγκροτεί μια συμπαγή ενότητα. Έτσι θα γίνει πλουσιότερη, ισχυρότερη, και πιο πολιτισμένη, και θα αναλάβει την παλιά της θέση στον κόσμο».
Vidkun Quisling, 25-11-1942, Η Νορβηγία και η Γερμανική επιχείρηση στην Ευρώπη.
«Η Ευρώπη έχει γίνει πολύ μικρή για εχθρικές και αυτάρκεις εθνικές κυριαρχίες».
Cecile von Renthe-Fink, αξιωματούχος του Γερμανικού ΥπΕξ, 8/1943, Σχόλιο στην ίδρυση της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.
«Η αταξία των μικρών εθνών πρέπει να εξουδετερωθεί. Η προσπάθεια της Γερμανίας αποσκοπεί στη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης».
Αδόλφος Χίτλερ, 1943.
«Το πρόβλημα της ιεραρχίας των κρατών δεν θα παρουσιάζεται πλέον τουλάχιστον στη συνήθη του μορφή, μόλις θα έχουμε κόψει την κεφαλή του δράκου, δηλαδή την έννοια της κρατικής κυριαρχίας. Περαιτέρω, αυτό δεν χρειάζεται να γίνει αμέσως, αλλά μπορεί να επιτευχθεί εμμέσως, π.χ. δημιουργώντας διακρατικά ευρωπαϊκά σώματα να διαχειρισθούν κάποια κοινά συμφέροντα (συναλλαγματικές ισοτιμίες, επικοινωνίες, εξωτερικό εμπόριο, αργότερα την άμυνα και τις αποικίες...)».
Camilo Pellizi, εκδότης του «φασιστικός πολιτισμός», 1943.
Υποστήριξε την περιοχική πολιτική ενότητα από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια και από το Βόρειο Ακρωτήρι ως την Κύπρο. (Wener Daitz, διάσημος ναζί οικονομολόγος, 1944).
Ίσως οι παραπάνω ρήσεις και απόψεις να μας κάνουν όλους σοφότερους και να κοιτάξουμε πέρα από τις συμπτώσεις. Η παλιά «νέα τάξη πραγμάτων» και η σημερινή φαίνεται να έχουν ορισμένα κοινά σημεία. Έχει αλλάξει η μέθοδος. Παραμένει το ερωτηματικό αν έχει αλλάξει και η ουσία.
Κεφάλαιο 11ο
Αποσπάσματα απ’ το έργο (συγγραφικό και προφορικό) του Αδόλφου Χίτλερ: «Ο Αγών μου»
Α) 1933 - 1939: « Mein Kampf» ( O Aγών μου)
Ο Αδόλφος Χίτλερ έγραψε το 1924, κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στο οχυρό-κάστρο του Λάντσμπεργκ, το βιβλίο του «Ο Αγών μου» με πρόθεση «όχι μόνο οι σκοποί της κίνησής μας να διασαφηνιστούν, αλλά επίσης για να διαγράψω μια εικόνα της ίδιας της ανάπτυξής της». (Εισαγωγή). Ο δρόμος προς το Ναζιστικό καθεστώς, η εσωτερική πραγματικότητα του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους και η εξωτερική του πολιτική, υποδεικνύουν τις εξαιρετικές συνέπειες της πρακτικής εφαρμογής μιας θεωρητικής αντίληψης. «Ο Αγών μου» δεν υπάγεται με βεβαιότητα στη δυτική παραδοσιακή πολιτική σκέψη κι ούτε μπορεί να καταταχθεί εύκολα σε μια ξεκάθαρη πολιτική κοσμοθεωρία. Η άποψη του Χίτλερ ότι όλα τα φαινόμενα της πολιτικής ζωής μπορούν να ερμηνευτούν, στην πολυπλοκότητα και ολότητά τους, από ένα και μόνο χαρισματικό ηγέτη, περιορίζει τη διαφοροποίηση και την ποικιλία της πολιτικής ζωής σε μια και μοναδική κριτική θεώρηση.
Ο Χίτλερ απόκτησε τις αποφασιστικές για όλη τη ζωή του πεποιθήσεις του, ήδη κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων στο Linz και το Steyr (1900-1905) και κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη Βιέννη (1907-1913). Ο ίδιος προβάλλεται στο “Mein Kampf”, ιδιαίτερα στα κεφάλαια που αναφέρονται στο σπίτι των γονιών του και τα χρόνια της μαθητείας και δοκιμασίας στη Βιέννη, ως Γερμανός εθνικιστής αυστριακής υπηκοότητας και ως πολίτης ενός κράτους που οφείλει την ύπαρξή του στη «γερμανικότητά» του και που ωστόσο δεν έχει εκπληρώσει επαρκώς τα καθήκοντά του προς τον γερμανικό λαό. Αυτή του η τάση εδράζεται στην αδύναμη κεντρική εξουσία της Διπλής Μοναρχίας, όπως επίσης και στην αυξανόμενη δύναμη των ξένων εθνικισμών, η οποία βρίσκει στις αρχές και τα συντάγματα της αστικής δημοκρατίας χρήσιμα μέσα για την κατοχύρωσή της. Ο μοναδικός υπεύθυνος γι’ αυτή την αρνητική εξέλιξη είναι, κατά το Χίτλερ, «ο Εβραίος». Όλες οι εκφυλιστικές και αρνητικές ιδιότητες του νεότερου αστικού κράτους, που διακυβερνάται με κατοχυρωμένο σύνταγμα, αποδίδονται στον υπογείως κινούμενο διεθνή Σιωνισμό, που γι’ αυτό δυσφημείται απ’ τις ίδιες του τις σκοτεινές προθέσεις. Η πρόθεση του Χίτλερ είναι να καταδείξει τα σχέδια των Εβραίων για εξόντωση της Αρίας φυλής και για παγκόσμια κυριαρχία. Ο κίνδυνος που προέρχεται απ’ την Εβραϊκής εμπνεύσεως μαρξιστική ιδεολογία είναι τεράστιος καθώς έτσι ανοίγει ο δρόμος για κοινωνικές αναταραχές και αναστατώσεις. Για τον Χίτλερ το γεγονός αυτό αποτελεί ύστατη αφορμή κινητοποίησης των εργαζόμενων μαζών κατά της κομμουνιστικής λαίλαπας. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Χίτλερ χαιρετίζει τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο ως έξοδο απ’ τις δολοπλοκίες των Εβραίων, ως αγώνα του γερμανικού έθνους για «ύπαρξη ή ανυπαρξία». Όταν ο εθελοντής στρατιώτης Χίτλερ απολύεται κατά το τέλος του πολέμου και βιώνει την επανάσταση του 1918-1919, μπορεί να διαπιστώσει για μια ακόμη φορά την επιβεβαίωση των πεποιθήσεών του για την εβραϊκή υπαιτιότητα και τη λανθασμένη γερμανική πολιτική που οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα: «Ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’ έδωσε την ευκαιρία στους αρχηγούς του Μαρξισμού να αποδειχτούν εξυπνότεροι. Όμως οι άτιμοι δεν έχουν τιμή: με τους Εβραίους δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση παρά μόνο η σκληρότητα». (Η επανάσταση). Το μίσος του Χίτλερ που κατέληξε σε μονομανία προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ήδη εκδηλωθεί με τη λήξη του Α΄.
Στο βιβλίο του ο Χίτλερ εξήγγειλε την προσεχή έκδοση του δεύτερου τόμου με τη συνέχεια των πολιτικών και κοινωνικών του σκέψεων σ’ έναν πρόλογο σύντομο, σαφή και λιτό που δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις ή παρανοήσεις. Ο πρόλογος αυτός είχε ως εξής: «Την 1η Απριλίου του 1924, μετά από σχετική αιτιολόγηση Δικαστηρίου του Μονάχου, φυλακίστηκα στο κάστρο του Λάντσμπεργκ. Εκεί λοιπόν μου προσφέρθηκε η ευκαιρία, μετά από χρόνια αδιάκοπης εργασίας, για πρώτη φορά να εμπνευστώ και να πραγματοποιήσω ένα έργο που από πολλούς αναμένεται αλλά κι από εμένα τον ίδιο θεωρήθηκε βασικό, ζωτικής σημασίας θεμέλιο της κίνησής μας. Αφού στη φυλακή μου δόθηκε η δυνατότητα του ελεύθερου χρόνου, αποφάσισα να αποσαφηνίσω σε δύο τόμους όχι μόνο τους σκοπούς της κίνησής μας αλλά και να διαγράψω, υποθετικά, τη μελλοντική της εξέλιξη. Από αυτούς θα μάθετε πολύ περισσότερα απ’ ότι απ’οποιοδήποτε άλλο καθαρά θεωρητικό εγχειρίδιο. Επίσης θα πληροφορηθείτε για ουσιαστικά πράγματα και πρόσωπα της ζωής μου τα οποία είναι απαραίτητα προκειμένου να κατανοήσετε τις βαθύτερες πεποιθήσεις μου και το πώς ο εβραϊκός τύπος μετά από κοπιώδεις προσπάθειες κατόρθωσε να με δυσφημίσει. Μ’ αυτό το βιβλίο στοχεύω όχι στο ν’ αλλάξω τη γνώμη των εχθρών για το πρόσωπό μου αλλά σ’ αυτούς τους οπαδούς της κίνησής μας οι οποίοι από καρδιάς στηρίζουν και κατανοούν την εσωτερικότητα της διαφωτιστικής μας εκστρατείας. Γνωρίζω καλά πως οι άνθρωποι επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ τον προφορικό παρά απ’ τον γραπτό λόγο και κερδίζονται πολύ περισσότερο με τις προφορικές ομιλίες παρά με τα γραπτά κείμενα. Γι’ αυτό και κάθε μεγάλη πολιτική κίνηση στηρίζει την αύξησή της σε σπουδαίους ρήτορες και όχι, βέβαια, σε μεγάλους συγγραφείς. Ωστόσο είναι απαραίτητο για την ενότητα ενός κινήματος να διατυπωθούν οι βασικές του πεποιθήσεις, γραπτά και σταθερά, ώστε να μείνουν για πάντα. Σύμφωνα με τα παραπάνω πρέπει αυτοί οι δύο τόμοι ν’ αποτελέσουν το θεμέλιο όλου του μελλοντικού μου έργου».
Στο τέλος του προλόγου του ο Χίτλερ προβαίνει σε τιμητική μνεία των νεκρών «συναγωνιστών» του στην επανάσταση του Μονάχου του 1923: «Το Νοέμβριο του 1923, στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα, έπεσαν στην αυλή του Στρατηγείου του Μονάχου και παλιού Υπουργείου Πολέμου, αγωνιζόμενοι για την Ανάσταση του λαού μας με αφοσίωση στις αρχές του έθνους, οι ακόλουθοι άντρες: Alfarth Felix, Kaufmann (1901), Bauriedl Andreas, Hutmacher (1879), Casella Theodor, Bankbeamter (1900), Ehrlich Wilhelm, Bankbeamter (1894), Faust Martin, Bankbeamter (1901), Hechenberger Anton, Schlosser (1902), Korner Oskar, Kaufmann (1875).
Στο κείμενο που ακολουθεί, το οποίο αποτελεί απόσπασμα απ’ το “Mein Kamf” του Αδόλφου Χίτλερ, ο πολιτικός λόγος παίρνει τη μορφή προπαγανδιστικής θεωρίας, με στόχο να προκαλέσει αλλαγή στη στάση ζωής του δέκτη. Με πολλούς τρόπους ο αποδέκτης του νομίζει ότι επιχειρεί να πετύχει το σκοπό του, πειθόμενος απ’ το πάθος και τη μεγαλόστομη ρητορεία του Χίτλερ:
«[...] Η «ρατσιστική» θεωρία δίνει προεξάρχουσα θέση στις διάφορες πρωταρχικές ράτσες της ανθρωπότητας. Βασικά δε θεωρεί το Κράτος παρά ως ένα σκοπό, για να υπάρξει κάποιο αντίβαρο ανάμεσα στη διατήρηση των ανθρώπινων φυλών. Δεν πιστεύει διόλου στην εξίσωσή τους, αλλ’ αντίθετα αναγνωρίζει και τη διαφοροποίηση αλλά και την αξία τους λίγο ή πολύ μεγαλύτερη. Αυτή η αναγνώριση της προσδίδει την υποχρέωση, ακολουθώντας την αιώνια θέληση που κυβερνά αυτόν τον κόσμο, να παραχωρεί την νίκη στον καλύτερο και στον πιο δυνατό και να δέχεται την υποταγή των κακών και των αδύναμων.
(Ας μην ξεχνούμε τις τρομακτικές συνέπειες που μπορούν να έχουν παρόμοιες θεωρίες, π.χ. 38.000.000 νεκροί στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο).
Προχωρεί έτσι στην αριστοκρατική αρχή της φύσης και πιστεύει στην αξία αυτού του φυσικού νόμου μέχρι την τελευταία βαθμίδα της σκάλας των όντων. Βλέπει και δέχεται όχι μόνο τη διαφορετική αξία ανάμεσα στις ράτσες αλλά και τη διαφορετική αξιολόγηση των ατόμων. Μέσα από τη μάζα ξεπηδά, για τη «ρατσιστική» θεωρία, η αξία της προσωπικότητας που μόνον αυτή μπορεί να ενεργήσει ως μια οργανωμένη δύναμη απέναντι στον εξολοθρευτή μαρξισμό. Νομίζει ότι είναι απαραίτητο η ανθρωπότητα να έχει ένα ιδανικό, γιατί αυτό της φαίνεται ότι μπορεί ν’ αποτελέσει την πρωταρχική συνθήκη για την ύπαρξη αυτής της ανθρωπότητας. Αλλά δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει δικαίωμα ύπαρξης, σε μια οποιαδήποτε ηθική, όταν αυτή προδιαγράφει έναν κίνδυνο για την επιβίωση της ράτσας, που πρεσβεύει μιαν άλλη υψηλότερη ηθική, γιατί σ’ ένα κόσμο που θα προέρχεται από την επιμειξία και την εξάπλωση του νέγρικου στοιχείου, όλες οι ανθρώπινες αντιλήψεις για την ομορφιά και την ευγένεια, καθώς και κάθε ελπίδα για ένα ιδανικό μέλλον της ανθρωπότητάς μας θα χάνονταν για πάντα.
Ο πολιτισμός κι η καλλιέργεια της ανθρωπότητας πάνω σε τούτον τον πλανήτη είναι αδιάσπαστα δεμένα με την ύπαρξη του Άρειου. Η εξαφάνιση ή μείωση της δύναμής του θα οδηγήσουν σε μια επιστροφή πάνω σ’ αυτή τη γη των σκοτεινών πέπλων της εποχής των βαρβάρων.
Αλλά το να υποσκάπτεις την ύπαρξη του ανθρώπινου πολιτισμού, εξοντώνοντας αυτούς που πασχίζουν να τη διατηρήσουν θα ήταν το πιο αξιοκατάκριτο έγκλημα. Αυτός που θα τολμούσε να βάλει το χέρι του πάνω στο ίδιο το πρόσωπο του Κυρίου και στην πιο αντιπροσωπευτική του απεικόνιση, τον άνθρωπο, βρίζει το Δημιουργό και βοηθά στο να χαθεί ο παράδεισος.
Η ρατσιστική θεωρία αναφέρεται και στηρίζεται στην πιο βαθιά θέληση της φύσης, όταν αποκαθιστά αυτό το ελεύθερο παιχνίδι της δύναμης που οδηγεί στην πρόοδο μέσω της εκλογής. Έτσι, μια μέρα, μια καλύτερη ανθρωπότητα, έχοντας κατακτήσει αυτόν τον κόσμο, θα δει να της ανοίγονται ελεύθερα όλα τα πεδία της δραστηριότητας.
Αισθανόμαστε όλοι ότι σε ένα μακρινό μέλλον οι άνθρωποι θα συναντήσουν προβλήματα που μόνο ένας κυρίαρχος λαός της πιο αναπτυγμένης ράτσας διαθέτοντας όλα τα μέσα κι όλες τις δυνατότητες ολοκλήρου του κόσμου θα μπορέσει να λύσει αποτελεσματικά.
(Α. Χίτλερ, «Ο Αγών μου», τ. Β΄ εκδ. Δαρέμα, σελ. 14-16).
Β) Το «Υπόμνημα Χόσμπαχ».
Για την εξωτερική πολιτική, ο Χίτλερ τόνιζε ιδιαίτερα την αποφασιστικότητά του να αποκτήσει ζωτικό χώρο (Lebensraum) για το γερμανικό λαό. Ορισμένα από τα σημεία-κλειδιά της τοποθέτησής του παρουσιάζονται συνοπτικά στο Υπόμνημα Χόσμπαχ.
Σήμερα, το πλήρες «Υπόμνημα Χόσμπαχ» διατίθεται στο δικτυακό τόπο Avalon Pro ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ των ιστορικών γι’ αυτό περιλαμβάνεται σε πολλά εγχειρίδια. Αυτό που προέχει είναι πώς θα παρουσιαστεί σωστά στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη. Μια δυνατότητα είναι να ζητηθεί από τους συμμετέχοντες νοερά να διαβάσουν το υλικό, στη συνέχεια να συγκρίνουν τις διάφορες στάσεις που υιοθετούν οι ιστορικοί και μετά να αντλήσουν στοιχεία από τις γνώσεις που έχουν ήδη αποκτήσει και από τυχόν συναφείς πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές προκειμένου να καταλήξουν στα δικά τους συμπεράσματα.
Μια άλλη δυνατότητα, ωστόσο, είναι να κληθεί ένας ειδικευμένος ιστορικός- καθηγητής να παρουσιάσει το θέμα από τη σκοπιά ενός ιστορικού από τα αντίπαλα στρατόπεδα: ένας καθηγητής παρουσιάζει την εναλλακτική στάση, είτε σε ανοιχτή συζήτηση με άλλον καθηγητή, είτε παρουσιάζει μια εκδοχή και απαντά σε ερωτήσεις στη διάρκεια μιας εμπεριστατωμένης παρουσίασης. Ο άλλος ιστορικός μπορεί να παρουσιάσει μια εναλλακτική εκδοχή σε επόμενη παρουσίαση. Και στις δύο περιπτώσεις, οι καθηγητές θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να «υποβληθούν σε ανάκριση» (hot seating) και να εμμείνουν στις θέσεις τους. Εδώ, ο γενικός διδακτικός στόχος δεν είναι τόσο να καταλήξουν οι συμμετέχοντες στην εικονική παρουσίαση σε ένα οριστικό συμπέρασμα υπέρ της μιας ή της άλλης στάσης, αλλά να κατανοήσουν σαφέστερα τους λόγους για τους οποίους αμφισβητείται το εν λόγω θέμα, τη φύση της διαμάχης, το γεγονός ότι το εξεταζόμενο έγγραφο επιδέχεται εναλλακτικές ερμηνείες, τη βάση κάθε ερμηνείας και τα σχετικά ισχυρά και αδύναμα σημεία της. Η αξιολόγηση κάθε στάσης θα μπορούσε να γίνει ανά ζεύγη ή μικρές ομάδες, υποβάλλοντας νοερά «σε ανάκριση» τον κάθε συμμετέχοντα όσον αφορά την εκτίμηση των επιχειρημάτων του.
Ο Φύρερ δήλωσε ότι:
«Η όποια γερμανική πολιτική είχε ως στόχο να ασφαλίσει και να διαφυλάξει τη φυλετική κοινότητα, καθώς και να τη διευρύνει. Επρόκειτο, συνεπώς, για ένα ζήτημα χώρου. Η γερμανική φυλετική κοινότητα περιλάμβανε περισσότερα από 85 εκατομμύρια ανθρώπους και, λόγω του αριθμού της και του περιορισμένου κατοικήσιμου χώρου στην Ευρώπη, συνιστούσε έναν ασφυκτικά συνωστισμένο φυλετικό πυρήνα, που όμοιός του δεν υπήρχε σε καμία άλλη χώρα και που υποδήλωνε το δικαίωμα σε ένα μεγαλύτερο ζωτικό χώρο απ’ ό,τι στην περίπτωση άλλων λαών...
Με τη γενική άνοδο του βιοτικού επιπέδου σε σχέση με 30 έως 40 χρόνια πριν, σημειώθηκε ταυτόχρονα αυξημένη ζήτηση και αυξημένη οικιακή κατανάλωση, ακόμη και από τους παραγωγούς, τους γεωργούς....
Μακροπρόθεσμα δεν ήταν δυνατό, σε μια ήπειρο που ουσιαστικά απέλαυε του μέσου βιοτικού επιπέδου, να υπερκεραστούν οι δυσκολίες στην προμήθεια τροφίμων δια του υποβιβασμού του επιπέδου αυτού και της ορθολογικής οργάνωσης...
Στα κράτη, η ύπαρξη των οποίων εξαρτιόταν από το εξωτερικό εμπόριο, παρατηρούνταν έντονη εξασθένιση σε στρατιωτικό επίπεδο. Καθώς το εξωτερικό μας εμπόριο διεξαγόταν δια των θαλάσσιων οδών στις οποίες κυριαρχούσε η Βρετανία, ήταν μάλλον το θέμα της ασφάλειας των μεταφορών, παρά των εξωτερικών συναλλαγών, αυτό που αποκάλυψε, σε περίοδο πολέμου, την πλήρη αδυναμία όσον αφορά την κατάσταση της σίτισής μας. Η μοναδική λύση, που μάλιστα ίσως να μας φανεί εκτός πραγματικότητας, συνίστατο στην απόκτηση μεγαλύτερου ζωτικού χώρου... Δεν πρόκειται για την απόκτηση πληθυσμού αλλά χώρου για αγροτική χρήση. Επιπλέον, περιοχές παραγωγής βασικών πρώτων υλών μπορούν να αναζητηθούν ευκολότερα στην Ευρώπη, σε περιοχές άμεσα γειτνιάζουσες με το Ράιχ, παρά σε υπερπόντιες περιοχές... Το ερώτημα όσον αφορά τη Γερμανία ήταν πού θα μπορούσε να επιτύχει μέγιστο όφελος με το χαμηλότερο κόστος. Η γερμανική πολιτική έπρεπε να λάβει υπόψη δύο διαπνεόμενους από μίσος ανταγωνιστές, τη Βρετανία και τη Γαλλία, για τις οποίες ένας γερμανικός κολοσσός στην καρδιά της Ευρώπης αποτελούσε αγκάθι. Αμφότερες δε οι χώρες αυτές ήταν αντίθετες με κάθε περαιτέρω ενδυνάμωση της θέσης της Γερμανίας στην Ευρώπη ή πέραν των θαλασσών...
Το πρόβλημα της Γερμανίας μπορούσε να λυθεί μόνο δια της βίας, κι αυτό ποτέ χωρίς συνακόλουθο κίνδυνο... Εάν κανείς αποδεχθεί ως βάση της ακόλουθης έκθεσης την προσφυγή στη βία, με τους συνακόλουθους κινδύνους της, τότε παραμένει η ανάγκη απάντησης στα ερωτήματα «πότε» και «πώς»... Τρεις εκδοχές έπρεπε να αντιμετωπιστούν :
Εκδοχή 1: περίοδος 1943-1945.
Μετά την ημερομηνία αυτή, μόνο μια αλλαγή προς το χειρότερο θα περίμενε κανείς, κατά την άποψή μας... Η σχετική μας δύναμη θα μειωνόταν σε σχέση με τον επανεξοπλισμό που θα είχε πραγματοποιήσει έως τότε ο υπόλοιπος κόσμος. Εάν δεν αναλαμβάναμε δράση πριν από τα έτη 1943-45, οποιαδήποτε χρονιά θα μπορούσε, συνεπεία της έλλειψης αποθεμάτων, να προκληθεί η σιτιστική κρίση, για την αντιμετώπιση της οποίας δεν υπήρχαν οι απαιτούμενες εξωτερικές συναλλαγές, κι αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως «σημείο καμπής του καθεστώτος»... Κανείς δεν γνώριζε σήμερα ποια θα ήταν η κατάσταση τα έτη 1943-45. Ένα μόνο πράγμα ήταν βέβαιο, ότι δεν μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερο.
Εκδοχή 2:
Εάν η εσωτερική σύγκρουση στη Γαλλία επρόκειτο να εξελιχθεί σε εγχώρια κρίση τέτοιου μεγέθους, ώστε να απορροφήσει ολοκληρωτικά το γαλλικό στρατό και να τον καταστήσει ανίκανο να χρησιμοποιηθεί σε πόλεμο κατά της Γερμανίας, τότε είχε φτάσει η στιγμή για την ανάληψη δράσης κατά των Τσέχων.
Εκδοχή 3:
Εάν η Γαλλία έχει εμπλακεί σε τέτοιο βαθμό σε πόλεμο με άλλο κράτος, έτσι ώστε να μην μπορεί να «βαδίσει» ενάντια στη Γερμανία. Πρώτος μας στόχος, στην περίπτωση που εμπλακούμε σε πόλεμο, πρέπει να είναι η ταυτόχρονη συντριβή της Τσεχοσλοβακίας και της Αυστρίας, προκειμένου να αρθεί η γειτνιάζουσα απειλή στο πλαίσιο όποιας πιθανής επιχείρησης κατά της Δύσης... Εάν η Γερμανία εκμεταλλευόταν τον πόλεμο αυτό για να διευθετήσει τα προβλήματα χώρου της, θα πετύχαινε τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους της...»
Ρήσεις του Αδόλφου Χίτλερ
«Χωρίς τις δυσκολίες που δημιούργησαν οι Ιταλοί με την ηλίθια εκστρατεία τους κατά της Ελλάδος, θα είχαμε χτυπήσει τους Ρώσους μερικές εβδομάδες νωρίτερα... από τις 25 Μαΐου 1941. Το δράμα για μένα ήταν ότι δεν μπορούσα για να πετύχω το αποφασιστικό πλήγμα, έπρεπε να μη κτυπήσω αργότερα».
(Απόσπασμα ανάλυσης που έκανε σε πολεμικό συμβούλιο δύο μήνες πριν από την αυτοκτονία του).
«Η επίθεσις κατά του Γιβραλτάρ απέτυχεν, εξ αιτίας της αποτυχίας της κατά της Ελλάδος εκστρατείας της Ιταλίας. Ο Φράνκο εδέχθη έντονον επίδρασιν εκ της αποτυχίας ταύτης. Εις την αποτυχίαν του Ιταλικού Στρατού εν Αλβανία κυρίως η άρνησις του Φράνκο να ταχθεί, αποφασιστικώς, παρά το πλευρόν του Άξονα». (απόρρητος επιστολή προς τον Μουσολίνι, της 17ης Δεκεμβρίου 1943).
Νοέμβριος 1940. σε δύο επιστολές του ο Αδόλφος Χίτλερ προς τον Μουσολίνι γράφει:
«...Αι ψυχολογικαί συνέπειαι είναι δυσάρεστοι, καθόσον η Ελληνική κατάστασις βαρύνει πολύ και λόγω δυσμενών διπλωματικών προπαρασκευών, αίτινες ευρίσκονται εν πλήρη εξελίξει... Η Βουλγαρία, η Ρωσσία, η Γιουγκοσλαβία, η Γαλλία ενισχύθηκαν αισθητώς εις ό,τι αφορά το ότι η τελευταία λέξις του πολέμου αυτού δεν ελέχθη ακόμη. Και συνέπειαι είναι λίαν σοβαραί» (20 Νοεμβρίου 1940).
«Δεν τολμώ να σκεφθώ τας συνεπείας των γεγονότων της Ελλάδος» (22 Νοεμβρίου 1940).
Β
Β
Αυτό το ebook είναι της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη και δημοσιεύεται στην Ματιά με την άδεια της. Εμείς από αυτές τις γραμμές θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την συγγραφέα του για την άδεια δημοσίευσης που μας έδωσε.
Τα πνευματικά δικαιώματα του ανήκουν στην συγγραφέα του, Αμαλία Κ. Ηλιάδη. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, περιληπτική, κατά παράφραση ή διασκευή και απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης, ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα. (Νόμος 2121/1993 & διεθνής σύμβαση της Βέρνης που έχει κυρωθεί με τον Ν.100/1975).
Για να μάθετε για την Αμαλία Κ. Ηλιάδη κάντε κλικ εδώ.
