Αληθής λόγος Όγδοος: Οι πύλες του Άδη
«Και εσείς που στην Πύλη τα βήματα σας οδηγούν αναζητήστε το σπήλαιο και μπαίνοντας με σεβασμό και δέος σταθείτε στην παράξενη σιωπή του και του Ταινάρου το Άγος ξεπλύνατε.»
Αυτό έγραφε η 8η επιστολή. Αφού είχε φροντίσει να γίνει ο γάμος της Ειρήνης με τον διάδοχο και παραιτήθηκε από το οφίκιο του Μεγάλου Λογοθέτη, όπως όριζε η 7η επιστολή, ο Μελάγχθων ξεκίνησε για την τελευταία του αποστολή. Να ξεπλύνει το άγος του Ταινάρου. «Με αργά βήματα προχωρώ σε ένα λαξευτό πέτρινο λούκι πολλών μέτρων. Παρατημένο εδώ και αιώνες, με τα χόρτα να το καλύπτουν, χρειάζεται να ψάξεις για να το βρεις και κουράγιο να το ακολουθήσεις, αφού διαφόρων ειδών και μεγεθών ερπετά πετάγονται τρομαγμένα από τα βήματά σου. Ακολουθώ τη ροή του που οδηγεί στη θάλασσα, σε ένα μικρόν ήσυχο όρμο με βράχια τριγύρω. Ένας ψαράς λύνει τη βάρκα του για να βγει στα ανοιχτά, γυρίζει, με κοιτάει, τον χαιρετώ και χαμογελάει. «Είναι μακριά η σπηλιά του Άδη;», τον ρωτώ και εκείνος μου απαντά: «Όχι πολύ, αλλά δεν έχει και τίποτε σπουδαίο να δεις». Περπατώ επάνω σε ένα αρχαίο ψυχοπομπείο και ομολογώ πως αισθάνομαι περίεργα. Οι πύλες του Άδη δεν είναι μακριά, μα ο βαρκάρης δεν δέχεται να με πάει μέχρι εκεί. 'Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται μακάβρια, αλλά σκηνοθετούν απλά ένα ταξίδι που κάποτε όλοι θα ακολουθήσουμε... είτε το θέλουμε είτε όχι.»
Όταν ο Ιππίας βρήκε το γράμμα πλάι στο παγωμένο πτώμα, βεβαιώθηκε. Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν του Μελάγχθωνα. Έκατσε να ξεκουραστεί και να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη.
Η δική του 7η επιστολή όριζε να αντιγράψουν όλα τα κείμενα που ήταν αποτυπωμένα πάνω στο ανοιχτό ευαγγέλιο που κρατούσε ο Χριστός στις εικόνες του Παντοκράτορα. Αφού τα βάλουν στην σειρά να διαβάσουν το αποτέλεσμα και να κάνουν ό,τι υπαγόρευε. Ήταν μια αναλυτική τοπογραφική περιγραφή της διαδρομής από το μοναστήρι ως το Ταίναρο. Στο Ταίναρο λοιπόν. Εκεί θα πήγαινε. Μόνος του. Όσο για την 8η επιστολή, αυτήν θα την άνοιγε ο Τιμολέων, που θα τον άφηνε πίσω του ως Ηγούμενο της Μονής. Πρώτα όμως έπρεπε να συνθέσουν και να διαβάσουν το κείμενο που προέκυπτε από την κωδικοποίηση των βιβλίων. Φυσικά, ο Χαρίδημος, είχε αρχίσει από την πρώτη στιγμή να συνθέτει τα αποσπάσματα των βιβλίων. Όταν η καταγραφή πλησίαζε στο τέλος της, άρχισε να διακρίνει μέσα στο μεγαλόστομο Ιερατικό κείμενο μια απίστευτη κατασκευή. Με την ολοκλήρωση της αποκωδικοποίησης, δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την οξυδέρκεια του επιστήμονα που επινόησε αυτήν την συνταγή. Τώρα μπορούσε πια να καταλάβει τι ήταν εκείνες οι αστραφτερές πύλες με το χάλκινο κατώφλι, που τόσο τραγούδησαν οι ποιητές. Κανένας νεκρός, κανένας κολασμένος δεν υπήρχε στον Άδη. Κουφάρια άχρηστα που τα τρώνε τα σκουλήκια είμαστε σαν ξεψυχάμε. Κι οι αθάνατες ψυχές, ενέργεια καθαρή που επιστρέφει στο χώμα. Οι πύλες του Άδη, οι τόσο καλά οχυρωμένες, που τις φυλάγουν Κέρβεροι και Πλούτωνες, κρύβουν κάτω από την γη τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Τους εχθρούς του καλού, της αγάπης και της αρμονίας. Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός. Η ίδια η ανθρωπότητα. Και η γενιά του Κρόνου, που κράταγε φυλακισμένη την ιστορία, τώρα η ίδια στενάζει κάτω από τις βαριές πύλες του κάτω κόσμου. Κι όλοι αυτοί οι ήρωες που βρέθηκαν στον Άδη δεν πήγαν παρά κυνηγώντας τους δραπέτες, να αποκαταστήσουν την τάξη. Κι ο Χριστός. Ακόμα κι αυτός, κυνηγώντας τους μισητούς εχθρούς έφτασε ως εκεί. Και τώρα ο Χαρίδημος θα γινόταν ο νέος Χριστός, που θα έκλεινε την Πύλη του Άδη, εκεί κάτω στο Ταίναρο.
Γεμάτοι ανησυχία τώρα οι μοναχοί, συγκεντρωμένοι στο Αρχονταρίκι, άκουγαν τον Ηγούμενο να τους εξηγεί:
«Αδελφοί μου, υπηρετήσατε με πίστη και συνέπεια επί 60 χρόνια το σχέδιο του Θεού. Όμως ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε. Ηγούμενός σας θα είναι πια ο αδελφός Τιμολέων. Εγώ θα πάω να τελειώσω τη ζωή μου στην άκρη του κόσμου. Πριν από λίγες ώρες ο αδελφός και Ηγούμενός σας τώρα πια, ανακάλυψε μια σιβυλλική προφητεία που προδιαγράφει το φρικτό μας τέλος: «Κι εσείς ψευτοκαλόγεροι του Πάρνωνα, που την αλήθεια αναζητάτε, μάθετέ την. Το φαρμάκι που ποτίσατε τον Άγιο του θεού, επιστρέφει στα δικά σας χείλη, που θα σφραγίζει μια για πάντα». Αυτό σημαίνει πως από καιρό, όλοι μας δηλητηριαζόμαστε σιγά-σιγά από τις σελίδες των βιβλίων που ξεφυλλίζουμε. Επειδή το τέλος είναι κοντά και αντίδοτο δεν υπάρχει, θα σφραγίσετε το μοναστήρι και θα καταστρέψετε κάθε τι που δεν συνάδει με τα συνηθισμένα. Έπειτα, προσευχηθείτε για την σωτηρία σας.»
Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τους «Βασιλείς της Σπάρτης» ο Ιππίας και τράβηξε για το Ταίναρο.
Τώρα, συνειδητοποιώντας την απίστευτη παγίδα στην οποία είχε παρασυρθεί κόντευε να τρελαθεί. Η εκπληκτική του μηχανή που θα έκλεινε την πύλη του Άδη, ακόμα κι αν έβρισκε τρόπο να φέρει ως εκεί το απαραίτητο ηλιακό φως, ήταν αδύνατον να δουλέψει. Πώς γελάστηκε έτσι; Πώς μπόρεσε να παραβλέψει το γεγονός ότι ο χρυσός αριθμός είναι άρρητος, και άρα καμιά από τις συνισταμένες του δεν μπορούσε να είναι αληθινή;
Όλα ήταν μια τέλεια σκευωρία των Ισαύρων. Χρησιμοποίησαν, ποιος ξέρει πόσους, ανθρώπους άσχετους για να καταλάβουν την εξουσία. Πάτησαν πάνω στα όνειρα και τους πόθους τόσων Ελλήνων, για να σκορπίσουν το μίσος. Δολοφόνησαν τους γονείς τους, για να μην σταθούν εμπόδιο, με την τεράστια επιρροή τους. Απομόνωσαν αυτόν στο μοναστήρι να ψάχνει τις πανάκειες, για να αποκοιμήσουν τον ορθολογισμό του. Και βάλανε τον κακομοίρη τον Μελάγχθωνα, που πάντα ήταν ένας ρομαντικό βλάκας, να συντάσσει νόμους, να δολοφονεί Αγίους και να καταστρέφει εικόνες. Συνωμοσίες δεν φανταζόσουν Ιππία; Ορίστε οι συνωμοσίες. Πολιτικές συνωμοσίες. Ανθρώπινες και ρεαλιστικές. Με χρονικό ορίζοντα και σχέδιο. Όχι συνωμοσίες των θεών και των δαιμόνων. Κι εκείνα τα κακόμοιρα παιδιά. Γέροντες τώρα πια. Αργοσβήνουν πιστεύοντας πως υπήρξαν ήρωες. Ενώ ήταν πιόνια. Θύματα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Από αυτά που συνέχεια συμβαίνουν. Που συνέβαιναν και θα συμβαίνουν στον αιώνα τον άπαντα, με μοχλό μερικούς εύπιστους και ονειροπόλους ανθρώπους.
Χωρίς να το καταλάβει ο Ιππίας είχε αρχίζει να ουρλιάζει τον απελπισμένο του μονόλογο και ξεσπώντας σε ένα παρανοϊκό γέλιο πήδηξε στο τεράστιο χάσμα της σπηλιάς, την ώρα που πίσω στο μοναστήρι, ο Τιμολέων ξεψυχώντας τελευταίος από όλους άνοιγε την 8η επιστολή:
«…αποθνήσκω εν μέσω της βοής των ελάτων».
Β
Η νουβέλα «Ο θρύλος του θανάτου των Μοναχών» γράφτηκε από τον ΕΝΙΑΥΤΟΝ και δημοσιεύθηκε στο blog: 28 days in February 2006 (https://february2006.blogspot.com). Στην Ματιά δημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα της, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά.
