Το πυργούσικο φασολάκι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε στο Πυργί ένας γέρος και μια γριά. Μένανε σ’ ένα σπιτάκι κι είχανε κι ένα μποστάνι, που βάζανε τα κηπευτικά τους. Ντοματάκια άνυδρα, ντοματιές, μελιτζάνες, ξυλάγγουρα, φασολιές… Τα μαζεύανε και μ’ αυτά πορευότανε.
Μια μέρα λοιπόν ρωτάει η γριά τον γέρο:
- Τι να κάμομε για φαΐ σήμερα γέρο μου;
- Να πάω γριά, να μαζέψω δυο φασολάκια να βράσεις; Της λέει ο γέρος.
Και μια και δυο, πάει στο μποστάνι και μαζεύγει μια μπουζού φασόλια και τα πάει στην γριά.
Εκείνη έκατσε να τα καθαρίσει για να τα βράσει. Όπως τα ξεμύτιζε, πηδά ένα φασολάκι, πέφτει στο πάτωμα, κυλά και πάει και κατακάθεται σε μια γωνιά.
Η γριά δεν το πήρε είδηση, κι άμα τέλειωσε τη δουλειά της, σηκώθηκε κι έβαλε ξυλαράκια στο τζάκι για ν’ ανάψει φωτιά και να βράσει τα φασόλια. Όπως έκοβε τα ξυλαράκια, τσιτά μια σκλήθρα και πάει και κάθεται στην γωνιά, δίπλα στο φασολάκι. Για να μην τα πολυλογώ, το φασολάκι και η σκλήθρα πιάσανε την κουβέντα, και γίνανε φίλοι.
Σε λίγη ώρα, κι αφού η γριά είχε άψει την φωτιά κι έβαλε πάνω το τσουκάλι, πηδά ένα καρβουνάκι και πάει κι εκείνο στην γωνιά. Κι όπως καταλαβαίνετε, το φασολάκι με την σκλήθρα και το καρβουνάκι πιάσανε ψιλή κουβέντα και κάνανε καλή παρέα.
Σε μια στιγμή, το φασολάκι που του ‘κοβε λιγάκι παραπάνω, γυρνά και λέει στ’ άλλα:
- Η γριά, μόλις απόφαγε με τον γέρο, θε να πιάσει την φροκαλιά να φροκαλίσει. Θα φροκαλίσει κι εμάς, κι ένας θεός ξέρει που θα βρεθούμε. Δεν πάμε λοιπόν να φύγουμε από δω πέρα, να βρούμεν την τύχη μας και οι τρεις μαζί;
Εσυμφωνήσανε και τα άλλα, και σιγά - σιγά, βγήκανε απ’ το σπίτι, περάσανε την αυλή και βγήκανε στο μποστάνι. Εκεί βρεθήκανε μπροστά σ’ έναν ποτιστή που ‘χε ανοίξει ο γέρος για να ποτίζει τα ζαρζαβατικά του, γεμάτο με νερό. Σταθήκανε και κοιτάζανε, και σκεφτότανε πως θα περάσουνε απέναντι.
- Εγώ ξέρω κολύμπι, λέει σε μια στιγμή το ξυλαράκι. Θα σας πάρω λοιπόν έναν έναν στην πλάτη μου και θα σας περάσω απέναντι.
Μπαίνει λοιπόν στο νερό, πηδά το καρβουνάκι στην πλάτη του, αλλά –αχου καμός- με το που ακουμπά το κάρβουνο την σκλήθρα, παίρνει αυτή φωτιά κι αρχινά να καίεται!
- Αχού καίομαι! Φωνάζει η σκλήθρα. Κατέβα από την πλάτη μου!
Το καρβουνάκι όμως φοβότανε το νερό γιατί αν έπεφτε μέσα θα σβήνε κι έτσι κρατιότανε όλο και πιο σφιχτά από την σκλήθρα. Και το ξυλαράκι εκάηκεν, κι έπεσεν κι η σκλήθρα στο νερό, και τα πήρε ο ποτιστής και τα ‘σερνε κατά τις μελιτζανιές.
Το φασολάκι που είδε ίντα πάθανε οι φίλοι του, στεναχωρήθηκε κι ηβάλενε τα κλάματα. Κι έκλαιεν τόσο πολύ και με αναφιλητά, που στο τέλος έσκασεν κι έγινεν δυο κομμάτια.
Άκουσαν ο γέρος τα κλάματα, κι ήβγεν στο μποστάνι να δει ίντα τρέχει. Κι εκεί βλέπει το φασολάκι ανοιγμένο στην μέση. Το πιάνει με προσοχή, μπαίνει μέσα στο σπίτι και φωνάζει την γριά:
- Γριά κοίτα ίντα ‘παθε το φασολάκι!
Το βλέπει η γριά και λέει:
- Μην στεναχωριέσαι γέρο, κι εγώ θα το ράψω και θε να γίνει σαν και πρώτα.
Και βγάζει τα ραφτικά της, και κάθεται να ράψει το φασολάκι. Επειδή όμως εν είχεν άσπρη κλώστη, το ‘ραψε με μαύρη ίσα ίσα να το ενώσει. Το παίρνει μετά ο γέρος, και πάει στο μποστάνι κι ανοίγει ένα λακουβάκι σε μια μεριά και το φυτεύει. Μετά από καιρό ξεπετάχτηκε μια μεγάλη φασολιά με πολλά φασόλια. Τα μάζεψε ο γέρος και τα πήγε της γριάς να τα βράσει. Εκεί που η γριά τα καθάριζε, βλέπει πως όλα τα φασολάκια είχανε κι από ένα μαύρο ματάκι, στην μεριά που είχε ράψει με μαύρη κλωστή το φασολάκι που φύτεψε ο γέρος.
Από τότε, κάθε φορά που ο γέρος φύτευε απ’ αυτά τα φασολάκια, όλα βγαίνανε μ’ ένα μαύρο ματάκι, και για τούδο τα ‘πανε μαυρομάτικα. Κι επειδή ο γέρος κι η γριά μένανε στο Πυργί, τα ‘πανε και Πυργούσικα. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.