Ένοπλη και πολύμορφη ελληνική αντίδραση στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878.
Η επανάσταση στη Μακεδονία (1878) με κατάληψη του Λιτόχωρου.
Απαυγάσματα της συνθήκης του Αγ. Στεφάνου: η αποβίβαση στο Λιτόχωρο και η κατάληψή του, η παράδοση του κάστρου του Πλαταμώνα στους επαναστάτες του Ολύμπου, πολύνεκρες φονικές συγκρούσεις στη Μονή της Πέτρας και στη Ραδαίνη, λεηλασία και καταστροφή της.
Τα επαναστατημένα χωριά της Πιερίας πλημμυρίζουν από τουρκικά στρατεύματα. Πυρπολείται η επισκοπή Κολυνδρού και η ομώνυμη κωμόπολη καταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Όπλα και πολεμοφόδια των επαναστατών περιέρχονται στα χέρια των Τούρκων. Λεηλασία, καταστροφή και πυρπόληση του Λιτοχώρου.
Η επανάσταση του Ολύμπου εκφυλίζεται. Σύναψη μάχης με τις τουρκικές δυνάμεις στα Βολιανά.
Η μάχη του Προδρόμου και της Μονής των Αγίων Πάντων, κατάληψη της Μονής από τα τουρκικά στρατεύματα και αναχώρηση των επαναστατών του Ολύμπου προς τα Χάσια της Θεσσαλίας.
Φονικές συγκρούσεις στο Δερελή και το Παλαμούτ, καταστροφή της Ραψάνης, μετάβαση των επαναστατών στον Κονισκό της Καλαμπάκας. Αψιμαχίες στο Βελεμίστι και στη Σαρακίνα Τρικάλων. Συνάντηση ανταρτικών σωμάτων.
Β
Βορειοδυτική Μακεδονία: τεράστια Μακεδονική Οργάνωση αναστατώνει Τούρκους και Ευρωπαίους. Αναστάσιος Πηχεών: Ο ελληνισμός της Βορειοδυτικής Μακεδονίας χειμάζεται, αλλά ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται προετοιμάζοντας την εποποιία του Μακεδονικού Αγώνα (1903-1908):
Η ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» και η δράση των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων γύρω στα 1893-1896: ατελεύτητες πολεμικές δραστηριότητες των Ανταρτικών Σωμάτων κατά το 1896 στη Μακεδονία.
Η περίοδος 1897-1899.
Οι βουλγαρικές θηριωδίες, οι βαρβαρότητες και οι δολοφονίες από το 1900-1903, σε συνδυασμό με την τουρκική ανοχή και αδιαφορία χαλυβδώνουν το ελληνικό φρόνημα των ντόπιων.
Ο ρόλος της Ελληνικής Παιδείας για το Μακεδονικό Ελληνισμό, οι πρόδρομοι του Μακεδονικού Αγώνα (1903-1908): εμπνευσμένοι δάσκαλοι, πρόδρομοι και οργανωτικοί φορείς: ο Ίων Δραγούμης, ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης και ο καπετάν Κώτας οργανώνουν, θεμελιώνουν και «εφορμούν» ως μπροστάρηδες του ένοπλου αγώνα.
Το κίνημα των Νεοτούρκων του 1908, η απήχησή του στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος και οι επιπτώσεις του στις ελληνικές εδαφικές διεκδικήσεις στη Μακεδονία.
Οι ανεκτίμητες υπηρεσίες στο ελληνικό, Μακεδονικό ζήτημα της «Πανελληνίου Οργανώσεως» και της «Οργανώσεως της Κωνσταντινουπόλεως» μετριάζουν τις διαλυτικές δραστηριότητες της κυβερνήσεως Ράλλη. Οριακές οι συνθήκες επιβιώσεως του Μακεδονικού Ελληνισμού.
Διακηρύξεις Νεοτούρκων του 1908: Αντίθεση θεωρίας πράξης: αποτελέσματα
Η τουρκική αγριότητα και η παρανομία κορυφώνεται καθώς τελειώνει το 1909, λαμβάνονται δρακόντεια μέτρα κατά του Ελληνικού στοιχείου και επανεμφανίζονται τα ελληνικά ανταρτικά σώματα στη Μακεδονία. Οι Βούλγαροι καταγγέλλουν κάθε ελληνική δραστηριότητα στην Τουρκική Διοίκηση.
Ανασυγκροτούνται 10 – 12 ελληνικά ανταρτικά σώματα και οι Τούρκοι, προαισθανόμενοι και διαβλέποντας ότι το τέλος της κυριαρχίας τους στη Μακεδονία προσεγγίζει, «σφαδάζουν», φέρονται θηριωδώς και συλλαμβάνουν αθρόα Έλληνες ύποπτους για επαναστατική δράση.
Με την έλευση του 1910 οι Νεότουρκοι στοχεύουν με αθέμιτους, βάρβαρους και άδικους τρόπους στην αποδυνάμωση και φυσική εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου στη Μακεδονία, φοβούμενοι μοιραίο κτύπημα.
Εκμετάλλευση νεοτουρκικών διακηρύξεων από τους Βουλγάρους: επανεξοπλισμός τους και απειλές κατά του ελληνικού στοιχείου: αναστάτωση απ' άκρη σ' άκρη της μακεδονικής γης.
Διάλυση των Ελληνικών ανταρτικών σωμάτων και οργανώσεων, η προκλητική αδιαφορία και η ανοχή έναντι των βουλγαρικών δραστηριοτήτων ενισχύουν τον Βουλγαρικό παράγοντα, ο οποίος είχε καταστεί κράτος εν κράτει στη Μακεδονία.
Εμπέδωση του Νεοτουρκικού Κινήματος στα 1909 και λήψη στοιχειδών «προστατευτικών» μέτρων εκ μέρους του Ελληνισμού.
Β
Από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες που προετοίμασαν, ενίσχυσαν, οργάνωσαν και ενέπνευσαν το Μακεδονικό αγώνα είναι ο Ίων Δραγούμης.
Υποπρόξενος στο Μοναστήρι από το 1902. Με οκτώ ακόμη επίλεκτους άνδρες ίδρυσε ακόμη στα τέλη του 1902, στο Μοναστήρι, το σωματείο «Μακεδονική Άμυνα», η οποία άπλωσε τα πλοκάμια της σε ολόκληρη τη Μακεδονία και είχε ως ιερό κανόνα της: «όχι την ανατροπή των καθεστώτων, αλλά υπεράσπισις εθνική, συνασπισμός των ελληνικών κοινοτήτων και αλληλοβοήθεια».
Στο μυστικό κομιτάτο της «Μακεδονικής Άμυνας» μυούνταν Έλληνες πρόκριτοι, δάσκαλοι και ιερείς, οι οποίοι διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία και την οργάνωση. Κατά τη μύηση έδιναν έναν απλό όρκο: «ορκίζομαι να κρατήσω μυστικήν την Άμυναν».
Μεταξύ της «Άμυνας» και της Αθήνας καθώς και διαφόρων άλλων εθνικών σωματείων δρούσε ο Παύλος Μελάς.
Ο Ίων Δραγούμης διεκήρυττε: «…έχουμε δυνάμεις αμέτρητες στη Μακεδονία και στη Θράκη και σ' όλη την Ανατολή. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και εμείς και εκείνα που είναι δικά μας και κείνα δεν τα κρατάμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας…»
Με αυτές τις αρχές οι μυούμενοι στην «Άμυνα» ανελάμβαναν να κινητοποιήσουν τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και να ξεσηκώσουν την ελληνική κοινή γνώμη…
Στις επαφές και τις ομιλίες τους τα μέλη της οργανώσεως επεσήμαιναν στους νοτιοελλαδίτες την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και υπογράμμιζαν τον σημαντικό ρόλο που είχε παίξει το Πατριαρχείο στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Τόνιζαν επίσης τη δραστηριότητα και τους κρυφούς σκοπούς του βουλγαρικού παράγοντα στο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.
Διακήρυτταν με όλα τα μέσα και μ' όλους τους τρόπους την ομόνοια και την αγάπη μεταξύ των μελών των ελληνικών κοινοτήτων και απεκάλυπταν ότι ένας ένοπλος αγώνας επίκειται μεταξύ των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων που περιφέρονταν στην ύπαιθρο χώρα και προετοίμαζαν το έδαφος ενθαρρύνοντας, φρονηματίζοντας και ξεσηκώνοντας τους κατοίκους, παρέχοντας συγχρόνως πολλές φορές σε αυτούς τρόφιμα και χρήματα.
Ο Ίων Δραγούμης πίστευε ακράδαντα στον Ελληνισμό και τη δυναμική του παρουσία σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου κι αν βρισκόταν. Περιηγήθηκε ολόκληρη τη Μακεδονία, από τη μια άκρη στην άλλη, και άκουσε τα βάσανα των αγροτών και των χωρικών, αφουγκραζόμενος με προσοχή τα παράπονά τους. Διαπίστωσε απόλυτα ότι οι Βούλγαροι δεν σταματούν πουθενά προκειμένου να υλοποιήσουν τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878). Βασανίζουν, βιαιοπραγούν, βιάζουν, θανατώνουν αλύπητα, δολοφονούν, καίγουν και ρημάζουν τα πάντα, λεηλατούν και διασκεδάζουν, ακρωτηριάζουν απάνθρωπα τα θύματά τους.
