Δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας στον Έβρο ήταν η Ορεστιάδα ή πιο σωστά Νέα Ορεστιάδα που είναι και η επίσημη ονομασία της πόλης. Αυτό γιατί υπήρχε η Παλιά Ορεστιάδα (το λεγόμενο Καραγάτς) την οποία υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν οι κάτοικοί της τον Ιούλιο του 1923. Οι κάτοικοι αυτοί είχαν εγκατασταθεί στο Καραγάτς μόλις πριν 3 χρόνια (δηλαδή το 1920) όταν εκδιώχθηκαν από την Ανδριανούπολη. Μπροστά από το κτίριο του ΚΕΠ (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών) στο μικρό παρκάκι που υπάρχει εκεί, βρίσκεται ένα μεγάλο πιθάρι που έφεραν μαζί τους οι κάτοικοι από το Καραγάτς και το τοποθέτησαν εκεί για να θυμίζει την πατρίδα τους.
Το πρώτο μέρος του ταξιδιού αυτού ήταν η
Αλεξανδρούπολη. Η Ορεστιάδα έγινε το ορμητήριό μας από το οποίο θα γνωρίζαμε το βόρειο και κεντρικό τμήμα του νομού. Φτάσαμε σε αυτήν με ΚΤΕΛ που πήραμε από την
Αλεξανδρούπολη. ΚΤΕΛ που έχει πολύ συχνά δρομολόγια και σε μεταφέρει σε δύο περίπου ώρες από την μία πόλη στην άλλη με αντίτιμο μικρότερο από δέκα ευρώ.
Μια από τις πρώτες στάσεις του λεωφορείου ήταν οι Φέρες. Δεν μπόρεσα να δω πολλά μέσα από το λεωφορείο -γιατί απλά επιβιβάζει άτομα– αλλά πρόλαβα να δω ένα καφενείο με το ενωτικό όνομα «Το στέκι κυνηγών και γεωργοκτηνοτρόφων»! Η διαδρομή συνεχίστηκε σε ένα δρόμο που είναι σε αρκετά καλή κατάσταση με μια ευρύχωρη λωρίδα ανά κατεύθυνση.
Το ταξίδι συνεχίστηκε σε μια διαδρομή ανάμεσα σε καλλιέργειες (σταροχώραφα και ηλιοτρόπια). Τα σταροχώραφα ήταν γεμάτα στρογγυλούς κυλίνδρους (μπάλες) από τα θερισμένα στάχια και χάριζαν στο περιβάλλον χρυσά χρώματα καθώς έπεφτε πάνω τους ο ήλιος. Ανάμεσα στα χρυσά αυτά χρώματα ξεπηδούσαν εκτάσεις με καταπράσινα ηλιοτρόπια που με τα μεγάλα κίτρινα χαρακτηριστικά άνθη τους μάγευαν τον ταξιδιώτη και ακολουθούσαν τον ζωοδότη ήλιο.
Όσο πλησιάζαμε στη διασταύρωση για τη Δαδιά, τόσο το τοπίο γινόταν πιο πράσινο και ψηλά δέντρα πρόβαλλαν στον ορίζοντα. Επόμενη μεγάλη στάση ήταν το Σουφλί. Στο έμπα της πόλης συναντάς το ιδιωτικό μουσείο μεταξιού. Η πρώτη εικόνα από το Σουφλί ήταν τα όμορφα χαμηλά σπίτια με τα κεραμίδια.
Συνεχίζοντας το δρόμο μας περάσαμε από το Διδυμότειχο και τελικά φτάσαμε στην Ορεστιάδα. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι σε μια μικρή οδό αλλά πολύ κοντά στο κέντρο και τα μαγαζιά της πόλης. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και βγήκαμε για το πρώτο μας σεργιάνι στην Ορεστιάδα.
Στην εξερευνητική αυτή πρώτη μας βόλτα διαπιστώσαμε ότι η Ορεστιάδα έχει μια καλή ρυμοτομία (αφού είναι σχετικά νέα πόλη) με χαμηλά σπίτια, ιδιαίτερα απλωμένη με αρκετούς χώρους πράσινου. Η γκάμα των καταστημάτων της είναι πλήρης και μπορεί να καλύψει κάθε σας ανάγκη. Η εμπορική και κοινωνική ζωή της πόλης βρίσκεται στους δύο κεντρικούς της δρόμους (Βασιλέως Κωνσταντίνου και Κωνσταντινουπόλεως) καθώς και στην πλατεία Δασίου. Σε
αυτό το εμπορικό κέντρο πολλοί δρόμοι είναι πεζόδρομοι και όσοι δεν είναι, γίνονται, μιας και τα βράδια του καλοκαιριού απαγορεύεται σε αυτούς η κίνηση των οχημάτων.
Εκεί κοντά βρίσκεται και η Δημοτική βιβλιοθήκη Ορεστιάδας που λειτουργεί από το 1995. Είναι μια οργανωμένη βιβλιοθήκη με πλούσια θεματολογία, παιδικό τμήμα, και υπολογιστές με πρόσβαση στο internet. Εντυπωσιακή ήταν τόσο η ευγένεια των υπαλλήλων όσο και ο μεγάλος αριθμός των κατοίκων που δανείζονταν βιβλία. Οι ώρες λειτουργίας του όμορφου αυτού χώρου είναι καθημερινά 8 το πρωί με 9 το βράδυ και Σάββατο 8 το πρωί με 3 το μεσημέρι.
Εκτός από πνευματική όμως τροφή, ο άνθρωπος και δη ο ταξιδιώτης χρειάζεται και μάσα. Ένας από τους πιο κατάλληλους χώρους για να ικανοποιήσετε την πείνα σας με πολλών ειδών πεντανόστιμα σουβλάκια είναι το Family’s (Αθ.
Πανταζίδου 111), στην κάτω πλευρά της πλατείας Δασίου. Δοκιμάστε τα σουβλάκια με ψωμάκι παραγεμισμένο με πατάτες, τυροσαλάτα και πιπεριά Φλωρίνης και θα με θυμηθείτε!
Όσο έπεφτε ο ήλιος τόσο και γέμιζε η πλατεία, οι καφετέριες, τα μπαράκια και οι ταβέρνες με κόσμο. Παίρνοντας το δρόμο για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο έπεσε το μάτι μου σε μια ταμπελίτσα ενός καφενείου (Ιωάννης και Ευαγγελία Μορίδη – Πλατεία Δασίου 14) με το εξής γαργαλιστικό κείμενο: «Σερβίρουμε παραδοσιακό Μαλεμπί». Φυσικά ήταν μια ευκαιρία που δεν σκοπεύαμε να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Το «και σε πακέτο» που γραφόταν συμπληρωματικά έδινε τη λύση. Και θα δοκιμάζαμε μαλεμπί και θα γυρνούσαμε
γρήγορα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Η κυρία Ευαγγελία σέρβιρε μια γενναία δόση από το φτιαγμένο με τα χεράκια της Μαλεμπί. Ένα μαλεμπί που μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως θεϊκό ιδιαίτερα για το σιρόπι με έντονο άρωμα κανέλας και γαρύφαλλου που το συνόδευε!
Την επομένη –ημέρα Τρίτη- ξύπνησα ξεκούραστη και σε χρόνο dt βρέθηκα πάλι με την παρέα μου στους δρόμους για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης. Πρώτος σταθμός, για καφέ φυσικά, στο «Μπουκιά και συχώριο», ένα όμορφο κατάστημα (στην Κωνσταντινουπόλεως) με ζωντανά χρώματα και θερμή, χαμογελαστή εξυπηρέτηση. Επόμενη στάση επί του ιδίου δρόμου «το χρυσό» για απολαυστική μπουγάτσα. Βλέποντας νοικοκυρές με γεμάτα καλούδια καλάθια να κατεβαίνουν, φαντάστηκα ότι θα έχει λαϊκή.
Όντως έτσι ήταν. Σε αυτήν «χάθηκα» τις επόμενες ώρες. Πάγκοι γεμάτοι με λαχανικά και φρούτα συνόρευαν με πάγκους με ρούχα, παπούτσια και λευκά είδη. Εκτεινόταν όχι μόνο κατά μήκος ενός δρόμου αλλά και σε όλους τους κάθετους σε αυτόν. Στους πάγκους με τα φρούτα είδα κάποια είδη που δεν είχα ξαναδεί. Στους πάγκους δε με τα λευκά είδη βρήκα (και τσίμπησα, το ομολογώ) εξαιρετικής ποιότητας και απίστευτα χαμηλής τιμής σεντόνια και παπλωματοθήκες φερμένες από την γειτονική Τουρκία. Αφήνοντας την λαϊκή και κατεβαίνοντας προς την Κωνσταντινουπόλεως βρήκα μια πολύ όμορφη εκκλησία με καταπράσινο περίβολο αφιερωμένη στους Αγίους Θεοδώρους. Δύο παγκάκια κάτω από τα δέντρα χάριζαν λεπτά ξεκούρασης και δροσιάς στους περαστικούς. Με βόλτες, κουβεντούλα και ποτάκι το βράδυ πέρασε η υπόλοιπη μέρα μας στην όμορφη αυτή πόλη του Έβρου.
Την επόμενη μέρα είχαμε αποφασίσει να την περάσουμε στο Σουφλί. Αφού ήπιαμε τον απαραίτητο πρωινό καφέ πήραμε το ΚΤΕΛ και σε λιγότερο από μία ώρα βρισκόμασταν στην πόλη του μεταξιού. Το Σουφλί είναι γεμάτο με καταστήματα που πουλάνε τα ονομαστά υπέροχα μεταξωτά υφάσματα, μεταξωτές κουρτίνες, μεταξωτά τραπεζομάντιλα, εσάρπες, φουλάρια, γραβάτες και μικρά παραδοσιακά καρέ για να τα κάνεις δώρο στους φίλους σου ή ακόμα και στον εαυτό σου. Οι βιτρίνες των καταστημάτων αυτών συναγωνίζονται στην πρωτοτυπία και την καλαισθησία έχοντας ως βασικό υλικό παρουσίασης τι άλλο; Το μετάξι και τα κουκούλια. Στην πόλη υπάρχει το κρατικό μουσείο μεταξιού αλλά και ιδιωτικά μουσεία. Είχαμε ήδη ενημερωθεί ότι το κρατικό μουσείο ήταν κλειστό λόγω
ανακαίνισης. Έτσι σπεύσαμε να επισκεφθούμε ένα ιδιωτικό μουσείο στο οποίο θαυμάσαμε από κοντά διάφορα μεταξωτά χειροτεχνήματα, παραδοσιακές φορεσιές και φεύγοντας έλαβα και το δωράκι μου που ήταν ένα κουκούλι μεταξοσκώληκα. Η συμβουλή που συνόδεψε το κουκούλι, ήταν να τοποθετηθεί κάτω από το μαξιλάρι για να δω στον ύπνο μου τον μελλοντικό μου σύζυγο. (Με την κούραση που είχα το βράδυ εκείνο δεν θυμάμαι αν και τι είδα στον ύπνο μου, αλλά με βεβαιότητα μπορώ να σας πω πως μόλις άνοιξα τα μάτια μου το επόμενο πρωί, τον είδα δίπλα μου). Το μεσημέρι δοκιμάσαμε νόστιμο μαγειρευτό φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια της πόλης. Μετά το φαγητό και μέχρι να έρθει η ώρα να αναχωρήσουμε περπατήσαμε στους δρόμους του Σουφλίου και
πήραμε μια καλή γεύση από την ομορφιά του. Τα σπίτια του είναι χαμηλά, κεραμοσκέπαστα με ένα ιδιαίτερο παραδοσιακό «χρώμα». Πολύ όμορφα κτίρια ήταν τόσο το δημαρχείο όσο και ο γραφικός σταθμός του ΟΣΕ. Πλησιάζοντας σιγά σιγά η ώρα της αναχώρησης πήγαμε στον, λες και βγαλμένο από το παρελθόν, σταθμό των ΚΤΕΛ και καθίσαμε έξω από αυτόν, στην σκιά που πρόσφεραν απλόχερα δύο μεγάλα γέρικα δέντρα, πίνοντας την δροσερή τοπική εμφιαλωμένη λεμονάδα μας. Φτάσαμε στην Ορεστιάδα ενώ είχε σκοτεινιάσει. Πριν πάμε για ένα βραδινό ποτάκι στα γεμάτα ζωντάνια και κόσμο μπαράκια της Ορεστιάδας, θελήσαμε να αξιοποιήσουμε άλλη μια δυνατότητα που μας έδινε η πόλη. Ένα κατάστημα στο οποίο μπορείς να δώσεις τα ρούχα σου για πλύσιμο και να σου τα
παραδώσουν έτοιμα ή ακόμη και σιδερωμένα σε λίγη ώρα υπάρχει στην οδό Αναγεννήσεως 149 και λέγεται «η πιάτσα», με ιδιαίτερα ικανοποιητικά χαμηλές τιμές. Μια «μπουγάδα» 5 κιλών κοστίζει 4 ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο ο βραχνάς του κάθε τουρίστα και ταξιδιώτη για καθαρά ρούχα, εξανεμίζεται.
Την επόμενη μέρα αλλάξαμε μέσο μεταφοράς. Επειδή θέλαμε να κάνουμε μια περιήγηση στην ευρύτερη περιοχή του βόρειου Έβρου, νοικιάσαμε ένα «κουβαδάκι» (χωρίς χερούλι) και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την περιοχή. Περάσαμε από πολλά χωριά και φτάσαμε μέχρι τις Καστανιές όπου η ταμπέλα που λέει «Τουρκία – 1,3 χλμ» σε κάνει να καταλάβεις πόσο κοντά στο «τέρμα Θεού – αρχή Αλλάχ» βρίσκεσαι! Σε αυτή τη μεγάλη βόλτα βρεθήκαμε και στον
ποταμό Άρδα που έγινε τα τελευταία χρόνια διάσημος από το φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι εκεί. Το απογευματάκι βρεθήκαμε στην Καβύλη. Ένα όμορφο χωριό 7 περίπου χιλιόμετρα βόρεια της Ορεστιάδας. Εκεί φάγαμε στην πιτσαρία του χωριού νόστιμη πίτσα και μακαρονάδα, σερβιρισμένες με φρεσκοψημένο ζεστό ψωμί. Επιστρέφοντας στην Ορεστιάδα το βραδάκι θέλαμε να φάμε κάτι γλυκό, και μάλιστα ιδιαίτερα καλό γλυκό, πράγμα που εκμυστηρευτήκαμε σε δύο περαστικές κυρίες. Θα πρέπει να σας πω πως οι κάτοικοι της Ορεστιάδας και των γύρω χωριών είναι ιδιαίτερα ευγενικοί, εξυπηρετικοί και φιλόξενοι, έτοιμοι να βοηθήσουν τον επισκέπτη. Οι κυρίες αυτές λοιπόν καταλαβαίνοντας την επιθυμία μας να μην συμβιβαστούμε
με ένα συμβατικό γλυκό μας συνέστησαν το ζαχαροπλαστείο Galaxy στην οδό Σ. Τσερκέζη 7. Και πράγματι τα γλυκά του εν λόγω ζαχαροπλαστείου ήταν θεσπέσια, υπέροχα, φρεσκότατα και αφράτα! Ακολουθώντας το ένστικτό μου δοκίμασα χαζορλόπ με παγωτό καϊμάκι! Τι είναι το χαζορλόπ; Μια σιροπιαστή μπαλίτσα ροδοψημένη που γίνεται μοναδική βάση για το παγωτό μας. Όσο για το καϊμάκι… κορυφαίο! Το καλύτερο που έχω φάει ποτέ! Μην παραλείψετε να το δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στην Ορεστιάδα.
Κανονικά (βάση του προγράμματος) έπρεπε αυτή να ήταν η τελευταία βραδιά μας στην Ορεστιάδα. Μη έχοντας προλάβει όμως να δούμε όσα θέλαμε, παρατείναμε τις
διακοπές μας για λίγο και επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμο
δωμάτιο στην Ορεστιάδα, αποφασίσαμε να μείνουμε τις επόμενες ημέρες στην Καβύλη. Όπως αποδείχτηκε το να μείνουμε στην Καβύλη μας έκανε να γνωρίσουμε ένα τρόπο τουρισμού διαφορετικό από αυτούς που είχαμε ως τώρα δοκιμάσει. Και αυτό γιατί σπανίως βρίσκεις ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενώνες σε χωριά που δεν τα έχει αλλάξει ο τουρισμός. Ξυπνάγαμε το πρωί με το λάλημα του πετεινού (όχι βέβαια το πρώτο!), βγαίναμε στο μπαλκόνι, βλέπαμε τους πελαργούς να κόβουν βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας πηγαίνοντας στις φωλιές τους ενώ το καθαρό και δροσερό αεράκι μας έκανε να ξεχνάμε πως ήταν Αύγουστος μήνας. Στο μέρος αυτό γαλήνεψε η ψυχή μας και ησύχασαν τα αφτιά μας από τους θορύβους της πόλης. Η
σπιτονοικοκυρά μας, η κυρία Ευανθία (τηλ. 2552093378), πάντα χαμογελαστή και με ένα καλό λόγο στα χείλη μας έφτιαχνε ακόμη περισσότερο τη διάθεση. Στην καλή μας διάθεση συνέβαλε και ο Ζήκος ένα κάτασπρο κουταβάκι που μας έκανε και του κάναμε χίλια δυό παιχνίδια.
Ο κεντρικός δρόμος της Καβύλης έχει σούπερ μάρκετ, σουβλατζίδικα και ψησταριές, την προαναφερθείσα πιτσαρία καθώς επίσης και περίπτερο αλλά και πιάτσα ταξί για μικρές και μεγάλες διαδρομές (Νέα Πιάτσα, τηλ. 2552093000) με ιδιαίτερα εξυπηρετικούς οδηγούς.
Μια από τις μέρες που μέναμε στην Καβύλη, κάναμε μια απογευματινή εκδρομή μέχρι το Διδυμότειχο. Η ονομασία Διδυμότειχο φαίνεται να προέρχεται από την οχύρωση των δύο λόφων του Καλέ και της Αγίας Πέτρας κατά τον 3ο
αιώνα μ.Χ. από τους Ρωμαίους. Τα δίδυμα κάστρα (δίδυμα τείχη) έδωσαν την ονομασία τους στην πόλη. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, αφήνοντας πίσω μας την Ορεστιάδα, είδαμε και το Εργοστάσιο Ζαχάρεως (Εργοστάσιο Ζάχαρης). Στο Διδυμότειχο φτάσαμε αργά το απόγευμα και στην ουσία γνωρίσαμε την βραδινή όψη της πόλης. Ένας μεγάλος δρόμος της πεζοδρομείται και κατακλύζεται από κατοίκους και επισκέπτες. Στα μαγαζιά του δρόμου αυτού μπορείς να φας τοπικές σπεσιαλιτέ ή να απολαύσεις το ποτό σου ακούγοντας μουσική. Εντύπωση μας έκανε ότι ανοιχτά ήταν και τα καταστήματα που δεν είχαν σχέση με τα προηγούμενα όπως συνηθίζεται και στις τουριστικές περιοχές. Σε ένα από τα μαγαζιά αγοράσαμε καβουρμά για να τον δοκιμάσουμε. Είναι ένα τοπικό προϊόν φτιαγμένο από μοσχαρίσιο ή χοιρινό κρέας που μπορεί να μαγειρευτεί με διάφορους τρόπους. Γυρίζοντας αργά το βράδυ στην Καβύλη φτιάξαμε ένα περιποιημένο μεταμεσονύκτιο σαγανάκι με καβουρμά που το συνοδεύσαμε με τοπικό ούζο «Παπαδημητρίου» και ρομάντζα στο φεγγαρόλουστο μπαλκόνι.
Την επομένη έπρεπε δυστυχώς να ξεκινήσουμε για το δρόμο της επιστροφής. Όσο κι αν προσπαθήσαμε να παρατείνουμε τις
διακοπές μας στον όμορφο Έβρο, έφτασε η στιγμή που αυτές τελείωσαν. Με ένα ταξί φύγαμε από την Καβύλη και πήγαμε στην Ορεστιάδα από όπου θα παίρναμε το τρένο για
Αλεξανδρούπολη. Πριν πάμε στο σταθμό επισκεφθήκαμε δύο καταστήματα που είχαμε σταμπάρει για να ψωνίσουμε διάφορα δωράκια για συγγενείς και φίλους. Το ένα ήταν η «Φαναρούπολη» στην οδό Αγίων Θεοδώρων 111 στο οποίο είχε χειροποίητες μεταλλικές διακοσμητικές κατασκευές, μικρές και μεγάλες, όλες όμως πολύ όμορφες. Το άλλο ήταν το Tabac House στην οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου και είχε διάφορα είδη καπνιστού και δερμάτινα αξεσουάρ. Με τα δώρα ανά χείρας φτάσαμε στο σταθμό του τρένου και περιμέναμε να φύγουμε με κατεύθυνση
προς το νότο.
Το τρένο έφτασε, επιβιβαστήκαμε και καθίσαμε στα άνετα καθίσματα. Εντυπωσιαστήκαμε από την εξωτερική και εσωτερική εμφάνιση του συρμού που σε σχέση με αυτούς που έχουμε συνηθίσει ήταν η νύχτα με τη μέρα. Το ταξίδι λοιπόν ήταν και άνετο και ιδιαίτερα ευχάριστο μιας και περνούσαμε από καταπράσινες περιοχές και αντικρίζαμε παλιούς γραφικούς σταθμούς. Φτάνοντας στην
Αλεξανδρούπολη κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη γνωρίζοντας πια τα κατατόπια από το πρώτο μέρος του ταξιδιού μας στον Έβρο. Όταν σας δοθεί η ευκαιρία, ταξιδέψτε σε αυτό το κομμάτι της Ελλάδας και θα αποζημιωθείτε τόσο από την ομορφιά του όσο και από την φιλοξενία των ευγενικών κατοίκων του.
