Β
ΙΖ΄) Ο πολιτικός και ο Δικτάτωρ.
1923- Χίτλερ, Λούντερτορφ, Φον Καρ- Ο Χίτλερ συλλαμβάνεται και η περιουσία του κόμματος δημεύεται- «Μάϊν Κάμπφ».- Διαδόσεις και θρύλοι- Το «μέτωπο του Χάρτσμπουργκ» - 1928-1932: Ο Χίτλερ νικά στις εκλογές – Χίντεμπουργκ και Χίτλερ- Η πυρκαγιά του Ράϊχστακ – 1933: νέα νίκη του Χιτλερισμού- Η αντίδραση των φίλων.
Στα 1923 έλαβε χώρα, στη Γερμανία, το τρομερό εκείνο κατρακύλισμα του μάρκου. Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά η ανεργία έφθασε τα δύο εκατομμύρια άτομα σε μια μόνο χώρα. Η δυστυχία, η πείνα και η φτώχεια έκαναν τα πλήθη να αλλοφρονούν... Ζητούσαν να θεοποιήσουν κάποιον, εκείνον που θα τους έσωζε από την αφόρητη αυτή κατάσταση, που θα τους έβγαζε από τον γκρεμό μέσα στον οποίο είχαν πέσει. Ο Χίτλερ τότε κατάλαβε πως είχε έρθει η στιγμή να κάνει πραξικόπημα στο Μόναχο, εγχείρημα που ονειρευόταν εδώ και καιρό... Τα τάγματα, άλλωστε, τα είχε τελειοποιήσει: αποτελούνταν από 20.000 ένοπλους άνδρες. Ήταν μια δύναμη σεβαστή και επίφοβη στους κυβερνώντες. Μπορούσε, σίγουρα, να βασίζεται σ’ αυτά. Θεώρησε καλύτερο όμως να συνεννοηθεί προηγουμένως με τον Λούντεντορφ, που ήταν το ίνδαλμα των γερμανών, καθώς και με τον εκπρόσωπο της νόμιμης κυβέρνησης, τον Φον Καρ. Τους ζήτησε να του επιτρέψουν να εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία στη Βαυαρία.
Ο Λούντεντορφ και ο Φον Καρ στην αρχή συμφώνησαν. Όταν όμως αντελήφθησαν τους πραγματικούς σκοπούς του Χίτλερ, που ήταν να καθυποτάξει ολόκληρη τη Γερμανία, άρχισαν να διαφωνούν μαζί του. Του εξέφρασαν τους φόβους τους ότι δεν θα κατόρθωνε να σεβαστεί τη νομιμότητα ως το τέλος, όπως τους είχε υποσχεθεί... Αυτό προκάλεσε μεγάλη οργή στο Χίτλερ. Με το πιστόλι στο χέρι ανάγκασε τον Φον Καρ ν’ αναγνωρίσει τη δικτατορία του κόμματος και να υπογράψει την ακόλουθη διακήρυξη προς το γερμανικό λαό: «Η κυβέρνηση των εγκληματιών του Νοεμβρίου -τον Νοέμβριο είχε γίνει μια εξόρμηση του κόμματος που είχε χτυπηθεί απ’ την αστυνομία- είναι έκπτωτη από σήμερα. Σχηματίστηκε μια προσωρινή εθνική κυβέρνηση, που περιλαμβάνει τον στρατηγό Λούντεντορφ, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον φον Κάρ, τον στρατηγό φον Λάσσωφ και τον συνταγματάρχη φον Ζάϊσερ».
Ο φον Κάρ όμως, το «φυσούσε και δεν κρύωνε» για το πάθημά του. Και μόλις ο Χίτλερ ενθουσιασμένος γιατί τέλος πάντων θα έβαζε «το πόδι του» στην κυβέρνηση, ετοιμαζόταν να καταλάβει την αρχή, βρέθηκε αντιμέτωπος με τις βαυαρικές λόγχες. Ο φον Κάρ είχε καλέσει σε βοήθειά του όλα τα βαυαρικά στρατεύματα. Επακολούθησε σωστή μάχη. Τα τάγματα εφόδου δεν εννοούσαν να οπισθοχωρήσουν τόσο εύκολα, τώρα που είχαν φτάσει στο τέρμα. Αλίμονο όμως. Ο Χίτλερ κατάλαβε σε λίγο πως είχε υπερτιμήσει τις δυνάμεις του. Η μάχη κατέληξε στην συντριπτική του ήττα. Η τυχοδιωκτική απόπειρά του πνίγηκε στο αίμα.
Ο Χίτλερ συνελήφθη, καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια ειρκτή, το κόμμα του διαλύθηκε και η περιουσία του δημεύτηκε. Ήταν η 9η Νοεμβρίου 1923. Αυτή η μέρα θεωρείται αποφράδα για τον Εθνικοσοσιαλισμό. Στην πλατεία όπου έλαβε χώρα η μάχη και όπου έπεσαν τα πρώτα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού, αργότερα κτίστηκε μια εκκλησία.
Εκεί, στη φυλακή του, ο Χίτλερ έγραψε στα 1924 το κεφαλαιώδες έργο του, που το τιτλοφορεί «Ο Αγών μου» - «Mein Kampf».
Δεν έμεινε φυλακισμένος για πολύ καιρό. Το Δεκέμβριο του 1924 πήρε αμνηστία. Μόλις βγήκε από τη φυλακή, η πρώτη του δουλειά ήταν ν’ αρχίσει την ανασύσταση του κόμματός του. Ως συνεργάτη του πήρε τον στρατάρχη Λούντεντορφ, που ζητούσε κι αυτός να υποστηρίξει μια νέα πολιτική κατεύθυνση. Όμως ανάμεσά τους, σύντομα, ξέσπασαν διαφωνίες. Σε λίγο ο Χίτλερ άρχισε να μη συμπαθεί ιδιαίτερα τον Λούντεντορφ. Οι αντιδραστικές και αντικαθολικές ιδέες του στρατάρχη τον εκνεύριζαν. Καταλάβαινε πως με τέτοιες ιδέες δεν θα μπορούσε να κατακτήσει τον γερμανικό λαό.
Στα 1928, ο Χίτλερ έδωσε στο κόμμα του -επισήμως πλέον- την οριστική του μορφή. Το ονόμασε: «Εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό κόμμα» (National-Sozialistische Deutsche-Arbeiter-Partei) και αποχωρίστηκε από τον Λούντεντορφ. Οι εχθροί του ισχυρίζονται ότι την εποχή εκείνη ο Χίτλερ ήρθε σε συνεννόηση με διαφόρους βαθύπλουτους βασιλείς της βιομηχανίας όπως ο Κρούπ, ο Τόσσον, ο Ραίχλιγκ, ο Ζίμενς, και αφού τους υποσχέθηκε μυστικά ότι σε περίπτωση καταλήψεως της εξουσίας από το κόμμα του δεν θα έκανε τίποτε εναντίον του καπιταλισμού, τους απέσπασε μεγάλα χρηματικά ποσά.
Οπωσδήποτε, στα 1930, το μάρκο άρχισε να κατρακυλάει και πάλι. Οι τράπεζες άρχισαν να χρεωκοπούν, η φτώχεια να μαστίζει τα πλήθη. Η επιτυχία, έτσι, σ’ έναν δημαγωγό ήταν εξασφαλισμένη. Και ο Χίτλερ, στις εκλογές του 1930 πήρε εξήμιση εκατομμύρια ψήφους. Εκατόν επτά «φαιοχίτωνες» βουλευτές μπήκαν στο Ράϊχστακ. Ο Χίτλερ δεν σκόπευε βέβαια να πολιτευτεί κοινοβουλευτικά. Ξέρουμε τι γνώμη είχε για το κοινοβούλιο, από τη εποχή που παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις της αυστριακής βουλής. Γι’ αυτό, οι βουλευτές του είχαν λάβει την εντολή να «παραλύσουν» τη νομοθετική εργασία της Βουλής, για να προετοιμάσουν τα πνεύματα στην ανακήρυξη της Δικτατορίας - πράγμα του έκαναν άλλωστε.
Τον Οκτώβριο του 1931, ο Χίτλερ, ο Φρίκ και ο Γκαίριγκ -αρχηγοί πλέον του εθνικοσοσιαλισμού- έδωσαν το χέρι τους στους ηγέτες του «εθνικού μοναρχικού» κόμματος Χούγκεμπεργκ και Σέλντε που είχε μεγάλη οικονομική δύναμη και πολιτική πείρα. Η συμφωνία αυτή, η γνωστή με το όνομα «μέτωπο του Χάρτσπμουργκ» ενίσχυσε σημαντικά και τα τάγματα εφόδου, ενώθηκαν με τους «χαλυβδοκράνους» του Σέλντε. Οι δύο ισχυρές αυτές οργανώσεις γιόρτασαν την ένωσή τους με μια κοινή διακήρυξη που έστειλαν στον Πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας: «Εξορκίζουμε τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ, -έγραφαν,- ο οποίος είναι εκλεκτός μας, να ανταποκριθεί στην έντονη έκκληση εκατομμυρίων Γερμανών, παλαιών πολεμιστών και της νεότητας, και να επιφέρει καθεστωτική μεταβολή, συγκροτώντας μια κυβέρνηση καθαρά εθνική. Μπάιτ - Χάρτσμπουργκ, 10 Οκτωβρίου 1931».
Στις εκλογές της 21ης Ιουλίου 1932, το Χιτλερικό κόμμα κέρδισε μια περιφανή νίκη. Από τα 37 εκατομμύρια ψηφοφόρων τα 14 εκατομμύρια -δηλαδή τα 38%- ψήφισαν υπέρ του Χίτλερ. Στο Ράιχστακ μπήκαν αυτή τη φορά 230 φαιοχίτωνες βουλευτές. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ουσιαστικά είχε νικήσει. Ο πρόεδρος Χίντεμπουργκ, που ως τότε θεωρούσε το Χίτλερ πολιτικό τυχοδιώκτη, αναγκάστηκε ν’ αλλάξει γνώμη γι’ αυτόν. Τον δέχτηκε παρουσία του καγκελλαρίου Φον Πάπεν. Η συνέντευξη αυτή υπήρξε δραματική γιατί ο Χίντεμπουργκ αντιλαμβανόταν ότι η ανάθεση της «αρχής» στον Χίτλερ θα σήμαινε την τελειωτική υποδούλωση της Γερμανίας στις δικτατορικές τάσεις του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.
- Είσαστε διατεθειμένος, ρώτησε τον Χίτλερ ο γηραιός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να δεχτείτε να μετάσχετε στην κυβέρνηση υπό τον κ. καγκελλάριο Φον Πάπεν; Θα μπορέσετε, φυσικά, να πάρετε ως συνεργάτες σας όλους τους κορυφαίους του κόμματός σας;
Ο Χίτλερ, χωρίς να διστάσει καθόλου, απάντησε:
- Την αρχή, τη δέχομαι. Όλη την αρχή όμως! Όλη την κυβέρνηση. Χωρίς κανένα περιορισμό!
Ο Χίντεμπουργκ πειράχτηκε από τα λόγια αυτά. Και χωρίς να δώσει καμιά απάντηση στον Χίτλερ, έφυγε από την αίθουσα. Η συζήτηση είχε λάβει τέλος.
Στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 1932, ο Χίτλερ την έπαθε. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει παρά το 33% των ψηφοφόρων. Το πιο επικίνδυνο σημείο όμως για τα αστικά κόμματα, ήταν πως το ποσοστό που είχε χάσει ο Χίτλερ, το είχε κερδίσει ο κομμουνισμός. Το ποσοστό του, από 14% είχε φθάσει στο 17%. Η κατάσταση, όμως, έπαιρνε έτσι μια επίφοβη μορφή.
Μπρος τον κίνδυνο της επικράτησης του κομμουνισμού, που, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες διέθετε το 38% των ψήφων, ο Χίντεμπουργκ αναγκάστηκε να ξεθυμώσει, να καλέσει τον Χίτλερ και ν’ αποφασίσουν να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ο Χίντεμπουργκ εμπιστεύτηκε την προεδρία της κυβέρνησης στον Χίτλερ, ο οποίος πάλι, σε αντάλλαγμα, υποσχέθηκε να σεβαστεί τη νομιμότητα και ορκίστηκε στο σύνταγμα της Βαϊμάρης.
- «Ορκίζομαι ότι θα διαθέσω όλες μου τις δυνάμεις για να διαφυλάξω το σύνταγμα και τους νόμους του Ράϊχ, και ότι θα πράξω το καθήκον μου κατά τρόπο αμερόληπτο και δίκαιο απέναντι όλων!».
Ήταν φανερό ότι η μεγαλοαστική τάξη, που χρηματοδοτούσε αναφανδόν το κόμμα του Χίτλερ ύστερα από τη συμφωνία που είχε κλίσει μαζί του, προετοίμαζε σιγά-σιγά την ολοκληρωτική παράδοση της εξουσίας σ’ αυτόν.
Την 1η Φεβρουαρίου του 1933, ο πρόεδρος Χίντεμπουργκ, με την πρόφαση ότι δεν ήταν δυνατός ο σχηματισμός βιώσιμης πλειοψηφίας, διέλυσε το Ράϊστακ -επί τη βάσει του άρθρου 25 του Συντάγματος- και προκήρυξε εκλογές.
Είναι πρωτοφανείς οι τρομοκρατικές μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ, στην περίπτωση αυτή, για να επικρατήσει. Ο συνεργάτης του και υπουργός του -τότε- Γκαίριγκ, κοινοποίησε μια εγκύκλιο προς την αστυνομία μέσω της οποίας διέταξε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ν’ αφήνουν τις ορδές των ταγμάτων εφόδου και των χαλυβδοκράνων να κάνουν ότι θέλουν, και να καταπνίγουν στο αίμα εν ανάγκη κάθε κίνηση των μαρξιστών. Η επιτυχία των σοσιαλδημοκρατών ήταν έτσι εξασφαλισμένη. Ο Χίτλερ όμως ήθελε να τη συνδυάσει με τη συντριβή των αντιπάλων του, των κομμουνιστών. Και στις 5 Φεβρουαρίου του 1933, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, έπιασε φωτιά το Ράιχστακ. Ο Χίτλερ απέδωσε τον εμπρησμό, που ήταν έργο δικό του και του Γκαίρινγκ, όπως πιστεύουν οι αντίπαλοί του και όπως έχει αποδειχτεί σχεδόν, στους κομμουνιστές. Έτσι, βρήκε την ευκαιρία να τους εξολοθρεύσει. Επανέλαβε, δηλαδή, εν μικρογραφία και τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων, ότι είχε κάνει ο Νέρων κατά την πυρκαγιά της Ρώμης με τους δυστυχισμένους τότε χριστιανούς...
Ο Χίτλερ, στη συνέχεια, συνέλαβε όλους τους αρχηγούς των μαρξιστών και των σοσιαλδημοκρατών, έκλεισε τις εφημερίδες και τα περιοδικά των δυο μαρξιστικών κομμάτων, ανέστειλε την ισχύ των άρθρων του συντάγματος περί της ατομικής ελευθερίας - της ελευθερίας του λόγου, του «συνέρχεσθαι», του απαραβιάστου των επιστολών, θέσπισε την ποινή του θανάτου κατά των εχθρών της ασφάλειας του κράτους κ.τ.λ. Όταν τόλμησε, για να επισημοποιήσει τρόπον τινά την κατηγορία του εναντίον των κομμουνιστών, να δικάσει κάποιο άτομο που είχε εξαγοράσει για να υποκριθεί τον κομμουνιστή και να ομολογήσει την ενοχή του κόμματος, οι κομμουνιστές του Λονδίνου έκαναν μια «αντιδίκη» στην αγγλική πρωτεύουσα. Κατά την «αντιδίκη» αυτή, απ’ την οποία παρήλασαν ως μάρτυρες πρόσωπα αξιόπιστα, αποδείχτηκε ότι ο Χίτλερ ήταν ο πραγματικός εμπρηστής. Αλλά κι αν έμενε ακόμη κάποια αμφιβολία γι’ αυτό, διαλύθηκε κι αυτή όταν βρέθηκε η διαθήκη του τέως φίλου του και οπαδού του Έρνστ, τον οποίο δολοφόνησε αργότερα. Ο Έρνστ, πέρα από τον τάφο, κατηγορούσε τον αρχηγό του -και τον εαυτό του μαζί- για το αποτρόπαιο εκείνο έγκλημα. Οπωσδήποτε, εκείνο που είχε επιζητήσει ο Χίτλερ το κατάφερε: έθεσε τους κομμουνιστές εκτός νόμου, και τρομοκράτησε τους σοσιαλιστές. Κανένας δεν θα μπορούσε πια ν’ αντιταχθεί στην παντοδυναμία.
Κι έτσι, ο Χίτλερ, αφού κινητοποίησε και τις 800.000 των οπαδών του «προς διατήρηση της τάξεως», κέρδισε τις εκλογές του 1933 - μ’ ένα ποσοστό 44% μόνο επί των ψήφων, εντούτοις που, μαζί με το ποσοστό 8% των συμμάχων του, του έδιναν την πολυπόθητη πλειοψηφία.
Στις 21 Μαρτίου του 1933 συνήλθε το νέο Ράϊχστακ. Με ψήφους 441 εναντίον 94 (υπήρξαν, βλέπετε, κι ενενήντα τέσσερις τολμηροί που τον καταψήφισαν) ψήφισε ένα νόμο μέσω του οποίου ο Χίτλερ εξουσιοδοτούνταν επί μια τετραετία να προβαίνει σε νομοθετικά έργα και να τροποποιήσει ως και το σύνταγμα ακόμη αν ήθελε. Ο Χίτλερ, από τη στιγμή εκείνη, είχε ανακηρυχτεί δικτάτωρ της Γερμανίας. Κάθε θέλησή του ήταν νόμος.
Οι κομμουνιστές, όπως είπαμε, είχαν υποστεί φοβερή μείωση στη δύναμή τους. Η περιουσία των κομμάτων τους είχε δημευτεί. Τα εργατικά συνδικάτα είχαν διαλυθεί, οι αντίπαλοί του αρχηγοί των δημοκρατικών κομμάτων είχαν εγκλειστεί μέσα σε απαίσια «στρατόπεδα συγκεντρώσεως» όπου ζούσαν μια ζωή τυραννισμένη και μαρτυρική, που τους οδηγούσε προς το θάνατο.
Τέλος, ο Γκαίριγκ διορίστηκε πρωθυπουργός της Πρωσσίας, δια νόμου δε απαγορεύτηκε σ’ όλη τη Γερμανία η ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου κόμματος εκτός του Εθνικοσοσιαλιστικού. Κανένας δεν μπορούσε να συγκρατήσει πλέον τον Χίτλερ και τους πρωτεργάτες του κινήματός του στο δρόμο που είχαν πάρει.
Μετά τους κομμουνιστές στόχος των χιτλερικών έγιναν οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι είχαν κηρυχθεί σε διωγμό. Και, ως και τα βιβλία ακόμη συγγραφέων που είχαν δοξάσει το όνομα της Γερμανίας -όπως του Χάϊνε, του Αϊνστάϊν, του Φρόϋντ, του Τόλλερ, του Μάν, του Μάρξ, του Έγκελς, του Σπινόζα, του Λασσάλ, του Μπέμπελ, του Κίς, του Λούντβιχ- κάηκαν «προς στιγματισμό», γιατί οι συγγραφείς τους ήταν εβραίοι ή θεωρήθηκαν από τον θριαμβευτή εθνικοσοσιαλισμό ως αριστερίζοντες. Όσοι εβραίοι διασώθηκαν -κορυφές της τέχνης και της επιστήμης- ύστερα από φυλακίσεις και βασανιστήρια εξορίστηκαν.
Στις 30 Ιουνίου 1934, μερικοί από τους «συναρχηγούς» της επαναστάσεως, τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι μπροστά στον Χίτλερ και να επιζητήσουν να επιβάλουν ορισμένες δικές τους γνώμες σχετικά με τις κατευθύνσεις που έπρεπε ν’ ακολουθήσει το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα για την ολοκλήρωση» του προγράμματός του. Ο Χίτλερ κατάλαβε πως του δινόταν έτσι η ευκαιρία να ξεφορτωθεί μια για πάντα μερικούς οχληρούς συναγωνιστές του, και να γίνει τελειωτικά κυρίαρχος του κράτους. Έτσι σε μια νύχτα έκανε την «εκκαθάριση» του κόμματος.
ΙΗ΄) Η «κάθαρση» του κόμματος και ο θρίαμβος του Χιτλερισμού.
Φόν Σλάϊχερ, φόν Πάπεν, Ρέμ.- Ένα διαφωτιστικό άρθρο.- Ο επαναστατικός λόγος του φόν Πάπεν και η απάντηση του Γκαίμπελς.- 30 Ιουνίου 1934.- Ο Χίτλερ αποφασίζει να δράσει.- Η τραγική δολοφονία του φόν Σλάϊχερ και της γυναίκας του.- Ρέμ: ένα κράμα παλληκαριάς και εκφυλισμού.- Αρχηγείο «Ταγμάτων Εφόδου» και οργίων.- Το θέαμα που αντίκρισε ο Χίτλερ- «Αυτοκτονία ή δολοφονία;»- Ο τελικός θρίαμβος του Χιτλερισμού.
Πριν προβούμε στην εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων της 30ης Ιουνίου 1934 (της τραγικής αυτής «νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου» για τους αντιχιτλερικούς, τέως φίλους και οπαδούς του Χίτλερ) αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από κάποιο άρθρο του Ερρίκου Σάρ, που δημοσιεύτηκε σ’ ένα σοβαρό γαλλικό περιοδικό, δύο χρόνια πριν από την ημερομηνία αυτή (1932).
Το άρθρο αυτό, το πραγματικά προφητικό για την εποχή κατά την οποία γράφτηκε, μπορεί να χαρακτηριστεί ως απολύτως διαφωτιστικό για τα γεγονότα που εξελίχθηκαν κατόπιν, και που, ένεκα της τρομοκρατίας που εξάσκησαν οι χιτλερικοί, παρέμειναν μυστηριώδη σε πολλά σημεία τους ακόμη και αργότερα.
«Το σημερινό καθεστώς της Γερμανίας -έγραφε στα 1932 ο Σάρ- του οποίου ως πνευματικός ηγέτης μπορεί να θεωρηθεί αναμφισβήτητα ο στρατηγός φόν Σλάϊχερ, ο εμψυχωτής και δημιουργός του Ράϊχσβερ, δείχνει περισσότερο τόλμη από κάθε προηγούμενο. Ένα πράγμα, εν τούτοις, δεν ξέρει κανένας: αν πρόκειται περί θάρρους τυχοδιώκτη ή περί αποφασιστικότητας ενός μεγάλου αρχηγού μπρος στον υπέρτατο κίνδυνο. Ο στρατηγός φόν Σλάϊχερ αντιμετωπίζει, οπωσδήποτε, δυο λύσεις: ή να ταφεί κάτω από την γενική αγανάκτηση, καταφεύγοντας σε μέτρα αντιλαϊκά, ή να σώσει την πατρίδα του μ’ ένα τρόπο νοικοκυρεμένο και θετικό, οπότε θα τον ευγνωμονούν όλοι. Όσον αφορά τον συνταγματάρχη Ρεμ, σημαίνοντα επίσης παράγοντα της Γερμανίας, ο Χίτλερ στηρίζεται σ’ αυτόν για να τον μεταχειρίζεται ως διαφημιστή του «ειδώλου» του απέναντι στο λαό. Ο Γκαίμπελς πάλι, άλλη σπουδαία προσωπικότητα, διάλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του το ρόλο που έπαιζε ο Μαρά κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Γκαίμπελς θέλει να καταστρέψει τελειωτικά το σημερινό γερμανικό καθεστώς για να χτίσει καινούριο στο χάος που θα προκύψει ύστερα από την καταστροφή. Ο Γκαίμπελς έχει ένα εκδικητικό πνεύμα που συναντά κανένας σε μερικούς εμπαθείς αναπήρους (είναι, άλλωστε, κι ο ίδιος ανάπηρος) και θέλει την Χιτλερική δικτατορία να μοιάζει στην εφαρμογή του προγράμματός της με την δικτατορία του Μουσολίνι. Υπάρχει, εντούτοις κι ένας άλλος σπουδαιότερος παράγοντας, ο Χιτλερικός στρατός (τα «τάγματα εφόδου») επάνω στον οποίο στηρίζεται ο Χίτλερ και που θα αποφασίσει για το μέλλον της Γερμανίας. Και τον στρατό αυτό, τον δημιούργησε ο συνταγματάρχης Ρέμ, κατόπιν διαταγών του Χίτλερ, που εννοεί όπως είναι φυσικό να συμβαίνει στους υποψηφίους δικτάτορες, να χειραγωγεί ο ίδιος τον στρατό που τον οργάνωσε ο Ρέμ. Ένας στρατιωτικός αρχηγός, ωστόσο, δε μπορεί παρά να έχει άμεση επιρροή στο στράτευμα που δημιούργησε ο ίδιος. Αυτό συμβαίνει με τον συνταγματάρχη Ρέμ, ο οποίος, περιέργως, πρόσκειται και στον φόν Σλάϊχερ. Πολλοί, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι Σλάϊχερ και Ρέμ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.
Γύρω απ’ αυτούς όμως έχει σχηματιστεί μια ευνοϊκή κοινή γνώμη, που αξίωσε την συνεργασία της με τον φόν Πάπεν. Να γιατί έγινε η φιλικότατη προσέγγιση Πάπεν- Σλάϊχερ, στην οποία φαίνεται ότι προσχώρησε οριστικά και ο αντισυνταγματάρχης Ρέμ. Είναι γεγονός ότι ο Ρέμ έχει εκδηλωθεί υπέρ του φόν Σλάϊχερ, παρά τις σχετικές επιφυλάξεις ορισμένων επισήμων κύκλων της Γερμανίας. Και εκείνος που θα πει την τελευταία λέξη στο μεγάλο παιχνίδι που ετοιμάζει ο φόν Σλάϊχερ με το ειρηνικό πραξικόπημά του, είναι ο συνταγματάρχης Ρέμ, που έχει «χιτλερικό στρατό» στα χέρια του».
Βλέπουμε λοιπόν, από το άρθρο αυτό, ότι δυο χρόνια ήδη πριν από τις 30 Ιουνίου του 1934, ο φόν Σλάϊχερ ο αρχηγός της Ράϊχσβερ, ο Ρέμ «έμπιστος» του Χίτλερ- οργανωτής και διοικητής των «Ταγμάτων Εφόδου» - και ο φόν Πάπεν, ο τέως πανίσχυρος αρχικαγκελλάριος, είχαν ένα σύνδεσμο που «υπέβλεπε» τον Χίτλερ. Ο Φύρερ στην αρχή, μεθυσμένος από τις επιτυχίες του δεν τους υποψιαζόταν. Σιγά-σιγά όμως, διάφορες ύποπτες κινήσεις του φόν Σλάϊχερ, η παράδοξη ανυπακοή σε μερικές διαταγές του εκ μέρους του Ρέμ -και η φανερή προσπάθειά του να «μονοπωλήσει» για τον εαυτό του τον φανατισμό των Ταγμάτων Εφόδου- κυρίως όμως η ύπουλη και αντιδραστική στάση του φόν Πάπεν, που έκανε τακτική και μυστική «παρέα» με τους δύο παραπάνω, του έβαλαν «ψύλλους στ’ αφτιά».
Και δεν άργησαν οι πρώτες αυτές υποψίες να μεταβληθούν σε βεβαιότητα ότι κάτι «μαγειρευόταν» από τους τρεις «φίλους» του εναντίον του ύστερα από έναν καταπληκτικό λόγο που εκφώνησε ο φόν Πάπεν -σύμμαχος εν τούτοις του Χίτλερ- στο Μάρμπουργκ, και που αποτελούσε ένα πραγματικό αντεπαναστατικό κήρυγμα.
- «Οι Εθνικοσοσιαλιστικές αντιλήψεις, τόνισε ο φόν Πάπεν, στηρίζονται σ’ ένα εγωιστικό σύστημα, σ’ έλλειψη αρχών, στο ψέμα, σε διαγωγή κάθε άλλο παρά ιπποτική, και σε παχυλές υποσχέσεις που θέλουν να κρύψουν υπό τον μανδύα της γερμανικής επαναστάσεως. Και γι’ αυτούς όλους τους λόγους, είναι γεγονός ότι ο πολύτιμος θησαυρός της εμπιστοσύνης που παρέχει ο γερμανικός λαός στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα κινδυνεύει να χαθεί. Όταν θέλει ένας κυβερνήτης -εξακολούθησε ο φόν Πάπεν, «χτυπώντας» πια κατ’ ευθείαν τον Χίτλερ- να είναι κοντά στο λαό και να βρίσκεται σε στενή επαφή μαζί του δεν πρέπει να υποτιμά την διανοητικότητα του λαού, αλλά ν’ ανταποκρίνεται στην εμπιστοσύνη του. Ο λαός ξέρει ότι του ζητούν βαρύτατες θυσίες. Τις υφίσταται, λοιπόν, ακολουθώντας τον Φύρερ με μια πρωτοφανή εμπιστοσύνη και αποφεύγοντας κάθε κριτική που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πράξη εχθρική εναντίον του σημερινού καθεστώτος. Γιατί διαφορετικά κινδύνευαν να θεωρηθούν ως εχθροί του Κράτους».
Εννοείται ότι ο Χίτλερ απαγόρευσε τη δημοσίευση του λόγου αυτού στις εφημερίδες. Επειδή όμως, από στόμα σε στόμα, το περιεχόμενο του λόγου αυτού είχε ήδη γνωστοποιηθεί στο λαό, ο υπουργός της Προπαγάνδας Γκαίμπελς αποφάσισε ν’ απαντήσει στον φόν Πάπεν εκ μέρους του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Κι έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις στις εφημερίδες:
- «Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν την μεγαθυμία μας. Σε λίγο όμως θα καταλάβουν τη δύναμη μας. Οι άνθρωποι αυτοί αντιπροσωπεύουν τη λιποψυχία και την αντίδραση. Εμείς όμως θα προχωρήσουμε, γιατί αντιπροσωπεύουμε τη νέα Γερμανία. Οι νέοι καιροί συμβαδίζουν με μας. Όσοι ισχυρίζονται ότι η ατμόσφαιρα σήμερα στη Γερμανία δεν είναι και τόσο ενθουσιαστική, έχουν άδικο ή κλείνουν επίτηδες τα μάτια. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ορθώθηκαν εναντίον μας όταν αγωνιζόμαστε για την κατάληψη της αρχής που τολμούν να αντιτάσσονται και σήμερα. Σήμερα όμως είμαστε κύριοι της καταστάσεως. Είναι γελοία χαμίνια!».
Ο πόλεμος μεταξύ του Χίτλερ, του Γκαίμπελς και του «καταχθόνιου» -όπως τον αποκαλούν οι εχθροί του, οι οποίοι και του αποδίδουν ολοκληρωτικά την «έμπνευση» των κατόπιν αιματηρών γεγονότων- Γκαίριγκ, υπουργού τότε των Εσωτερικών, είχε κηρυχθεί. Δεν έμενε παρά να παρουσιαστεί μια ευκαιρία για να ξεσπάσει και η μάχη. Για να γίνει η «κάθαρση του κόμματος από τα φίδια που συρίζουν μέσα σ’ αυτό», όπως έλεγε ο Γκαίριγκ. Και η ευκαιρία αυτή παρουσιάστηκε στις 30 Ιουνίου του 1934. Ο Γκαίριγκ έμαθε από τους κατασκόπους του, ότι ο Φόν Σλάϊχερ και ο Φόν Ρέμ ετοίμαζαν πραξικόπημα. Για τον Φόν Λάπεν δεν μπόρεσε να πληροφορηθεί τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι οι δύο αρχισυνωμότες τον ετοίμαζαν για πολιτικό ρυθμιστή της «καταστάσεως», όταν θα επικρατούσαν. Ο Γκαίριγκ έσπευσε αμέσως να μεταδώσει τις πληροφορίες του αυτές στον Χίτλερ. Και ο Χίτλερ αποφάσισε να δράσει αμέσως και αστραπιαία.
Αυτή, βέβαια είναι η μία εκδοχή. Η εκδοχή των Χιτλερικών. Γιατί υπάρχει και άλλη: ότι δηλαδή ο Γκαίριγκ δεν πληροφορήθηκε τίποτα απολύτως, αλλά ότι αποφάσισαν, χωρίς καμιά ξεχωριστή αφορμή, να «ξεπαστρέψουν» τους συναρχηγούς τους εκείνους που η επιρροή τους στο στρατό και στον λαό είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη.
Γεγονός, ωστόσο, είναι ότι ο φόν Σλάϊχερ, την ημέρα εκείνη δεν είχε ιδέα του τι «τεκταινόταν» εναντίον του. Αυτό είναι εξακριβωμένο. Βρισκόταν στο γραφείο του, όταν τον ειδοποίησαν ότι πολλοί άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου με μερικούς αξιωματικούς επί κεφαλής τον ζητούσαν. Εντελώς ανύποπτος, χωρίς να φαντάζεται ότι είχαν έρθει για να τον συλλάβουν ή μάλλον για να τον σκοτώσουν, προχώρησε και τους άνοιξε ο ίδιος την πόρτα. Από κοντά του ερχόταν η γυναίκα του, που τον λάτρευε, σα να προαισθανόταν τι επρόκειτο να συμβεί.
- Τι ζητάτε κύριοι; Ρώτησε ο φόν Σλάϊχερ τους επί κεφαλής των ανδρών των Ταγμάτων Εφόδου αξιωματούχους.
Αυτοί όμως δεν του απάντησαν. Χωρίς πολλές διατυπώσεις έβγαλαν τα περίστροφά τους. Η κυρία Σλάϊχερ αντελήφθη αμέσως τους σκοπούς τους.
- Κακούργοι! Πουλημένοι! Προδότες! τους φώναξε. Και συγχρόνως αγκάλιασε σφιχτά τον άνδρα της, βάζοντας έτσι το κορμί της σαν ζωντανή ασπίδα μπροστά του.
Οι άνθρωποι του Χίτλερ όμως δεν δείλιασαν. Πυροβόλησαν. Ο φόν Σλάϊχερ έπεσε νεκρός. Παραδόξως όμως καμιά σφαίρα δεν είχε αγγίξει την κυρία Σλάϊχερ. Οι δολοφόνοι, φαίνεται, είχαν διστάσει να χτυπήσουν μια γυναίκα. Αυτή κοίταξε το ματωμένο πτώμα του άνδρα της, και κατόπιν, με κραυγές λύσσας όρμησε πάνω στους δολοφόνους. Έμοιαζε σαν τρελή. Δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο επάνω της. Μιλούσε πλέον το ένστικτο. Ήταν σαν ένα άγριο θηρίο που του είχαν αποσπάσει από την αγκαλιά τον αγαπημένο του σύντροφο.
- Δολοφόνοι! ούρλιαξε.
Κάποιος στρατιώτης του εκτελεστικού αποσπάσματος πήγε να την κρατήσει. Αυτή όμως, χωρίς να λογαριάζει τίποτα, τυφλή από το μίσος και από την απόγνωση, άρπαξε το περίστροφό του, κι άρχισε να τον χτυπά με μανία. Τον έριξε κάτω. Αυτό αρκούσε. Μια νέα ομοβροντία αντήχησε. Η κυρία Σλάϊχερ σωριάστηκε, σκοτωμένη στο αιματοβαμμένο χώμα. Οι δήμιοι του κόμματος την είχαν στείλει ν’ ακολουθήσει τον άνδρα της. Έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, διαγράφηκε από τους καταλόγους των ζωντανών ο άνθρωπος που χρημάτισε πρωθυπουργός, που επί δεκατέσσερα χρόνια είχε πρωτοστατήσει στην πολιτική και στην στρατιωτική ζωή της Γερμανίας, ο δημιουργός του μεταπολεμικού γερμανικού στρατού.
Με τη δολοφονία του φόν Σλάϊχερ όμως δεν είχε ολοκληρωθεί η «κάθαρση» του κόμματος. Έμενε ακόμη να βγει από τη μέση και ο επίφοβος ένεκα της δημοτικότητάς του στα Τάγματα Εφόδου που διοικούσε Ρέμ.
Ο Ρέμ, παρά τις φήμες που οργίαζαν εις βάρος του για την ηθική του, ήταν εντούτοις «παλληκάρι». Σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου είχε επιδείξει παροιμιώδη ανδρεία: αψηφούσε τον θάνατο, και ορμούσε ακράτητος στον κίνδυνο. Όλοι τον θαύμαζαν γιατί ενώ τραυματιζόταν συχνά αρνιόταν να μεταφερθεί στα νοσοκομεία, αλλά με πρόχειρες επιδέσεις των τραυμάτων του εξακολουθούσε να παραμένει στο σύνταγμά του και να πολεμά. Κατά την διάρκεια του πολέμου είχε τραυματιστεί 14 φορές.
Μετά την ανακωχή, όταν εξερράγη στην Βαυαρία η κομμουνιστική επανάσταση, ο Ρέμ -λοχαγός ακόμη τότε- υπήρξε ένας από εκείνους που πρωτοστάτησαν για να την καταπνίξουν. Υπήρξε, επίσης, αργότερα, ένας από τους πρώτους οργανωτές της Ράϊχσβερ. Όταν όμως είδε ότι στον υπό διαμόρφωση μεταπολεμικό στρατό επικρατούσαν οι Γιούγκερς, δηλαδή οι αξιωματικοί εκείνοι που προέρχονταν από τις τάξεις των ευπατρίδων και τους οποίους αντιπαθούσε τρομερά, αποχώρησε από την Ράϊχσβερ. Τότε ακριβώς συνάντησε τον Χίτλερ και συνδέθηκε στενότατα μ’ αυτόν. Μαζί έκαναν την απόπειρα του πραξικοπήματος του 1923 που είχε τόσο σκληρό τέλος, μαζί φυλακίστηκαν, μαζί αμνηστεύτηκαν κατόπιν.
Πήγε στην Βολιβία όπου οργάνωσε τον βολιβιανό στρατό, ξαναγύρισε στη Γερμανία, ανέλαβε την οργάνωση των Ταγμάτων Εφόδου. Όλα αυτά τον είχαν καταστήσει πλέον θρυλικό ανάμεσα στους χιτλεριστές, παντοδύναμο σχεδόν. Εάν ο Γκαίμπελς αποκαλείται σήμερα «Κρόμπριντς του Χιτλερισμού» ο Ρέμ εθεωρείτο τότε ως υποΧίτλερ.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, ο Φύρερ δεν τολμούσε ν’ αναθέσει σε κανέναν την «εκτέλεση» του τρομερού αυτού ανθρώπου. Δεν εμπιστευόταν κανένα. Και αποφάσισε να τον «εκτελέσει» μόνος του. Έτσι, θα «εκτελούσε» συγχρόνως και όλα τα πιστά όργανα του Ρέμ, τους διαφόρους υπαρχηγούς των Ταγμάτων Εφόδου που τον υπάκουαν τυφλά.
Πριν όμως ακόμη εξιστορήσουμε τις τραγικές –και πρωτοφανείς περιστάσεις υπό τις οποίες έγινε η δολοφονία του Ρέμ, είναι ανάγκη να πούμε δύο λόγια και για το «ηθικό ποιόν» του ανδρός.
Πριν από τρεισήμισι περίπου χρόνια, η μεγάλη σοσιαλιστική γερμανική εφημερίδα «Φορβάϊρτς» δημοσίευσε το κείμενο και την φωτοτυπία μερικών ερωτικών επιστολών του Ρέμ προς ένα φίλο του. Μετά από τη δημοσίευση αυτή ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο. Επρόκειτο περί επιστολών του πιο παραστατικού είδους που έχει να επιδείξει η παγκόσμια αλληλογραφία μεταξύ ομοφυλοφίλων. Ο μόνος, εν τούτοις, που δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα για το φοβερό αυτό σκάνδαλο ήταν ο ίδιος ο Ρέμ. Όταν μερικοί φίλοι του, σημαίνοντες παράγοντες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, έτρεξαν να του αναγγείλουν ότι τα τόσο αποκαλυπτικά αυτά γράμματά του είχαν δημοσιευτεί, σε μια εφημερίδα μάλιστα τεράστιας κυκλοφορίας σαν την «Φορβάϊρτς», αυτός αρκέστηκε να σηκώσει τους ώμους και να χαμογελάσει. Και μόνο επειδή τον πίεσαν, δέχτηκε να συντάξει μια ολιγόλογη δήλωση όπου έλεγε ότι τα γράμματα που είχαν δημοσιευτεί ήταν πλαστά.
Η «Φορβάϊρτς» εννοείται, την άλλη μέρα «επανήλθε δριμύτερα», επέμεινε ότι τα γράμματα ήταν πραγματικά και πρόσθεσε ότι ένας τρόπος μόνο υπήρχε για να αποδειχτεί η γνησιότητα ή η πλαστότητα τους: να την καταγγείλει ο Ρέμ για συκοφαντία. Ο Ρέμ όμως δεν τολμούσε να κάνει τέτοιο πράγμα. Προτίμησε να σωπάσει.
Το σκάνδαλο όμως έτσι μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Από την μια άκρη της Γερμανίας ως την άλλη, δεν κουβέντιαζαν γι’ άλλο τίποτα παρά για τα φοβερά αυτά γράμματα. Στο τέλος αναγκάστηκαν να επέμβουν ο Γκαίριγκ και ο Χίτλερ προσωπικά: πίεσαν τόσο πολύ τον συνεργάτη τους, ώστε αυτός αναγκάστηκε να υποκύψει και να υποβάλει μια μήνυση εναντίον της εφημερίδας. Όχι όμως μήνυση για συκοφαντία -αυτό δεν τον συνέφερε- αλλά για εξύβριση. Στο δικαστήριο, φυσικά, δεν εξετάστηκε έτσι καθόλου το ζήτημα του αν ήταν πλαστές ή όχι οι επιστολές. Και η «Φορβάϊρτς» καταδικάστηκε, για δυσφήμιση σε κάποιο πρόστιμο. Έτσι, όμως, πιστοποιήθηκε και ο εκφυλισμός του Ρέμ.
Όταν ο Χίτλερ προσκλήθηκε μετά τις εκλογές από τον Χίντεμπουργκ, και πήγε στο προεδρικό μέγαρο συνοδευόμενος από τον αγαπημένο του λοχαγό, ο γηραιός στρατάρχης -τύπος και υπογραμμός ηθικής και ευθύτητας- δεν δέχτηκε ούτε ν’ αντικρίσει κάν τον Ρέμ! Ο Χίτλερ αναγκάστηκε ν’ αφήσει τον συνοδό του να περιμένει στον προθάλαμο, και να μπει μόνος του μέσα στο προεδρικό γραφείο. Κι όταν αργότερα είδε ο Χίτλερ, μέσα στον κατάλογο των υποψηφίων υπουργών που του παρουσίασε προς έγκριση και το όνομα του Ρέμ, το διέγραψε με αηδία.
Όλα αυτά τα «χαστούκια», εν τούτοις, δεν συγκινούσαν καθόλου τον «πεπωρωμένο» αρχηγό των ταγμάτων εφόδου. Σε κάθε επιθεώρηση των διαφόρων ταγμάτων που έκανε ο Ρέμ, όπως πιστοποιεί ένας βιογράφος του, όσους νέους εξαιρετικά ωραίους έβλεπε στις τάξεις τους, διέταζε να σταλούν αμέσως στην έδρα του αρχηγείου του, στο Βερολίνο, και να παρουσιαστούν μόλις θα επέστρεφε ενώπιόν του... «δια τα περαιτέρω»! Μέσα στο περίφημο αυτό Αρχηγείο, φημολογείται ότι υπήρχαν ένα σωρό αίθουσες, με πολυτελέστατη διακόσμηση, όπου λάμβαναν χώρα «ομαδικές» ερωτικές ασχημοσύνες.
Λίγους μήνες ακόμη πριν από τον τραγικό θάνατό του, ο Ρέμ είχε δεχτεί κι ένα άλλο «χαστούκι»: Οι γονείς κάποιου νέου του Μονάχου, που η υγεία του είχε πάθει από τις ερωτικές σχέσεις του με τον αρχηγό των Ταγμάτων Εφόδου, του είχαν κάνει δίκη. Για να μην διεξαχθεί η δίκη αυτή και κατόπιν για να καταπνιγεί ο σχετικός θόρυβος, είχαν καταβληθεί τεράστιες προσπάθειες απ’ τους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός διαδόθηκε ευρύτατα. Ακόμη και ξένες εφημερίδες το ανέγραψαν. Ο Χίτλερ, πάντως, δεν ήταν δυνατόν να μην έχει ιδέα για τα σκάνδαλα αυτά. Τότε ισχυρίστηκε, βέβαια, πως τα αγνοούσε και δεν τα έμαθε παρά τη στιγμή της «αυτοκτονίας» του Ρεμ...
Στις πέντε και μισή το πρωί της 30ης Ιουνίου, μόλις δηλαδή άρχιζε να ξημερώνει, ο Χίτλερ που δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα -είχε φτάσει προ ολίγου αεροπορικώς στο Μόναχο- τέθηκε επί κεφαλής μιας μικρής ομάδας ανδρών των Ταγμάτων Εφόδου και πήγε στο Μπατ-Βισσέ. Εκεί, σ’ ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη λίμνη, έμενε ο Ρεμ που τότε βρισκόταν σε άδεια. Στο ίδιο σπίτι βρισκόταν και ο Χάϋνς, ένας από τους σπουδαιότερους Χιτλερικούς αρχηγούς της Σικελίας. Όταν έφτασαν μπρος στο σπίτι, το απόσπασμα σταμάτησε. Ο Χίτλερ φοβόταν μήπως υποψιαζόταν τίποτα ο Ρέμ. Προχώρησε, λοιπόν, μόνος του και χτύπησε την πόρτα. Οι φύλακες του σπιτιού, μόλις αναγνώρισαν τον Φύρερ, του άνοιξαν αμέσως. Ο Χίτλερ, τότε, χωρίς να τους πει τίποτα, προχώρησε και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα του Ρέμ. Άνοιξε την πόρτα χωρίς να χτυπήσει και μπήκε. Ένα αποκρουστικό θέαμα παρουσιάστηκε μπροστά του: μέσα στο δωμάτιο βρίσκονταν δύο άνδρες εντελώς γυμνοί. Ο ένας ήταν ο Ρέμ. Ο άλλος κάποιος άγνωστος νέος. Ο ίδιος ο Χίτλερ αφηγείται ότι τους βρήκε σε μια στάση αηδιαστική.
- Ερχόμουν εδώ για να σου πω πως είσαι προδότης! του φώναξε ο Χίτλερ έξω φρενών. Τώρα όμως βλέπω πως είσαι και ένα ανθρώπινο κτήνος! Ότι είσαι στίγμα για το Κόμμα! Σε καθαιρώ! Σε διαγράφω από το κόμμα.
Ο Ρέμ κατάλαβε πως ήταν χαμένος. Επιχείρησε ν’ αποκρούσει την κατηγορία της προδοσίας, τουλάχιστον. Ο Χίτλερ όμως δεν τον άφησε. Έβγαλε το πιστόλι του και του το έδωσε:
- Εάν, τώρα πια, του είπε με περιφρόνηση, σου μένει το παραμικρό ίχνος ντροπής, το παραμικρό ίχνος ανδρισμού, ξέρεις τι σου μένει να κάνεις.
Ο Ρέμ τον κοίταξε μ’ ένα ύφος χαμένο, αποβλακωμένο.
- Δεν έχεις, λοιπόν, το θάρρος ούτε ν’ αυτοκτονήσεις; Του φώναξε ο Χίτλερ κατακόκκινος από την αγανάκτηση. Τότε δεν μένει παρά...
Ένας πυροβολισμός αντήχησε και ο Ρέμ έπεσε νεκρός. Τον σκότωσε ο ίδιος ο Χίτλερ όπως ισχυρίζονται πολλοί; Την τελευταία στιγμή άρπαξε το πιστόλι ο Ρέμ και τίναξε μόνος του τα μυαλά του στον αέρα, όπως διατείνονται άλλοι;
Από τη στιγμή εκείνοι οι φόνοι και οι «αυτοκτονίες» των οπαδών του Ρέμ και του φον Σλάϊχερ άρχισαν να εκτελούνται από τους άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου ο ένας πάνω στον άλλο. Ο Έρνστ, ο Σναϊντεχούμπερ, ο φον Χάϊντεμπουργκ, ο Χάϊνες, ο Χάϊν - στελέχη όλοι του Εθνικοσοσιαλισμού βρήκαν οικτρό τέλος την ημέρα εκείνη.
Όλοι αυτοί όμως είχαν φίλους, οπαδούς. Άρχισαν να λειτουργούν τα «έκτακτα στρατοδικεία». Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως γέμισαν ασφυκτικά από νέους τροφίμους. Πάνω από 7.000 άτομα δολοφονήθηκαν ή «αυτοκτόνησαν» στις 30 Ιουνίου του 1934 στη Γερμανία, κατά τους υπολογισμούς των εφημερίδων της εποχής. Η «κάθαρση» του κόμματος είχε γίνει. Από τη στιγμή εκείνη ο Χίτλερ ήταν παντοδύναμος. Δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο πλέον στο δρόμο του.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
1. R. Olden, Hitler (Amsterdam 1935).
2. K. Heiden, Ad. Hitler (Zurich 1936-37).
3. H. Rauschning, Gespraeche mit Hitler (Zurich 1940).
4. C. Poole in. Foreign Affairs, Oktoberheft (1946 Geheimdokumente uber die nat. soz. Aussenpol).
5. E. Euckenerdsieck, Groesse und Wahn (1950).
6. H. Foertsch: Schuld und Verhaengnis. Die Fritsch Krise 1938 (1951).
7. H. Rothfels, Die dt. Opposition gegen Hitler (1949).
8. O.Meissner, Staatssekretaer unter Ebert, Hindenburg und Hitler (1950).
9. W. Goerlitz- H.A.Quint, Ad. Hitler (1952).
10. A. Bullock, Hitler A. study in tyranny (London 1952, dt. 1953).
11. A. Kubizek, Ad. Hitler. Mein Jugendfreund (1953).
12. H. Mau, Der 30. Juni 1934, in Vierteljahrsh. f. Zeitgesch. 2 (1953).
13. Hitler’s Tischgespraeche im Fuhrerhauptquartier 1941-42 hg. von H. Pieker (1951).
14. William L. Shirer, The Rise and Fall of the Third Reich, (1960). Gramercy. (ISBN 0517102943).
15. Doron Arazi, Adolf Hitler: A Bibliography, Greenwood, 1994, ISBN 0-877-36360-1.
16. Alan Bullock, Hitler and Stalin: Parallel Lives, Harper Collins, 1991, ISBN 0679729941.
17. Alan Bullock, Hitler: A Study in Tyranny, ISBN 0060920203.
18. Joachim Fest, Hitler, Harvest, Harvest Books, 2002, ISBN 0156027542.
19. Brigitte Hamann, Thomas Thornton, Hitler’s Vienna, Oxford University Press; New Ed edition, 2000.
20. Eberhard Jackel, 1981, Hitler’s World View: A Blueprint for Power, Cambridge: Harvard University Press.
21. Ian Kershaw, Hitler 1889-1936: Hubris, W.W.Norton, 1999, and Hitler 1937-1945: Nemesis, W.W.Norton, 2000, ISBN 0393320359.
22. Lothar Machtan, The Hidden Hitler (Basic Books, 2001, ISBN 0-465-04308-9; English translation by John Brownjohn) See Northeast Middle School Assistant principal.
23. Adolf Hitler, “Mein Kampf” Liberty Bell Publications (February, 2004) ISBN 1593640064.
24. Sebastian Haffner, The Meaning of Hitler (1978) ISBN 0674557751.
25. Christian Graf von Krockow, Hitler und seine Deutschen (German). List, Munchen 2001 ISBN 3-471-79415-8.
26. Konrad Heiden, Hitler I Das Leben eines Diktators (German). Zurich 1936.
27. Konrad Heiden, Hitler II Ein Mann gegen Europa (German). Zurich 1937.
28. Albert Marrin, “Hitler“. Pinguin Books 1987. ISBN 0-670-81546-2.
29. Feldmann, Martha J. “Totalitarianism without Pain: Teaching Communism and Fascism with Film” History Teacher Vol. 29, No.1 (November 1995), pp. 51-61.
30. Φερρό, Μαρκ. Κινηματογράφος και Ιστορία. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2001.
31. Hugh Trevor-Roper, Χίτλερ -Οι τελευταίες μέρες- 1945.
32. Johann Voss, Στρατιώτης των SS-Μνήμες πολέμου και συνειδήσεις-1942-45. εκδ. Ιωλκός.
33. Mondo Politico Library’s presentation of Adolf Hitler’s book, Mein Kampf (full text, formatted for easy reading).
Εξωτερικές συνδέσεις.
1. Ο Αγών μου (Mein Kampf, αγγλικά)
(https://www.hitler.org/writings/Mein_Kampf/)
2. Ο Αγών μου (Mein Kampf, γερμανικά)
(https://www.adolfhitler.ws/lib/books/dkampf/dkampf/dkampf.htm)
3. The Hitler Historical Museum (https://www.hitler.org/)
4. Extensive site on Adolf Hitler (https://www.adolfhitler.ws/index.php)
5. Hitler’s genealogy (https://www.adel-genealogie.de/Hitler/is_toc.htm)
Β
Β
Αυτό το ebook είναι της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη και δημοσιεύεται στην Ματιά με την άδεια της. Εμείς από αυτές τις γραμμές θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά την συγγραφέα του για την άδεια δημοσίευσης που μας έδωσε.
Τα πνευματικά δικαιώματα του ανήκουν στην συγγραφέα του, Αμαλία Κ. Ηλιάδη. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, περιληπτική, κατά παράφραση ή διασκευή και απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης, ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα. (Νόμος 2121/1993 & διεθνής σύμβαση της Βέρνης που έχει κυρωθεί με τον Ν.100/1975).
Για να μάθετε για την Αμαλία Κ. Ηλιάδη κάντε κλικ εδώ.
