Οι Τέχνες ως παράγοντας διατήρησης και ανάκτησης της ψυχικής υγείας του ανθρώπου - Art Therapy, χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία, δραματοθεραπεία. (Μέρος Γ)

Σελίδα 2 από 10

Σκέψεις με αφορμή μια Μπυραρία

Καθόμουν μόνη σε μια μπυραρία ονόματι Λυκίσκος
Σε μια απόμερη γειτονιά των παλιών Τρικάλων
Τότε στο κέντρο της Πόλης
Στη σκιά του κάστρου
Σήμερα στο απόκεντρο της Πόλης
στη σκιά των θορύβων και της διασκέδασης...
Περιμένοντας μιαν αχαΐρευτη παρέα
ανθρώπων αργόσχολων
ανόητων κομπάρσων της ζωής.
Ποιος να το περίμενε αυτό το αναπάντεχο γεγονός;
Εγώ και η σκέψη μου
Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου
στροβιλίζονται στο κενό
έχοντας όμως μιαν ορισμένη στοχοθεσία.
Βρίσκομαι παντού και πουθενά.

29-3-2008

Μέρα αργίας

Ξαπλώνω στον καναπέ με ηδυπάθεια
Αγκαλιάζω τα μαξιλάρια
σα να 'ναι αγαπημένοι μου.
Στην λεία τους επιφάνεια, τη δροσερή,
το μάγουλο μου πιέζω μαλακά
κι η σκέψη σαν φτερό
χαϊδεύει το μυαλό μου, ρυθμικά:
Σήμερα είναι "Μέρα αργίας"
Θα αφεθώ
Θα κλάψω
Θα γελάσω
Απόλυτα.
Χωρίς να με συνθλίβουν του χρόνου τα καλούπια
Θα πιω να ζαλιστώ
Κι έτσι θα ζωγραφίσω
φρούτα κομμένα απ' τα δέντρα τους,
μπουκάλια στερημένα από κρασί,
κανάτες με λουλούδια μπλε,
σα σύννεφα να ταξιδεύουν μες στο κάδρο.
Με λόγια άλλα,
Φύση Νεκρή
σα Μέρα Αργίας.
Το βράδυ, με το τέλος της,
θα πω στον εαυτό μου:
Ήταν ωραία και σήμερα.

«Η ποιήτρια εμπνέεται το ποίημα από τη διάθεσή της μια μέρα αργίας. Πώς νιώθει; Τι σκέφτεται; Τι κάνει; Με τρόπο λυρικό και αινιγματικό, απαντά στα παραπάνω ερωτήματα. Ζει μόνη της, δεν έχει αγαπημένο να μοιραστεί την ελευθερία της μέρας. Ξαπλωμένη, με όρεξη για συντροφιά και χαλαρή ταξιδεύει με το νου της. νιώθει ελεύθερη να πετάξει με τα φτερά της ψυχής και της φαντασίας, αφού δεν την πιέζει ο χρόνος. Επιθυμεί το απόλυτο συναίσθημα, είτε αυτό λέγεται πόνος είτε χαρά. Υπαινίσσεται ότι δεν έχει την πολυτέλεια ή το χρόνο να ζήσει το απόλυτο των συναισθημάτων. Η ποιητική της έμπνευση εξαπλώνεται και στη ζωγραφική, όπου κι εδώ εκφράζει το κενό και αφηρημένο ήχο της ψυχής της. Νεκρή Φύση-Μέρα Αργίας ταυτίζονται. Καταλήγει πικρά: «ήταν ωραία και σήμερα». Κι εγώ αναλογίζομαι γιατί τόση μοναξιά και έλλειψη δράσης, γιατί ένα και μόνο πέταγμα του μυαλού, αρκεί στην ποιήτρια; Ειρωνικό είναι το σχόλιό της. Η ψυχή της διαμαρτύρεται σιωπηλά και παραπονιάρικα».

Νίκος Μπέης

Ταξίδι στο κέντρο της γης

Πήρα μια βάρκα και ξανοίχτηκα στης γης το κέντρο.
Έπλευσα τον Αχέροντα,
το πιο πλατύ ποτάμι
απ' το εύρο των ψυχών
που καταπίνει ηδονικά...
Κι οι μακρινοί μου πρόγονοι,
κι όσοι απ' τους ήρωες τους με συντρόφευσαν,
γοργά με χαιρετούσαν απ' τις όχθες του.
Όλοι συγκεντρωμένοι εκεί
σα σε μεγάλο πανηγύρι του Μεσαίωνα:
Ο Αχιλλέας κι ο Αγαμέμνονας
σα φίλοι, αγκαλιασμένοι,
πίναν το κρασί της λησμονιάς...
Κι ο Οδυσσέας, της φυλής μας το πιο ωραίο σύμβολο,
καθότανε παράμερα και κάπνιζε...
Η Θεοφανώ, βυζαντινή πριγκίπισσα αιμοσταγής,
γιατί άντρες πολλούς είχε ξεκάνει
από της εξουσίας την αγάπη,
μες στα χρυσά πλουμίδια της έγνεφε ηδονικά...
Κι η Άννα, η λογιοτάτη αρχόντισσα,
η Πορφυρογέννητη Κομνηνή,
που την "Αλεξιάδα" έγραψε,
σκυμμένη πάνω από βιβλία, συλλογιόταν...
τη ματαιότητα της εξουσίας και των φθαρτών πραγμάτων...
Να κι ο Βουλγαροκτόνος που ζωσμένος το ξίφος του,
άγρια ατενίζει τον ορίζοντα...
Πιο πέρα ο Ψελλός, ως "Ύπατος των φιλοσόφων"
ραδιουργίες μηχανάται, μιλώντας μ' έναν απ' τους αυλικούς...
Κι η βάρκα μου γλιστράει, σαν το χέλι στο νερό,
πάνω απ' το σκοτεινό βυθό του ποταμού
που μέσα του αναδεύονται, όπως τα φύκια και τα χόρτα,
άλλες ψυχές, παλιότερες, μα άγνωστες για τους πολλούς...
Σε λίγο φτάνει πια στην μέρα, στη ζωή...
Η έξοδος απ' το σκοτάδι είναι στενή.
Την ώρα που η βάρκα μου ορμάει προς το φως,
"ήταν εξαίσιο ταξίδι" αναλογίζομαι...

Ταξίδι στο κέντρο της γης (ανάλυση ποιήματος)

Το ποίημα μας μεταφέρει σε έναν ονειρικό κόσμο, ο οποίος θυμίζει πολύ την κάθοδο του Οδυσσές στον άδη. Το ποίημα αναφέρεται σε ένα ταξίδι που κάνει ο ποιητής στο κέντρο της γης, και αναγνωρίζει πολλές ψυχές μυθικών και ιστορικών ηρώων. Όλες οι ψυχές κρατούν τις συνήθειες που είχαν και όταν ζούσαν π.χ. "Ο Οδυσσέας κάπνιζεμ ο Βουλγαροκτόνος κοίταζε αγριεμένα τον ορίζοντα κ.α.". Ο ποιητής βλέπει κι άλλες ψυχές, άγνωστες, παλιότερες. Καθώς φεύγει, συλλογίζεται τι εξαίσιο ταξίδι που έκανε, καθώς διασχίζει το μικρό πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή.

Βασίλης Μπακώσης

Σελίδα 2 από 10