 Κάθε φορά που ένα βιβλίο έρχεται στα χέρια μου προσπαθώ –διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, προσέχοντας το εξώφυλλο, ακόμα και μυρίζοντάς το- να φανταστώ τι είδους βιβλίο είναι και αν διαβάζοντάς το θα ευχαριστηθώ. Έτσι λοιπόν έκανα και με το «Φονικό Χαμόγελο». Και θα πρέπει να σας πω πως αυτή τη στιγμή που σας γράφω ένα χαμόγελο, αλλά καθόλου φονικό, έχει χαραχθεί στο πρόσωπό μου. Όπως αποδείχθηκε είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Συγγραφέας του είναι η Λίζα Σκοτολίνε και κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στην Ελλάδα από τον εκδοτικό οίκο Πλατύπους σε μετάφραση της Απολλωνίας Τσαντά.
Όπως σας είπα και παραπάνω πρόκειται για ένα αστυνομικό – δικαστικό μυθιστόρημα το οποίο διαδραματίζεται στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Βασική ηρωίδα του βιβλίου η Μαίρη Ντινάνζιο, μια δικηγόρος που εργάζεται στο γραφείο της Μπενεντέτα Ροζάτο. Η Μαίρη έχει αναλάβει την υπόθεση του Αμαντέο Μπραντολίνι. Ενός Ιταλού που είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και συνελήφθει μαζί με 10.000 άλλους συμπατριώτες του κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού. Με την έναρξη του πολέμου κάποιοι Ιταλοί στην υπηκοότητα αλλά Αμερικανοί στην ουσία, χαρακτηρίστηκαν εχθροί της Αμερικής και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Οχυρό Μιζούλα, φυλακίστηκε ο Μπραντολίνι όπου και αυτοκτόνησε. Η Μαίρη αναζητά τα χαμένα από το πέρασμα του χρόνου ίχνη του Μπραντολίνι τα οποία θα την οδηγήσουν σε επικίνδυνα για τη ζωή της μονοπάτια.
Το ότι είναι ένα από τα καλύτερα αστυνομικά – δικαστικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει σας το έχω πει ήδη. Γιατί μου άρεσε τόσο πολύ;
Ας ξεκινήσουμε από το πιο έντονο χαρακτηριστικό της γραφής της Λίζας Σκοτολίνε. Η συγγραφέας βάζει τους ήρωές της να κάνουν καθημερινά πράγματα κάνοντάς τους έτσι πιο ζωντανούς και πιο αληθινούς. Πετυχαίνει με αυτό ο αναγνώστης να νιώθει ότι βρίσκεται δίπλα τους και βιώνει ότι και εκείνοι.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της γραφής της είναι το χιούμορ και οι έξυπνες ατάκες με τις οποίες διανθίζει το κείμενο του βιβλίου κάνοντας έτσι την ανάγνωσή του ξεκούραστη και απολαυστική.
Το τρίτο χαρακτηριστικό, που μου κόστισε μερικές ώρες ύπνου, είναι ο μοναδικός τρόπος να περνά από το ένα κεφάλαιο στο επόμενο. Προσωπικά, όταν διαβάζω ένα βιβλίο, χρησιμοποιώ το τέλος ενός κεφαλαίου ως σημείο που σταματάω την ανάγνωση για να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Με το «Φονικό χαμόγελο» όμως δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό. Η συγγραφέας με άρπαζε κυριολεκτικά από το ένα κεφάλαιο και με οδηγούσε στην ανάγνωση του επομένου. Έτσι το βιβλίο αυτό το διάβασα -με μια δυό αναγκαστικές παύσεις- μονορούφι.
Το «Φονικό χαμόγελο» θα σας ικανοποιήσει, θα σας εξιτάρει, θα σας συναρπάσει και θα σας συντροφεύσει στις ελεύθερες ώρες σας, και είμαι σίγουρος, και σε κάποιες από τις άλλες, μιας και δεν θα μπορείτε να τα αφήσετε από τα χέρια σας.
Β
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το μόνο που επιθυμεί η δικηγόρος Μαίρη Ντινάνζιο είναι να βυθιστεί σε μια υπόθεση που φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι αποκαλούν αρχαία ιστορία: την υπόθεση του Αμαντέο Μπραντολίνι. Οι ρίζες της φτάνουν στο μακρινό παρελθόν, τότε που ο Αμαντέο Μπραντολίνι μετανάστευσε στην Αμερική, έκανε οικογένεια και έστησε μια μικρή αλιευτική επιχείρηση. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπραντολίνι συνελήφθη, στο πλαίσιο της μαζικής αιχμαλώτισης των Ιταλο-Αμερικάνων, και στάλθηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μοντάνα, όπου και τελικά αυτοκτόνησε. Σήμερα, περισσότερα από 60 χρόνια μετά, οι εκπρόσωποι της οικογένειας προσλαμβάνουν τη Μαίρη για να επιδιώξει αποζημίωση.
Με μοναδικά στοιχεία μια τούφα μαλλιών, ένα παλιό πορτοφόλι και ένα κομμάτι χαρτί με απροσδιόριστα σχήματα, η πεισματάρα δικηγόρος ξεκινάει τη διερεύνηση της υπόθεσης όμως έρχεται αντιμέτωπη με καινούρια ερωτήματα. Κάποιος δε θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια, και σύντομα, η ζωή της απειλείται. Ξαφνικά, το ήσυχο, καλό κορίτσι διακινδυνεύει τη σωματική της ακεραιότητα για να κατονομάσει ένα δολοφόνο και να βοηθήσει ένα αγαπημένο φάντασμα να αναπαυθεί.
|
