1856: ευρύτατη διάδοση του Πανσλαβισμού στα Βαλκάνια.
Η πανσλαβιστική Ρωσία ταλαντευόταν πότε βοηθώντας τους Βουλγάρους και άλλοτε τους Σέρβους και πολλές φορές βοηθούσε και τους μεν και τους δε, διότι και οι δύο ήταν Σλαβικοί λαοί και μέσω αυτών μπορούσε να αποκτήσει προγεφυρώματα στο Αιγαίο για την κάθοδό της προς τη Μεσόγειο θάλασσα. Η ρωσική «συμπαράσταση», κατά το μεγαλύτερο μέρος της, ενδυνάμωνε τη βουλγαρική προπαγάνδα, επειδή η Σερβία από το έτος 1882 συνδεόταν με την Αυστρία με συνθήκη συμμαχίας και αυτό δεν άρεσε στους Ρώσους Πανσλαβιστές, διότι θεωρούσαν αντίπαλό τους την Αυστρία.
Η πανσλαβιστική Ρωσία ενδιαφερόταν κυρίως για τον εθνολογικό εκσλαβισμό των Σλαβοφώνων κατοίκων των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Τουρκίας μέχρι το 1896. Απόδειξη των υλικών μέσων τα οποία η Ρωσική προπαγάνδα διέθετε για την ενίσχυση των σερβικών προσπαθειών στη Μακεδονία είναι η πληροφορία την οποία μας παρέχει ο Έλληνας πρεσβευτής στο Βελιγράδι, ο οποίος σε γραπτή του αναφορά το έτος 1887 αναφέρει πίστωση 4.000.000 φράγκων για την εξυπηρέτηση των εθνικών αναγκών της Σερβίας στη Μακεδονία από πλευράς των Ρώσων πρακτόρων: Ο Πανσλαβισμός εξαπλώνεται ευρέως στο πλαίσιο της εφαρμογής του κύριου πολιτικού στόχου της Ρωσίας: η ρωσική πολιτική επινόησε την πανσλαβιστική κίνηση ανάλογη με τον επιδιωκόμενο στόχο της: να πείθει τους Ουνίτες-Χριστιανούς Ορθόδοξους μεταστάντες στον Καθολικισμό-της Μακεδονίας να αναγνωρίζουν τη Βουλγαρική Εξαρχία, με δόλωμα τη λήψη υλικών, χρηματικών απολαβών.
Β
Αναφορά του Έλληνα πρεσβευτή στο Βελιγράδι για το 1887.
Ο Τίτο δημιουργεί το πλαστό «Μακεδονικό έθνος»: η Σερβία, δηλαδή η Γιουγκοσλαβία πριν από τη σημερινή διάλυσή της, «μεγαλύνθηκε» κυριολεκτικά με τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) τόσο στο Κοσσυφοπέδιο όσο και στη Βόρεια Μακεδονία και δημιουργήθηκε το «Βασίλειο των Σλοβένων, των Κροατών και των Σέρβων», το οποίο κατέρρευσε κάτω από τα ακαριαία γερμανικά πλήγματα του 1941.
Όταν, πολύ αργότερα, τα συμφέροντα της «Σοβιετικής Ενώσεως» ήλθαν σε σύγκρουση με εκείνα του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία το 1948 το ανταρτικό κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα καταδικάστηκε σε θάνατο από τη Μόσχα και στη συνέχεια «εκτελέστηκε». Το καταπληκτικό και ενδιαφέρον εδώ είναι ότι έπειτα από πέντε αιώνες σταθερής ρωσικής πολιτικής που είχε μόνιμο στόχο τη Μακεδονία και μέσω της Μακεδονίας την έξοδο προς το Αιγαίο, η ρωσική στρατηγική είχε μεταβληθεί.
«Προς εξαγοράν υπέρ των σερβικών υποθέσεων κυρίως Οθωμανών υπαλλήλων, οίτινες υπό των Βουλγάρων επίσης δωροδοκούμενοι, κατεδίωκον τους Σέρβους διδασκάλους…» (Βλ. Νικολάου Βλάχου, καθηγητού Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών, «Το Μακεδονικό Ζήτημα ως φάσις του Ανατολικού Ζητήματος : 1878-1908», σελ. 177-178).
Μέσα στα σχέδια του Τίτο ήταν να ενσωματωθεί με τον καιρό και η Αλβανία στη Γιουγκοσλαβία, σα χωριστή ομόσπονδη λαϊκή δημοκρατία. Κατά τον ίδιο τρόπο επεδίωκε και την ένωση της Βουλγαρίας. Το σημαντικότερο από όλα τα σχέδιά του ήταν να ενσωματώσει στο δικό του Κράτος, τη Γιουγκοσλαβία και ολόκληρη τη Μακεδονία μέχρι τον ποταμό Αλιάκμονα και τον Όλυμπο. Υπήρχαν οπωσδήποτε προβλήματα, διότι ενώ σε όλες τις άλλες περιοχές υπήρξε αντίστοιχος λαός με αντίστοιχη εθνική συνείδηση, στη Μακεδονία που ήταν διαιρεμένη σε τρεις χώρες: Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία μα ελληνική εθνική συνείδηση, Βουλγαρική και Σερβική. Και για να λύσει το πρόβλημα βάπτισε από μόνος του όλους τους κατοίκους με το όνομα: «Μακεδόνες».
Ο Τίτο, όμως, διαπίστωσε τη χαλαρότητα και τις μεγάλες διαφορές που χώριζαν τις διάφορες εθνότητες της χώρας του και ενώ ο ίδιος ήταν Κροάτης επεδίωξε να ενώσει την πανσπερμία των λαών με την πολιτική διεθνή ακτινοβολία του. Γι’ αυτό στο κενό που υπήρχε μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων της χώρας που δημιούργησε την Ομοσπονδία των Νοτίων Σλάβων (Αυτό σημαίνει Γιουγκοσλαβία). Αλλά την ενίσχυσε με ισχυρότερους οργανικούς δεσμούς όπως ήταν:
α. Την Κομμουνιστική Ιδεολογία
β. Το κοινό σύστημα της Οικονομίας και
γ. Με την συνεκτική κεντρική δύναμη, το Κομμουνιστικό κόμμα.
Β
Το 1941 ο Γιόσιπ Μπρος Τίτο ήταν από τους πρώτους που αποδέχτηκε την απόφαση της Σοβιετικής Ένωσης του 1934 να αναγνωρίσει την ύπαρξη ξεχωριστού «Μακεδονικού Έθνους» και προχώρησε μάλιστα στη σύσταση ξεχωριστού κομμουνιστικού κόμματος «Μακεδονίας».
Ο ανατέλλων αστέρας του ΚΚΕ Νικόλαος Ζαχαριάδης με τη στενή συνεργασία του τόσο με τη Γ' Διεθνή της Μόσχας, όσο και με τα άλλα Κ.Κ της Βαλκανικής και έχοντας τυφλή αφοσίωση στο στρατάρχη Τίτο και τα σχέδιά του συνέβαλε και αυτός, όπως και ο Τίτο, στη «μακεδονοποίηση» του λαού της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Με αυτά τα δεδομένα και τις πολεμικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή στα Βαλκάνια και εκμεταλλευόμενος ο Τίτο τη διεθνή ακτινοβολία του, σκέφθηκε να ενσωματώσει στο δικό του κράτος, τη Γιουγκοσλαβία, ολόκληρη τη Μακεδονία μέχρι τον ποταμό Αλιάκμονα και τον Όλυμπο. Επειδή, όμως, «μακεδονικό έθνος» δεν υπήρξε ποτέ, το κατασκεύασε ο ίδιος, γι΄ αυτό και στη διάσκεψη του Γιάιτσε ανακήρυξε τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Το γεγονός αυτό του «πραξικοπήματος» του Τίτο αποκαλύπτει ότι στα σχέδια του ήταν η σταδιακή κατάκτηση ελληνικών εδαφών στην περιοχή της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου» για την επέκταση της Γιουγκοσλαβίας προς το Αιγαίο πέλαγος.
Β
Οι πολιτικοί, στρατιωτικοί, διπλωματικοί, πνευματικοί κύκλοι της Ελλάδος μπροστά στην πλαστογράφηση της Ιστορίας και της αλήθειας από τον Τίτο αδράνησαν και αδιαφόρησαν σχεδόν εγκληματικά για 4 ολόκληρες δεκαετίες…
Επιπλέον, η συνηγορία στα σχέδια του Τίτο και των Σκοπιανών του Παναγ. Κανελλόπουλου στις 29 Οκτωβρίου 1942 έρχεται με παράδοξο τρόπο να ισχυροποιήσει τις πολιτικές και εθνικές θέσεις τους: «…Έτσι, ώστε η Ελλάς να' ναι ο συνεκτικός κρίκος της Ομοσπονδίας της Ανατολικής Μεσογείου και της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, και η Γιουγκοσλαβία (εννοείται να' ναι) ο ενωτικός κρίκος της Βαλκανικής και της Παραδουνάβιας Ομοσπονδίας…»
Ο Τίτο, με τη σειρά του, αναλάμβανε την υποχρέωση να υποστηρίξει την ενσωμάτωση της Ελληνικής Θράκης στη Βουλγαρία.
Το ΚΚΕ επικροτεί και επιδοκιμάζει αυτή την «προσάρτηση» της Ελληνικής Μακεδονίας στο κράτος των Σκοπίων, την εγκαθίδρυση στη Βαλκανική μιας ενώσεως Σοβιετικών Δημοκρατιών, που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Μακεδονία και τη Σερβία. Επίσης, διακηρύσσει το δικαίωμα του «Μακεδονικού λαού» να ενωθεί, υπό τη σοφή καθοδήγηση του «στυλοβάτη» Τίτο, με τη Μακεδονία του Βαρδαρίου (Σκόπια).
Ακόμη διακηρύσσεται ότι ολόκληρη η Μακεδονία θα αποτελέσει ανεξάρτητη, αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία.
Β
Αποκαλυπτική και επαίσχυντη είναι η συμφωνία που υπογράφτηκε στις Καρυδιές Εδέσσης στις 25 Ιανουαρίου 1944:
«Το ΕΑΜ και το ΣΝΟΦ αποφασίζουν από κοινού για να δημιουργήσουν αυτόνομο Μακεδονικό κράτος με σοβιετική οργάνωση, που θα ζητήσει να τεθεί υπό την προστασία της ΕΣΣΔ…»
Επακολουθεί η αποστολή από τον Τίτο, του Σβεταζάρ Βουκμάνοβιτς, για να ενώσει όλα τα ανταρτικά κινήματα της Βαλκανικής, κάτω από την ηγεσία του Τίτο.
Όλα τα παραπάνω σχεδίαζε και προγραμμάτιζε ο στρατάρχης Τίτο σε στενή συνεργασία με τα κομμουνιστικά κινήματα της Βαλκανικής, αλλά ο μεγάλος Στάλιν στη Μόσχα, μεταξύ 9ης και 18ης Οκτωβρίου 1944 συμφώνησε άλλα με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ. Προς αυτή τη συμφωνία, θέλοντας και μη ο Τίτο και τα ΚΚ της Βαλκανικής αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που τα ρωσικά στρατεύματα, υπό τον Ρώσο στρατάρχη Τολμπούχιν το 1944 σταμάτησαν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και δεν προχώρησαν να καταλάβουν τη Μακεδονία φθάνοντας ως τις ακτές του Αιγαίου.
Β
Επειδή, όμως, στους κόλπους του ΚΚΕ αρκετά τίμια στελέχη με ελληνική εθνική συνείδηση αντιτάχθηκαν στα σχέδια του Τίτο και των ομοφρώνων του ΚΚ της Βαλκανικής για απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα, ο Τίτο αυτή την αντίδραση τη χαρακτήρισε «σεχταριστική»!
Πρωτεύουσα θέση στις αντιδράσεις αυτές κατά της αποσχίσεως της Μακεδονίας από την Ελλάδα, κατέχει ο Ευριπίδης Μπακιρτζής που διεκήρυξε στη Θεσσαλονίκη: «…Η Μακεδονία και η Δυτική Θράκη ήταν και θα παραμείνουν Ελληνικές Επαρχίες…»
Εν τούτοις και παρά τις διακηρύξεις εκείνες και παρά τη συμφωνία Στάλιν-Τσώρτσιλ, ο Νικόλαος Ζαχαριάδης της Γ' Κ. Διεθνούς, αναλαμβάνει να συνεργαστεί με τον Τίτο και τους αντάρτες του, να μην υπακούσουν στις αποφάσεις του Στάλιν και τις συμφωνίες του με τον Τσώρτσιλ και να πολεμήσουν με 20.000 άνδρες και γυναίκες για διχοτόμηση της Ελλάδος σε βόρειο κράτος υπό Κομμουνιστικό καθεστώς και σε νότιο κράτος.
Πρώτος στόχος είναι και πάλι η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τις κομμουνιστικές δυνάμεις με αιφνιδιαστικό χτύπημα με επικεφαλής το Μάρκο Βαφειάδη και να αποκοπεί ακολούθως η Μακεδονία και η Θράκη από την υπόλοιπη Ελλάδα. Στη συνέχεια ο Νίκος Ζαχαριάδης ευχαριστεί ολόψυχα το στρατάρχη Τίτο και το λαό της Γιουγκοσλαβίας που αγωνίζονται με κόπο για τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και την απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης από τον εθνικό κορμό της.
