 Πάντοτε πίστευα πως τα άλογα είναι σπάνια ζώα, μοναδικά θα έλεγα. Φταίνε ίσως τα μεγάλα εκφραστικά μάτια τους, το αγέρωχο βλέμμα τους... δεν ξέρω. Το βέβαιο είναι ότι έχουν κάτι που για μένα τα κάνει ιδιαίτερα. Έτσι, όταν έπεσε στα χέρια μου μια κριτική γνωστής εφημερίδας για το μυθιστόρημα "Το μυστικό των αλόγων'' της Νατάσας Γκουτζικίδου, λίγο ο τίτλος του βιβλίου, λίγο η καλή κριτική που το συνόδευε, αποφάσισα να το διαβάσω. Όταν το πήρα στα χέρια μου, το εξώφυλλο μου έφερε στο μυαλό κάτι από τα παιδικά μου χρόνια και από αγαπημένες ταινίες. Θετική η πρώτη εικόνα, σκέφτηκα και αν αυτό ήταν από μόνο του αρκετό για να με παρακινήσει να το διαβάσω, οι σελίδες του με ταξίδεψαν στην Καλλίπολη, μια πόλη που σε πολλούς θα θύμιζε κάτι από τη δική τους γενέτειρα.
Οι ρυθμοί του βιβλίου γρήγοροι, με κράτησαν άγρυπνο δύο βράδια. Κάθε που έκανα να το αφήσω, συνέχιζα με την ελπίδα να μάθω ποιο ήταν επιτέλους το μυστικό των αλόγων. Ο τρόπος που περιγράφει η συγγραφέας τα γεγονότα, οι όμορφες περιγραφές της, απλές και συνάμα λυρικές κάθε άλλο παρά κουράζουν τον αναγνώστη. Νομίζω πως είναι από τα βιβλία που με δικαίωσαν πραγματικά για την επιλογή τους. Συγχαρητήρια επίσης στη συγγραφέα που παρά το νεαρό της ηλικίας της, κατάφερε να μας δώσει ένα τόσο άρτιο μυθιστόρημα.
''Το μυστικό των αλόγων'' κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2007 από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία. Με αφορμή το συγκεκριμένο βιβλίο, κατέληξα για άλλη μια φορά στο συμπέρασμα πως τα καλά βιβλία δεν προέρχονται μόνο από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους αλλά και από λιγότερο γνωστούς. Δυστυχώς, κάποια από αυτά τα έργα δεν γίνονται ποτέ γνωστά.
Προτού σταματήσω, νομίζω πως η αναφορά μου στο συγκεκριμένο βιβλίο θα ήταν ατελής, δίχως παράθεση αυτών που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
"Όταν μεγαλώνεις σε ιπποφορβείο, πρώτα μαθαίνεις να ιππεύεις και μετά να περπατάς και να μιλάς. Μέρα με τη μέρα, νιώθεις τη δύναμη του αλόγου να θεριεύει μέσα σου. Γίνεσαι ένα μαζί του. Ο ξέφρενος καλπασμός του γίνεται και δικός σου. Η υπερήφανη φύση του σε γοητεύει, ξέρεις όμως ότι ποτέ δε θα δαμάσεις αυτό το πλάσμα, έναν αληθινό κυρίαρχο σ’ ένα αέναο παιχνίδι επιβίωσης και συντήρησης. Αισθάνεσαι πως τα μεγάλα εκφραστικά μάτια του διαβάζουν την ψυχή σου. Ω, ναι!! Ξέρουν!! Είναι οι μοναδικοί μάρτυρες ενός καλά κρυμμένου μυστικού που απλά περιμένει να φανερωθεί…''.
|
